Eurasier

Eurasier (Eurasian dog, eurazjer) to rasa powstała w Niemczech. Jest dość młoda, ale zyskała sporą popularność na świecie. Psy te, wyglądem przypominające szpica, mieszkają w wielu domach. W Polsce to rasa wciąż bardzo rzadka, choć jest to doskonały pies rodzinny. Poznajmy bliżej tę bardzo ciekawą rasę.

Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o rasach psów.

Pochodzenie eurasiera, wygląd, usposobienie

Rys historyczny

Eurasier to rasa utworzona w II połowie XX wieku. Zamiarem jej twórców była rekonstrukcja wymarłego psa syberyjskiego, a całością prac kierował Julius Wipfel – uczony z uniwersytetu w Getyndze. Najpierw w 1960 roku skojarzono szpica wilczego i chow chow, a uzyskane w kolejnych pokoleniach pogłowie mieszańców nazwano wolf chow. Następnie, w roku 1972, do szpica i chow chow dolano krwi samoyeda i po uzyskaniu względnie wyrównanego pogłowia nową rasę nazwano eurasier.

Eurazjer miał być psem średniej wielkości, spokojnym, zrównoważonym i rodzinnym. Miał też być, mówiąc kolokwialnie, ładny, aby przyciągał wzrok – niczym psy z kreskówek. Starano się również, aby gęsta sierść miała zróżnicowane umaszczenie. Eurasier miał mieć łagodny charakter, podobnie jak np. pies pasterski i łatwo przystosowywać się do różnych warunków życia, tak w mieście, jak i na wsi, oraz trybu życia swoich właścicieli.

Niemiecki Związek Kynologiczny (VDH) uznał nową rasę w 1973 roku. Sprzyjało jej szczęście, bowiem jeszcze w tym samym roku została ona uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI). Wzorzec eurasiera otrzymał oficjalny numer 291. Rasa ta zaliczana jest do najmłodszych na świecie.

W 1996 roku została powołana do życia organizacja, zrzeszająca kluby rasy eurasier z wielu krajów - International Federation for Eurasier Breeding (Międzynarodowa Federacja Hodowli Eurasierów). Jej głównym zadaniem jest dbałość o zachowanie odpowiednich cech rasy (eksterier, charakter) oraz zdrowia. Od 1999 roku szczeniaki eurazjera otrzymują, wraz z dokumentami pochodzenia, specjalne certyfikaty IFEB.

W Polsce eurasian dog jest rasą bardzo rzadką, aczkolwiek hodowla prowadzona jest w kilku miejscach. Pierwsza w naszym kraju hodowla tej rasy została założona pod Częstochową w 2009 roku i nosi nazwę Lupus Ferratus.

Eurasier – opis wyglądu

Eurasier jest psem w typie szpica, średniej wielkości, harmonijnie zbudowanym. Głowa typowa dla szpica, o kształcie klinowatym. Długość kufy i mózgoczaszki niemal identyczna, czaszka i grzbiet nosa równoległe. Czoło płaskie z wyraźnie zaznaczoną bruzdą, dobrze zaznaczona potylica, słabo zaznaczony stop. Kufa zwężająca się ku nosowi, grzbiet nosa prosty, nos średniej wielkości, zawsze czarny. Wargi czarne. Uzębienie pełne (42 zęby), mocne i zdrowe. Zgryz nożycowy i cęgowy równo traktowane. Wszystkie zęby osadzone prostopadle do szczęki/żuchwy. Oczy ciemne, średniej wielkości, niewyłupiaste i nie za głęboko osadzone, nieco ukośne, o czarnych obwódkach. Uszy średniej wielkości, trójkątne, stojące, o lekko zaokrąglonych końcach, rozstawione na szerokość nasady ucha. Końce uszu i środek stopu tworzą trójkąt równoboczny.

Tułów mocny, kłąb zaznaczony, grzbiet stabilny i prosty, lędźwie dobrej długości i szerokości. Grzbiet i lędźwie doskonale umięśnione. Ogon prosty u nasady, okrągły, mocny, zwężający się ku końcowi, noszony nad grzbietem, pochylony ku przodowi, zawinięty. Długością sięgający stawu skokowego.

Szata dwuwarstwowa. Włos okrywowy średniej długości, luźno leżący. Podszerstek na całym tułowiu gęsty. Na głowie włos krótszy w obrębie twarzoczaszki, również na uszach i z przodu kończyn. Na ogonie i tyle kończyn włos długi (pióra, portki). Umaszczenie – dopuszczalne wszelkie kolory oprócz brązowego (wątrobianego), czysto białego oraz z białymi łatami. Najczęściej spotyka się eurasiery o umaszczeniu czarnym, szarym, wilczastym i rudym.

Wzrost w kłębie: psy – 52-60 cm, suki – 48-56 cm. Idealny dla psa 56 cm, dla suki 52 cm. Ciężar ciała: psy – 23-32 kg, suki – 18-26 kg. Idealny dla psa 26 kg, dla suki 22 kg. Najważniejsze są jednak zrównoważone proporcje i to one decydują o ocenie.

Wady dyskwalifikujące:

• Agresja, lękliwość
• Nerwowość, nieufność
• Niedostateczny dymorfizm płciowy (pies o suczym wyrazie, suka o samczym)
• Braki w uzębieniu: jeden lub więcej siekaczy, lub kłów, brak jednego lub więcej zębów przedtrzonowych P3 lub P4 bądź trzonowych M1 lub M2. Braku M3 nie bierze się pod uwagę
• Zgryz inny niż cęgowy lub nożycowy
• Ektropium, entropium (wywinięcie powieki na zewnątrz lub do wewnątrz), oczy zbyt małe i za głęboko osadzone
• Podwójne rzędy rzęs (distichiaza)
• Uszy pólzałamane lub obwisłe
• Złamany ogon
• Niedopigmentowanie błon śluzowych.

Samce muszą mieć obydwa jądra normalnie wykształcone i osadzone w mosznie.

Usposobienie i charakter eurasiera

Eurasier jest psem spokojnym i zrównoważonym, niełatwo go sprowokować. Jest czujny, ale nie hałaśliwy. Wobec obcych przejawia rezerwę, ale nigdy agresję. W stosunku do swojej rodziny bardzo silnie kochający i przywiązany, podobnie jak np. staffik. Nie ma instynktu łowieckiego. Nie nadaje się do mieszkania w kojcu, ponieważ potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem. Zamknięcie go w kojcu może być potraktowane jako znęcanie się nad zwierzętami. Jak każdy szpic, potrzebuje łagodnego, ale konsekwentnego układania.

Często zdarza się, że eurasier wybiera sobie jedną osobę w rodzinie, którą najbardziej poważa i której jest posłuszny. Właśnie ta osoba powinna zająć się wychowaniem i szkoleniem szczeniaka. Eurasier jest chętny do zabawy, energiczny, inteligentny i niezależny, aczkolwiek swoją rodzinę obdarza bezgranicznym zaufaniem – również jak wspomniany staffik. Doskonale nadaje się do mieszkania w bloku, gdyż w ogóle nie jest hałaśliwy – bardzo rzadko szczeka. Właściciele psów tej rasy żartobliwie twierdzą, że szczekają tylko eurasiery – psy z kreskówek.

Eurasier ma opinie psa, który nie lubi samotności, dlatego dobrze jest, aby w domu stale ktoś przebywał. Rasa ta układa się stosunkowo łatwo, choć nie tak bezproblemowo, jak np. pies pasterski. Szczeniaki jeszcze w hodowli powinny być uczone podstawowych komend przez hodowcę podczas zabaw z matką i rodzeństwem, wówczas nowi właściciele nie będą mieli kłopotu ze szkoleniem. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat hodowli goldendoodle?

Eurasier – pielęgnacja, żywienie, zdrowie, zagadnienia hodowlane

Jak dbać o eurasiera – pielęgnacja i żywienie

Sprawiając sobie eurasiera trzeba pamiętać przede wszystkim o jego sierści. Dwuwarstwową, gęstą  szatę należy często czesać, aby nie tworzyły się kołtuny, które nadają się tylko do wycięcia. Rasa ta bardzo obficie linieje, zwłaszcza w okresie wiosennym i jesienią. Nieczesany pies gubi sierść kłębami, które walają się po mieszkaniu, stając się siedliskiem roztoczy. Jeżeli w mieszkaniu jest zbyt ciepło, pies może linieć nawet przez cały rok, co jest mocno uciążliwe. Dlatego po pierwsze czesanie, czesanie i jeszcze raz czesanie. Pielęgnacja sierści na sucho jest wystarczająca ze względu na jej właściwości samoczyszczące. Kąpiel psa jest konieczna jedynie wtedy, kiedy wytarza się on w nieczystościach.

Co kilka tygodni należy obciąć psu pazury, jeżeli sam ich nie ściera. Okresowo wykonuje się przegląd zębów i usuwa ewentualny nalot, trzeba też od czasu do czasu wyczyścić uszy i opróżnić gruczoły okołoodbytowe. Psom wystawowym dodatkowo trymuje się lub wycina martwy włos przy uszach, między poduszkami i na łapach tak, aby nie odstawał. W szczególności obcina się sierść na tylnych kończynach od śródstopia do stawu skokowego, gdzie tworzy mało estetyczne „piórka”.

Żywienie eurasiera nie jest skomplikowane, wystarczy zwykła karma bytowa. Nie są to psy pracujące, więc taka w zupełności zaspokoi wymagania pokarmowe. Karma powinna jednak pochodzić od renomowanego producenta, a nie z popularnego marketu – w tym wypadku cena jest wprost proporcjonalna do jakości. Można też żywić psa jedzeniem przyrządzanym w domu – gotowanym lub BARF. Nie trzeba dodawać wypełniaczy, wystarczy mięso (lub inne źródło białka zwierzęcego) i warzywa oraz tłuszcz, najlepiej olej z łososia. Wypełniacz (ryż, makaron) potrzebny jest psom pracującym jako źródło energii, u eurasiera może doprowadzić do nadwagi. Należy pamiętać, aby żywiąc naturalnie dodawać do posiłków suplementy witaminowo – mineralne w dawce przepisanej przez lekarza weterynarii.

Zdrowie, hodowla eurasiera - opinie

Eurasier to rasa z natury zdrowa, aczkolwiek ze względu na fakt, że jest ona młoda, posiada dość ograniczoną pulę genetyczną. Z tego względu eurazjer może mieć skłonności do niektórych schorzeń dziedzicznych. Warto mieć to na uwadze, rozważając zakup szczeniaka z hodowli niezarejestrowanej w Związku Kynologicznym w Polsce bądź w ogóle jedynie w typie rasy. W hodowlach ZKwP osobniki chore lub nawet zdrowe, ale będące nosicielami wadliwych genów (w tym celu wykonuje się badania DNA) nie są dopuszczane do rozrodu. Niestety, wciąż wiele osób preferuje szczeniaki pozazwiązkowe ze względu na niższą cenę w przypadku ras uznanych przez FCI lub z uwagi na hodowlę nieuznanej hybrydy (np. hodowla pomsky’ego). W przypadku rasy uznanej zwykle rodzice szczeniąt nie mają odpowiednich kwalifikacji hodowlanych natomiast np. hodowla pomsky’ego nie tylko nie wykonuje żadnych badań rodzicom szczeniąt, ale w ogóle nie prowadzi żadnej dokumentacji, za to cena szczeniaka jest niebotyczna.

U eurasierów może pojawić się dysplazja stawów biodrowych lub wypadanie rzepek. Mimo że przepisy związkowe tego nie wymagają, dobrzy hodowcy wykonują badania i prześwietlenia w tym kierunku. Taki hodowca, wydając szczeniaka nowemu właścicielowi, wyda również kserokopie certyfikatów takich badań i prześwietleń, wykonanych jego rodzicom.

Może również pojawić się niedoczynność tarczycy. Choroba ta wymaga odpowiedniej diety i stałego stosowania preparatów hormonalnych pod nadzorem lekarza weterynarii. Suk z niedoczynnością tarczycy nie powinno się dopuszczać do rozrodu, zresztą schorzenie to często skutkuje bezpłodnością. Zwierzęta ze zdiagnozowaną niedoczynnością tarczycy najlepiej wysterylizować.

Ektropium i entropium to wady dyskwalifikujące, a więc również eliminujące z hodowli. Wadę tę można skorygować chirurgicznie. Jest to nawet wskazane, aby zapewnić psu komfort życia bez podwijania się powiek na zewnątrz lub do wewnątrz. Podobnie postępuje się w przypadku nieprawidłowego wzrostu rzęs, które rosną w kierunku oka, drażniąc gałkę oczną psa.

Powyższe schorzenia, mimo wąskiej puli genetycznej, nie występują jednak zbyt często, przede wszystkim dlatego, że rasy, które są przodkami eurasiera (chow chow, szpic wilczy i samoyed) należą do najzdrowszych i najbardziej odpornych na choroby.