Pies z Majorki - charakterystyka, usposobienie, ceny szczeniąt, porady

Pochodzenie psa z Majorki, opis wyglądu rasy

Rys historyczny

Historia psa z Majorki sięga czasów starożytnych, od kiedy istniała wymiana handlowa pomiędzy krajami i grupami etnicznymi basenu Morza Śródziemnego. Relacje te obejmowały również zwierzęta domowe i gospodarskie, w tym psy stróżujące. Były one wykorzystywane w osadach nadmorskich do pilnowania dobytku przed rabusiami i w portach przed piratami. Wśród nich wyróżniały się mastify z Półwyspu Iberyjskiego, które w Hiszpanii były używane jako psy do polowań, a przede wszystkim do walki z bykami. Stąd wywodzi się nazwa rasy ca de bou – pies na byki. Psy te w Hiszpanii były traktowane na równi z toreadorami, a pokonanym przez byki urządzano uroczyste pogrzeby i stawiano cenne nagrobki.

Do krajów basenu Morza Śródziemnego zawijały statki angielskie, na których marynarze przywozili buldogi, biorące udział w walkach psów – równie barbarzyńskiej rozrywce. Na Majorce miejscowi pasterze wystawiali do walk lokalne ca de bestiar – psy pastersko-obrończe. Rasa ta wciąż istnieje, uznana jest przez FCI pod nazwą owczarek z Majorki (perro de pastor mallorquin), o numerze wzorca 321. Jest to typowy owczarek, łagodny, posłuszny i uległy.

W wyniku łączenia miejscowych psów z przywiezionymi z Anglii buldogami z czasem utworzony został nowy typ ca de bou, w dalszym ciągu wykorzystywany do walk z innymi psami i z bykami. Dopiero w końcu XIX wieku w Hiszpanii walki te zostały zakazane, a rasa praktycznie wymarła. Dopiero w połowie XX wieku postanowiono ją odtworzyć. Od pasterzy z Majorki odkupiono pewną liczbę psów, które pokrojowo przypominały ca de bou, które łączono z ca de bestiar i buldogiem angielskim. Po kilkunastu latach pracy hodowlanej uzyskano w miarę wyrównane pogłowie, które zostało uznane przez FCI w 1965 roku jako nowa rasa o nazwie perro de presa Mallorquin (bojowy pies z Majorki). Pod tą nazwą rasa egzystowała do lat 90. XX wieku, nie była jednak zbyt popularna poza krajem pochodzenia. W 1997 roku FCI zmieniła oficjalną nazwę rasy na używane obecnie zamiennie – perro dogo Mallorquin (pies dog z Majorki) lub ca de bou, rezygnując z przymiotnika „bojowy”.

Pierwsze osobniki tej rasy, psa i dwie suki, sprowadziła do Polski w latach 1994-1995 Renata Jasińska, właścicielka wielkopolskiej hodowli Osanna. Hodowla ta dała potomstwo, które w 1999 roku jako pierwsze na świecie egzemplarze tej rasy wywalczyły na wystawach tytuły Międzynarodowych Championów Piękności.

Pies z Majorki – standard eksterieru

Ca de bou jest typowym, mocno zbudowanym molosem, o nieco wydłużonej sylwetce, średniego wzrostu. Dymorfizm płciowy jest silnie zaznaczony w wyglądzie głowy, która u psów (samców) jest szersza i potężniejsza, o wyraźnie większym obwodzie, który jest większy od wysokości psa w kłębie. Bruzda czołowa bardzo wyraźna, podobnie jak stop.

Szczęki mocne, silnie umięśnione. Nos szeroki, zawsze czarny. Kufa szeroka, jej długość wynosi 1/3 długości mózgoczaszki. Uzębienie pełne (42 zęby), przodozgryz nie większy niż 1 cm. Zęby nie mogą być widoczne przy zamkniętym pysku. Oczy duże, owalne, szeroko i głęboko osadzone, jak najciemniejsze przy danym umaszczeniu. Uszy wysoko osadzone po bokach głowy, nieduże, w kształcie płatka róży, odrzucone do tyłu tak, że widoczne jest wnętrze małżowiny. Ogon nisko osadzony, gruby u nasady, zwężający się ku końcowi. W pobudzeniu uniesiony do poziomu grzbietu i nieco zakręcony. Jeśli szukasz więcej informacji, sprawdź także ten artykuł na temat doga z Majorki.

Szata doga z Majorki jest krótka i twarda. Umaszczenie pręgowane najwyżej cenione, zaraz po nim płowe, następnie czarne. U psów pręgowanych i płowych pożądane są jak najciemniejsze kolory i odcienie, dopuszczalna jest czarna maska. Na przednich kończynach, klatce piersiowej i kufie dopuszczalne są białe znaczenia, jednak biel nie może przekraczać 30 proc. powierzchni ciała.

Wysokość w kłębie i waga ciała psa: 55 – 58 cm, 35 – 38 kg. Suki: 52 – 55 cm, 30 – 34 kg.

Wady dyskwalifikujące:

• Agresja, wyraźna lękliwość
• Tyłozgryz
• Oczy żółte lub jasne
• Kopiowane uszy i/lub ogon
• Kolor biały poza dopuszczalnymi miejscami i/lub więcej niż 30 proc. bieli
• Łaty w innych kolorach.

Charakter, zdrowie, żywienie i opinie o ca de bou

Pies z Majorki - psychika i usposobienie, szkolenie

Pies z Majorki ma z natury spokojny charakter, ale w okolicznościach tego wymagających jest niezwykle odważny. Jest przyjaźnie usposobiony do ludzi, wyjątkowo wierny i oddany swojej rodzinie. Pewny siebie, świadomy swojej siły, doskonały stróż, na którym można polegać. Zaniepokojenie widać u niego w spojrzeniu, które staje się ostre i przeszywające.

W domu ca de bou jest opiekuńczy wobec dzieci i innych zwierząt. Ma opinie przyjaznego wobec gości, jeżeli widzi, że gospodarze serdecznie ich podejmują. Jest nieszczekliwy, odzywa się tylko w sytuacji, kiedy stróżuje pod nieobecność gospodarzy lub ostrzega o zagrożeniu podczas ich snu. Zawsze jest gotowy bronić swojej rodziny z narażeniem życia.

Należy jednak pamiętać, że jest to rasa wyhodowana do walk („pies na byki”), dlatego nie podlega szkoleniu obronnemu. Natomiast bezwzględnie należy psa z Majorki szkolić w kierunku posłuszeństwa, aby zawsze móc nad nim zapanować, bowiem sprowokowany, może wdać się w bójkę z innym psem. Dlatego tak ważna jest wczesna socjalizacja, jakiej należy poddać szczeniaki jeszcze w hodowli, zanim trafią do nowych domów.

Pies z Majorki wymaga codziennej dawki ruchu. Powinno mu się zapewnić jeden dłuższy spacer dziennie, a także np. weekendowe wypady w plener, gdzie mógłby się wybiegać. Ca ce bou lubi towarzystwo większych zwierząt, np. koni. Jeżeli właściciel lubi spędzać czas w siodle, może śmiało zabrać ze sobą na przejażdżkę psa z Majorki, który będzie kłusował obok. W różnych serwisach kynologicznych można znaleźć zdjęcia z takich wspólnych wypraw. Można też nauczyć psa ciągnięcia sanek i tropienia sportowego. Chętnie będzie również towarzyszył właścicielowi przy rowerze lub podczas joggingu. Należy jednak uważać, aby psa nie przetrenować. Dłuższe bieganie dozwolone jest dopiero po ukształtowaniu się kośćca psa, co następuje w wieku około 1,5 – 2 lat.

Dog z Majorki jest psem pojętnym, inteligentnym, uczy się chętnie i łatwo. Trzeba go pozytywnie zmotywować, ale też wykazać się konsekwencją i egzekwować wydane polecenia – łagodnie, choć stanowczo. Nie trzeba ich uczyć stróżowania i obrony swojej rodziny i terytorium – te cechy są u niego wrodzone.

Uwaga: Na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne (art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt – Dz.U. nr 111, poz. 724, z późniejszymi zmianami), dog z Majorki został umieszczony w wykazie psów agresywnych. W związku z tym należy we właściwym Urzędzie Gminy złożyć wniosek o wydanie zezwolenia na jego posiadanie i utrzymywanie. Przepisy nie wskazują, jakie elementy powinien zawierać wniosek, nie określają też rodzaju dokumentów, które powinny być do niego dołączone. W niektórych urzędach wymagane jest złożenie kserokopii metryki lub rodowodu, w innych – książeczki zdrowia z aktualnymi szczepieniami.

Pies z Majorki - pielęgnacja, zdrowie i żywienie

Pielęgnacja ca de bou jest nieskomplikowana. Krótka, twarda sierść wymaga jedynie wyszczotkowania co kilka dni, a blasku nada jej przetarcie irchą. Kąpiel wskazana jest jedynie wówczas, kiedy pies wytarza się w nieczystościach.

Pies z Majorki jest zwierzęciem niechorowitym. Oczywiście, jak w przypadku każdej rasy większej, może się zdarzyć dysplazja stawów biodrowych, mająca charakter dziedziczny lub nabyty, mogą też wystąpić skłonności do skrętu żołądka. Należy o tym pamiętać, decydując się na tę rasę i nie kupować szczeniaka z niepewnego źródła.

Żywienie ca de bou nie odbiega zasadniczo od żywienia psów innych ras. Można mu podawać gotową karmę suchą lub mokrą albo posiłki domowe. Karmy gotowe, pochodzące od renomowanych producentów, są zbilansowane pod względem składników odżywczych, witamin i minerałów, nie wymagają zatem suplementacji. Oczywiście muszą być dobrane do wielkości, wieku i aktywności psa. Natomiast posiłki domowe, składające się z mięsa, warzyw i niewielkiej ilości wypełniacza, trzeba uzupełniać preparatami witaminowymi i mineralnymi, zwłaszcza w fazie intensywnego wzrostu.

Posiłki podaje się psu po odpoczynku, nigdy bezpośrednio przed i po wysiłku. Z uwagi na możliwość wystąpienia zagrażającego życiu skrętu żołądka, dzienną dawkę pokarmową dzieli się na dwie lub nawet trzy porcje. Niezależnie od sposobu żywienia, pies musi mieć całodobowy dostęp do wody.