Owczarek wschodnioeuropejski – opis, cechy, charakter, pielęgnacja

Owczarek wschodnioeuropejski – ważne informacje o rasie

Historia i pochodzenie owczarków wschodnioeuropejskich

Owczarek wschodnioeuropejski to rasa, która powstała stosunkowo niedawno – bo w pierwszej połowie XX wieku. Hodowcy, tworząc tę wyjątkową rasę psa, bardzo inspirowali się słynnym w naszych stronach owczarkiem niemieckim. Opis hodowców wskazuje jednak, że europejskie psy nie wykazują takiej samej odporności na zmienne warunki pogodowe. W dodatku, nie można z nimi pracować w trudnym terenie. Hodowla postanowiła więc utworzyć wysublimowaną rasę – będącą połączeniem cech owczarków niemieckich i psów, które potrafią sobie poradzić w zmiennym klimacie (jak szczeniak mastifa tybetańskiego lub polski owczarek nizinny).

Rasa największą popularnością cieszy się w Rosji, a także na terenie byłego Związku Radzieckiego. W Polsce niestety, ale ciężko jest spotkać tego wyjątkowego psiaka. Opinie właścicieli wskazują na to, że pieski popularne są zwłaszcza jako pomocnicy na kontrolach granicznych i w policji. Bardzo często psy stają się także pomocą terapeutyczną dla chorych osób i psami-przewodnikami dla niepełnosprawnych (np. osób niewidomych).

Opis wyglądu owczarków wschodnioeuropejskich

Owczarek wschodnioeuropejski jest o wiele wyższy niż polski owczarek nizinny. Podobny wzrost ma szczeniak mastifa tybetańskiego oczywiście, gdy osiągnie już on dojrzałość. Zatem, owczarki wschodnioeuropejskie mierzą zazwyczaj ok. 66-76 cm (psy), zaś suczki ok. 62-72 cm. Waga rasy osiąga między 35, a nawet 50 kg – przy czym suczki są nieco mniejsze. Kości psów są bardzo silne i grube, a mięśnie dobrze rozwinięte.

Psy mają sierść średniej długości, jednak ich podszerstek jest znakomicie rozwinięty. Najbardziej popularne kolory u owczarków wschodnioeuropejskich to:

• sable (z czerwienią i szarością),
  
• saddled.

Owczarki wschodnioeuropejskie mają średniej wielkości oczy w ciemnym kolorze, dobrze rozwiniętą szczękę, szeroką i dość głęboką klatkę piersiową, mocny grzbiet, lędźwie i nogi, dobrze umięśnione biodra, szeroki zad oraz długi i gruby ogon, który noszą w górze (przypomina on wtedy miecz zwłaszcza, kiedy piesek się z czegoś cieszy). Jak już wspominaliśmy, samce są nieco większe, ale też lepiej zbudowane niż suczki (zwłaszcza masa mięśniowa).

Dodatkowo, głowa psów jest masywna i w kształcie klina, a uszy wysoko osadzone, trójkątne i wyprostowane – zakończone są ostrymi końcami. Głowa z kolei ma masywny kształt klina. Przejście od czoła do kufy jest zauważalne, ale niezbyt wyraźne. Czaszka ma kształt klina, który zwęża się bliżej czubka nosa. Uszy są wysoko osadzone. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o dużych rasach psów.

Usposobienie owczarków wschodnioeuropejskich

Charakter owczarka wschodnioeuropejskiego

Owczarki te mają bardzo łagodny i zrównoważony charakter, na co wskazują opinie hodowli. To pies pewny siebie i niezwykle żywiołowy. Kiedy przyjrzeć się jemu z bliska, sprawia wrażenie cichego i spokojnego. Jednak kiedy już się go trochę lepiej pozna, pies okazuje się wulkanem energii. Należy pamiętać o tym, że psy mają dość mocno wyczulony instynkt obronny. A więc, nie będą z ufnością podchodzić do nieznajomych. Jeżeli będzie trzeba, mogą stać się agresywne. Oczywiście, nie zaatakują bezpodstawnie. Aby nie doszło przypadkowo do niefortunnej sytuacji, należy psa odpowiednio wcześniej szkolić i rozpocząć proces socjalizacji. Zaleca to każda hodowla owczarka wschodnioazjatyckiego.

Nie miałeś nigdy do czynienia z podobną rasą? A więc, mogą pojawić się pewne trudności. Pies lubi dominować i czasem ciężko będzie mu przyswoić jakąś komendę. Bardzo ważne jest więc, żeby cały czas szkolić pieski zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Owczarki wschodnioeuropejskie muszą być aktywne, więc raczej nie kupuj psa do domu bez ogrodu. W mieszkaniu, pod nieobecność opiekuna, owczarek może zacząć wykazywać destrukcyjne zachowania i np. niszczyć przedmioty wokół. Powinno się zapewnić psu dużo ruchu każdego dnia. Dlatego też, przynajmniej jeden na kilka spacerów dziennie powinien trwać ok. jedną godzinę.