Gryfonik belgijski jest jedną z trzech ras gryfoników, pochodzących od
wspólnego przodka – małego, czarnego, szorstkowłosego psa, zwanego „smousje”,
który był wiele wieków temu popularny w okolicach belgijskiej stolicy. Obecnie
gryfoniki, w tym belgijski, są dość popularnymi rasami do towarzystwa w całej
Europie. Najczęściej spotykany jest gryfonik brukselski, także w Polsce.
Belgijskich jest znacznie mniej.
Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o gryfonikach.
Pochodzenie, historia
rasy, opis eksterieru
Rys historyczny
Historia gryfoników sięga XIX
wieku, kiedy rozpoczęto kojarzenie „smousje” z king charles spanielem w kolorze
ruby (ciemnopłowym) i mopsem. Istnieje również teoria, według której gryfonik
belgijski powstał w rezultacie kojarzeń pinczera małpiego z mopsem. Jest ona
dość prawdopodobna, zważywszy na podobieństwo obu ras, jednak domieszka krwi
mopsa przyczyniła się raczej do powstania gryfonika brabanckiego, który jako
jedyny z gryfoników jest krótkowłosy. Niemniej, zważywszy, że uzyskane w wyniku
prac hodowlanych psy były wykorzystywane do wyłapywania gryzoni w budynkach
gospodarskich, można z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że pinczer
małpi jest jednym z przodków wszystkich gryfoników.
W roku 1880 roku został utworzony
pierwszy klub gryfoników, a w 1883 pojawiły się one po raz pierwszy na
wystawie. Dwa lata później pierwsze gryfoniki zostały przewiezione na Wyspy
Brytyjskie, gdzie szybko zyskały popularność i sympatię. Natomiast na
kontynencie kariera gryfoników ruszyła intensywnie około roku 1900, kiedy to
królowa Belgów Maria Henrietta z Habsburgów, u schyłku życia zainteresowała się
tymi małymi pieskami. Od tej pory zaczęła się rozwijać ich hodowla, a
szczeniaki trafiały do wielu europejskich zamożnych domów. Niestety, na skutek
obu wojen światowych pogłowie wszystkich gryfoników zostało mocno
zdziesiątkowane i nigdy potem nie osiągnęło ówczesnej popularności.
Najwięcej przedstawicieli tej rasy
jest w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, a w Europie – w krajach Półwyspu
Skandynawskiego i w Czechach. W Polsce gryfoników belgijskich na wystawach bywa
niewiele, choć istnieje u nas kilka hodowli. Być może jest to spowodowane
mniejszą liczbą odmiany belgijskiej w miotach. Można bowiem kojarzyć między
sobą wszystkie trzy rasy gryfoników – brukselskiego, belgijskiego i
brabantczyka. W jednym miocie mogą więc urodzić się zarówno gryfonik
brukselski, gryfonik belgijski jak i brabancki, którego szczeniąt rodzi się
stosunkowo najmniej.
Gryfonik belgijski – opis wyglądu
Gryfonik belgijski to mały pies do
towarzystwa o niemal kwadratowej sylwetce, mocnej kości i eleganckim ruchu.
Najbardziej przyciąga uwagę jego głowa. Jest stosunkowo duża, ma niemalże
ludzki wyraz. Stop zaznaczony bardzo wyraźnie, nos zawsze czarny, osadzony jest
na poziomie oczu. Gryfonik belgijski jest rasą brachycefaliczną – grzbiet jego
nosa jest cofnięty w taki sposób, że profil, utworzony przez czoło, nos i brodę
stanowi jedną płaszczyznę. Kufa jest również bardzo krótka, jej długość nie
przekracza 1,5 cm. Wargi czarne i ściśle do siebie przylegające. Żuchwa wygięta
ku górze, szeroka, wystająca przed szczękę. Cechą typową dla rasy jest
przodozgryz, pysk zamknięty, język i zęby niewidoczne. Żuchwa musi być wydatna
i szeroka. Jeśli szukasz więcej porad, sprawdź także ten artykuł na
temat gryfonika brabanckiego.
Oczy duże, ale w żadnym wypadku nie
wytrzeszczone, okrągłe, szeroko rozstawione, brązowe – im ciemniejsze, tym
lepsze. Uszy nieduże, wysoko osadzone. Niekopiowane noszone na wpół uniesione i
załamujące się ku przodowi. Kopiowane – stojące w szpic. Na wystawach kopiowane
i niekopiowane uszy oceniane są równorzędnie, aczkolwiek w wielu krajach (w tym
także w Polsce) kopiowanie zarówno uszu, jak i ogonów, jest zabronione. Ogon
niekopiowany noszony do góry z końcem zwróconym ku grzbietowi, ale nie może go
dotykać ani być zakręconym. Kopiowany – w krajach, gdzie jest to dozwolone –
skracany jest o dwie trzecie długości. Ogon naturalnie krótki, złamany lub
zakręcony stanowi poważną wadę, znacznie wpływającą na obniżenie oceny.
Szata gryfonika belgijskiego jest
dwuwarstwowa. Włos okrywowy szorstki, nieco falisty, ale nie lokowaty,
trymowany. Podszerstek miękki. Dłuższa szata występuje na głowie, najdłuższe są
brwi. Umaszczenie gryfonika belgijskiego może być czysto czarne lub czarne
podpalane. Podpalanie jednolite, o wysyconej barwie, rozmieszczone na
kończynach przednich do nadgarstków, na tylnych – do stawów skokowych i
przechodzi do wewnętrznej strony kończyn. Występuje również nad oczami, na
policzkach, wewnątrz uszu i wokół odbytu. U osobników czarnych podpalanych kolor
czarny może mieć rudobrązowe przesianie, aczkolwiek nie jest to pożądane –
preferuje się czystą czerń. Tolerowane, ale niepożądane są pojedyncze białe
kosmyki na klatce piersiowej.
Wysokość w kłębie – 28-35 cm, waga
3,5-6 kg.
Wady dyskwalifikujące:
- Lękliwość,
agresja
-
Nos
niedopigmentowany lub inny niż czarny
-
Język
widoczny przy zamkniętym pysku
-
Krzywa
żuchwa
-
Szczęka
wystająca przed żuchwę
- Umaszczenie błękitne, błękitne podpalane,
wątrobiane, łaciate (jak mały gończy gaskoński czy foxhound angielski) jakiekolwiek
białe znaczenie. Dopuszczalne jedynie umaszczenia podane we wzorcu.
Gryfonik belgijski –
charakter, zdrowie, pielęgnacja i żywienie
Usposobienie gryfonika belgijskiego
Gryfonik belgijski to pies bardzo
inteligentny, o wesołym, energicznym usposobieniu. Jest ciekawski, czuły i
wylewny w okazywaniu uczuć. Każdy gryfon, mimo niewielkiej postury,
charakteryzuje się silnym poczuciem własności i z oddaniem pilnuje swojego
otoczenia i rzeczy należących do jego domowników.
Jako rasa wyjątkowo kochająca i czuła,
gryfonik belgijski nie znosi samotności. W domu potrafi chodzić za opiekunem
krok w krok, towarzysząc mu wszędzie, nawet w toalecie. Bardzo lubi dzieci i
zabawy z nimi. Wyjątkowo łagodny, nie przejawia jakiejkolwiek agresji i chęci
do dominowania. Jest podatny na szkolenie i szybko uczy się nowych poleceń.
Akceptuje wszystkie inne zwierzęta domowe, także koty, z którymi potrafi się
zaprzyjaźnić. Mimo że pierwotnie wszystkie rasy gryfoników polowały na szczury
i myszy, nie pozostał w nich charakter łowiecki. Nie są jednak psami do
przebywania w dużych sforach, jak foxhound angielski czy mały gończy gaskoński.
Każdy gryfon, w tym gryfonik
belgijski, nadaje się do mini agility – jest wyjątkowo skoczny i zwinny.
Gryfoniki sprawdają się też w dogoterapii, jako wyjątkowo łagodne i cierpliwe.
W domu gryfonik belgijski chętnie przebywa na kolanach opiekuna lub przytulony
do niego, uwielbia spanie w łóżku z ludźmi i ważne jest dla niego stałe
poczucie bliskości. Jest to rasa idealna dla osób, które pracują w domu lub dla
rodziny, w której zawsze przynajmniej jedna osoba stale przebywa w domu.
Zdrowie, pielęgnacja i żywienie gryfonika belgijskiego
Gryfonik belgijski jest rasą
generalnie zdrową i nieobciążoną schorzeniami dziedzicznymi. Jest to też rasa
długowieczna – jej przedstawiciele nierzadko dożywają 15 i więcej lat. Trzeba
jedynie odpowiednio psa odżywiać, regularnie odrobaczać i szczepić przeciwko
wszystkim chorobom zakaźnym według wskazań lekarza weterynarii (szczepienie
przeciwko wściekliźnie jest obowiązkowe corocznie).
Pielęgnacja gryfonika belgijskiego
skupia się głównie wokół oczu, które często łzawią, szczególnie podczas upałów.
Oprócz tego trzeba przemywać bruzdę wokół nosa. Najlepiej zrobić to preparatem,
specjalnie przeznaczonym do tych zabiegów, dostępnym w sklepie zoologicznym.
Nieco więcej zabiegów wymaga
sierść. Przynajmniej dwa razy w tygodniu należy psa wyszczotkować, natomiast
dwa – trzy razy w ciągu roku wytrymować. Nie powinno się gryfonika kąpać, chyba
że wytarzał się w nieczystościach lub zabrudził się w inny sposób.
Pożywienie dla gryfonika to
wysokiej jakości karma gotowa (sucha lub mokra), dla psów małych ras, albo
posiłki domowe. Szczeniaki powinny otrzymywać posiłki częściej, psy dorosłe – 2
razy dziennie. Karma gotowa zawiera wszystkie składniki mineralne i witaminowe
i nie wymaga suplementacji, natomiast do posiłków domowych należy dodawać jeden
z dostępnych preparatów witaminowo-mineralnych, najlepiej zarekomendowany przez
lekarza weterynarii.
Szczeniaki gryfonika belgijskiego
nie są łatwo dostępne, gdyż żaden hodowca nie jest w stanie przewidzieć, czy w
oczekiwanym miocie akurat się urodzą i ile. Cena szczeniaka zależy od
pochodzenia rodziców i ich sukcesów, liczebności miotu (na ogół rodzą się 3-4
szczeniaki) i renomy, jaką cieszy się hodowla. Cena szczenięcia z hodowli
zagranicznej jest wyższa o koszt dowozu.