Labradoodle

Kynologia jest dziedziną dynamiczną i stale się rozwija. Jednym z kierunków jej rozwoju jest tworzenie nowych ras psów. Nie byłoby w tym niczego nadzwyczajnego, gdyby rasotwórstwem zajmowali się nie tylko pasjonaci, ale ludzie o odpowiednim wykształceniu kierunkowym. Niestety, nie zawsze tak się dzieje i nie wychodzi to na dobre, szczególnie psom. Zmienne koleje losu przechodzi także labradoodle australijski – duży, średni i w wersji mini.

Labradoodle australijski – powstanie, opis, charakter

Labradoodle – rasa czy hybryda

Labradoodle australijski jest to pies powstały z kojarzenia dwóch ras – labradora retrievera i pudla dużego. Krzyżówka ta jest tworem australijskiego hodowcy, Wally’ego Conrona. Chciał on wyhodować psa, który byłby dobrym przewodnikiem niewidomych, a jednocześnie nie liniałby. Labradory doskonale sprawdzają się w roli psa przewodnika, niestety obficie gubią sierść, a wychodzący kępami podszerstek jest prawdziwym utrapieniem. Natomiast pudel nie linieje, do tego uchodzi za jedną z najbardziej inteligentnych ras. Wally Conron przystąpił do prac hodowlanych w 1988 roku, a rok później zaprezentował pierwsze wyhodowane krzyżówki. W dalszej kolejności pojawił się typ średni i miniatura. Cena rynkowa hybryd okazała się niespodziewanie wysoka.

Labradoodle australijski znalazł wielu amatorów, mimo że cena szczenięcia była wysoka. Niestety, w większości psy te trafiły nie do osób, które chciałyby kontynuować pracę nad dalszym tworzeniem rasy, bazującą na naukowych podstawach. Do głosu doszły prawa rynku i wobec rosnącego popytu powstało wiele pseudohodowli, w których przychodziły na świat szczenięta z rozmaitymi wadami. Pseudohodowcy nie zdawali sobie sprawy, że tworzenie nowej rasy nie jest kwestią roku czy dwóch lat, a nierzadko kilkudziesięciu. Pogłowie nowo utworzonej rasy musi być wyrównane, posiadać te same cechy fizyczne i psychiczne i dawać potomstwo o tych samych, powtarzalnych cechach. M.in. stabilnie odziedziczalna musi być wielkość – duża, średnia i mini. Wówczas można rozpocząć starania o uznanie nowej rasy, a to trwa niekiedy wiele kolejnych lat.

Tymczasem hodowla labradoodle całkowicie wymknęła się spod kontroli. Wally Conron sam przyznał, że popełnił zasadniczy błąd, sprzedając pierwsze psy bez odpowiednich zastrzeżeń i nieodpowiednim osobom. W rezultacie dotąd boryka się z wieloma problemami, związanymi z ujawnianiem się coraz to nowych wad w kolejnych pokoleniach. Głównie chodzi o niestabilność charakteru i skłonność do różnych schorzeń. W związku z tym, że poza Australią najwięcej labradoodle znalazło się w Stanach Zjednoczonych, postanowiono tam przywrócić planową hodowlę. Jeden z amerykańskich klubów kynologicznych (Continental Kennel Club - CKC) uznał tę rasę i nadał jej wzorzec, jednocześnie określił bardzo rygorystyczne zasady kwalifikacji labradoodle do hodowli. Ponieważ Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznaje tylko jedną organizację kynologiczną z danego kraju (u nas – Związek Kynologiczny w Polsce), a w USA jest to American Kennel Club (AKC), tym samym labradoodle australijski nie jest (i na razie nie ma takich szans) uznaną rasą w Europie. Niemniej, funkcjonuje tu fundacja ALFA, posiadająca filię także w Polsce, a jej celem jest planowa, oparta na podstawach naukowych hodowla labradoodle. Jednak tymczasem nie zanosi się na choćby tymczasowe uznanie go jako rasy, gdyż prace rasotwórcze nie zostały jeszcze zakończone. Labraddodle oficjalnie pozostaje zatem hybrydą, a nie rasą. Mimo to jest na nią spory popyt, również w Polsce, a cena szczeniaka osiąga astronomiczną wysokość.

Opis wyglądu, charakter labradoodle

W związku z nieuznaniem rasy w Europie, a więc i w Polsce, nie posiada ona jednoznacznego wzorca. Tym bardziej, że na obecnym etapie prac hodowanych nie można mieć pewności co do eksterieru i charakteru szczeniaków. Generalnie labradoodle jest psem raczej średnim lub dużym, co uwarunkowane jest proporcjami genów wielkości pudla dużego i labradora. W Australii wciąż kojarzy się czyste labradory z czystymi pudlami, także średnimi i mini, przez co rozrzut wielkości jest jeszcze szerszy. Dochodzą również kojarzenia pokolenia F1 (labrador + pudel) z golden retrieverem i cocker spanielem.

Brak wzorca sprawia, że możliwe są najróżniejsze i liczne rodzaje umaszczenia labradoodle. Mogą one być zarówno jasnokremowe, jak i niemal czarne. Podobnie jest z szatą – może ona być krótka, długa, twarda lub miękka, prosta lub falująca. Australijski labradoodle występuje w trzech typach. Duży osiąga wzrost w kłębie od 50 do 66 cm i ciężar od 20 do 45 kg. Typ średni dorasta do 40 – 50 cm i waży 13-20 kg. Miniatura mierzy 30-40 cm i waży 7-10 kg (nieco większy niż jack russel terier). Każda wielkość powinna odznaczać się proporcjonalną, szczupłą, choć dobrze zbudowaną sylwetką, dużymi, prawie okrągłymi oczami i zwisającymi uszami. Szczeniaki wyglądem powinny przypominać pluszowe misie. W Polsce hodowany jest jak dotąd typ duży. Średni i miniatura nie są spotykane.

Labradoodle mają bardzo przyjacielskie usposobienie. Jednak trudno jest przewidzieć, co wyrośnie z konkretnego szczenięcia na obecnym etapie tworzenia rasy. Zupełnie różne są bowiem charaktery ras wyjściowych – pudla i labradora. Założeniem jest, aby pies był spokojny i zrównoważony, zgodnie z przeznaczeniem, dla którego została rozpoczęta hodowla nowej rasy (przewodnik osoby niewidomej). Pożądane cechy można uzyskać jedynie poprzez ostrą selekcję – dobieranie do skojarzeń wyłącznie osobników posiadających tę cechę, następnie z kolejnych i kolejnych pokoleń. Jest to trudna, żmudna praca, poparta gruntowną znajomością genetyki. Dlatego zrównoważone labradoodle można spotkać jedynie u profesjonalnych hodowców, dysponujących odpowiednią wiedzą i doświadczeniem praktycznym. Ich opinie powinny być wskazówkami dla przyszłych właścicieli. Wiedza hodowców jest pionierska i z pewnością cena szczeniaka ją uwzględnia.

Psy o dużym temperamencie, żywiołowe, nadają się do życia w rodzinie, są doskonałymi towarzyszami zabaw dzieci, ale trzeba im zapewnić codzienną dawkę ruchu i możliwość wybiegania się. Labradoodle uwielbiają wodę, chętnie pływają, a podczas spacerów zdarza się, że wytaplają się w napotkanej kałuży. Sprawdź także ten artykuł o najlepszych hodowlach labradoodle.

Labradoodle – zdrowie, żywienie, pielęgnacja i co dalej?

Jak dbać o labradoodle?

Często słyszy się, że mieszańce (a takim wciąż jest australijski labradoodle) są zdrowsze od psów czystej rasy. Niestety, nie jest to prawdą. Jeżeli nie jest do końca jasne pochodzenie psa, nie można przewidzieć, co uzyska się w kolejnym pokoleniu. Należy pamiętać, że obie rasy wyjściowe – labrador i pudel (duży, średni i miniatura) – mają genetyczne predyspozycje do różnych schorzeń. Może więc się teoretycznie zdarzyć, że labradoodle odziedziczy dysplazję stawów biodrowych, PRA (postępujący zanik siatkówki), problemy skórne na skutek różnorodnej struktury sierści u labradora i pudla, a także niewłaściwy zgryz. Może być ona związana z tym, że kufa u labradora jest szeroka a u pudla wąska. Jeżeli w zwężonym pysku zęby rozmieszczą się w taki sposób, jak w szerokim, może to spowodować wadę zgryzu (przypomnijmy, że zarówno u pudla, jak i u labradora, powinien być on nożycowy). Zatem jak najbardziej wskazane jest wykonanie u psa (suki) badań genetycznych w kierunku tych schorzeń, a już bez wątpienia konieczne jest, jeżeli ma to być zwierzę hodowlane, niezależnie czy jest to typ duży, średni czy miniatura. Łączna cena badań jest dość wysoka, ale wykonuje się je raz na całe życie psa.

O każdego psa, niezależnie od rasy, trzeba dbać tak samo. Odpowiednia pielęgnacja i żywienie zapewnią, że będzie on prawidłowo dorastał i spędzi długie lata dobrego życia w swojej rodzinie. Podstawą są szczepienia ochronne, powtarzane regularnie w wyznaczonych okresach, dostarczanie wszystkich niezbędnych składników odżywczych, zabiegi pielęgnacyjne w miarę potrzeby i dużo uczucia, które labradoodle z pewnością odwzajemni.

I tak, szata labradoodle jest bardzo zróżnicowana. Niemniej jednak każdy rodzaj włosa wymaga systematycznej pielęgnacji. Na obecnym etapie nie można przewidzieć, jaki rodzaj sierści będą mieć szczeniaki w danym miocie, niezależnie od wielkości – duży, średni czy mini. Zawsze jest ona obfita i trzeba ją regularnie szczotkować w celu zapobieżenia skołtunieniu. Może się okazać, że pies ma włos pudla, a więc jednowarstwowy i nieliniejący, za to wymagający okresowych wizyt u fryzjera. Ale może być i tak, że szata okaże się dwuwarstwowa jak u labradora, z gęstym, miękkim podszerstkiem, który w okresie linienia wychodzi kępami spod włosa okrywowego. Wtedy fryzjer nie jest niezbędny, ale szczotkowanie i czasem grzebień – zawsze. Nie są spotykane psy z włosem szorstkim jak jack russell terrier.

Trzeba też mieć na uwadze uszy. U labradoodle, niezależnie czy jest to typ duży, średni czy miniatura, są one zwisłe i ich wnętrze stanowi dobre środowisko dla rozwoju bakterii i grzybów (ciepło i wilgoć). Dlatego uszy należy regularnie czyścić z użyciem środka do przemywania psich uszu.

Ten australijski pies odziedziczył po swoim przodku – labradorze skłonności do żarłocznego jedzenia i do tycia. Konieczne jest zatem przestrzeganie racji pokarmowych od najmłodszego wieku. Karma powinna być dostosowana do wielkości (duży, średni, miniatura), wieku psa, jego trybu życia i aktywności. Zawsze musi być pełnowartościowa – zawierać wszystkie niezbędne składniki odżywcze w odpowiednich proporcjach. Cena dobrej karmy jest dość wysoka. Można też przyrządzać dla psa posiłki w domu, ale wówczas niezbędna jest suplementacja witaminowo-mineralna.

Labradoodle – jaka przyszłość?

Jeszcze długa droga przed labradoodle do ukształtowania się jako rasa. Tymczasem wkrótce po pojawieniu się pierwszych hybryd już rozpoczęto, również w Australii, prace hodowlane nad inną nową rasą – goldendoodle. Tym razem skrzyżowano pudla dużego z golden retrieverem. Pomysł szybko chwycił w Stanach Zjednoczonych i obecnie właśnie tam goldendoodle cieszy się największą popularnością. Ponoć podejmowane są też próby „uszlachetniania” labradoodle goldendoodlem – o ile w tym wypadku można w ogóle mówić o dolewce uszlachetniającej. Opinie na ten temat są podzielone. Jak dotąd nie występuje goldendoodle średni i miniatura.

Mimo że labradoodle nie jest jeszcze rasą, to można się zdziwić, ile kosztuje szczeniak. Cena jest niewiarygodnie wysoka. W Polsce za małego labradoodle trzeba zapłacić nawet około 9 – 10 tys. zł, a na mioty przyjmowane są zapisy. Pierwsza hodowla powstała na Śląsku, po niej pojawiło się kilka innych, z których najpoważniej podeszła do zagadnienia AMBER z Gdyni. Hodowla oczywiście nie jest zrzeszona w ZKwP, a w australijskim stowarzyszeniu hodowców labradoodle ALAEU. Hodowcy rozpoczęli od sprowadzenia suki ze Szkocji i kontynuują jej linię, a szczenięta sprzedają chętnym po zabiegu kastracji (cena – 2200 euro), zostawiając sobie jedynie wyselekcjonowane do dalszej hodowli. W tej sytuacji jest to postępowanie jak najbardziej pozytywne – dzięki temu hodowcy w Polsce mają pełną kontrolę nad pogłowiem hybrydy.

Nie jest natomiast prawdą, że labradoodle nie uczula. Nie ma rasy, która nie wywoływałaby w ogóle alergii. Nie uczula bowiem sierść, a naskórek psa, na którym znajduje się – według dotychczasowych badań – około 20 alergenów. Zresztą wszystko zależy od indywidualnych predyspozycji.

Czy zatem labradoodle ma przyszłość jako rasa? Zapewne, o ile uda się doprowadzić do odpowiedniego liczebnie, wyrównanego pogłowia, zdolnego przekazywać w powtarzalny sposób pożądane cechy potomstwu. Pracują nad tym hodowcy w wielu krajach, w tym w Polsce. Może to jednak potrwać jeszcze wiele lat.

Labradoodle pojawił się w Polsce całkiem niedawno. Rasa ta stała się niezwykle modna i sprzedaż szczeniaków w wersji dużej czy mini zaczęła się zanim cechy rasy zostały ustabilizowane. Wskutek tego nie wiemy czy dany pies ma więcej z pudla czy z labradora. Dlatego też zarówno rodzaj sierści jak i charakter szczeniaka są nie do przewidzenia. Dowiedz się, czy labradol to pies dla ciebie.

Skąd pochodzi labradoodle, potocznie zwany labradol

Od dawna hodowcy starają się tworzyć wszelkiego rodzaju hybrydy ras psów, aby powstała super rasa, na przykład pies dla alergików, czy też inteligentny pies przewodnik. Przykładem jest goldendoodle, czyli krzyżówka golden retrievera z pudlem. Podobnie powstała rasa labradoodle, czyli labrador australijski, która stanowi hybrydę, krzyżówkę labradora z pudlem. Szczególnie ceniony jest charakter pudla, który uchodzi za jednego z najinteligentniejszych psów na świecie. Właśnie ta rasa wykorzystywana jest do tworzenia hybryd, jak goldendoodle (groodli), spudli czy labradoodle.

Labrador australijski powstał w Australii. Twórca rasy chciał wyhodować psa, który będzie odpowiednim przewodnikiem dla niewidomej kobiety, której mąż ma alergię na psy. Do stworzenia hybrydy wybrał labradora, który świetnie sprawdza się jako pies przewodnik, oraz inteligentnego i nie liniejącego pudla. Rasa ta stała się wkrótce modna, co spowodowało zainteresowanie innych hodowców. Niestety wskutek działań pseudohodowców, którzy nie zachowują standardu rasy i samodzielnie krzyżują labradora z pudlem, niejeden pies tej rasy boryka się z chorobami genetycznymi i niestabilnością emocjonalną. Obecnie hodowcy starają się stworzyć rygorystyczne zasady dotyczące warunków hodowli labradoodli. W Europie działa fundacja Alfa, która ma filię także w Polsce, która kontroluje zasady hodowlane labradoodli.

Labradol budzi wiele kontrowersji. Zdaniem specjalistów nie ma psa, który nie uczula. Rodzaj sierści czy linienie nie ma związku z alergią, gdyż alergeny znajdują się w ślinie i złuszczonym naskórku psa.

Krytycznie na temat tej rasy wypowiadał się także jej twórca Wally Conron, który zakończył hodowlę tej rasy, gdyż wiele psów okazało się mieć trudny i uparty charakter.

Wielu hodowców cały czas pracuje nad tą rasą, aby wyeliminować nadpobudliwy i uparty charakter.

W połączeniu z pudlem mini powstał labrador australijski miniaturka.

Labrador australijski - wygląd i pielęgnacja sierści

Labradol nie ma standardu określonego przez związek kynologiczny, dlatego też wśród psów tej rasy panuje duże zróżnicowanie. Szczeniaki rodzą się bardzo różne. Istnieją psy duże, średnie oraz miniaturka, zależnie od tego czy czy mają domieszkę pudla dużego czy mini. Różna jest także długość sierści oraz umaszczenie. Możliwe są wszystkie kolory umaszczenia. Zaś sierść może być miękka lub szorstka o różnej długości. Najbardziej pożądany jest wygląd przypominający pluszowego misia.

Labradoodle wymagają starannej i systematycznej pielęgnacji sierści. Muszą być szczotkowane co najmniej co drugi dzień. Nie da się przewidzieć, czy dany pies będzie liniał czy nie. Zależy to od tego czy ma więcej genów pudla czy labradora. W zależności od struktury sierści, psy te potrzebują strzyżenia i kąpania lub nie. Do kąpieli należy używać tylko delikatnych szamponów. Niektórym labradolom wystarczy szczotkowanie, które usuwa brud. Labradolom należy regularnie czyścić uszy, gdyż są one porośnięte sierścią.

Labrador australijski - charakter

Charakter labradoodle jest trudny do przewidzenia, gdyż nie wiadomo ile w psie jest z pudla a ile z labradora. Najczęściej są to psy przyjazne i społeczne, które nadają się do życia w rodzinie z dziećmi. Jednak tylko profesjonalne hodowle gwarantują odpowiedni charakter szczeniaka i zrównoważoną osobowość, gdyż rodzice szczeniaków na sprzedaż przechodzą odpowiednie testy osobowości. Zdarza się niestety, że labradole wykazują agresję lub są nadmiernie lękliwe.

Labradory australijskie pochodzą od ras myśliwskich, dlatego też wymagają dużo ruchu, aktywności fizycznej oraz zaangażowania umysłowego. Labradoole lubią pływanie, długie wycieczki, aportowanie i sporty psie. Zanim jednak zaczniesz uprawiać ze swoim psem sporty, zasięgnij opinii weterynarza, gdyż każdy pies tej rasy może mieć różną budowę i nie do każdego sportu się nadaje.

Zalecane jest, aby zapisać szczeniaka labradoodle na szkolenie w profesjonalnej szkole dla psów. Jako potomkowie psów myśliwskich, mogą one mieć kłopoty z nauką przychodzenia na zawołanie. Bez konsekwentnej socjalizacji i szkolenia szczeniaki mogą wyrosnąć na uparte i nieposłuszne psy.

Sprzedaż labradoodle w Polsce

W Polsce labradol pojawił się około 2009 roku, reklamowany jako idealny pies dla alergików i pies terapeuta dla upośledzonych dzieci. Powstała wówczas profesjonalna hodowla, która kontynuuje rasę przywiezioną z Australii. Cena szczeniaków labradora australijskiego jest wysoka. Wynika to z konieczności wykonania testów, badań oraz tego jak szczeniaki są socjalizowane.

W Polsce szczeniaki labradoodle kosztują około 4.5 tysięcy zł. Cena zaczyna się zazwyczaj od 3.5 tysiąca zł. Cena wersji mini jest podobna. W Polsce działa niewiele hodowli tej rasy. Dlatego też czasem trudno jest znaleźć szczeniaki na sprzedaż.

Labrador australijski pasuje do różnych opiekunów, którzy muszą jednak mieć doświadczenie w wychowaniu psów oraz czas na zapewnienie psu odpowiedniej dawki ruchu. Bardzo ważne jest, aby pies był socjalizowany od szczeniaka, szczególnie w celu nauczenia go tolerowania innych psów i kotów. Pamiętaj, że labradol nie może mieszkać w domu, gdzie są gryzonie i małe zwierzęta, jak świnki morskie czy chomiki. Nigdy nie zostawiaj tego psa bez nadzoru z małymi dziećmi.