Owczarek pikardyjski

Owczarek pikardyjski to rasa prawie u nas nieznana. Jest też jedną z najrzadszych ras uznanych przez FCI. Wyglądem przypomina trochę owczarka niemieckiego, ale o szorstkim włosie, trochę briarda, ale z kolei o włosie krótszym. Zdjęcia w sieci pokazują psa, który sprawia wrażenie nieco „rozczochranego”. Niewiele osób wie, jak wygląda pikardyjczyk, na wystawach prawie się tej rasy nie widuje. Jest jednak warta szerszego rozpropagowania.

Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o owczarkach.

Owczarek pikardyjski – pochodzenie, wygląd, usposobienie – charakterystyka

Rys historyczny rasy

Mimo że rasa ta otrzymała nazwę od Pikardii – jednego z północnych regionów Francji, to kynolodzy raczej kwestionują ten region jako miejsce pochodzenia owczarka. Za bardziej prawdopodobne przyjmuje się pochodzenie od szorstkowłosych psów pasterskich, rozpowszechnionych w całej północnozachodniej części Europy. Tak czy owak, jest to rasa o bardzo starych korzeniach, a planową jej hodowlę rozpoczęto we Francji w II połowie XIX wieku.

Po raz pierwszy kilka osobników zaprezentowano na wystawie w 1863 roku, Wystąpiły wówczas razem z dwoma innymi owczarkami francuskimi – briardami i beauceronami. W 1898 roku zostały wyodrębnione jako osobna rasa, ale jej wzorzec został stworzony dopiero niemal ćwierć wieku później – w 1922 roku. Oficjalne uznanie rasy nastąpiło po trzech dalszych latach – w roku 1925.

II wojna światowa spowodowała silne przetrzebienie pogłowia owczarków pikardyjskich, podobnie jak i innych ras. Kynolodzy odszukali jednak ocalałe osobniki i podjęli odtwarzanie rasy, zakończone powodzeniem. Powstał klub owczarka pikardyjskiego, który został uznany w 1955 roku. W 1964 roku został opracowany nowy wzorzec, następnie zmieniony przez przewodniczącego klubu w 2008 roku, a ostatnia modyfikacja miała miejsce w 2010 roku. Owczarek pikardyjski został zaklasyfikowany do grupy I – psy pasterskie i zaganiające, sekcji 1 – psy pasterskie i objęty obowiązkiem pracy (IPO). W Polsce hodowany jest m.in. w Łodzi (hodowla Les vedettes de notre Jardin).

Opis wyglądu i charakterystyka usposobienia pikardyjczyka

Owczarek pikardyjski jest psem nieco więcej niż średniej wielkości. Ma harmonijną budowę i dobre umięśnienie, ale nie jest ociężały. W postawie i w ruchu elegancki, o inteligentnym wyrazie. Kufa tej samej długości co mózgoczaszka, o słabo zaznaczonym stopie, uszy zawsze stojące, nos zawsze czarny, oczy od orzechowych do ciemnobrązowych, owalne, średniej wielkości.

Szata pikardyjczyka jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy szorstki i półdługi na całym ciele (5-6 cm) i ogonie. Podszerstek jest gęsty, obfity i delikatny.  Umaszczenie:

• Płowe jednobarwne
• Płowe z szarym nalotem
• Pręgowane
• Szare w ciemnych odcieniach

Przy każdym umaszczeniu dopuszczalne małe białe znaczenia na piersi i palcach. Nie są dopuszczalne duże białe plamy, podobnie jak ma owczarek anatolijski. W tym miejscu warto napomnieć, że nazwa rasy owczarek anatolijski została oficjalnie zmieniona przez FCI w 2018 roku i obecnie rasa ta nosi nazwę kangal (nr wzorca 331).

Wzrost w kłębie psa wynosi 60-65 cm, suki 55-60 cm. Suka jest nieco dłuższa od psa.

Wady dyskwalifikujące to m.in.:

• Agresja lub lękliwość
• Żółte lub porcelanowe oczy
• Niestojące uszy
• Wrodzony brak ogona lub ogon szczątkowy
• Umaszczenie czarne, białe, łaciate, zbyt dużo bieli na piersi, całe białe łapy, kolor biały na tułowiu. Gdzieniegdzie w sieci można znaleźć zdjęcia pikardyjczyka – arlekina, ta maść jest również dyskwalifikująca
• Wielkość poza wymiarami podanymi we wzorcu, aczkolwiek u osobników wybitnych może być tolerowany wzrost w kłębie do 67 cm (pies) i 62 cm (suka)

Usposobienie pikardyjczyka jest czułe i delikatne w stosunku do swojej rodziny, zwłaszcza do dzieci, którymi się opiekuje. Lubi ruch, aczkolwiek nie jest nadaktywny, w domu spokojny i raczej mało szczekliwy. Jak każdy owczarek, jest bardzo inteligentny i łatwo się układa. Dobrze toleruje inne zwierzęta w domu, wobec obcych psów, np. na spacerze, nie wykazuje agresji. Wobec obcych nieufny, w domu potrzebuje stałej obecności człowieka. Jest psem odpornym i wytrzymałym, nadaje się do długich spacerów lub marszobiegów. Bardzo lubi wodę i pływanie, dobrze sprawdza się w psich sportach, jest podatny na obowiązkowe szkolenie obronne. We Francji można spotkać owczarki pikardyjskie pracujące przy stadach bydła i owiec. A może zainteresuje cię także ten artykuł o charakterze owczarka belgijskiego?

Pielęgnacja, zdrowie, żywienie i hodowla owczarka pikardyjskiego

Zagadnienia bytowo – zdrowotne i żywieniowe

Pielęgnacja szaty owczarka pikardyjskiego jest prosta. Nie wymaga on trymowania, jedynie osobniki wystawowe potrzebują niewielkiej korekty włosa pomiędzy poduszkami łap. Psa wystarczy wyczesać raz w tygodniu, a podczas linienia i gubienia podszerstka trzeba czesać codziennie. Niewyczesany martwy podszerstek ulega sfilcowaniu i utrudnia dostęp powietrza do skóry, mogąc spowodować jej stany zapalne.

Pikardyjczyk jest na ogół psem zdrowym. Niekiedy jednak może wystąpić dysplazja stawów biodrowych i łokciowych. Wprawdzie nie ma obowiązku wykonania prześwietlenia w tym kierunku, jednak hodowcy, dbający o swoją renomę i dobre opinie, wykonują to badanie, a szczeniaki wraz z wyprawką otrzymują kserokopię wyniku badania rodziców. Ponadto, jak wiele owczarków, także i pikardyjskie są badane w kierunku dziedzicznych chorób oczu. Warto przeprowadzić badanie genetyczne z krwi u pary rodzicielskiej. Jeżeli oboje są zdrowi, wówczas zdrowe będą również szczeniaki i nie trzeba u nich takich badań wykonywać.

Nie należy zapominać także o regularnym odrobaczaniu i przestrzeganiu kalendarza szczepień ochronnych. Przeciwko wściekliźnie szczepi się psa corocznie, przeciwko pozostałym chorobom zakaźnym w wieku szczenięcym trzykrotnie, następnie jednokrotnie po roku szczepionką kombinowaną i dalej co dwa lata – również kombinowaną.

Żywienie owczarka pikardyjskiego jest standardowe, jak innych ras. Sucha lub mokra karma renomowanego producenta jest zbilansowana i nie wymaga suplementacji. Natomiast posiłki przygotowywane w domu należy uzupełniać preparatami witaminowo-mineralnymi, zaleconymi przez lekarza weterynarii. Psom pracującym w okresie treningowym podaje się karmę dla psów aktywnych. Dzienną dawkę skarmia się w dwóch porcjach, rano i wieczorem.

Zagadnienia hodowlane i wystawowe

Owczarek pikardyjski jest rasą dość plenną, w miocie może być nawet 8 szczeniąt. W Polsce funkcjonuje w zasadzie jedna, wspomniana wyżej hodowla, gdzie regularnie rodzą się szczeniaki. Osobniki przeznaczone do rozrodu muszą uzyskać odpowiednie oceny wystawowe. Nie ma w tym aspekcie żadnych dodatkowych wymogów.

Inaczej rzecz się ma z tytułami wystawowymi. Jest to rasa objęta obowiązkiem pracy, zatem do uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Piękności (CIB) pies/suka musi zaliczyć egzamin IPO minimum na pierwszym poziomie, a oprócz tego uzyskać dwa wnioski (CACIB) na dwóch wystawach międzynarodowych – w Polsce i za granicą, od różnych sędziów. W rasach nieobjętych obowiązkiem pracy potrzebne są aż cztery wnioski (CACIB) z trzech krajów, dwa z nich mogą pochodzić z Polski.

Oczywiście można wystawiać pikardyjczyka także bez egzaminu IPO. Wówczas, po uzyskaniu czterech wniosków (CACIB) na zasadach, jak w przypadku ras niepracujących, otrzymuje on tytuł Międzynarodowego Championa Wystawowego (CIE). We wszystkich wymienionych sytuacjach odstęp czasu pomiędzy pierwszym i ostatnim wnioskiem CACIB musi wynosić minimum jeden rok. Rzadkość tej rasy sprzyja uzyskaniu wszelkich tytułów wystawowych.

Cena szczeniaka owczarka pikardyjskiego kształtuje się mniej więcej tak, jak cena owczarka szetlandzkiego. Za granicą cena pikardyjczyka może być niższa niż cena owczarka szetlandzkiego. Owczarek pikardyjski jest rasą godną szerszego rozpropagowania, opinie o niej są bardzo pozytywne i warto ją polecać, szczególnie rodzinom z dziećmi.