Wszyscy wiemy, jak wygląda yorkshire terrier. Ale zapewne niewielu z
nas wie, że rasa ta dała początek innej, również bardzo małej rasie – terierowi
australijskiemu. Ten maleńki, czupurny piesek jest świetną alternatywą dla
bardzo pospolitego u nas yorka. W Polsce jest rzadki, dlatego warto zapoznać
się z nim bliżej.
Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o rasach
psów.
Pochodzenie teriera
australijskiego, wzorzec rasy
Rys historyczny rasy
Początki rasy terier australijski
sięgają pierwszej połowy XIX wieku, kiedy z Tasmanii do Anglii została
przywieziona niewielka suczka o umaszczeniu stalowoniebieskim. Została ona
pokryta dandie dinmont terierem. Właściciel suczki, udając się ponownie do
Australii, zabrał ją ze sobą wraz ze szczeniętami, które następnie kojarzył z
miejscowymi terierami, yorkami i skye terierami, aby uzyskać jedwabistą szatę.
Z upływem czasu udało się
wyodrębnić psa o dwóch typach szaty: szorstkiej i jedwabistej i nazwano je
Australian terrier oraz Australian silky terrier. Ponadto w miotach pojawiały
się szczeniaki zarówno o obwisłych, jak i stojących uszach. Świadczy to o
użyciu do hodowli także norwich teriera. W 1889 roku utworzony został
Australijski Klub Terierów Szorstkowłosych, który objął psy o obu odmianach
szaty, a rok później odbyła się ich pierwsza wystawa. Psy w obu typach były
oceniane na jednym ringu. Do wyprowadzenia nowej rasy selekcjonowano jednak
tylko te z włosem jedwabistym. Nowa rasa szybko stała się popularna w Australii
niczym niedźwiadek koala.
W początkach XX wieku istniały już
dwa kluby, które niezależnie od siebie zaczęły opracowywać wzorzec. Oba wzorce
zostały opublikowane. W większej części pokrywały się, natomiast różnice
dotyczyły między innymi ciężaru ciała i uszu, a przede wszystkim samej nazwy
rasy. Według wzorca z Wiktorii miała się ona nazywać Victoria silky terrier, a
według wzorca z Nowej Południowej Walii – Sydney silky terrier. Ostatecznie zadecydowano,
że ta druga nazwa będzie obowiązująca. Ustalono również jedną kategorię wagową
i jeden rodzaj uszu – stojące. Nazwa Sydney silky terrier była w użyciu przez
wiele następnych lat. Zmieniona została na Australian silky terrier dopiero w
1959 roku, po zmianie wzorca, która nastąpiła rok wcześniej. Również w roku
1959 rasa została uznana przez Australian Kennel Council, American Kennel Club
oraz FCI.
Terier australijski to pierwsza
rasa, która została oficjalnie wyhodowana w Australii i pierwsza rasa
australijska uznana przez zagraniczne organizacje kynologiczne, w tym FCI.
Terier australijski – opis wyglądu, charakter
Terier australijski to mały,
„kompaktowy” pies o zwartej budowie, niskonożny, wysmukłej sylwetce i średniej
długości ciała. Zwinny i silny. Głowa średniej długości, o kufie nieco krótszej
od płaskiej, niewysklepionej między oczami mózgoczaszki. Na głowie delikatna,
jedwabista, nieopadająca na oczy czuprynka. Stop wyraźnie, ale nie przesadnie
zaznaczony. Nos czarny. Mocne szczęki z regularnie rozstawionymi,
nieściśniętymi zębami. Zgryz nożycowy. Oczy nieduże, owalne, możliwie jak
najciemniejsze, nigdy okrągłe ani wyłupiaste, o bystrym i inteligentnym
spojrzeniu. Uszy małe, w kształcie litery V, osadzone na szczycie czaszki,
stojące, o cienkiej małżowinie, nieobrośnięte długim włosem.
Ogon wysoko osadzony, bez frędzli.
Trzy pierwsze kręgi ogona powinny być noszone prosto lub lekko uniesione ku
górze, ale nie zakręcone nad grzbietem. Ogon nie może być zwinięty, długością
musi pasować do sylwetki psa. Niegdyś terier australijski mógł mieć kopiowany
ogon, obecnie od kopiowania całkowicie się odchodzi.
Szata teriera australijskiego jest
gładka, jednowarstwowa (bez podszerstka), jedwabista i błyszcząca, delikatna w
dotyku, z przedziałkiem wzdłuż grzbietu. Nie jest tak długa, jak u yorka, pod
tułowiem powinien być prześwit. Kończyny nie są porośnięte długą sierścią.
Niepożądana długa sierść na kufie i policzkach. Pielęgnacja włosa wymaga
stosowania używki antystatycznej, zapobiegającej elektryzowaniu się.
Umaszczenie – uznawane są wszystkie odcienie niebieskiego z płowym podpalaniem.
Wyżej cenione są kolory intensywne, z wysyconym, wyraźnie odgraniczonym podpalaniem. Czuprynka na głowie
błękitno-srebrna lub płowa. Ogon błękitny, bardzo ciemny. Podpalanie jest
rozmieszczone wokół nasady uszu, na kufie i policzkach, u dołu kończyn
odpowiednio do stawu nadgarstka i kolanowego, a także wokół odbytu. Kolor
błękitny bez nalotów, podpalanie czyste. U szczeniąt dopuszczalne umaszczenie
czarne, które do 18 miesięcy życia powinno się wybarwić do błękitnego. A może
zainteresuje cię także ten artykuł na
temat teriera walijskiego?
Terier australijski to bardzo mały
pies. Mierzy w kłębie 23 – 26 cm (pies), suka jest nieco mniejsza. Ciężar ciała
proporcjonalny do wagi, nie jest określony we wzorcu.
Terier australijski to wesoły,
inteligentny, ale i czupurny piesek. Przejawia typowy dla teriera charakter – trzeba
pamiętać, że był wykorzystywany do chwytania i zabijania domowych szkodników
jak myszy i szczury. Jest odważny i pewny siebie. Obecnie nie używa się go do
polowania na gryzonie, natomiast spełnia zadanie jako świetny towarzysz całej
rodziny.
Wady:
- Zapadnięty
lub wygarbiony grzbiet
-
Agresja
-
Lękliwość
- Umaszczenie
białe lub srebrne
-
Wszelkie odchylenia od budowy anatomicznej –
oceniane w miarę nasilenia.
Pielęgnacja, zdrowie,
żywienie i hodowla teriera australijskiego
Terier australijski – zdrowie, pielęgnacja, żywienie
Terier australijski jest niezwykle
odporny na choroby, dzięki czemu ma opinię długowiecznego. Niemniej zdarzają
się u niego różne schorzenia, wśród których najczęściej wymienia się:
- Skórne
– malasezjowe zapalenie skóry, zapalenie naczyń, zespół krótkiego włosa
-
Neurologiczne
– zwyrodnienie gąbczaste, choroba Gauchera
-
Układu
moczowego – kamica cystynowa
-
Narządu wzroku – zaćma, owrzodzenie rogówki, PRA
(postępujący zanik siatkówki).
Każda hodowla, której zależy, aby
szczeniaki były zdrowe, wykonuje badania genetyczne pary rodzicielskiej w
kierunku chorób dziedzicznych. Badania te nie są obowiązkowe, jednak zdrowe
szczeniaki to dobre opinie o danej hodowli. Zdrowy terier australijski jest
żywotny, wesoły i pełen temperamentu.
Pielęgnacja teriera australijskiego
jest łatwa, o ile jest systematyczna. Jedwabisty włos należy regularnie
szczotkować, aby nie utworzyły się kołtuny. Szczotkuje się zawsze z włosem,
nigdy pod włos. Nie powinno się natomiast kąpać psa zbyt często, jedynie kiedy
się silnie zabrudzi. Zbyt częsta kąpiel może przesuszyć skórę, a sierść ulec
zmatowieniu. Okresowo trzeba czyścić zęby, uszy i skracać pazury, jeżeli pies
sam ich nie ściera.
Terier australijski może jeść
zarówno karmę gotową dla małych ras, jak również posiłki przyrządzane w domu.
Uwaga: rasa ta ma skłonności do nadwagi, dlatego nie wolno psa przekarmiać, a
dawki pożywienia dostosować do jego aktywności. Posiłki muszą być odpowiednio
zbilansowane pod względem energetycznym, witaminowym i mineralnym. Karmy gotowe
są kompletne i nie wymagają podawania dodatkowych preparatów, natomiast
jedzenie domowe należy suplementować według wskazówek lekarza weterynarii, aby
uniknąć niedoboru lub przedawkowania.
Hodowla teriera australijskiego
Mimo że terier australijski jest
bardzo mały, suczki są wyjątkowo plenne – mioty mogą liczyć nawet 5
szczeniaków. Hodowla nie nastręcza szczególnych problemów. Mimo to terier
australijski wciąż pozostaje w cieniu swojego niezwykle popularnego przodka –
yorka.
Pierwsze teriery australijskie
zostały przywiezione do Polski w połowie lat 90. XX wieku, a pierwszy miot
przyszedł na świat w Szczecinie w 1997 roku w hodowli Z Nagonki. Obecnie czynnych jest w Polsce kilka hodowli, ale rasie
tej daleko do popularności, jaką osiągnął w Australii obok misia koala. Ten
inteligentny, zadziorny piesek zasługuje na większe upowszechnienie. Cena
szczeniaka w Europie waha się pomiędzy 1000 – 2000 euro. W przypadku importu z
zagranicy dochodzi także cena przewozu, którą pokrywa kupujący.
Przed sprawieniem sobie czworonoga
warto zadać sobie pytanie: jaka rasa psa do ciebie pasuje? Jeżeli mieszkamy w
domu z ogrodem i lubimy długie spacery niezależnie od pory roku i pogody, może
to być tamaskan dog. Jeżeli natomiast mieszkamy w bloku i wprawdzie lubimy
aktywny wypoczynek, ale niekoniecznie połączony z większym wysiłkiem – tamaskan
dog nie będzie odpowiedni. Postawmy na teriera australijskiego.