Papuga kozia – opis, usposobienie, wymagania, porady praktyczne

Papuga kozia – pochodzenie, wygląd, charakter

Kakariki – występowanie, opis, odmiany barwne

Modrolotka czerwonoczelna (Cyanoramphus novaezelandiae) to średnia papuga (ok. 27 cm) należącą do rodziny papug wschodnich i rodzaju Cyanoramphus. Gatunek ten jest endemitem ściśle związanym z Nową Zelandią. Modrolotka czerwonoczelna znana jest pod różnymi nazwami. Ze względu na charakterystyczną wokalizację często nazywana jest papugą kozią lub kozą. Z języka Maorysów wywodzi się natomiast inna nazwa tej papugi – kakariki, która w dosłownym tłumaczeniu oznacza „małą papugę”. Od miejsca pochodzenia modrolotkę czerwonoczelną nazywa się też papugą nowozelandzką.

Dawniej papuga kozia była szeroko rozpowszechniona w całej Nowej Zelandii. Niestety ze względu na zmiany antropogeniczne i presję ze strony innych gatunków obecnie prawie nie występuje na głównych wyspach. Spotkać można ją jedynie wzdłuż wybrzeży. Większość ptaków żyje na okolicznych wysypach, takich jak wyspa Stewarta, Kapiti, Wyspa Trzech Króli.

Papugi kozie dobrze przystosowują się do życia w różnych środowiskach. Zamieszkują gęste lasy, lasy przybrzeżne, zarośla, obrzeża lasów i tereny otwarte. Na ogół żyją w parach lub niewielkich grupkach, czasami żerują samotnie.

Kakariki (Cyanoramphus novaezelandiae) to papuga, którą można łatwo odróżnić od innych gatunków. Mała, puszysta, krępa i obdarzona długim ogonem (14 cm) – papuga kozia już od pierwszej chwili przykuwa uwagę. Modrolotka czerwonoczelna ma zielone upierzenie – ciemniejsze po stronie grzbietowej, a jaśniejsze po stronie brzusznej. Charakterystyczną cechą gatunku są karminowoczerwone plamy na czole i zadzie oraz paski biegnące przez oko. Upierzenie papugi ubarwiają także fioletowoniebieskie krawędzie skrzydeł. U odmian hodowlanych (np. żółtej) ubarwienie jednak znacznie różni się od dzikiego.

Choć samiec i samica papugi koziej mają takie samo upierzenie, u gatunku dymorfizm płciowy jest wyraźny. Samiec jest masywniejszy i sporo większy od samicy, ma też większą głowę. U samicy dziób jest mniejszy i węższy niż u samca. U młodych ptaków upierzenie jest ciemniejsze i bardziej matowe, a tęczówki ciemnobrązowe (z wiekiem zmieniają kolor na czerwony).

W hodowli papug znanych jest kilka odmian barwnych kozy, m.in.:

• lutino (żółta),
• szek,
• cynamonowa.

Szczególną popularnością cieszy się odmiana żółta.

Modrolotka czerwonoczelna – zachowanie, oswajanie, trening

Koza to niezwykle sympatyczna zielona papuga, w której można zakochać się niemal od pierwszego wejrzenia. Modrolotka czerwonoczelna jest prawdziwym wulkanem energii. Energiczna, figlarna i niezwykle zwinna papuga uwielbia się bawić i nie znosi nudy. Jest ciekawska, inteligentna i bardzo dociekliwa, dlatego nic nie umknie jej uwadze. Koza potrzebuje dużej dawki stymulacji intelektualnej na co dzień. W innym wypadku z pewnością będzie nieszczęśliwa. Papuga kozia uwielbia badać swoje otoczenie, przez co niekiedy może wpadać w kłopoty. Wiele osobników tego gatunku ma skłonność do ucieczek.

Modrolotka czerwonoczelna ma w sobie nie tylko coś z kozy, ale również z… kury. Dosyć nietypowym jak na papugę zachowaniem, jakie przejawia, jest grzebanie w podłożu w poszukiwaniu pożywienia.

Unikalną cechą papugi koziej jest jej otwartość na kontakty z człowiekiem. Oswajanie modrolotki czerwonoczelnej na ogół nie sprawia żadnych problemów. Papuga kozia jest praktycznie pozbawiona strachu przed człowiekiem. Przyjaźnie nastawiona i kontaktowa papużka zwykle sama lgnie do ludzi. Potrafi czerpać ogromną radość z przebywania z ludźmi. Uwielbia też pieszczoty. Wobec swoich opiekunów jest niezwykle delikatna i bardzo rzadko przejawia zachowania agresywne. Wszystko to sprawia, że jest idealnym ptakiem rodzinnym i towarzyszem dla dzieci. Kakariki, ze względu na łatwość oswajania i niską skłonność do problemów behawioralnych, polecana jest również dla początkujących opiekunów.

Kolejną pożądaną cechą, jaką wykazuje papuga kozia (Cyanoramphus novaezelandiae), jest jej cicha wokalizacja. Modrolotka czerwonoczelna nie należy do hałaśliwych papug. Chętnie gaworzy, jednak wydawane przez nią odgłosy odbierane są jako łagodne, przyjemne, zabawne i urocze. W szerokim repertuarze jej odgłosów dominują ciche, niskie, stonowane i melodyjne wezwania. Szczególne zainteresowanie wzbudza wokalizacja przypominająca meczenie kozy. Modrolotka czerwonoczelna ma też zdolność do imitowania dźwięków z otoczenia i powtarzania melodii. Nie jest za to szczególnie utalentowanym mówcą, jednak może nauczyć się powtarzania pojedynczych słów. Sprawdź także ten artykuł z informacjami, co jedzą papugi.

Papuga kozia – rozmnażanie, żywienie, hodowla, cena

Modrolotka czerwonoczelna – klatka, zabawki, dieta

Mimo niewielkich rozmiarów kakariki potrzebuje do życia dużej przestrzeni. Papuga kozia jest sprawnym lotnikiem, dlatego źle będzie czuła się w małej klatce. W warunkach domowych powinna być utrzymywana w klatce o wymiarach minimum: 90 cm x 55 cm x 90 cm, jednak najlepiej zaoferować jej wolierę o długości przynajmniej 2,5 m. Papuga utrzymywana w klatce powinna każdego dnia kilka godzin spędzać na wolnych lotach. Po aklimatyzacji hodowla zielonej papugi koziej może odbywać się przez cały rok w wolierze zewnętrznej. Ze względu na towarzyskie usposobienie papugi kozie najlepiej utrzymywać w parach lub grupach.

Modrolotka czerwonoczelna lubi rozgrzebywać pożywienie, dlatego by uniknąć rozsypywania ziarna, warto umieszczać je w głębokich pojemnikach. Nie obejdzie się też bez częstej wymiany ściółki i regularnych porządków w klatce.

Koza to rozrywkowa papuga, która musi dysponować dużą liczbą zabawek i akcesoriów do ćwiczeń. Papuga modrolotka czerwonoczelna lubi się wspinać, dlatego szczególnie ucieszy się z drabinek, sznurów, linek oraz huśtawek. Dodatkowo dla pierzastej pupilki należy stworzyć kąpielisko – modrolotka chętnie zażywa kąpieli, a jej zabawy w baseniku są wyjątkowo ciekawe do obserwowania. Ze względu na zamiłowanie do grzebania w ziemi papużce kozie warto umożliwić aktywność naziemną. Ciekawą formą aktywizacji tej papugi może być skłonienie jej do żerowania poprzez ukrywanie przysmaków w podłożu.

Koza to miłośniczka urozmaiconego menu. W naturze zielona papuga ze smakiem pałaszuje zarówno roślinne, jak i zwierzęce przekąski. Zjada m.in. nasiona, owoce, kwiaty, korzonki, pąki, liście i drobne bezkręgowce, a nawet padlinę. Modrolotki wykazują sezonowe zmiany w diecie – latem w ich jadłospisie dominują kwiaty, a jesienią nasiona. W warunkach domowych menu papug kozich powinno być równie bogate jak na wolności. Oprócz mieszanki ziaren dla małych lub średnich papug (na bazie prosa, kanaru, owsa, gryki i konopi) papugom należy podawać:

• owoce,
• gałązki drzew z pąkami i liśćmi,
• jadalne kwiaty,
• zieleninę (m.in. mniszek lekarski, gwiazdnicę pospolitą),
• warzywa,
• skiełkowane ziarno
• pokarm jajeczny.