Terier australijski

Wszyscy wiemy, jak wygląda yorkshire terrier. Ale zapewne niewielu z nas wie, że rasa ta dała początek innej, również bardzo małej rasie – terierowi australijskiemu. Ten maleńki, czupurny piesek jest świetną alternatywą dla bardzo pospolitego u nas yorka. W Polsce jest rzadki, dlatego warto zapoznać się z nim bliżej.

Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o rasach psów.

Pochodzenie teriera australijskiego, wzorzec rasy

Rys historyczny rasy

Początki rasy terier australijski sięgają pierwszej połowy XIX wieku, kiedy z Tasmanii do Anglii została przywieziona niewielka suczka o umaszczeniu stalowoniebieskim. Została ona pokryta dandie dinmont terierem. Właściciel suczki, udając się ponownie do Australii, zabrał ją ze sobą wraz ze szczeniętami, które następnie kojarzył z miejscowymi terierami, yorkami i skye terierami, aby uzyskać jedwabistą szatę.

Z upływem czasu udało się wyodrębnić psa o dwóch typach szaty: szorstkiej i jedwabistej i nazwano je Australian terrier oraz Australian silky terrier. Ponadto w miotach pojawiały się szczeniaki zarówno o obwisłych, jak i stojących uszach. Świadczy to o użyciu do hodowli także norwich teriera. W 1889 roku utworzony został Australijski Klub Terierów Szorstkowłosych, który objął psy o obu odmianach szaty, a rok później odbyła się ich pierwsza wystawa. Psy w obu typach były oceniane na jednym ringu. Do wyprowadzenia nowej rasy selekcjonowano jednak tylko te z włosem jedwabistym. Nowa rasa szybko stała się popularna w Australii niczym niedźwiadek koala.

W początkach XX wieku istniały już dwa kluby, które niezależnie od siebie zaczęły opracowywać wzorzec. Oba wzorce zostały opublikowane. W większej części pokrywały się, natomiast różnice dotyczyły między innymi ciężaru ciała i uszu, a przede wszystkim samej nazwy rasy. Według wzorca z Wiktorii miała się ona nazywać Victoria silky terrier, a według wzorca z Nowej Południowej Walii – Sydney silky terrier. Ostatecznie zadecydowano, że ta druga nazwa będzie obowiązująca. Ustalono również jedną kategorię wagową i jeden rodzaj uszu – stojące. Nazwa Sydney silky terrier była w użyciu przez wiele następnych lat. Zmieniona została na Australian silky terrier dopiero w 1959 roku, po zmianie wzorca, która nastąpiła rok wcześniej. Również w roku 1959 rasa została uznana przez Australian Kennel Council, American Kennel Club oraz FCI.

Terier australijski to pierwsza rasa, która została oficjalnie wyhodowana w Australii i pierwsza rasa australijska uznana przez zagraniczne organizacje kynologiczne, w tym FCI.

Terier australijski – opis wyglądu, charakter

Terier australijski to mały, „kompaktowy” pies o zwartej budowie, niskonożny, wysmukłej sylwetce i średniej długości ciała. Zwinny i silny. Głowa średniej długości, o kufie nieco krótszej od płaskiej, niewysklepionej między oczami mózgoczaszki. Na głowie delikatna, jedwabista, nieopadająca na oczy czuprynka. Stop wyraźnie, ale nie przesadnie zaznaczony. Nos czarny. Mocne szczęki z regularnie rozstawionymi, nieściśniętymi zębami. Zgryz nożycowy. Oczy nieduże, owalne, możliwie jak najciemniejsze, nigdy okrągłe ani wyłupiaste, o bystrym i inteligentnym spojrzeniu. Uszy małe, w kształcie litery V, osadzone na szczycie czaszki, stojące, o cienkiej małżowinie, nieobrośnięte długim włosem.

Ogon wysoko osadzony, bez frędzli. Trzy pierwsze kręgi ogona powinny być noszone prosto lub lekko uniesione ku górze, ale nie zakręcone nad grzbietem. Ogon nie może być zwinięty, długością musi pasować do sylwetki psa. Niegdyś terier australijski mógł mieć kopiowany ogon, obecnie od kopiowania całkowicie się odchodzi.

Szata teriera australijskiego jest gładka, jednowarstwowa (bez podszerstka), jedwabista i błyszcząca, delikatna w dotyku, z przedziałkiem wzdłuż grzbietu. Nie jest tak długa, jak u yorka, pod tułowiem powinien być prześwit. Kończyny nie są porośnięte długą sierścią. Niepożądana długa sierść na kufie i policzkach. Pielęgnacja włosa wymaga stosowania używki antystatycznej, zapobiegającej elektryzowaniu się. Umaszczenie – uznawane są wszystkie odcienie niebieskiego z płowym podpalaniem. Wyżej cenione są kolory intensywne, z wysyconym, wyraźnie odgraniczonym  podpalaniem. Czuprynka na głowie błękitno-srebrna lub płowa. Ogon błękitny, bardzo ciemny. Podpalanie jest rozmieszczone wokół nasady uszu, na kufie i policzkach, u dołu kończyn odpowiednio do stawu nadgarstka i kolanowego, a także wokół odbytu. Kolor błękitny bez nalotów, podpalanie czyste. U szczeniąt dopuszczalne umaszczenie czarne, które do 18 miesięcy życia powinno się wybarwić do błękitnego. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat teriera walijskiego?

Terier australijski to bardzo mały pies. Mierzy w kłębie 23 – 26 cm (pies), suka jest nieco mniejsza. Ciężar ciała proporcjonalny do wagi, nie jest określony we wzorcu.

Terier australijski to wesoły, inteligentny, ale i czupurny piesek. Przejawia typowy dla teriera charakter – trzeba pamiętać, że był wykorzystywany do chwytania i zabijania domowych szkodników jak myszy i szczury. Jest odważny i pewny siebie. Obecnie nie używa się go do polowania na gryzonie, natomiast spełnia zadanie jako świetny towarzysz całej rodziny.

Wady:

• Zapadnięty lub wygarbiony grzbiet
• Agresja
• Lękliwość
• Umaszczenie białe lub srebrne
• Wszelkie odchylenia od budowy anatomicznej – oceniane w miarę nasilenia.

Pielęgnacja, zdrowie, żywienie i hodowla teriera australijskiego

Terier australijski – zdrowie, pielęgnacja, żywienie

Terier australijski jest niezwykle odporny na choroby, dzięki czemu ma opinię długowiecznego. Niemniej zdarzają się u niego różne schorzenia, wśród których najczęściej wymienia się:

• Skórne – malasezjowe zapalenie skóry, zapalenie naczyń, zespół krótkiego włosa
• Neurologiczne – zwyrodnienie gąbczaste, choroba Gauchera
• Układu moczowego – kamica cystynowa
• Narządu wzroku – zaćma, owrzodzenie rogówki, PRA (postępujący zanik siatkówki).

Każda hodowla, której zależy, aby szczeniaki były zdrowe, wykonuje badania genetyczne pary rodzicielskiej w kierunku chorób dziedzicznych. Badania te nie są obowiązkowe, jednak zdrowe szczeniaki to dobre opinie o danej hodowli. Zdrowy terier australijski jest żywotny, wesoły i pełen temperamentu.

Pielęgnacja teriera australijskiego jest łatwa, o ile jest systematyczna. Jedwabisty włos należy regularnie szczotkować, aby nie utworzyły się kołtuny. Szczotkuje się zawsze z włosem, nigdy pod włos. Nie powinno się natomiast kąpać psa zbyt często, jedynie kiedy się silnie zabrudzi. Zbyt częsta kąpiel może przesuszyć skórę, a sierść ulec zmatowieniu. Okresowo trzeba czyścić zęby, uszy i skracać pazury, jeżeli pies sam ich nie ściera.

Terier australijski może jeść zarówno karmę gotową dla małych ras, jak również posiłki przyrządzane w domu. Uwaga: rasa ta ma skłonności do nadwagi, dlatego nie wolno psa przekarmiać, a dawki pożywienia dostosować do jego aktywności. Posiłki muszą być odpowiednio zbilansowane pod względem energetycznym, witaminowym i mineralnym. Karmy gotowe są kompletne i nie wymagają podawania dodatkowych preparatów, natomiast jedzenie domowe należy suplementować według wskazówek lekarza weterynarii, aby uniknąć niedoboru lub przedawkowania.

Hodowla teriera australijskiego

Mimo że terier australijski jest bardzo mały, suczki są wyjątkowo plenne – mioty mogą liczyć nawet 5 szczeniaków. Hodowla nie nastręcza szczególnych problemów. Mimo to terier australijski wciąż pozostaje w cieniu swojego niezwykle popularnego przodka – yorka.

Pierwsze teriery australijskie zostały przywiezione do Polski w połowie lat 90. XX wieku, a pierwszy miot przyszedł na świat w Szczecinie w 1997 roku w hodowli Z Nagonki. Obecnie czynnych jest w Polsce kilka hodowli, ale rasie tej daleko do popularności, jaką osiągnął w Australii obok misia koala. Ten inteligentny, zadziorny piesek zasługuje na większe upowszechnienie. Cena szczeniaka w Europie waha się pomiędzy 1000 – 2000 euro. W przypadku importu z zagranicy dochodzi także cena przewozu, którą pokrywa kupujący.

Przed sprawieniem sobie czworonoga warto zadać sobie pytanie: jaka rasa psa do ciebie pasuje? Jeżeli mieszkamy w domu z ogrodem i lubimy długie spacery niezależnie od pory roku i pogody, może to być tamaskan dog. Jeżeli natomiast mieszkamy w bloku i wprawdzie lubimy aktywny wypoczynek, ale niekoniecznie połączony z większym wysiłkiem – tamaskan dog nie będzie odpowiedni. Postawmy na teriera australijskiego.