Perro de Presa Mallorquin (Dog z Majorki) - opis, wymagania, porady

Pochodzenie perro de presa mallorquin, wygląd, usposobienie

Dog z Majorki – rys historyczny

Perro de presa mallorquin ma swoje początki jeszcze w starożytności, kiedy zaczęła się rozwijać żegluga na obszarze basenu Morza Śródziemnego ze wschodu na zachód. Wśród dóbr, wymienianych pomiędzy mieszkańcami różnych regionów tego obszaru, były także zwierzęta domowe, w tym oczywiście psy. Wykorzystywano je wówczas do pilnowania towarów przed rabusiami i piratami.

Największe zainteresowanie budziły mastify z Półwyspu Iberyjskiego, które używane były tam do walk z bykami i psami oraz do pomocy myśliwym. Po zdobyciu Balearów przez Jakuba I Zdobywcę, w roku 1230, psy te zostały tam przewiezione. W XVII wieku archipelag, w tym Majorka, przeszedł we władanie korony brytyjskiej i na wyspach zaczęli się osiedlać nowi mieszkańcy z Wysp Brytyjskich. Przywieźli oni ze sobą własne psy bojowe i stróżujące, w tym i buldogi angielskie, które zaczęły się w sposób niekontrolowany kojarzyć z mastifami.

W XVIII wieku nasiliła się popularność walk psów z bykami, które stały się ulubioną rozrywką osadników. Używano do nich mieszańców buldogów angielskich z miejscowymi psami, a wkrótce zaczęła się celowa hodowla takie mieszańce na potrzeby walk, bowiem psy masowo ginęły podczas nich. Nową krzyżówkę nazwano ca de bou – pies na byki, a ludność ceniła je na równi z toreadorami. Dlatego po śmierci w walce z bykami psy te były chowane z honorami należnymi ludziom, a także wystawiano im kosztowne nagrobki.

Na szczęście w XIX wieku te barbarzyńskie rozrywki zostały w Hiszpanii prawnie zakazane. Jednak skutkowało to brakiem zapotrzebowania na ca de bou i rasa zaczęła zanikać. Groziło jej wyginięcie, aczkolwiek w 1923 roku w hiszpańskiej księdze rodowodowej został zarejestrowany pierwszy pies, a debiut rasy na wystawie miał miejsce w Barcelonie w roku 1928. Po roku cao de bou pokazano ponownie na tej wystawie, a następnie słuch o niej zaginął.  Dopiero w latach 50. XX wieku podjęto się odtworzenia rasy, która została oficjalnie uznana przez FCI w 1965 roku. W Polsce pierwsze osobniki znalazły się w roku 1994 (hodowla Osanna).

Perro de presa mallorquin – opis wyglądu

Dog z Majorki jest typowym molosem o wydłużonej sylwetce, średniego wzrostu, masywnie zbudowanym. Odznacza się silnym dymorfizmem płciowym, wyrażonym w wyglądzie głowy. Ma ona znacznie większy obwód u psów niż u suk. Czaszka doga z Majorki jest duża, szeroka, a jej obwód jest większy od wzrostu w kłębie. Patrząc na psa z przodu, nie widzi się tyłu. Stop wyraźnie zaznaczony, łuki brwiowe tworzą wyraźną bruzdę czołową. Szczęki mocne, zęby duże, białe, uzębienie pełne. Cechą rasy jest przodozgryz – pozostałość po buldogu angielskim. Nie może być większy niż 1 cm. Zęby przy zamkniętym pysku całkowicie niewidoczne. Długość stożkowatej kufy wynosi 1/3 długości czaszki. Nos szeroki, czarny.

Oczy duże, owalne, nieco skośne, osadzone głęboko i szeroko, przy danym umaszczeniu pożądane jak najciemniejsze. Uszy nieduże, w kształcie płatka róży, wysoko osadzone, wnętrze ucha widoczne. Ogon nisko osadzony, gruby u nasady, zwężający się ku końcowi. W spoczynku opuszczony, w akcji unoszony do linii grzbietu i lekko zakręcony.

Szata: sierść krótka i twarda (taką ma np. weimaraner). Umaszczenie pręgowane, płowe i czarne, właśnie w tej kolejności najwyżej cenione. Maść pręgowana i płowa powinny być jak najciemniejsze. Na przednich łapach, klatce piersiowej i kufie dopuszczalne białe znaczenia, które nie mogą razem obejmować więcej, niż 30 proc. powierzchni ciała. Dopuszczalna jest czarna maska przy umaszczeniu pręgowanym i płowym.

Wzrost w kłębie i waga: pies 55 – 58 cm, 35 – 38 kg. Suka 52 – 55 cm, 30 – 34 kg.

Wady dyskwalifikujące:

• Agresja, lękliwość
• Tyłozgryz
• Jasne (jak ma np. wspomniany weimaraner) lub żółte tęczówki oczu
• Kopiowane uszy lub ogon
• Więcej niż 30 proc. białych znaczeń, białe znaczenia w miejscach innych niż podane we wzorcu (łapy, kufa, klatka piersiowa)
• Łaty w innym kolorze.

Średni pies powinien mieć następujące wymiary:

• Waga – 36 kg
• Wysokość w zadzie – 58 cm
• Wysokość w kłębie – 56 cm
• Obwód klatki piersiowej – 78 cm
• Obwód głowy – 59,5 cm
• Długość ciała od potylicy do ogona – 73 cm
• Długość głowy od potylicy do nosa – 22 cm
• Długość kufy – 8 cm.

Jeśli szukasz więcej informacji, sprawdź także ten artykuł na temat doga z Majorki.

Dog z Majorki – charakter, wychowanie, utrzymanie, hodowla

Usposobienie i charakter perro de presa mallorquin

Dog z Majorki jest psem z natury spokojnym i zrównoważonym, ale jednocześnie bardzo odważnym. Ma swobodny stosunek do człowieka, wobec swojej rodziny jest wierny i oddany. Doskonały stróż, pewny siebie, potrafi intruza odstraszyć przeszywającym wzrokiem. Do dzieci i innych zwierząt domowych odnosi się w sposób opiekuńczy. Na co dzień cichy, nieszczekliwy, jednak szczeka na obcych pod nieobecność gospodarzy. Zawsze jest gotowy do obrony swoich domowników.

Mimo że sprawia wrażenie flegmatycznego, dog z Majorki potrzebuje aktywności fizycznej i jednego dłuższego spaceru dziennie. Pozostałe spacery mogą być krótsze. Bardzo ważna jest wczesna socjalizacja. Szczeniaki, które mają dobre doświadczenia z kontaktów z innymi zwierzętami, zachowują się w dorosłym życiu w sposób opanowany wobec obcych psów. Nieumiejętnie prowadzony, może wdać się w walkę, jeżeli zostanie sprowokowany, a wtedy konsekwencje mogą być opłakane dla jego przeciwnika. Dlatego nie nadaje się na pierwszego psa dla osób, które nie mają doświadczenia w układaniu, zwłaszcza psa o takiej sile fizycznej.

Z tego względu istotne jest również, aby szczeniaki perro de presa mallorquin kupować ze sprawdzonych hodowli, zarejestrowanych w Związku Kynologicznym w Polsce. Regulamin Hodowli Psów Rasowych przewiduje, że do hodowli mogą być dopuszczone jedynie osobniki, które zaliczyły testy psychiczne. Jako że rasa ta znajduje się na liście ras agresywnych, przed rozpoczęciem planowanej hodowli należy zasięgnąć we właściwym Urzędzie Gminy informacji odnośnie wymaganych zezwoleń, aby uniknąć nieprzyjemnych sytuacji.