Ara ararauna – charakterystyka, wielkość, usposobienie, hodowla

Ara ararauna – pochodzenie, wielkość, zachowanie

Ara zwyczajna – środowisko życia, wygląd

Ararauna to jedna z najbardziej znanych papug neotropikalnych, należąca do rodzaju ara. Jej bliskie kuzynki to m.in. modroara błękitna, ara żółtoskrzydła i ara zielonoskrzydła.

W naturze ararauna zamieszkuje rozległy obszar Ameryki Środkowej i Południowej. Zasięg występowania papugi ary obejmuje m.in.:

• Panamę,
• Wenezuelę,
• Brazylię,
• Paragwaj,
• Kolumbię,
• Boliwię,
• Meksyk.

Ara ararauna to duża (ok. 85 cm), majestatyczna papuga o jaskrawym, żółto-niebieskim upierzeniu. Kontrast w ubarwieniu jest u niej bardzo wyraźnie zaznaczony: błękitna jest grzbietowa część ciała, a żółta brzuszna. Pióra na czubku głowy przybierają z kolei barwę jasnozieloną. Charakterystyczną cechą ary zwyczajnej jest też prążkowany rysunek z czarnych piór na białej skórze nad dziobem. Papuga ara ma żółte tęczówki, czarny dziób i szare stopy. Obie płcie wyglądają niemal identycznie.

Ara zwyczajna zamieszkuje przede wszystkim tereny podmokłe, z wysokimi drzewami. Licznie występuje w lasach tropikalnych, na obszarach bagiennych i w pobliżu zbiorników wodnych.

Papugi ary większość czasu spędzają w parach. O świcie, wieczorami i w czasie żerowania mogą jednak tworzyć duże, hałaśliwe stada. Ary żerują głównie w koronach drzew. Są dobrymi lotnikami, choć poruszają się raczej powoli, z właściwa sobie gracją.

Według IUCN ara ararauna – w przeciwieństwie do modroary błękitnej – obecnie nie jest zagrożona wyginięciem, a jej status określany jest jako LC – najmniejszej troski. Mimo to na przestrzeni lat liczebność ptaków stopniowo spada. Głównymi zagrożeniami dla papug ar jest niszczenie siedlisk, wycinka drzew, drapieżnictwo i nielegalny odłów.

Ara zwyczajna – zachowanie i zdolności

Ara ararauna to towarzyska, żywiołowa i inteligentna papuga, która uwielbia być w centrum zainteresowania. Papuga ta łatwo się oswaja i dobrze adaptuje się do nowego otoczenia. Chętnie spędza czas w towarzystwie swojego opiekuna i potrafi nawiązać z nim silną więź. W codziennych kontaktach jest serdeczna. Nie jest też tak nieśmiała i płochliwa jak niektóre papugi (np. rozella królewska).

Ara zwyczajna podchodzi do nauki z dużym entuzjazmem. Jest ciekawska i spostrzegawcza – lubi obserwować, co dzieje się wokół. Uczy się chętnie i szybko. Ma szczególne predyspozycje do nauki sztuczek. Dość dobrze radzi sobie również z nauką słów – jest w stanie zapamiętać nawet kilkanaście słów oraz nauczyć się powtarzania prostych zwrotów.

Ararauna jest wyjątkowo ekspresyjna w okazywaniu emocji. Ma rozwiniętą mowę ciała. By trafnie odczytać jej nastrój, często wystarczy spojrzeć na mimikę. W chwilach ekscytacji czy zaciekawienia policzki papugi rumienią się, a pióra na twarzy puszą.

Papuga ara to prawdziwa gaduła. Jej wokalizacja składa się z głośnych, ostrych okrzyków i skrzeków, wydawanych głównie rano i wieczorem. Typowym problemem występującym u ptaków tego gatunku jest krzyczenie w celu przyciągnięcia uwagi opiekuna. Niestety, zachowanie to łatwo się utrwala, a ze względu na donośny głos papugi ary może być bardzo uciążliwe. Bardzo ważne jest, by uczyć arę akceptowalnych form nawiązywania kontaktu oraz wygaszać wszelkie próby zwracania na siebie uwagi krzykiem.

Ze względu na potężny dziób ara zwyczajna ma tendencję do zachowań destrukcyjnych i może niszczyć domowe wyposażenie. Papuga ta utrzymywana w domu potrzebuje dużej dawki rozrywki, interakcji społecznych i stymulacji intelektualnej. Pozbawiona nowych bodźców łatwo się nudzi. Jeśli szukasz więcej informacji, sprawdź także ten artykuł na temat gadających papug.

Papuga ara w domu – warunki, żywienie, hodowla, cena

Ararauna – klatka, dieta, wymagania

Do szczęśliwego życia w domu papuga ara potrzebuje sporej przestrzeni. Najlepiej utrzymać ją w przestronnej klatce lub wolierze pokojowej o wymiarach minimum: 150 cm x 100 cm x 200 cm. Papuga co najmniej 3 godziny w ciągu dnia powinna jednak spędzać poza klatką na ćwiczeniach fizycznych i interakcjach z ludźmi. Dobrym pomysłem może być przystosowanie jednego z pomieszczeń w domu do potrzeb papugi i utrzymywanie jej w systemie bezklatkowym, na stojaku.

Papuga ara ararauna latem może przebywać na zewnątrz. Jej domem powinna być solidna i odpowiednio zabezpieczona woliera. Ararauny zwykle dobrze dogadują się z innymi papugami arami i poza sezonem lęgowym mogą być utrzymywane razem z nimi.

Aby dziób papugi nie uległ przerośnięciu, należy regularnie dostarczać jej nieokorowane gałązki drzew do obdziobywania. Papugi ary ucieszą się też z zabawek do niszczenia i manipulowania dziobem. Dodatkowo warto zapewnić im akcesoria do wspinaczki (huśtawki, drabinki) i zabawki interaktywne, które pobudzą ich intelekt.

Papuga ara żywi się przede wszystkim orzechami, owocami i nasionami. W jej diecie znajdują się też liście, pędy i inne części roślin. Mocny dziób pozwala jej miażdżyć nawet najtwardsze przekąski, dzięki czemu ma dostęp do wielu nietypowych rarytasów.

Ara ararauna często spożywa toksyczne rośliny. Prawdopodobnie właśnie z tego powodu nieraz obserwowano, jak ta papuga zjadała glinę, która stanowi naturalne antidotum na toksyczne składniki diety.

Żywienie ary w domu powinno opierać się na karmie dla dużych papug (zawierającej m.in. słonecznik, kukurydzę, pszenicę) lub zbilansowanym granulacie. Dodatkowo jadłospis papugi warto wzbogacać orzechami, skiełkowanym ziarnem, owocami i warzywami. Ważnym dodatkami w diecie papug są także kostki wapienne, biały ser i jajka – dostarczające ptakom wapnia i białka.