Owczarek syberyjski - opis, waga, wymagania, porady praktyczne

Kaukaz, czyli kaukaski owczarek - pochodzenie rasy, opis wyglądu

Owczarek syberyjski - rys historyczny

Owczarek kaukaski jest jedną z najstarszych ras psów. Wśród jego przodków znajduje się m.in. mastif tybetański. Przed wiekami ówczesne kaukazy były wykorzystywane przede wszystkim do stróżowania i ochrony stad przed wilkami i złodziejami. Niegdyś do pracy używano jedynie samców, zadaniem suk było rodzenie potomstwa i pozostawały one przy ludziach. Dawna ludność, zamieszkująca obszary górskie wokół Kaukazu, prowadziła nawet planową hodowlę. Kojarzono nie tylko kaukazy pomiędzy sobą, ale często z innymi psami, stosując selekcję hodowlaną – do dalszego rozrodu wybierano najsilniejsze i najodważniejsze szczeniaki.

Z dawnych czasów przetrwał też zwyczaj kopiowania uszu. Psy, walcząc z drapieżnikami, często traciły małżowiny uszne. Ludzie zastosowali więc swoistą „profilaktykę”, aby nie dopuścić do okaleczania psów i trudno gojących się ran – całkowicie usuwali szczeniakom małżowiny. Ten sam zabieg stosowano u owczarków środkowoazjatyckich. Jeszcze w latach 90. XX wieku w Rosji całkowicie cięto uszy obu tym rasom. Na szczęście ten barbarzyński zabieg jest obecnie prawnie zakazany.

W latach 20. XX wieku w Rosji Radzieckiej sporządzono pierwszy opis wzorca i rozpoczęto planową hodowlę owczarka kaukaskiego. Selekcji hodowlanej dokonywano pod kątem siły fizycznej, pewności siebie, odwagi, wyostrzonych zmysłów słuchu i wzroku, a także obfitej szaty, chroniącej przed trudnymi warunkami klimatycznymi. Według niektórych przekazów, zamysłem hodowców było stworzenie rasy przeznaczonej do pilnowania więźniów w obozach pracy na Syberii. Być może wówczas utarła się nazwa „owczarek syberyjski”, która przetrwała do dziś.

Do wybuchu II wojny światowej owczarek kaukaski nie był znany poza Związkiem Radzieckim. Oficjalnie sprowadzono pierwsze osobniki w 1964 roku do ówczesnej NRD, aczkolwiek nie jest wykluczone, że na terytorium Niemiec rasa ta trafiła jeszcze podczas działań wojennych. Do FCI owczarek kaukaski został zgłoszony przez Holandię. Po uznaniu rasa zyskała ogromną popularność w całej Europie. Od końca lat 70. XX wieku hodowana jest również w Polsce.

Owczarek kaukaski – charakterystyka eksterieru

Jest to bardzo duży, silny pies o mocnym kośćcu i umięśnieniu, ale o harmonijnej budowie. U tej rasy jest bardzo silnie zaznaczony dymorfizm płciowy – pies jest bardzo samczy („macho”) w wyrazie, ma większą głowę i wyraźniej zaznaczony kłąb niż suka, jest potężniej zbudowany, często krótszy od suki. Ogólnie kaukaz ma głowę dużą, masywną i szeroką, oczy średniej wielkości, szeroko i skośnie osadzone, od orzechowych do ciemnobrązowych. Uszy średniej wielkości, zwisające, wysoko i szeroko osadzone, wewnętrzną krawędzią ściśle przylegające do policzków. Nos czarny, duży. Czarny u osobników o umaszczeniu jednolitym i łaciatym pożądany, ale nie obowiązkowy, choć nie może być ani błękitny, ani czekoladowy. Uzębienie kompletne (nie ma znaczenia brak pierwszych przedtrzonowców – P1), zgryz nożycowy lub cęgowy. Ogon wysoko osadzony, szablasty lub zakręcony, w spoczynku zwisający.

Szata kaukaza jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy gruby, prosty i odstający, podszerstek gęsty. Krótszy i bardzo gęsty włos na głowie i przednich łapach, dłuższy na uszach, szyi (kryza – pochodzenie od mastifa tybetańskiego), na tylnych stronach ud (portki). Umaszczenie dowolne jednolite lub łaciate, (może być podobne do tego, jakie ma owczarek czechosłowacki wilczak, ale nie jak berneńczyk) oprócz niedopuszczalnego jednolitego czarnego i czarnych łat, rozjaśnionego czarnego, genetycznie błękitnego i czekoladowego. A może zainteresuje cię także ten artykuł o charakterze owczarka kaukaskiego?

Istnieją opinie, że szczeniak kaukaza wygląda jak „mały zapasiony owczarek czechosłowacki”. Istotnie, niektóre małe kaukazy mogą podobnie wyglądać. Bardziej jednak przypominają puchate kulki.

Wzrost w kłębie i waga psa: pożądane 72 – 75 cm, minimum 68 cm i 50 kg. Wzrost w kłębie i waga suki: pożądane 67 – 70 cm, minimum 64 cm i 45 kg. Kaukaz jest większy i cięższy niż np. berneńczyk.

Wady dyskwalifikujące:

• Agresja, lękliwość
• Przodozgryz, tyłozgryz
• Brak zębów innych niż P1 i M3
• Oczy inne niż podane we wzorcu, różnobarwne
• Cięty ogon
• Inochód
• Kolor czarny w jakichkolwiek połączeniach (dozwolona jedynie czarna maska)
• Umaszczenie genetycznie błękitne (i zawsze towarzyszący mu błękitny kolor nosa, powiek i warg)
• Umaszczenie genetycznie czekoladowe (i zawsze towarzyszący mu czekoladowy kolor nosa, powiek i warg)
• Umaszczenie czarne, błękitne i czekoladowe z podpalaniem
• Wzrost i waga poniżej minimum
• Brak dymorfizmu płciowego.

Charakterystyka psychiki, usposobienie, zdrowie i żywienie kaukaza

Charakter owczarka kaukaskiego

„Owczarek syberyjski” budzi respekt swoim „niedźwiedzim” wyglądem. Do swojej rodziny jest bardzo przywiązany, wierny, nastawiony przyjaźnie do wszystkich. Swoich domowników traktuje jak stado, którego pilnuje i nikt obcy nie wejdzie na posesję, na której kaukaz pełni rolę stróża. Pies może leżeć i odpoczywać, a nawet drzemać na podwórku i nie zwraca uwagi na przechodniów za ogrodzeniem. Jednak przy próbie wtargnięcia obcej osoby atak następuje błyskawicznie, bez szczekania i warczenia. Jest to cecha wrodzona, utrwalona poprzez wielowiekową selekcję hodowlaną. Z tego względu owczarków kaukaskich nie szkoli się do obrony i nie jest on objęty obowiązkiem pracy. Szkolenie obronne wymaga bowiem, aby pies wykonał atak na drażniącego go pozoranta. Owczarek kaukaski jest nieszczekliwy, usposobienie ma spokojne i opanowane, ale jest psem bardzo czujnym, reagującym na każdy szmer.

Można bez przeszkód układać kaukaza w kierunku posłuszeństwa. Jednak podejście do niego wymaga spokoju i konsekwencji, bez jakiejkolwiek przemocy. Rasa ta ma silne tendencje do dominacji, jest bardzo samodzielna i niechętnie się podporządkowuje. Dlatego najlepszą metodą szkolenia jest traktowanie psa jako partnera i przyjaciela, a nie ucznia. Inaczej nie dopuści właściciela do przywództwa. Kaukaz wypełni polecenie wydane tonem łagodnym, a po wykonaniu zadania należy go nagrodzić.

Zanim rozpocznie się szkolenie kaukaza, trzeba zbudować z nim więź. Pies musi czuć się kochany i nie należy izolować go od ludzi. Może mieszkać w kojcu, ale powinien mieć możliwość przebywania w domu razem z ludźmi. W przeciwnym razie zapanowanie nad nim będzie bardzo trudne, o ile w ogóle możliwe. Od zakończenia kwarantanny poszczepiennej szczeniak powinien być wyprowadzany na smyczy do miasta, oswajany ze zgiełkiem i ruchem. Socjalizowany szczeniak to połowa sukcesu w szkoleniu posłuszeństwa.

Krążą nieuzasadnione opinie, że owczarek kaukaski jest mało inteligentny, dlatego nie nadaje się do szkolenia. Nic bardziej błędnego. Jest to pies bardzo inteligentny, choć samodzielny, jest pojętny i można go nauczyć wielu rzeczy, stosując właściwe metody szkolenia.