Nieświszczuk - charakterystyka, występowanie, hodowla, porady

Nieświszczuk, czyli piesek preriowy – ogólna charakterystyka i występowanie

Jak już wspomnieliśmy na samym początku, nieświszczuki pochodzą z terenów Ameryki Północnej. Są to średnich rozmiarów zwierzątka, które w wieku dorosłym osiągają wagę od 0,7 do 1,7 kg. Piesek preriowy to stworzenie o gęstym, gładkim futerku i muskularnej budowie ciała.

Nazwa piesek preriowy pochodzi od charakterystycznych dźwięków, które nieświszczuk wydaje w momencie zagrożenia. Jego sygnał alarmowy przypomina szczekające psy, dlatego nieświszczuki są często określane mianem stepowych psów. Zwierzątka drążą podziemne tunele, które często zajmują ogromne powierzchnie. System tuneli dzieli się na odrębne przestrzenie dla całych rodzin. W jednym miejscu przebywa dorosły nieświszczuk, od jednej do czterech samic oraz młode w wieku do dwóch lat.

Nieświszczuk osiąga pełną dojrzałość płciową w wieku około dwóch lat. W tym samym czasie młody piesek preriowy opuszcza rodzinne gniazdo i zakłada nową rodzinę. Warto przy tym podkreślić, że psy stepowe są zwierzętami o silnym instynkcie społecznym oraz terytorialnym. Bardzo mocno przywiązują się do członków swojego stada, bronią własnego terenu, a jednocześnie posiadają szeroko rozbudowany system komunikacji społecznej.

Stepowy piesek preriowy żyje w licznych koloniach, liczących po kilkadziesiąt tysięcy sztuk. Największa, odkryta przez człowieka społeczność tych zwierząt liczyła około 400 milionów osobników i zajmowała około 100 hektarów powierzchni. Przez wiele stuleci psy stepowe były traktowane jako szkodniki i masowo wybijane. Szacuje się, że ich populacja pomiędzy rokiem 1800 a końcem lat 90. została ograniczona w Ameryce do 5%. Pod koniec lat 90 piesek preriowy zaczął być udomawiany. W hodowlach znajdziemy obecnie nieświszczuki czarnoogonowe, które są najłatwiejsze do oswojenia. Możemy trzymać je w domu, jednak nadal są to pieski o bardzo dużych wymaganiach.

Stepowy nieświszczuk w domu - najważniejsze wymagania

Piesek preriowy dopiero zyskuje popularność jako pupil domowy. Zwierzęta odnajdziemy w nielicznych hodowlach, co czasem sprawia niemałe trudności w zakupie młodego, oswojonego pupila. Najważniejszą informacją dla przyszłego hodowcy jest fakt, że pieski preriowe są stworzeniami stadnymi. W związku z tym możemy je hodować w ilości minimum dwóch osobników. Osamotniony, stepowy nieświszczuk będzie apatyczny, ospały, a z czasem nawet chorowity. Dlatego jeśli decydujemy się na pieski preriowe w domu, warto kupić większą klatkę, przeznaczoną dla dwóch lub więcej osobników.

Żyjący w domu czy w hodowlach piesek preriowy wymaga stałej aktywności fizycznej. Duża klatka nie zapewni mu odpowiedniej ilości ruchu. Dlatego psy muszą mieć także dostęp do wydzielonego i odpowiednio zabezpieczonego pomieszczenia, w którym będą mogły się swobodnie wybiegać. Pomieszczenie musi mieć pochowane kable, a w jego wnętrzu nie mogą być dostępne elementy niebezpieczne dla stworzenia. Stepowy nieświszczuk lubi chodzić po wydrążonych tunelach. Można to wykorzystać i zbudować zwierzakom specjalny plac zabaw z rur PCV. Za ich pomocą wykonamy specjalny kompleks tuneli z kilkoma wyjściami. Bezpośrednio przy wyjściu można ustawić kamień lub pień o wysokości do 20 cm. Będzie to dla nieświszczuka cenny punkt widokowy, z którego chętnie poobserwuje otoczenie. Przy okazji możemy oswajać pupila z obecnością człowieka. Pieski preriowe przywiązują się zarówno do osobników swojego gatunku, jak i do znanych sobie ludzi. Kontakt i wzajemne interakcje z pupilem mogą być dużą atrakcją. Pamiętajmy przy tym, że pieski preriowe zmieniają swoje zachowanie w okresie godowym. Mogą być wtedy agresywne i dominujące. Z pewnością nie jest to najlepszy pupil do trzymania w domu, w którym mieszkają dzieci.

Nieświszczuk (piesek preriowy) - wymagania żywieniowe i cena nieświszczuków

Pieski preriowe są wymagające zarówno pod względem warunków, jak i żywienia. Ich dieta nie może być zbyt kaloryczna ani bogata w owoce czy nasiona. Naturalny pokarm stanowi sianko, zielone rośliny oraz zioła. Psy preriowe wymagają posiłków niskokalorycznych, a jednocześnie wysokobłonnikowych. Zbyt duża ilość kalorycznych owoców czy nasion oleistych może doprowadzić do otyłości i licznych chorób. W diecie powinna natomiast pojawiać się niewielka ilość białka pochodzenia zwierzęcego. Będzie to model żywienia, który najlepiej odzwierciedla naturalne żywienie nieświszczuków.

Kolejną wartą poruszenia kwestią jest cena za psy preriowe. Jak już wiemy, nieświszczuk to stworzenie bardzo mało znane w naszym kraju. Z pewnością natrafimy na problemy ze znalezieniem hodowli w swojej okolicy. Co więcej, cena za udomowione, pochodzące z pewnego źródła zwierzątka może niekiedy okazać się dość wysoka.