Hodowla lagotto romagnolo - zobacz, gdzie w Polsce kupić szczeniaka

Pies lagotto romagnolo - pochodzenie, opis wyglądu rasy

Rys historyczny

Pierwsze malowidło, na którym przedstawiony jest pies, wyglądający podobnie do lagotto, to fresk namalowany w pałacu książęcym w Mantui. Autorem jest malarz Andrea Mantegna (1431-1506). Psy te występowały głównie w regionie Emilia-Romania, obfitującym w jeziora. Były bowiem pierwotnie przeznaczone do aportowanie ptactwa z wody. Nazwa rasy pochodzi również od włoskiego określenia jeziora – lago. Z czasem jeziora zaczęto osuszać, a ich obszar przekształcać w pola uprawne. Ptactwo wodne zniknęło z tych terenów, natomiast psy zaczęto układać w zupełnie innym kierunku – poszukiwania trufli, w które obfituje region Emilia-Romania.

Niewiele wiadomo na temat tworzenia rasy. Pewne jest natomiast, że jest ona spokrewniona z pudlami, portugalskim i hiszpańskim psem dowodnym oraz francuskim barbetem. Nie miała też wcześniej jednej ustalonej nazwy. Dopiero w latach 70. XX wieku zorganizowała się grupa miłośników rasy i podjęła inicjatywę doprowadzenia do jej uznania i rejestracji w FCI. W 1988 roku powołano włoski klub rasy, a wstępne jej uznanie przez FCI nastąpiło w 1995 roku. Ostatecznie rasa lagotto romagnolo została uznana jednak dopiero dziesięć lat później, 6 lipca 2005 roku.

Hodowla lagotto romagnolo w Europie jest na dobrym poziomie, pogłowie jest dość wyrównane. Lagotto trafiły również za Atlantyk i zyskały tam ogromną sympatię. Poza Włochami cieszą się wielkim zainteresowaniem szczególnie w Szwajcarii, Skandynawii, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. W Polsce hodowla lagotto romagnolo rozpoczęła się na początku XXI wieku. W 2005 roku została sprowadzona para psów z Włoch, która dwa lata później dała pierwsze w naszym kraju potomstwo (hodowla „Górska Fantazja”). Następnie lagotto pojawiły się w hodowli „Z Ustrońskiego Zakątka”, skąd mała suczka – Abigail – zawędrowała na Wybrzeże, dając początek lagotto w hodowli „Eminentia Canis”. Obecnie hodowli jest znacznie więcej, a z każdym rokiem wzrasta liczba osobników zgłaszanych na wystawy. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także ten artykuł o ciekawych włoskich rasach psów.

Lagotto romagnolo - opis wyglądu, charakter rasy

Lagotto romagnolo to niewielki pies o proporcjonalnej, mocnej budowie, gęstej, wełnistej, kędzierzawej sierści i „wiejskim” naturalnym wyglądzie. Wysokość w kłębie i długość tułowia jest niemal identyczna – sylwetka wpisuje się w kwadrat. Kufa jest o około 1/5 krótsza od mózgoczaszki, która jest tak samo długa, jak szeroka. Stop niezbyt mocny. Nos barwy od jasno- do ciemnobrązowej, zależnie od umaszczenia. Szczęki mocne, zgryz nożycowy lub cęgowy, dozwolony odwrócony nożycowy. Oczy dość duże, zaokrąglone i szeroko rozstawione, koloru od ochry do orzechowego i brązowego (w zależności od umaszczenia). Uszy średniej wielkości, wiszące, lekko unoszące się w akcji, obficie owłosione zarówno na zewnątrz, jak i od wewnątrz. Ogon sięga stawu skokowego, jest sierpowaty, w akcji uniesiony, ale nie zakręcony, dobrze owłosiony. Ruch lekki i sprężysty, bez inochodu, charakterystycznego dla niektórych ras (np. fila brasileiro).

Szata lagotto jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy wełnisty, dość twardy, poskręcany w ciasne pierścionki, spomiędzy których widoczny jest podszerstek. Obie warstwy włosa są nieprzemakalne. Pierścionki są jednakowe na całym ciele włącznie z ogonem, jedynie na głowie nieco luźniejsze, tworzą wąsy, brwi i brodę. Sierść 1-2 razy w roku należy strzyc, aby nie uległa sfilcowaniu. Nie można jednak ostrzyc jej za krótko, gdyż uniemożliwi to ukształtowanie się pierścieni.

Lagotto występuje w kilku umaszczeniach:

• brudnobiały (bianco)
• brązowy (marrone)
• biało-czekoladowy (bianco-marrone)
• pomarańczowy (arancio)
• biało-pomarańczowy (bianco-arancio)
• przydymiony czekoladowy (roano-marrone).

U niektórych osobników występuje jasnoczekoladowa lub ciemnoczekoladowa maska. Dozwolone jest podpalanie w różnych odcieniach. Uwaga: kolor czarny, niezależnie czy występuje na sierści, czy w miejscach nieowłosionych (np. nos, powieki, wargi), stanowi wadę dyskwalifikującą i wykluczającą z hodowli.

Wysokość w kłębie psa – 43-48 cm (idealna 46 cm), suki – 41-46 cm (idealna 43 cm), z tolerancją do 1 cm w górę lub w dół. Ciężar ciała psa – 13-16 kg, suki 11-14 kg.

Lagotto romagnolo to pies wyjątkowo inteligentny i podatny na szkolenie. Jest łagodny, spokojny, bardzo przywiązany do swojej rodziny. Mają serdeczny, cierpliwy stosunek do dzieci i dobrze tolerują inne zwierzęta domowe. Obecnie ich instynkt łowiecki nie jest już tak silny jak dawniej. Niemniej, jest to rasa potrzebująca sporo ruchu, długich spacerów, uwielbia wodę, świetnie pływa i aportuje z wody. Pozbawiony zajęcia lagotto może znaleźć je sobie sam – np. przekopie domowy ogródek, nie zawsze we właściwym czasie…

Doskonały węch lagotto sprawił, że po tym, kiedy straciły one przydatność jako psy aportujące ptactwo z jezior, zaczęły być szkolone do wyszukiwania trufli. Sprawdzają się w tym zadaniu doskonale. Oprócz tego świetnie radzą sobie w różnych psich sportach. Nadają się do układania w agility, frisbee, flyball, obedience bądź tropienia. Łagodne i życzliwie usposobione do wszystkich, mogą być jednak dobrymi stróżami, gdyż są bardzo czujne. Wobec obcych są również serdeczne, w przeciwieństwie do np. fila brasileiro, u których ojeriza (wym. oherisa) – niechęć do obcych daje się dostrzec już u kilkumiesięcznych szczeniąt.

Pielęgnacja, zdrowie, żywienie i hodowla lagotto romagnolo

Pielęgnacja szaty, przygotowanie do wystawy

Szata lagotto jest specyficzna i wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Rasa ta nie linieje. Konieczne jest jej systematyczne czesanie i strzyżenie. Im sierść dłuższa, tym częściej wymaga czesania. Natomiast co kilka tygodni powinna być skracana o 1/3 długości. Przeciętnie raz w miesiącu należy usuwać włos z wnętrza uszu. Zaniedbanie tego może doprowadzić do stanów zapalnych. Włosy z uszu wyrywa się, do czego hodowcy przyzwyczajają szczeniaki od małego.

Przynajmniej raz w roku, po sezonie wystawowym, psa trzeba krótko ostrzyc. Niektórzy strzygą na krótko dwa razy w roku, tuż po sezonie wystawowym i na dwa-trzy miesiące przed nowym sezonem. Częstotliwość strzyżenia zależy też od tempa wzrostu włosa, co jest cechą osobniczą. Należy to tempo obserwować i wypracować własny kalendarz strzyżeń. Zabieg najlepiej powierzyć doświadczonemu groomerowi.

Przygotowując psa do wystawy strzyże się go naturalnie, niedozwolone jest układanie fryzury jak np. u pudla. Sylwetka nie może być zmieniona. Sierść na głowie zostawia się dłuższą, ale oczy muszą być dobrze widoczne, a wąsy i broda uwydatnione. Okolice odbytu i genitaliów strzyże się na krótko. Długość włosa generalnie nie powinna przekraczać 4 cm – przy zbyt krótkim włosie nie mogą się ukształtować pierścienie i sędzia nie ma możliwości ocenienia struktury szaty.

Zdrowie, żywienie i hodowla lagotto romagnolo

Lagotto to rasa na ogół zdrowa i długowieczna. Jednak jak wszystkie psy rasowe, także i lagotto mają charakterystyczne schorzenia dziedziczne:

• Młodzieńcza padaczka lagotto – ma łagodny charakter, przypomina objawami również łagodną padaczkę dziecięcą. Dotychczasowe badania, prowadzone na podstawie analizy rodowodów, pozwalają przypuszczać, że schorzenie dziedziczy się w sposób autosomalny recesywny (oboje rodzice muszą przekazać uszkodzony gen potomstwu)
• Choroba spichrzeniowa lagotto (Lagotto Store Disease, LSD) – zaburzenie móżdżkowe, objawiające się nieskoordynowanymi ruchami, zwłaszcza chodem, oczopląsem, narastającą agresją
• Dysplazja stawów biodrowych i/lub łokciowych
• Zwichnięcie i wypadanie rzepek (patella)
• Zaćma (katarakta)
• Niedoczynność tarczycy
• Gen krótkiego włosa (Furnishing).