Aleksandretta obrożna – charakterystyka, usposobienie, wymagania, hodowla

Aleksandretta obrożna – pochodzenie, wygląd, systematyka

Aleksandretty obrożne – wygląd

Aleksandretty obrożne to papugi średniej wielkości (ok. 38-43 cm), wyróżniające się intensywnie zielonym upierzeniem z czerwonym dziobem i dużą – w stosunku do reszty ciała – głową.

U papug tych istnieją wyraźne różnice w wyglądzie między samcami i samicami. Samiec wokół szyi ma charakterystyczną czarną obrożę, która nie występuje u samic. U osobników płci męskiej dodatkowo występuje różowa obwódka (pod obrożą) i niebieska (nad obrożą), a głowa i ogon są pokryte niebieskim nalotem. Upierzenie samic jest dużo mniej barwne – w przeważającej części papuga jest zielona, czasami ze szmaragdową obwódką wokół szyi. Młode osobniki przypominają wyglądem samice, jednak barwa ich upierzenia jest bardziej żółta. Prawdziwą dumą każdej aleksandretty jest jej piękny, spiczasty ogon, o długości dochodzącej do 25 cm. U dorosłych osobników tęczówka jest żółta.

W hodowli wyhodowano wiele odmian barwnych. Do najpopularniejszych z nich, oprócz odmiany dzikiej (zielonej), należą m.in.:

• niebieska,
• lutnio (żółta),
• albinotyczna (biała),
• turkusowa,
• szara,
• cleartail (żółta głowa i żółty ogon).

Papuga aleksandretta obrożna – systematyka

Aleksandretta obrożna należy do rodziny papug wschodnich i rodzaju Psittacula. Jej bliskimi krewnymi są m.in. aleksandretta większa, aleksandretta śliwogłowa, aleksandretta różana, aleksandretta chińska.

Podobna do aleksandretty obrożnej jest aleksandretta większa, która osiąga jednak aż 58 cm. Aleksandretta chińska ma w swoim upierzeniu natomiast barwę liliową i szarą.

Wyróżnia się 4 podgatunki aleksandretty obrożnej, zamieszkujące różne rejony i nieznacznie różniące się wyglądem. Podgatunki azjatyckie są większe i barwniejsze niż afrykańskie.

Aleksandretty obrożne – środowisko życia

Naturalny obszar występowania aleksandretty obrożnej rozciąga się od południowo-wschodniej Azji (Tajlandii, Pakistanu, Afganistanu), przez Chiny i Półwysep Indyjski, aż po środkową Afrykę (Senegal, Etiopię, Kamerun, Sudan).

Aleksandretta obrożna wyróżnia się szerokimi zdolnościami adaptacyjnymi. Łatwo przystosowuje się do różnych warunków. W naturze spotkać można ją w różnych środowiskach. Aleksandretty obrożne zamieszkują niewielkie lasy, zagajniki, sawanny. Chętnie przebywają również w parkach, ogrodach, sadach i w pobliżu ludzkich domów. Aleksandretty często żerują na polach, dlatego przez lokalnych rolników uważane są szkodniki.

Ze względu na łatwość odnajdywania się w różnych środowiskach aleksandretty obrożne stały się gatunkiem inwazyjnym w wielu krajach europejskich. Papugi, które zostały celowo wprowadzone na teren państw lub uciekły z hodowli, obecnie z sukcesami wyprowadzają lęgi i rozprzestrzeniają się w Europie.

Zielona papuga zadomowiła się również w Polsce, choć do tej pory nie udało się jej jeszcze rozprzestrzenić w naszym kraju. W Polsce aleksandretta obrożna występuje głównie na terenach silnie zurbanizowanych, gdzie panują dogodne warunki do zimowania i gniazdowania. W 2018 r. w Nysie po raz pierwszy odnotowano udany lęg tego gatunku w Polsce. Aleksandretty obrożne konkurują o pokarm i miejsca gniazdowania z rodzimymi gatunkami, dlatego ich inwazja budzi niepokój przyrodników.

Aleksandretta obrożna – zachowanie i usposobienie

Papuga zielona – tryb życia

Aleksandretta obrożne przez większą część roku żyje i żeruje w niewielkich grupach, składających się z kilkudziesięciu osobników. W czasie poszukiwania pożywienia papugi mogą przemieszczać się na znaczne odległości.

Przed zachodem słońca papugi udają się do swoich noclegowni, które stanowią zwykle wysokie drzewa. Noce spędzają w dużych grupach. Również w ciągu dnia znajdują dogodne kryjówki do wypoczynku.

Aleksandretty posługują się 3 podstawowymi odgłosami – wykorzystywanymi w różnych kontekstach (jako głosy kontaktowe, towarzyskie, alarmowe). Papugi porozumiewają się za pomocą głośnych skrzeków, pisków i gwizdów powtarzanych w krótkich seriach (po kilka) lub wydawanych w sposób ciągły. Wokalizacja młodych osobników jest znacznie mniej zróżnicowana i rozwija się dopiero wraz z wiekiem. Sprawdź także ten artykuł z informacjami, ile żyje papuga.

Charakter papugi aleksandretty

Aleksandretty obrożne nie bez powodu zaskarbiły sobie dużą sympatię miłośników ptaków. Na co dzień są przyjazne, towarzyskie, odważne, komunikatywne i ciekawskie. Zwykle bez problemu nawiązują relacje z wszystkimi członkami rodziny. Nie są też tak wrażliwe na zmiany jak np. papuga popielata czy kakadu. Dosyć łatwo się oswajają, jednak nie wymagają takiego zaangażowania ze strony opiekunów jak np. papuga popielata. Trzeba jednak pamiętać, że to ptaki obdarzone sporym temperamentem, które potrafią pokazać także swoją zadziorną i upartą naturę.

Papugi te mają silną potrzebę żucia, dlatego należy zapewnić im interesujące obiekty do dziobania, np. drewniane zabawki, bawełniane sznury, nieokorowane gałązki drzew. W innym wypadku ich zapędy niszczycielskie mogą doprowadzić do niszczenia wyposażenia klatki/woliery lub domowych sprzętów. Zielona papuga może czasami wykazywać problemy z agresją i dziobaniem. Większa tendencja ku takim zachowaniom jest widoczna u samic. Samiec papugi zielonej zwykle jest spokojniejszy i bardziej nieśmiały niż samica.

Aleksandretty potrafią czerpać radość z obcowania z ludźmi, nie są jednak typowymi pieszczochami. Większość z nich nie przepada za kontaktem dotykowym. Dużo bardziej odpowiadają im interakcje oparte na kontakcie wokalnym.

Aleksandretty obrożne są utalentowane pod względem dźwiękonaśladowczym. Można uczyć je powtarzania słów lub dźwięków z otoczenia. Papugi te bywają hałaśliwe, jednak ich wokalizacja nie jest uznawana za bardzo uciążliwą.

Aleksandretty obrożne – wymagania, warunki utrzymania

Klatka dla aleksandretty obrożnej

Aleksandretty obrożne do życia potrzebują sporej przestrzeni. Z tego względu najlepiej czują się w przestronnych wolierach wewnętrznych lub zewnętrznych. Są odporne na niskie temperatury i zmienne warunki pogodowe. Przez większość roku mogą więc przebywać w wolierach zewnętrznych. Na czas zimy ptaki powinno się jednak przenieść do ogrzewanego pomieszczenia.

Aleksandretty obrożne należą do ptaków towarzyskich, dlatego na ogół dobrze dogadują się z innymi osobnikami. Można utrzymywać je w większych grupach w wolierach jednogatunkowych. W sezonie lęgowym należy jednak odizolować każdą parę lęgową od pozostałych mieszkańców woliery.

Klatka dla pojedynczej aleksandretty obrożnej powinna mieć minimum 60 cm długości x 90 cm wysokości x 45 cm szerokości. Papuga utrzymywana w takiej klatce musi być jednak regularnie wypuszczana, by mogła zaspokoić potrzebę ruchu. Bardziej komfortowy mieszkaniem dla papugi będzie woliera. Choć jej cena jest wyższa, warto w nią zainwestować zwłaszcza w przypadku utrzymywania pary lub grupy papug. Odpowiednia dla zielonej papugi będzie woliera o wymiarach: 2 m długości x 1 m szerokości x 1 m wysokości.

Żywienie aleksandretty obrożnej

Aleksandretty obrożne to wielbicielki urozmaiconego jadłospisu. W naturze zielona papuga żywi się zbożami, nasionami traw, drzew i krzewów, kwiatami, nektarem, orzechami i owocami. Czasami ptaki korzystają też z pokarmu pozostawianego przez ludzi w karmnikach. Pokarm ziarnisty stanowi aż 80% ich jadłospisu.

W warunkach domowych dieta aleksandretty obrożnej powinna składać się z:

• uniwersalnej mieszanki ziaren przeznaczonej dla papug średnich (cena ok. 10-15 zł/kg) – zawierającej m.in. proso, kanar, konopie, owies, sorgo, słonecznik, rzepak, murzynek.
• warzyw (m.in. marchewka, papryka, buraka, cukinia),
• owoców (m.in. jabłko, banan, gruszka, truskawka),
• ziół i kwiatów (m.in. mniszek lekarski, gwiazdnica pospolita, krwawnik pospolity, nagietek lekarski, babka lancetowata),
• skiełkowanego ziarna,
• gałązek drzew z pąkami i liśćmi (np. z wierzby, jabłoni).

W okresie lęgów i pierzenia menu aleksandretty obrożnej należy wzbogacić pokarmem wysokobiałkowym (np. mieszanką jajeczną). Jako przysmak można podawać kłosy prosa senegalskiego.