Weimaraner (wyżeł weimarski) - opis, wymagania, cena, pielęgnacja

Weimaraner (wyżeł weimarski) – pochodzenie i opis rasy

Rys historyczny rasy

Na temat pochodzenia weimaranera istnieje wiele hipotez. Jedynym stwierdzonym faktem jest, że w początkach XIX wieku pies ten pojawił się na dworze książęcym w Weimarze. Był nieco inny niż współczesne weimaranery, użytkowany był głównie jako tropowiec. Dopiero kiedy psy te, jako „rasowe”, przestały być „zarezerwowane” wyłącznie dla myśliwych i leśników, rozpoczęła się hodowla ukierunkowana na wszechstronność łowiecką. Miało to miejsce w połowie XIX wieku w środkowych Niemczech, głównie w okolicach Weimaru i w Turyngii.

Hodowcy zaczęli kojarzyć psy tropiące (Leithund) z psami na ptactwo (Hühnerhund), a powstałe z tych kojarzeń potomstwo stało się „bazą” dla kolejnych pokoleń. Pod koniec XIX wieku założono księgi hodowlane wyżła weimarskiego i rozpoczęła się hodowla w czystości rasy, bez dolewania krwi innych ras, stawiając jedynie na walory użytkowe i eksterierowe kolejnych pokoleń, urodzonych w istniejącej puli genetycznej. Dlatego właśnie weimaraner uważany jest za najstarszą spośród wszystkich ras niemieckich.

Tymczasem w początkach XX wieku w hodowlach zaczęły się pojawiać szczeniaki długowłose. Ponieważ włos długi jest recesywny (ustępujący) wobec krótkiego, jego ujawnienie się jest zawsze skutkiem spotkania się u potomstwa w jednej parze genów po jednym zarówno od matki, jak i od ojca, którzy są nosicielami genu długiego włosa. Początkowo były to pojedyncze szczeniaki, jednak z czasem, kiedy zaczęły one wchodzić do hodowli, ukształtowało się pogłowie wyżła weimarskiego długowłosego i obecnie jest to odrębna rasa. Weimaraner w obu odmianach włosa jest psem typowo myśliwskim i objętym obowiązkiem pracy.

Wyżeł weimarski – opis eksterieru

Weimaraner jest dość dużym psem o proporcjonalnej budowie. Mózgoczaszka dość szeroka, u psa szersza niż u suki. Zaznaczona bruzda czołowa, guz potyliczny słabo lub średnio rozwinięty, kości jarzmowe dobrze rozwinięte. Stop bardzo nieznaczny. Nos duży, wystający ponad żuchwę, o barwie cielistej przechodzącej w szarą. Długa, mocna kufa, szczęki mocne. Grzbiet nosa prosty lub lekko wypukły, nie może być wklęsły. Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy. Oczy dorosłego psa w jasnym lub ciemniejszym kolorze bursztynu, u szczeniąt błękitne (cecha charakterystyczna rasy), o inteligentnym spojrzeniu, okrągłe, lekko skośnie osadzone. Uszy długie, szerokie, sięgające kącików warg, wysoko i wąsko osadzone, pofałdowane, na końcach zaokrąglone. Ogon osadzony nieco poniżej linii grzbietu, mocny i dobrze owłosiony. W spoczynku opuszczony, w akcji noszony poziomo lub wyżej. U psów pracujących może być kopiowany, ale jedynie w krajach, gdzie jest to dozwolone.

Weimaraner krótkowłosy ma szatę bardzo gęstą i mocną, dłuższą i gęstszą niż większość wyżłów krótkowłosych. Podszerstek albo w ogóle nie występuje, albo występuje w ilości bardzo nieznacznej. Wyżeł weimarski długowłosy ma również szatę bez podszerstka lub o jego znikomej ilości, miękką i długą – po bokach 3 – 5 cm, nieco dłuższą pod szyją, na przedpiersiu i na brzuchu. Na ogonie wyraźne pióro, na tylnej stronie kończyn pióra i portki skracające się ku dołowi. Na głowie i uszach sierść krótka, na uszach dopuszczalna aksamitna, u nasady uszu długa i falująca, na pozostałych częściach ciała prosta, z dopuszczalnym lekkim falowaniem.

Umaszczenie przy obu odmianach włosa w różnych odcieniach srebrzystoszarego, głowa i uszy nieco jaśniejsze. W zasadzie bez bieli jedynie niewielkie białe znaczenia dopuszczalne na klatce piersiowej i palcach. Dopuszczalna ciemniejsza pręga wzdłuż grzbietu. Najbardziej cenione jest umaszczenie jednolite na całym ciele, jedynie z nieznacznie jaśniejszą głową i uszami.

Wysokość w kłębie – Psy: 59-70 cm Suki: 57-65 cm Waga – Psy: około 30-40 kg Suki: około 25-35 kg.

Wady dyskwalifikujące:

• Brak piętna płci
• Wzrost w kłębie powyżej 2 cm od wzorcowego
• Wątła lub ciężka budowa
• Brak proporcji
• Przełysienia, łyse uszy lub brzuch
• Umaszczenie inne niż szare, odcienie żółty lub brązowy, podpalanie, odcienie niebieskiego
• Spiczasta kufa, wklęsły grzbiet nosa
• Entropium, ektropium, inne wady powiek
• Braki zębowe inne niż 2 x P1 i/lub 2 x M3
• Agresja lub lękliwość.

Weimaraner – usposobienie, pielęgnacja, zdrowie, żywienie, łowiectwo

Charakter, pielęgnacja i zdrowie wyżła weimarskiego

Weimaraner to rasa psów typowo myśliwskich. Jego pasja łowiecka jest bardzo silnie rozwinięta. Jest to pies w stosunku do zwierzyny cięty (choć nigdy nieatakujący), natomiast wobec właściciela okazuje bezgraniczne przywiązanie i kocha go ponad wszystko, oczywiście również pozostałych domowników. Nie lubi samotności, za to uwielbia odpoczywać na kanapie razem z opiekunem. Gościom okazuje życzliwe zainteresowanie, wobec obcych wykazuje usposobienie przyjazne, choć potrafi być też nieufny. Dogaduje się z innymi zwierzętami domowymi, np. kota nie potraktuje jak „zabawkę ćwiczebną”, ale jeżeli ma mieszkać z nim pod jednym dachem, lepiej niech będzie socjalizowany jak najwcześniej, jeszcze w domu hodowcy szczeniaki powinny mieć kontakt z innymi zwierzętami.

Aktywność, duże zapotrzebowanie na ruch i umiłowanie wody to typowe cechy rasowe wyżła weimarskiego. Dlatego nawet mieszkając na wsi lub w domu z ogrodem trzeba zapewnić mu codzienną, przynajmniej dwugodzinną porcję ruchu. Ruch ten powinien mieć charakter wysiłkowy (bieganie) i warto w tym celu udać się z psem za miasto, np. na łąkę lub nad jezioro, gdzie będzie mógł popływać. Uwaga: w lesie puszczanie psa luzem jest bezwzględnie zabronione w innych sytuacjach, niż w warunkach polowania. Weimaraner dobrze nadaje się jako kompan na wycieczkę rowerową, po odpowiednim przygotowaniu kondycyjnym bez problemu pokona nawet 10 kilometrów kłusem.

Pielęgnacja weimaranera nie jest skomplikowana, jedynie w okresie linienia potrzebne jest codzienne czesanie. Poza tym okresem wystarczy miękka szczotka lub gumowa rękawica co 2 – 3 dni. Natomiast bardzo ważna jest systematyczna kontrola uszu. Wyżeł weimarski ma uszy obwisłe, poza tym uwielbia pływać. Wilgoć i ciepło sprzyjają rozwojowi zakażeń grzybiczych i bakteryjnych. Po każdej wyprawie uszy trzeba wyczyścić wacikiem nasączonym antybakteryjnym płynem do przemywania uszu. Od czasu do czasu kontroluje się stan oczu, zbyt długie pazury przycina się (jeżeli pies sam ich nie ściera), trzeba też czyścić zęby z osadu, aby nie odłożył się na nich kamień. Kąpiel weimaranera nie jest konieczna, jeżeli nie wytarza się w nieczystościach. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat wyżła niebieskiego?