Eurasier (Eurasian dog, eurazjer) to rasa powstała w Niemczech. Jest
dość młoda, ale zyskała sporą popularność na świecie. Psy te, wyglądem
przypominające szpica, mieszkają w wielu domach. W Polsce to rasa wciąż bardzo
rzadka, choć jest to doskonały pies rodzinny. Poznajmy bliżej tę bardzo ciekawą
rasę.
Jeśli szukasz więcej porad i informacji,
sprawdź także zebrane w tym
miejscu artykuły o rasach psów.
Pochodzenie eurasiera,
wygląd, usposobienie
Rys historyczny
Eurasier to rasa utworzona w II
połowie XX wieku. Zamiarem jej twórców była rekonstrukcja wymarłego psa
syberyjskiego, a całością prac kierował Julius Wipfel – uczony z uniwersytetu w
Getyndze. Najpierw w 1960 roku skojarzono szpica wilczego i chow chow, a
uzyskane w kolejnych pokoleniach pogłowie mieszańców nazwano wolf chow.
Następnie, w roku 1972, do szpica i chow chow dolano krwi samoyeda i po
uzyskaniu względnie wyrównanego pogłowia nową rasę nazwano eurasier.
Eurazjer miał być psem średniej
wielkości, spokojnym, zrównoważonym i rodzinnym. Miał też być, mówiąc
kolokwialnie, ładny, aby przyciągał wzrok – niczym psy z kreskówek. Starano się
również, aby gęsta sierść miała zróżnicowane umaszczenie. Eurasier miał mieć
łagodny charakter, podobnie jak np. pies pasterski i łatwo przystosowywać się
do różnych warunków życia, tak w mieście, jak i na wsi, oraz trybu życia swoich
właścicieli.
Niemiecki Związek Kynologiczny
(VDH) uznał nową rasę w 1973 roku. Sprzyjało jej szczęście, bowiem jeszcze w
tym samym roku została ona uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną
(FCI). Wzorzec eurasiera otrzymał oficjalny numer 291. Rasa ta zaliczana jest
do najmłodszych na świecie.
W 1996 roku została powołana do
życia organizacja, zrzeszająca kluby rasy eurasier z wielu krajów - International Federation for Eurasier
Breeding (Międzynarodowa Federacja Hodowli Eurasierów). Jej głównym
zadaniem jest dbałość o zachowanie odpowiednich cech rasy (eksterier,
charakter) oraz zdrowia. Od 1999 roku szczeniaki eurazjera otrzymują, wraz z
dokumentami pochodzenia, specjalne certyfikaty IFEB.
W Polsce eurasian dog jest rasą
bardzo rzadką, aczkolwiek hodowla prowadzona jest w kilku miejscach. Pierwsza w
naszym kraju hodowla tej rasy została założona pod Częstochową w 2009 roku i
nosi nazwę Lupus Ferratus.
Eurasier – opis wyglądu
Eurasier jest psem w typie szpica,
średniej wielkości, harmonijnie zbudowanym. Głowa typowa dla szpica, o
kształcie klinowatym. Długość kufy i mózgoczaszki niemal identyczna, czaszka i
grzbiet nosa równoległe. Czoło płaskie z wyraźnie zaznaczoną bruzdą, dobrze
zaznaczona potylica, słabo zaznaczony stop. Kufa zwężająca się ku nosowi,
grzbiet nosa prosty, nos średniej wielkości, zawsze czarny. Wargi czarne.
Uzębienie pełne (42 zęby), mocne i zdrowe. Zgryz nożycowy i cęgowy równo
traktowane. Wszystkie zęby osadzone prostopadle do szczęki/żuchwy. Oczy ciemne,
średniej wielkości, niewyłupiaste i nie za głęboko osadzone, nieco ukośne, o
czarnych obwódkach. Uszy średniej wielkości, trójkątne, stojące, o lekko
zaokrąglonych końcach, rozstawione na szerokość nasady ucha. Końce uszu i
środek stopu tworzą trójkąt równoboczny.
Tułów mocny, kłąb zaznaczony,
grzbiet stabilny i prosty, lędźwie dobrej długości i szerokości. Grzbiet i
lędźwie doskonale umięśnione. Ogon prosty u nasady, okrągły, mocny, zwężający
się ku końcowi, noszony nad grzbietem, pochylony ku przodowi, zawinięty.
Długością sięgający stawu skokowego.
Szata dwuwarstwowa. Włos okrywowy
średniej długości, luźno leżący. Podszerstek na całym tułowiu gęsty. Na głowie
włos krótszy w obrębie twarzoczaszki, również na uszach i z przodu kończyn. Na
ogonie i tyle kończyn włos długi (pióra, portki). Umaszczenie – dopuszczalne
wszelkie kolory oprócz brązowego (wątrobianego), czysto białego oraz z białymi
łatami. Najczęściej spotyka się eurasiery o umaszczeniu czarnym, szarym,
wilczastym i rudym.
Wzrost w kłębie: psy – 52-60 cm,
suki – 48-56 cm. Idealny dla psa 56 cm, dla suki 52 cm. Ciężar ciała: psy –
23-32 kg, suki – 18-26 kg. Idealny dla psa 26 kg, dla suki 22 kg. Najważniejsze
są jednak zrównoważone proporcje i to one decydują o ocenie.
Wady dyskwalifikujące:
- Agresja,
lękliwość
-
Nerwowość,
nieufność
-
Niedostateczny
dymorfizm płciowy (pies o suczym wyrazie, suka o samczym)
-
Braki
w uzębieniu: jeden lub więcej siekaczy, lub kłów, brak jednego lub więcej zębów
przedtrzonowych P3 lub P4 bądź trzonowych M1 lub M2. Braku M3 nie bierze się
pod uwagę
-
Zgryz
inny niż cęgowy lub nożycowy
-
Ektropium,
entropium (wywinięcie powieki na zewnątrz lub do wewnątrz), oczy zbyt małe i za
głęboko osadzone
-
Podwójne
rzędy rzęs (distichiaza)
-
Uszy
pólzałamane lub obwisłe
-
Złamany
ogon
-
Niedopigmentowanie błon śluzowych.
Samce muszą mieć obydwa jądra
normalnie wykształcone i osadzone w mosznie.
Usposobienie i charakter eurasiera
Eurasier jest psem spokojnym i
zrównoważonym, niełatwo go sprowokować. Jest czujny, ale nie hałaśliwy. Wobec
obcych przejawia rezerwę, ale nigdy agresję. W stosunku do swojej rodziny
bardzo silnie kochający i przywiązany, podobnie jak np. staffik. Nie ma
instynktu łowieckiego. Nie nadaje się do mieszkania w kojcu, ponieważ
potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem. Zamknięcie go w kojcu może być
potraktowane jako znęcanie się nad zwierzętami. Jak każdy szpic, potrzebuje łagodnego,
ale konsekwentnego układania.
Często zdarza się, że eurasier
wybiera sobie jedną osobę w rodzinie, którą najbardziej poważa i której jest
posłuszny. Właśnie ta osoba powinna zająć się wychowaniem i szkoleniem
szczeniaka. Eurasier jest chętny do zabawy, energiczny, inteligentny i
niezależny, aczkolwiek swoją rodzinę obdarza bezgranicznym zaufaniem – również
jak wspomniany staffik. Doskonale nadaje się do mieszkania w bloku, gdyż w
ogóle nie jest hałaśliwy – bardzo rzadko szczeka. Właściciele psów tej rasy
żartobliwie twierdzą, że szczekają tylko eurasiery – psy z kreskówek.
Eurasier ma opinie psa, który nie
lubi samotności, dlatego dobrze jest, aby w domu stale ktoś przebywał. Rasa ta
układa się stosunkowo łatwo, choć nie tak bezproblemowo, jak np. pies
pasterski. Szczeniaki jeszcze w hodowli powinny być uczone podstawowych komend
przez hodowcę podczas zabaw z matką i rodzeństwem, wówczas nowi właściciele nie
będą mieli kłopotu ze szkoleniem. A może zainteresuje cię także ten artykuł na
temat hodowli goldendoodle?
Eurasier – pielęgnacja,
żywienie, zdrowie, zagadnienia hodowlane
Jak dbać o eurasiera – pielęgnacja i żywienie
Sprawiając sobie eurasiera trzeba
pamiętać przede wszystkim o jego sierści. Dwuwarstwową, gęstą szatę należy często czesać, aby nie tworzyły
się kołtuny, które nadają się tylko do wycięcia. Rasa ta bardzo obficie
linieje, zwłaszcza w okresie wiosennym i jesienią. Nieczesany pies gubi sierść
kłębami, które walają się po mieszkaniu, stając się siedliskiem roztoczy.
Jeżeli w mieszkaniu jest zbyt ciepło, pies może linieć nawet przez cały rok, co
jest mocno uciążliwe. Dlatego po pierwsze czesanie, czesanie i jeszcze raz
czesanie. Pielęgnacja sierści na sucho jest wystarczająca ze względu na jej
właściwości samoczyszczące. Kąpiel psa jest konieczna jedynie wtedy, kiedy
wytarza się on w nieczystościach.
Co kilka tygodni należy obciąć psu
pazury, jeżeli sam ich nie ściera. Okresowo wykonuje się przegląd zębów i usuwa
ewentualny nalot, trzeba też od czasu do czasu wyczyścić uszy i opróżnić
gruczoły okołoodbytowe. Psom wystawowym dodatkowo trymuje się lub wycina martwy
włos przy uszach, między poduszkami i na łapach tak, aby nie odstawał. W
szczególności obcina się sierść na tylnych kończynach od śródstopia do stawu
skokowego, gdzie tworzy mało estetyczne „piórka”.
Żywienie
eurasiera nie jest skomplikowane, wystarczy zwykła karma bytowa. Nie są to psy
pracujące, więc taka w zupełności zaspokoi wymagania pokarmowe. Karma powinna
jednak pochodzić od renomowanego producenta, a nie z popularnego marketu – w
tym wypadku cena jest wprost proporcjonalna do jakości. Można też żywić psa
jedzeniem przyrządzanym w domu – gotowanym lub BARF. Nie trzeba dodawać
wypełniaczy, wystarczy mięso (lub inne źródło białka zwierzęcego) i warzywa
oraz tłuszcz, najlepiej olej z łososia. Wypełniacz (ryż, makaron) potrzebny
jest psom pracującym jako źródło energii, u eurasiera może doprowadzić do
nadwagi. Należy pamiętać, aby żywiąc naturalnie dodawać do posiłków suplementy
witaminowo – mineralne w dawce przepisanej przez lekarza weterynarii.
Zdrowie, hodowla eurasiera - opinie
Eurasier to rasa z natury zdrowa,
aczkolwiek ze względu na fakt, że jest ona młoda, posiada dość ograniczoną pulę
genetyczną. Z tego względu eurazjer może mieć skłonności do niektórych schorzeń
dziedzicznych. Warto mieć to na uwadze, rozważając zakup szczeniaka z hodowli
niezarejestrowanej w Związku Kynologicznym w Polsce bądź w ogóle jedynie w
typie rasy. W hodowlach ZKwP osobniki chore lub nawet zdrowe, ale będące
nosicielami wadliwych genów (w tym celu wykonuje się badania DNA) nie są
dopuszczane do rozrodu. Niestety, wciąż wiele osób preferuje szczeniaki
pozazwiązkowe ze względu na niższą cenę w przypadku ras uznanych przez FCI lub
z uwagi na hodowlę nieuznanej hybrydy (np. hodowla pomsky’ego). W przypadku
rasy uznanej zwykle rodzice szczeniąt nie mają odpowiednich kwalifikacji hodowlanych
natomiast np. hodowla pomsky’ego nie tylko nie wykonuje żadnych badań rodzicom
szczeniąt, ale w ogóle nie prowadzi żadnej dokumentacji, za to cena szczeniaka
jest niebotyczna.
U eurasierów może pojawić się
dysplazja stawów biodrowych lub wypadanie rzepek. Mimo że przepisy związkowe
tego nie wymagają, dobrzy hodowcy wykonują badania i prześwietlenia w tym
kierunku. Taki hodowca, wydając szczeniaka nowemu właścicielowi, wyda również
kserokopie certyfikatów takich badań i prześwietleń, wykonanych jego rodzicom.
Może również pojawić się
niedoczynność tarczycy. Choroba ta wymaga odpowiedniej diety i stałego
stosowania preparatów hormonalnych pod nadzorem lekarza weterynarii. Suk z
niedoczynnością tarczycy nie powinno się dopuszczać do rozrodu, zresztą
schorzenie to często skutkuje bezpłodnością. Zwierzęta ze zdiagnozowaną
niedoczynnością tarczycy najlepiej wysterylizować.
Ektropium i entropium to wady
dyskwalifikujące, a więc również eliminujące z hodowli. Wadę tę można
skorygować chirurgicznie. Jest to nawet wskazane, aby zapewnić psu komfort
życia bez podwijania się powiek na zewnątrz lub do wewnątrz. Podobnie postępuje
się w przypadku nieprawidłowego wzrostu rzęs, które rosną w kierunku oka,
drażniąc gałkę oczną psa.
Powyższe schorzenia, mimo wąskiej
puli genetycznej, nie występują jednak zbyt często, przede wszystkim dlatego,
że rasy, które są przodkami eurasiera (chow chow, szpic wilczy i samoyed)
należą do najzdrowszych i najbardziej odpornych na choroby.