kot serengeti

Podstawowe informacje o kocie serengeti

Popularne nazwy:

Serengeti Cat (ang.)

Pochodzenie:

Stany Zjednoczone

Kategoria FIFe:

rasa nieuznawana przez FIFe

Rozmiar samicy

30 - 35 cm
2 - 5 kg

Rozmiar samca

30 - 35 cm
3 - 6 kg

Długość życia

10 - 13 lat

Potrzeba ruchu:

żywy, lubi zabawę

Cena kociaka z hodowli:

3000 - 7000 zł

Miesięczne koszty utrzymania:

100 - 200 zł

Imiona dla kota serengeti:

Szejk, Fire, Bursztyn, Ryś, Budyń, Orient, Sir, Frytka, Kuna, Boston, Martini, Tea

Czytaj artykuł na temat kota serengeti

Kot serengeti to rasa średnia kota.

Samiec kota serengeti mierzy od 30 do 35 cm, natomiast samica ma od 30 do 35 cm wzrostu. Waga kota serengeti wynosi od 3 do 6 kg w przypadku samca i 2 do 5 kg u samicy. Średnia długość życia wynosi od 10 do 13 lat. Jego pochodzenie to Stany Zjednoczone.

Cena kociaka kota serengeti z rodowodem wynosi zwykle od 3000 do 7000 zł, natomiast miesięczne koszty utrzymania wynoszą od 100 do 200 zł. Kot serengeti najlepiej sprawdzi się:

dla rodzin z dziećmi
dla singli
dla par

Rasa ta nie wymaga raczej wcześniejszego doświadczenia z innymi zwierzętami. Poziom agresji jest raczej niski. Co więcej kot serengeti to zwierzak czuły, żywy, inteligentny i towarzyski. Jest .

Kot serengeti ma charakterystyczny wygląd. Jest krótkowłosy, jego oczy są bursztynowe lub zielone, natomiast umaszczenie może być:

czarne
black smoke
silver spotted
brown spotted

Inne charakterystyczne cechy kota serengeti to:

oczy zaokrąglone
duże uszy
długie nogi
długa szyja

Najbardziej trafne imiona dla kota serengeti to między innymi:

Szejk
Fire
Bursztyn
Ryś
Budyń
Orient
Sir
Frytka
Kuna
Boston
Martini
Tea

Zalety i wady kota serengeti

Zalety

oddany
wesoły
inteligentny
łagodny
rodzinny

Kot serengeti to wierny towarzysz, który spędza z opiekunem prawie każdą chwilę w ciągu dnia.

Wady

wymaga dużo uwagi

Kot serengeti jest aktywny. Potrzebuje miejsca do wspinaczki, stymulacji umysłowej i fizycznej.

Wygląd

Charakterystyczne cechy wyglądu:

oczy zaokrąglone,
duże uszy,
długie nogi,
długa szyja

Kot serengeti jest zgrabny, ale muskularny.

Rodzaj owłosienia:

krótkowłosy
włos prosty

Umaszczenie:

czarne,
black smoke,
silver spotted,
brown spotted

Kolor oczu:

bursztynowe,
zielone

Galeria zdjęć - Kot serengeti

Charakter kota serengeti

Charakter:

czuły,
żywy,
inteligentny,
towarzyski

Potrzeba ruchu:

żywy,
lubi zabawę

Poziom agresji:

niski

Kot serengeti nie powinien być agresywny.

Skłonność do ucieczek:

niska

Kot serengeti nie ma większej skłonności do ucieczek, ale mając w domu koty należy zadbać o zabezpieczenie okien i balkonów.

Kot serengeti - dla kogo?

Wymagane doświadczenie:

nie

Kot serengetti łatwo przyzwyczaja się do warunków, w których żyje. Jest aktywny, ale równocześnie należy do kocich pieszczochów. Jego wysoka energiczność wymaga jednak odpowiego podejścia i zaangażowania. Nie jest to "kot dla każdego".

Dla kogo się nadaje:

dla rodzin z dziećmi,
dla singli,
dla par

Kot serengeti jest aktywny i ciekawski. Nadaje się osób, które poświęcą mu czas.

Czy może mieszkać z dziećmi:

Umiarkowanie

Kot serengeti to dobry towarzysz zabaw, choć jego energiczność może okazać się "przytłaczająca" dla niektórych maluchów.

Czy chętnie zostaje sam:

nie

Kot serengeti poradzi sobie sam przez krótki czas. Rasa lubi jednak kontakt z ludżmi, zabawę i uwagę opiekuna.

Pielęgnacja kota serengeti

Wymagane zabiegi pielęgnacyjne:

skracanie pazurów,
czyszczenie uszu,
mycie zębów,
szczotkowanie sierści

Szczotkowanie sierści jest wymagane raz w tygodniu. Opiekun musi skracać pazury kota, dbać o higienę jego jamy ustnej oraz sprawdzać stan uszu.

Odżywianie:

Karma gotowa sucha,
Karma gotowa mokra,
Dieta domowa,
Dieta surowa (BARF)

Kot serengeti to mięsożerca. Może być karmiony wysokomięsnymi karmami mokrymi lub suchymi. Można stosować również dietę domową lub surową. W tej sytuacji konieczne jest wprowadzenie do diety kota odpowiednich suplementów.

Podatność na choroby:

postępująca atrofia siatkówki PRA

Serengeti to młoda rasa kotów. Nie ma zatem zbyt dużo informacji o chorobach genetycznych. Zawsze warto badać pupila profilaktycznie minimum raz w roku.