Labrador retriever

Apogeum popularności labradora przypadło na początek XXI wieku. Bywały wystawy, na których prezentowała się nawet ponad setka przedstawicieli tej rasy. Swoją popularność labrador retriever zawdzięcza wielostronności użytkowej – od łowieckiej do pracy w służbach państwowych, terapii i jako towarzysz osób niepełnosprawnych, jak również podatności na szkolenie. Obecnie popularność labradora nieco spadła, choć ten krótkowłosy pies ma wciąż swoich wytrwałych miłośników.

Pochodzenie labradora, wygląd, usposobienie - opis

Rys historyczny na temat rasy labrador retriever

Labrador retriever pochodzi ze wschodniego wybrzeża Kanady, co znajduje odzwierciedlenie w nazwie rasy. Inne informacje dotyczą Grenlandii jako miejsca pochodzenia rasy. Korzenie jej sięgają XVI wieku, kiedy angielscy żeglarze dotarli na wyspę Nowa Fundlandia. Tam zachwyciły ich psy, które miały czarną, krótką, bardzo gęstą sierść i łapały ryby, wyślizgujące się rybakom z sieci. Umiały też dobrze pływać i przynosić z wody różne przedmioty.

Trzysta lat później Anglicy przywieźli pierwsze czarne psy zza oceanu do swojej ojczyzny. Tam wzbudziły one zainteresowanie myśliwych z wyższych sfer, którzy gustowali właśnie w czarnych psach. Odkryli oni, że psy te nie tylko doskonale aportują postrzałki, ale również umieją wypłaszać zwierzynę i ptactwo z szuwarów. Zadecydowano o celowej ich hodowli, którą zapoczątkował 2. hrabia Malmesbury, James Edward Harris, który nazwał nową rasę Labrador retriever, od miejsca, skąd została ona sprowadzona. Był rok 1820

Harris prowadził hodowlę, stosując domieszki różnych psów, mające na celu uwydatnić i utrwalić cechy użytkowe psa, głównie aportowanie. W wyniku tych domieszek z czasem w miotach zaczęły się rodzić szczeniaki o innym umaszczeniu niż czarne (żółte, płowe, czekoladowe), które jednak z dalszej hodowli eliminowano, selekcjonują jedynie czarne. Na początku XX wieku angielski Kennel Club oficjalnie uznał rasę labrador retriever, a pierwotnie jedynym dopuszczalnym kolorem sierści był czarny. Po pewnym czasie wprowadzono do wzorca zapis, uznający kolor żółty i czekoladowy jako równorzędne z czarnym, choć czarne psy jeszcze dość długo były preferowane, a ich cena była wyższa.

Do Polski pierwszy labrador retriever został sprowadzony w 1986 roku przez nieżyjącego już hodowcę i sędziego międzynarodowego Tadeusza Chwaliboga. Była to suka o umaszczeniu biszkoptowym.

Labrador retriever – opis wyglądu

Labrador retriever jest to niezbyt mały, ale i nie za duży krótkowłosy pies, o zwartej, mocnej budowie. Podobnie jak długowłosy golden retriever, jest dobrze umięśniony. Głowę ma szeroką, przełom czołowo-nosowy (stop) dobrze zaznaczony. Kufa mocna, uszy osadzone w charakterystyczny sposób – daleko z tyłu. Klatka piersiowa głęboka, prosty grzbiet, ogon mocny, zwężający się ku końcowi. Labradory mają szatę dwuwarstwową. Włos wierzchni (okrywowy) jest twardy, gęsty i prosty. Podszerstek jest miękki i gęsty, wodoodporny, chroni psa przed wilgocią i chłodem.

Labradory retrievery mają trzy rodzaje umaszczenia: czarny, brązowy (czekoladowy, wątrobiany) i żółty (biszkoptowy) – zawsze krótkowłosy. Labradory biszkoptowe to wszystkie w kolorze od jasnokremowego do rudego. Kolor jest zawsze jednolity, aczkolwiek dopuszczalna jest mały biały znak na przedpiersiu. Labrador retriever, który wydaje się na pierwszy rzut oka biały, w rzeczywistości jest bardzo jasnokremowy, podobnie jak długowłosy golden retriever – całkowicie biały labrador nie istnieje.

Niegdyś labradory hodowane były w dwóch typach, każdy z nich krótkowłosy. Pierwszy – show (typowo wystawowy), o bardziej masywnej i zwartej budowie oraz szerszej głowie. Drugi – working (typowo roboczy), o budowie lżejszej i głowie węższej z dłuższą kufą. Obecnie podział ten ulega zatarciu, a rasa jest bardziej ujednolicona.

Usposobienie i charakter labradora

Labrador retriever jest bardzo lojalny wobec opiekuna, posłuszny i zrównoważony. Jest to rasa łatwa do ułożenia, już mały szczeniak współpracuje z człowiekiem bardzo chętnie. Wobec obcych ludzi jest przyjazny i towarzyski, nie wykazuje agresji oni strachu. Z tego względu nie nadaje się na stróża. W stosunku do swojej ludzkiej rodziny jest niezwykle wierny i oddany, zwłaszcza dzieci kocha bezgranicznie i jest wobec nich cierpliwy. Źle znosi samotność, uwielbia wszędzie towarzyszyć rodzinie. Jest idealnym kompanem na wakacje, bowiem bardzo łatwo adaptuje się do zmiany warunków.

Labrador to rasa typowo myśliwska. Kocha wodę i pływanie. Aportuje zarówno z wody, jak i z lądu. Jego znakomity węch umożliwia mu nie tylko bezbłędne dojście do postrzałka, ale – niestety – również podejmowanie z ziemi różnych, niekoniecznie dobrych rzeczy. Dlatego na spacerach trzeba uważać, aby łupem psa nie padł np. martwy ptak albo coś, co mogłoby uszkodzić przewód pokarmowy.

Labradory są doskonałymi psami rodzinnymi, ale często są szkolone na potrzeby różnych służb. Pracują w policji, służbie granicznej, celnej i ratowniczej. Z powodzeniem wykorzystywane są jako przewodnicy osób niewidomych a także w dogoterapii. Znakomity węch, odpowiednio ustawiony, pozwoli wykryć np. substancje łatwopalne, wybuchowe bądź narkotyki, dlatego sporo labradorów pracuje na lotniskach przy kontroli bagażu.

Labrador retriever – pielęgnacja, zdrowie i żywienie

Jak dbać o labradora

Labrador retriever to pies krótkowłosy, zatem pielęgnacja jego sierści nie jest kłopotliwa. Jeżeli pies nie pracuje w terenie, wystarczy go raz w tygodniu wyszczotkować. Psa polującego trzeba po każdym powrocie dokładnie obejrzeć, czy nie ma zadraśnięć, skaleczeń, a także kleszczy, choć zawsze przed wyjściem należy zaaplikować na skórę (najlepiej na karku) środek insektobójczy. Nie zaleca się stosowania u psów pływających obroży insektobójczej. Jej działanie w przypadku pracy w wodzie będzie zakłócone, ponadto uwalniająca się toksyczna substancja czynna jest szkodliwa dla środowiska.

Jeżeli pies sam nie ściera pazurów, należy je co kilkanaście dni przycinać. Wycina się również nadmiar sierści spomiędzy palców i poduszek od spodu. Konieczne jest sprawdzanie stanu uzębienia psa i jeżeli osadza się kamień nazębny – regularne jego zdejmowanie. Zabieg wykonuje lekarz weterynarii w znieczuleniu ogólnym.

Dwa razy w roku przypada okres linienia psa. Jest on krótkowłosy, a sierść okrywowa jest twarda, więc nie wchodzi w dywany i obicia mebli. Można ją łatwo zebrać odkurzaczem. Wychodzący kępami podszerstek zbiera się z psa za pomocą gumowej rękawicy, po czym przeciera się psa bawełnianym ręcznikiem. Pozostający podszerstek czesze się, aby nie uległ skołtunieniu. Mały szczeniak musi być stopniowo przyzwyczajany do tych zabiegów.

Labrador retriever, mimo że woda jest jego żywiołem, może nie lubić kąpieli w wannie. Nie należy zresztą kąpać psa bez wyraźnej potrzeby. Kąpiel konieczna jest, kiedy jest on silnie zabrudzony po polowaniu lub wytarzał się w nieczystościach. Do mycia używa się szamponu dla psów krótkowłosych. Po dokładnym spłukaniu w okresie letnim można pozwolić psu wyschnąć na słońcu, zimą kąpie się go po ostatnim wieczornym spacerze i suszy suszarką letnim strumieniem powietrza, do czego trzeba psa przyzwyczaić.

Jeżeli zauważymy, że pies saneczkuje („jeździ” na odbycie, podpierając się przednimi łapami), a jest odrobaczony, wskazuje to na przepełnione gruczoły okołoodbytowe. Lekarz weterynarii bez trudu je opróżni. Jest to konieczne, gdyż nieczyszczone gruczoły mogą ulec zapaleniu, może też wytworzyć się ropna przetoka, wymagająca kuracji antybiotykiem.

Zagadnienia hodowlane, szczeniak, pies młody i dorosły

Kwalifikację do hodowli labrador retriever otrzymuje po uzyskaniu odpowiednich ocen wystawowych i wykonaniu zdjęcia RTG stawów biodrowych w kierunku dysplazji (kwalifikuje wynik A, B i C z tym, że osobnik z wynikiem C może być skojarzony wyłącznie z osobnikiem, mającym wynik A lub B). Opis zdjęcia wykonuje uprawniony lekarz weterynarii. Cena badania wynosi od 70 do 100 zł.

Labradory retrievery to rasa objęta obowiązkiem pracy. Próbom może zostać poddany pies młody, od 9 miesięcy życia. Ocena pracy łowieckiej nie jest wymagana do rozrodu, a do uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Piękności (CIB). Jednak wielu hodowców przed dopuszczeniem psa lub suki do rozrodu zalicza im ocenę pracy, gdyż wówczas znacznie wzrasta zainteresowanie szczeniakami, a ich cena może być wyższa. Opis pracy (kartę oceny) wysyła się do Zarządu Głównego ZKwP, gdzie wystawiany jest certyfikat użytkowości. Suka przed kryciem powinna zostać odrobaczona i zaszczepiona przeciwko wszystkim chorobom zakaźnym. Cena kombinowanego szczepienia to około 65 zł.

Szczeniaki odsadza się od matki w wieku około 8 tygodni, wtedy też wykonuje się pierwsze z serii szczepień ochronnych – jeszcze w hodowli. Hodowca wydaje nowemu właścicielowi, wraz z metryką, książeczkę zdrowia szczeniaka z adnotacjami o odrobaczeniach i szczepieniach oraz informuje o kolejnym szczepieniu. Nowy właściciel powinien osobiście odebrać szczeniaka z hodowli, a hodowca powinien udostępnić do obejrzenia cały miot wraz z matką oraz – jeżeli jest na miejscu – ojca miotu. Zdrowe i zadbane małe pieski są wesołe, żywotne, mają dobry apetyt i chętnie „rozrabiają”, podgryzając się i powarkując. Mają masę odpowiednią do wieku i błyszczącą sierść. Taką samą ma dorosły labrador.

Żywienie labradora

Najlepszą dietą dla labradora jest karma renomowanego producenta. Karmy te są zróżnicowane pod względem zawartości składników odżywczych (białka, tłuszczy, węglowodanów, witamin i minerałów), w zależności od przeznaczenia. Brana jest pod uwagę wielkość psa, ciężar ciała, wiek, tryb życia (domowy, pracujący), różne są też rodzaje karm dla suk ciężarnych i karmiących. Podawanie gotowej karmy w odpowiedniej dawce dobowej (wielkość porcji podana jest na opakowaniu), gwarantuje prawidłowe zaopatrzenie psa we wszystkie niezbędne składniki pokarmowe i nie wymaga dodatkowej suplementacji. Cena karm specjalistycznych jest wyższa niż popularnych, ale jakość nieporównanie lepsza.

Labrador retriever ma, niestety, tendencje do tycia. Psy te bywają żarłoczne, a kochający właściciele często je przekarmiają, dosypując stale karmę do miski, „no bo już pusta”. Tymczasem takie postępowanie uniemożliwia kontrolę ilości spożywanej karmy i w rezultacie prowadzi do nadwagi, zwłaszcza jeżeli pies ma niewystarczającą ilość ruchu.

Zasadą prawidłowego żywienia jest podawanie nie tylko odpowiedniej karmy, ale również przestrzeganie liczby posiłków i pory karmienia. Szczeniaki po odsadzeniu od matki karmi się 4 razy dziennie, od 3 do 6 miesięcy życia – 3 razy, od 7. Miesiąca do około roku – 2 razy. Dorosły pies może poprzestać na jednym posiłku dziennie, ale prawidłowe jest też podzielenie dobowej dawki na dwie części i podawanie jedzenia rano i wieczorem. Nie karmi się psa przed treningiem, polowaniem lub wystawą. Ewentualne niedojedzone resztki usuwa się po odejściu psa od miski, nie należy ich zostawiać. W ten sposób wykształca się u psa odruch Pawłowa – reakcję na podawanie pokarmu o określonej porze.

Labrador retriever - informacje końcowe

Labrador retriever jest to pies przede wszystkim dla myśliwych, polujących na ptactwo i drobną zwierzynę. Ze względu na przyjacielski charakter nadaje się doskonale na towarzysza rodziny, labradory to idealne psy dla dzieci.  Dobrze, jeżeli ta rodzina lubi aktywny wypoczynek, zwłaszcza nad wodą, i jest zainteresowana psim sportem: obedience, agility, dog dance. Odpowiednio wyszkolony labrador może być nieocenionym pomocnikiem osoby niepełnosprawnej. Krótkowłosy, jest dość łatwy w pielęgnacji.

Labrador może być czarny, czekoladowy lub biszkoptowy. Nie ma ograniczeń hodowlanych w łączeniu ze sobą osobników o różnym umaszczeniu. Można zastosować skojarzenia: czarny – czarny, czarny – czekoladowy, czarny – biszkoptowy, czekoladowy – biszkoptowy, czekoladowy – czekoladowy, biszkoptowy – biszkoptowy. Znajomość rodowodów kojarzonych osobników umożliwia hodowcy obliczenie prawdopodobieństwa wystąpienia określonych umaszczeń w spodziewanym miocie.

Cena szczeniaka generalnie nie zależy od umaszczenia, choć może tu mieć znaczenie moda na określony kolor w danym okresie. Cena ustalana jest indywidualnie przez każdego hodowcę i nie podlega regulacji związkowej. Małe pieski są zwykle nieco tańsze od suczek.

Labrador to jedna z ras psów, którą najchętniej wybierają rodziny z dziećmi. Nie ma w tym nic dziwnego, bowiem łagodne usposobienie, radość z życia i delikatność to główne cechy tej wyjątkowej rasy. Poniżej przybliżymy charakterystykę labradorów i podpowiemy, czym wyróżniają się te przyjazne psy.

Charakterystyka labradora — wesoła i przyjazna rasa

Pochodzący z Wielkiej Brytanii labrador retriever jest rasą uznaną przez FCI. Wszystkie podstawowe informacje o jego wyglądzie, predyspozycjach i pożądanych cechach charakteru odnajdziemy we wzorcu rasy, numer 122. Labrador retriever został zaklasyfikowany do grupy ósmej, czyli do aporterów, płochaczy i psów dowodnych.

Labradory retrievery nie są wyjątkowo starą rasą. Pierwszy klub labradora powstał w roku 1916, a klub labradorów o biszkoptowym umaszczeniu w roku 1925. Przyjmuje się, że rasa wywodzi się z wybrzeży Grenlandii. Mieszkający tam rybacy wykorzystywali psy do pomocy w połowach. Labrador miał być psem, który dobrze pracuje w wodzie. Dużą pomocą okazywała się wtedy nieprzemakalna sierść i charakterystyczny dla rasy ogon, który w swoim kształcie nieco przypomina ogon wydry.

Wygląd labrador retrievera jest dość charakterystyczny. Są to psy o mocnej, dość zwartej budowie. Jako zwierzęta aktywne, nie mogą być zbyt ciężkie ani nadmiernie masywne. Na uwagę zasługuje szeroka głowa, mocno rozwinięta klatka piersiowa, wysklepione żebra oraz mocne kończyny. Wzorzec rasy określa też optymalne rozmiary. Co prawda sama waga nie została sprecyzowana w dokumentacji, jednak możemy w niej odnaleźć wskazówki na temat idealnej wysokości w kłębie. Dorosły pies powinien osiągnąć około 56 – 57 cm wysokości, co uważa się za ideał. Suki będą delikatnie drobniejsze, a ich idealna wysokość w kłębie mieści się w przedziale 54 do 56 cm.

Dokonując charakterystyki rasy, nie sposób pominąć także umaszczenia labradorów. Psy posiadają krótki, gęsty i twardy włos okrywowy oraz odporny podszerstek. Wzorzec dopuszcza umaszczenie czarne, wątrobiane (czyli czekoladowe) lub żółte. W kolorze żółtym znajdziemy wszystkie odcienie od jasnokremowego, aż po rudy. Biała, mała plamka na przedpiersiu jest dopuszczalna.

Wyjątkową cechą labrador retrievera jest też jego wspaniały charakter. Jest to pies łagodny, ruchliwy i bardzo oddany swojej rodzinie. Labradory posiadają też wspaniały węch i uwielbiają kąpiele wodne. Na ogół podchodzą do dzieci z dużą łagodnością, nie mają tendencji do dominacji i okazują się łatwe do ułożenia. Bez wątpienia jest to też rasa inteligentna, dość posłuszna oraz chętna do zabawy z właścicielami. Labradory szczeniaki wymagają odpowiedniej socjalizacji z otoczeniem. Dzięki odpowiedniemu szkoleniu, świetnie odnajdują się w kontaktach z ludźmi oraz ze zwierzętami. To właśnie te cechy sprawiły, że labradory czarne i biszkoptowe stały się ulubieńcami rodzin z dziećmi.

Ciekawym zagadnieniem jest także to, ile żyje labrador. Większość osobników tej rasy przeżywa 10 – 12 lat. Niektóre labradory żyją dłużej, jednak sędziwe lata wymagają specjalnej troski ze strony właściciela. Z pewnością warto zadbać o aktywność o umiarkowanej intensywności, a także o prawidłowe żywienie, dopasowane do potrzeb psich seniorów.

Usposobienie szczeniaków i dorosłych labradorów

Labradory retrievery nadają się na pupila dla każdej osoby, która posiada dostatecznie dużo czasu i chęci do spędzania czasu ze zwierzakiem. Rasa jest posłuszna, pozbawiona tendencji do dominacji, a jednocześnie bardzo głęboko przywiązuje się do właściciela. Jej krótka sierść nie jest kłopotliwa w pielęgnacji, jednak warto pamiętać, że pies wymaga odpowiedniej ilości ruchu. Szczególnie labradory szczeniaki mogą być nieustannie gotowe do zabawy, domagać się interakcji z właścicielem oraz wspólnego spędzania czasu. Mały labrador świetnie odnajduje się w kontaktach z dziećmi oraz osobami dorosłymi. Psy rasy labrador na ogół są dość ufne w stosunku do obcych, nie atakują innych zwierząt i okazują się dość posłuszne na spacerach.

Dużą zaletą labrador retrievera jest też chęć do współpracy z człowiekiem. Retrievery to psy nastawione na współpracę z właścicielem. Mogą być dobrymi kandydatami na pupila dla osoby, która nie posiada dużego doświadczenia szkoleniowego. Wystarczy poświęcenie odpowiedniej ilości czasu, wprowadzenie pozytywnych zajęć oraz uczenie psa z wykorzystaniem wzmocnień pozytywnych. Labradory to na ogół psy bardzo łakome, a niewielkie kawałki przysmaków mogą okazać się idealnym motywatorem do wykonywania ćwiczeń. Rasie wystarczą zabawy, odpowiednia dawka ruchu, socjalizacja w wieku szczenięcym oraz odpowiednie podejście ze strony właściciela. Dzięki tym wymaganiom, większość przedstawicieli labradorów okazuje się bardzo przyjazna, posłuszna i chętna do nawiązywania pozytywnych relacji z całym otoczeniem.

Labrador długowłosy, czy tak naprawdę golden retriever posiada bardzo zbliżony charakter. Obydwie rasy psów okazują się świetnymi towarzyszami dla rodziny. Co ciekawe, labradory często wykorzystuje się w dogoterapii, a ich wrodzona cierpliwość do dzieci okazuje się tutaj bezcenną pomocą. Rasa nigdy nie jest agresywna, ani nadmiernie lękliwa. Są to wady dyskwalifikujące osobniki z dalszej hodowli.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że zachowanie dorosłych labradorów będzie w dużej mierze uzależnione od podejścia opiekuna. Mały labrador musi przejść socjalizację z otoczeniem, poznać inne zwierzęta i nowe osoby. Niezbędne będzie także przynajmniej podstawowe szkolenie posłuszeństwa. Prawidłowe wychowanie szczeniaka sprawi, że pupil wyrośnie na stabilnego emocjonalnie, posłusznego i ufnego wobec ludzi psa.

Zdrowie labradorów

Zdrowie psów to jedna z kluczowych kwestii, na którą warto zwracać uwagę przed wyborem konkretnej rasy. Najważniejszym i najczęściej występującym problemem labrador retrievera jest jego niepohamowany apetyt. Większość osobników tej rasy wydaje się wiecznie głodna, co sprzyja pojawieniu się otyłości. Nadmierna waga powoduje, że retrievery zaczynają mieć problemy z ruchomością stawów. Dysplazja stawów biodrowych i dysplazja stawów łokciowych to dość powszechne problemy, które mogą dotykać retrievery. W tym miejscu warto zauważyć, że dysplazja jest typową chorobą genetyczną, mogącą przenosić się z pokolenia na pokolenie. Zbyt wysoka waga pupila dodatkowo potęguje problem, jednak najważniejszym dla przyszłego właściciela będzie zakup psa ze sprawdzonej, odpowiednio przebadanej linii hodowlanej.

Labrador retriever może też cierpieć na atopowe zapalenie skóry, problemy oczu (tutaj występuje głównie zaćma oraz entropium). Do często występujących zaburzeń zdrowotnych zaliczany także zwichnięcia rzepki, znacznie rzadziej występuje niedoczynność tarczycy, padaczka, dwurzędowość rzęs oraz cukrzyca.

Szacuje się że 12% labradorów cierpi na dysplazję stawów biodrowych, a niespełna 18% na dysplazję stawów łokciowych. Są to statystyki przedstawione przez Orthopedic Fundation for Animals (w skrócie OFA). Dlatego tak istotne jest zadbanie o zakup psa ze sprawdzonego źródła. W dobrych hodowlach wymagane jest wykonywanie badań u psów hodowlanych. Podstawą dopuszczanych do rozrodu osobników jest badanie stawu biodrowego z oceną radiologiczną. Ma to na celu wykluczenie dysplazji stawu biodrowego. Najlepsze hodowle labradorów wykonują również badania stawów łokciowych, a także specjalistyczne testy genetyczne, jednak nie jest to jeszcze powszechna praktyka.

Dbałość o zdrowie zwierzaka, jest kluczową rolą opiekuna. Retrievery (zarówno krótkowłosy labrador, jak i tak zwany labrador długowłosy, czyli golden retriever) wymagają odpowiedniej dawki ruchu na świeżym powietrzu. Podstawą jest także podawanie dobrej jakościowo karmy i wody. Prawidłowe żywienie połączone z dostateczną ilością ruchu zapobiega pojawianiu się otyłości odpowiedzialnej za wiele problemów zdrowotnych retrieverów.

Cena — ile kosztuje labrador i jak znaleźć dobrą hodowlę?

Przed zakupem szczeniaka, często zastanawiamy się, ile kosztują labradory. Rasa cieszy się niesłabnącą popularnością, dzięki czemu znajdziemy wiele miejsc hodowlanych. Labradory czarne, biszkoptowe i wątrobiane mogą pochodzić z hodowli, które należą do różnych stowarzyszeń i związków kynologicznych. Jest to jeden z kluczowych parametrów, który wpływa na koszt zakupu szczeniaka. Zakup szczeniaka z hodowli należących do Związku Kynologicznego w Polsce na ogół okazuje się największym wydatkiem. jednocześnie warto zauważyć, ze w naszym kraju wyłącznie ZKwP należy do międzynarodowej federacji FCI.

Aby odpowiedzieć na pytanie, ile kosztują labradory z metryką ZKwP, musimy jeszcze ustalić ich przeznaczenie. Labradory czarne czy wątrobiane mogą być sprzedawane w opcji wystawowej lub jako pupil domowy. Mały labrador sprzedany w opcji pupila domowego otrzymuje metrykę, jednak nie może brać udziału w wystawach. To z kolei uniemożliwia wykorzystanie psa do hodowli. Taką możliwość posiadają jedynie psy przeznaczone na wystawy, jednak cena zakupu labradora wystawowego z pewnością okaże się odpowiednio wyższa.

Labrador retriever ceny zakupu szczeniąt rozpoczynają się od kwoty 3500 zł. Za taką kwotę możemy już nabyć labradory czarne, żółte lub wątrobiane z pochodzeniem FCI. Bardziej znane hodowle labradorów na ogół sprzedają szczeniaki w cenach 3500 – 4500 zł. Labrador retriever ceny szczeniąt wystawowych okazują się nieco wyższe. Za wystawowe labradory czarne, żółte lub czekoladowe trzeba zapłacić minimum 6000 zł. Górna cena za szczeniaka okazuje się trudna do jednoznacznego oszacowania. Koszty będą tu uzależnione od renomy hodowli, eksterieru szczeniaka, konkretnej linii hodowlanej, a także od płci młodego pupila.

Niektóre osoby zastanawiają się też, ile kosztują labradory długowłose. Dlatego przypomnijmy, że tak zwany labrador długowłosy to w rzeczywistości zupełnie inna rasa. Jest nią golden retriever, którego nabędziemy za około 6000 – 8000 zł (cena dotyczy osobników z hodowli zarejestrowanych w ZKwP). Golden retrievery z przeznaczeniem wystawowym na ogół są odczuwalnie droższe.

Sama cena labradora nie powinna być głównym wyznacznikiem wyboru hodowli. Znacznie istotniejszy okazuje się wybór szczeniaka pochodzącego ze sprawdzonego źródła. Wiele osobników tej rasy cierpi na dysplazję stawu łokciowego oraz stawu biodrowego. Dlatego dobre hodowle labradorów dopuszczają do rozrodu wyłącznie odpowiednio przebadane, zdrowe osobniki. Z pewnością warto poznać opinie o danej hodowli, prześledzić jej linie hodowlane oraz zapoznać się ze stroną internetową. Dzięki temu będziemy w stanie wybrać najbezpieczniejsze rozwiązanie i kupić w pełni zdrowego, pozbawionego wad genetycznych szczeniaka.

Labrador retriever — pielęgnacja

Pielęgnacja labradorów nie powinna przysporzyć zbyt dużych trudności. Krótka, przylegająca do ciała sierść nie ma tendencji do kołtunienia i praktycznie nie gromadzą się na niej zanieczyszczenia. Dzięki czemu nie musimy przeprowadzać zbyt częstych kąpieli ani stosować odżywek ochronnych. W zupełności wystarczy szczotkowanie gumową szczotką, dzięki czemu pozbędziemy się wypadającego podszerstka. Czynność wykonujemy raz w tygodniu, a w okresie intensywnego linienia nieco częściej. Szczotkujemy dokładnie całe ciało pupila wraz z kończynami i ogonem. Kąpiel wykonujemy w przypadku wystąpienia doraźnej potrzeby. Co ciekawe, labradory bardzo lubią wodę, a która kąpiel nie powinna stanowić dla nich zbyt dużego stresu.

Pielęgnacja labradorów polega także na regularnej kontroli stanu zdrowia. Warto regularnie sprawdzać stan oczu i uszu psa. Dobrą praktyką jest także systematyczna kontrola stanu uzębienia oraz pazurów. Aktywne psy na ogół same ścierają nadmiernie wyrośniętą część pazurów. Sytuacja zmienia się w przypadku pupili, które przez większość czasu biegają po trawnikach i innych miękkich powierzchniach. W ich przypadku konieczne jest regularne przycinanie pazurów, które nie mogą się same zetrzeć.

Warto pamiętać, że retrievery należą do ras o dużej podatności na infekcję. Dlatego regularna kontrola stanu oczu i uszu powinna łączyć się także z ich oczyszczaniem. Okolice wokół oczu można przemywać specjalnymi chusteczkami lub wilgotnym wacikiem. W ofertach sprzedaży znajdziemy także bardzo skuteczne preparaty do pielęgnacji uszu. Warto regularnie kontrolować ich stan, a w razie podejrzenia infekcji, natychmiast skonsultować się z lekarzem weterynarii. Niektóre labradory szczeniaki i dorosłe psy mogą mieć tendencję do zapychania się gruczołów okołoodbytowych. Najbardziej widocznym objawem zapychania gruczołów jest tak zwane saneczkowanie. Takie zachowanie wymaga niezwłocznego oczyszczenia gruczołów. Czynność najczęściej wykonuje się w gabinetach weterynaryjnych.

Jak zdrowo karmić labradora i co powinno znaleźć się w jego diecie?

Prawidłowe żywienie labradorów jest podstawą dbałości o ich zdrowie i dobrą kondycję. Warto pamiętać, że rasa ma tendencje do otyłości, a większość labradorów cechuje się niepohamowanym apetytem. Dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na odpowiednie dawkowanie karmy. Jej ilość dopasowujemy do wieku, rozmiarów oraz aktywności fizycznej pupila.

W ofercie sprzedaży znajdziemy zarówno karmy mokre, jak i suche. Drugie rozwiązanie na ogół cieszy się większą popularnością ze względu na niższą cenę. Karmy suche są wysokoenergetyczne, dlatego nadmierna podaż szybko prowadzi do otyłości. Dlatego w żywieniu labradorów warto stosować się do dawkowania karmy, które zostało podane na opakowaniu produktu. W przypadku psów otyłych można podawać produkty typu light. Są to karmy bytowe o obniżonej kaloryczności. Wiele tego typu produktów dobrze sprawdza się w przypadku psów o zwiększonym apetycie i nadmiernej masie ciała. Oprócz karmy pies powinien mieć stały dostęp do świeżej wody.

Najlepszym rozwiązaniem są dobrej jakości karmy bez zbędnych wzmacniaczy smaku oraz konserwantów. W ofercie branży zoologicznej znajdziemy wiele interesujących rozwiązań, które zaspokoją pełne zapotrzebowanie na kalorie i substancje odżywcze. Alternatywą dla gotowej karmy okazuje się samodzielne przygotowywanie posiłków przez właściciela. Metoda wymaga większego zaangażowania, jednak potrafi przynieść bardzo dobre efekty. Posiłki przygotowywane przez właściciela są mniej przetworzone, a jednocześnie bardziej smakowite dla pupila. Coraz lepsze opinie zdobywa tu dieta BARF, bazująca na podawaniu surowego mięsa, podrobów, kości oraz niewielkiego dodatku owoców i warzyw. Prawidłowo zbilansowana dieta BARF może wpłynąć na utrzymanie odpowiedniej masy ciała pupila oraz pełne odżywienie organizmu. Co istotne, posiłki BARF posiadają dużą objętość i mniejszą kaloryczność (w przeliczeniu na 100 gram produktu) niż karmy suche. Dlatego mogą stać się skuteczną opcją żywienia psów z zawyżonym apetytem.

Szkolenie i wychowanie labradora — dla kogo jest ta rasa

Prawidłowe szkolenie oraz wychowanie młodego pupila wpływa ja jego zachowanie w wieku dorosłym. Labradory uchodzą za łatwe w szkoleniu, jednak należy zapewnić im dobre warunki do rozwoju i poznawania świata. W pierwszym etapie życia szczeniaka niezbędna będzie właściwa socjalizacja. Im więcej bodźców dozna szczeniak do 15 tygodnia życia, tym lepiej przystosowany będzie do życia w społeczeństwie. W tym okresie labrador powinien poznać jak najwięcej nowych dźwięków, sytuacji i zapachów. Warto zapoznawać go z innymi zwierzętami, a także z obcymi ludźmi. Prawidłowa socjalizacja wyeliminuje reakcje lękowe, które zdarzają się przy braku bodźców w wieku szczenięcym.

Wychowanie szczeniaka polega także na nauczeniu podstawowych zasad, które panują w naszym domu. Labradory są psami inteligentnymi i łatwo dopasowującymi się do trybu życia rodziny. Niemniej jednak należy pokazać im podstawowe zasady i konsekwentnie ich wymagać. Szkolenie powinno odbywać się z wykorzystaniem wzmocnień pozytywnych, co daje najlepsze rezultaty i pozwala na budowanie zaufania do człowieka.

Kochający zabawę labrador świetnie uczy się w formie aktywnego spędzania czasu z właścicielem. Jego wychowanie nie jest trudne, dzięki czemu rasa jest polecana dla początkujących miłośników psów. Dzięki dużemu apetytowi retrieverów, możemy zbudować motywację do ćwiczeń za pomocą treserek lub ziarenek karmy. Odpowiednie nagradzanie za dobrze wykonane zadania umocni radość z ćwiczeń i sprawi, że labrador bardzo chętnie zareaguje na polecenia.