Appenzeller

Jest to pasterski pies, jednak sprawdzi się też jako pies rodzinny. Jak wygląda ta rasa psa? Czy appenzeller ma spokojne usposobienie? Ile trzeba zapłacić za szczenięta tej rasy? Czy fox terrier i sarplaninac dostępne są w niższej cenie? Czy patterdale terrier jest drogi? Jak wygląda zespół Cushinga u psa? W tym artykule znajdziesz odpowiedzi na powyższe pytania.

Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o psach pasterskich.

Opis rasy – appenzeller

Jak wygląda ten szwajcarski pies?

Jest to naturalna rasa psa, która ma zarówno cechy molosów, jak i owczarków czy szpiców. W latach 50. XIX wieku pojawiły się pierwsze wzmianki o appenzeller, ale dopiero pod koniec wieku bardziej zainteresowano się tą rasą. Oficjalny wzorzec został spisany w 1914 roku. Pies ten spotykany jest nie tylko Szwajcarii, ale też w Niemczech, Holandii, Austrii czy Francji.

Wzorzec rasy nie podaje konkretnej wagi tych psów, ale podana jest wysokość w kłębie. Suka powinna mierzyć 50-54 cm, a pies 52-56 cm. Appenzeller ma krótką sierść. Jego włos okrywowy powinien być twardy i przylegający.

Dopuszczalne umaszczenie tego psa to czarne lub czekoladowe z białymi znaczeniami i podpalaniem. Rdzawobrązowe plamki znajdują się nad oczami, ale podpalenie obejmuje także policzki, kończyny i klatkę piersiową na wysokości stawów barkowych. Ten pies powinien mieć białą końcówkę ogona oraz białe skarpetki na każdej łapie. Strzałka biegnąca przez grzbiet nosa może obejmować całą kufę. Biel znajdująca się na klatce piersiowej, brodzie i krawacie nie może być przerywana.

Pielęgnacja, zdrowie, opinie – co warto wiedzieć o appenzeller?

Jest to pies wytrzymały. Bardzo dobrze znosi niskie temperatury i zazwyczaj całkiem nieźle radzi sobie w czasie upałów, ale w gorące dni nie można zapominać o częstej zmianie wody i mniej intensywnych treningach w zacienionym miejscu. Rasa uchodzi za zdrową, ale baza hodowlana jest wąska, więc konieczna jest właściwa selekcja osobników do rozmnażania. Z tego względu należy wybierać tylko spośród sprawdzonych hodowli.

Trzeba regularnie badać swojego pupila. Jak każda rasa psa, appenzeller narażony jest na różne choroby. Zespół Cushinga u psa to choroba o podłożu przewlekłym. Ważne jest jej wczesne wykrycie, co nie zawsze jest takie proste. Częściej dotyka starsze psy, a jej objawy kojarzone są ze starzeniem się pupila: zmienia się wygląd i zachowanie psa, a także spada kondycja oraz samopoczucie zwierzęcia.

Appenzeller nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, ale ponieważ posiada obfity podszerstek, w okresie linienia będzie gubił bardzo dużo włosów. W tym czasie należy wyczesywać psa codziennie, a raz w tygodniu można używać furminatora, który dobrze przerzedza podszerstek. Przez pozostały czas wystarczy szczotkować go raz na tydzień. Często należy sprawdzać stan jego uszu, oczu i zębów. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o psach szwajcarskich.

Jakie usposobienie ma appenzeller?

To bardzo energiczny piesek, który uwielbia zabawę. Nie nadaje się jako pupil dla spokojnej osoby, ponieważ w ciągu dnia potrzebuje dużo ruchu. Sprawdzi się w różnych psich sportach (np. agility). Przy tym psie nie można zapominać o ćwiczeniach umysłowych. Można go trzymać w bloku, ale zalecany jest dom z ogródkiem. Jest to bardzo szczekliwy pies.

Appenzeller bardzo dobrze sprawdza się w roli obrońcy i stróża. Nie ma zwyczaju uciekać z posesji i też nie wpuszcza na nią obcych. Jest bardzo nieufny wobec osób, które nie zna, ale nie jest agresywny czy lękliwy. Właścicielowi i całej rodzinie okazuje dużo czułości. Ten wesoły piesek bardzo chętnie bawi się z dziećmi i nie waha się stanąć w ich obronie.

Ten pies powinien dogadać się z kotem oraz innym psem. Nie ma zmysłu łowieckiego. Choć na pierwszy rzut oka może wydawać się żywiołowy i nieokrzesany, to jednak jest to bardzo inteligentny pies, który nadaje się nawet dla początkującego psiarza. Szybko i chętnie się uczy, ale trzeba zachować konsekwencję w jego treningu i nie pozwalać mu na zbyt wiele.

Appenzeller chętnie broni domu, ale nie można zapominać, że jest to pies bardzo przywiązany do właściciela. Nie należy go zostawiać samego na zbyt długo, ponieważ istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że zacznie niszczyć wszystko, co znajdzie się w zasięgu jego pyska. Nie nadaje się do życia w kojcu i izolacji od rodziny.

Co powinien jeść ten szwajcarski pies pasterski?

Jest to łakomy pies. Nigdy nie odmawia jedzenia, dlatego należy pamiętać, aby zachować umiar i podawać mu jedynie wyliczoną porcję. W czasie szkolenia można posługiwać się smakołykami (będą idealną motywacją do wykonywania poleceń), ale jeśli w ciągu dnia pies zje dużo przysmaków, należy zmniejszyć lub całkiem zrezygnować z kolacji, aby wyrównać bilans kaloryczny. Dzienna porcja karmy powinna być dostosowana do wieku, stanu zdrowia oraz aktywności pieska.

Appenzeller może jeść zarówno mokrą karmę, jak i suchą. Ta pierwsza jest bardziej polecana, ponieważ jest odpowiednio wilgotna i zawiera wysoki procent mięsa (minimum 50%). Pies, który spożywa suchą karmę, może odczuwać większą potrzebę picia wody. Ta karma zawiera też więcej wypełniaczy, ale część z nich jest dobra, jak np. owoce i warzywa. Należy jednak unikać produktów, które zawierają zboża.

Innym rozwiązaniem jest dieta BARF, która polega na podawaniu psu nieobrobionego mięsa. Jednak same surowe mięso to nie wszystko. W tej diecie bardzo ważne jest odpowiednie dobranie suplementów oraz ich właściwe dawkowanie. Za mało lub zbyt dużo witamin i minerałów może przyczynić się do złego stanu zdrowia albo nawet śmierci pupila. Wcześniej należy zdobyć wiedzę w zakresie tego modelu żywienia.

Hodowla psów – opinie, informacje

Czy tylko pies z rodowodem jest rasowy?

Tak. Jeśli pies nie posiada dokumentu potwierdzającego jego pochodzenie, wtedy uchodzi za nierasowego, nawet jeśli bardzo przypomina jakąś rasę psa. Nowy właściciel szczeniaka otrzymuje jego metryczkę, na podstawie której może wyrobić rodowód.

Na pseudohodowlę można trafić nawet w mało popularnej rasie. Zwróć uwagę na opis ogłoszenia. Powinieneś znaleźć tam informacje o tym, gdzie jest zapisana hodowla. Ważne jest to, aby należała do Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI). U nas funkcjonuje Związek Kynologiczny w Polsce (ZKwP). Przynależenie do takiej organizacji wiąże się z koniecznością przestrzegania różnych zasad przez hodowców.

Szczeniaki opuszczają hodowlę, gdy mają 8 tygodni. Do tego muszą być 1-2 razy zaszczepione i 2-3 razy odrobaczone. Obowiązkowy jest także CHIP wszczepiany pod skórę na karku pieska. Jeśli masz taką możliwość, przez zarezerwowaniem pieska udaj się do hodowli, aby na własne oczy przekonać się o warunkach, w jakich żyją zwierzęta.

Jaka jest cena za rasowe szczeniaki?

Cenę ustala hodowca. Znaczenie ma: przeznaczenie pieska, a także jego wiek i płeć. Osobniki „na kolanka” kosztują mniej niż te do hodowli. Bardzo istotne jest to, czy szczeniak jest obiecujący. Ważna jest linia genów, ale też osiągnięcia rodziców. Jeżeli piesek pochodzi z renomowanej hodowli, jego cena może być większa. To samo tyczy się osobników sprowadzanych z zagranicy.

Rasowe szczenięta w naszym kraju kosztują ok. 2000 – 4000 zł. Appenzeller mieści się w tym przedziale cenowym, bo zazwyczaj można go kupić za ok. 2500 – 3000 zł. Cena za szczeniaki rasy sarplaninac jest podobna. Fox terrier kosztuje ok. 2500 – 4000 zł, a patterdale terrier ok. 1500 zł.

Appenzeller nie sprawdzi się jako myśliwy, ponieważ nie ma instynktu myśliwskiego, za to bardzo dobrze odnajdzie się w roli obrońcy oraz stróża. Będzie chronił zarówno właściciela, jak i całe stado (domowników i inne zwierzęta domowe). Jest lojalny wobec rodziny i nie daje się przekupić przez obcych. Na co dzień potrzebuje bardzo dużo ruchu i ćwiczeń umysłowych, więc nie jest polecany dla osoby prowadzącej spokojny tryb życia. Jeśli zapewni mu się dużo spacerów, to nadaje się do mieszkania w bloku, ale appenzeller bardzo lubi szczekać, dlatego lepiej wybierać go do domku z ogródkiem.