Owczarek angielski - opis, usposobienie, zdjęcia, porady praktyczne

Owczarek angielski - pochodzenie, opis wyglądu, charakter

Rys historyczny rasy

Pochodzenie bobtaila nie jest szczegółowo zbadane. Jest on uważany za rasę brytyjską, aczkolwiek niektórzy doszukują się jego korzeni na kontynencie. Jedna z hipotez zakłada, że europejskie psy pasterskie w typie bergamasco lub owczarka południoworosyjskiego jużaka kojarzone były z psami z Wysp Brytyjskich. Inni badacze uważają, że bobtail pochodzi z kojarzenia bearded collie z molosami, a także, że w jego tworzeniu miał udział owczarek środkowoazjatycki (alabai). Hipoteza o domieszce krwi molosów, w tym „azjatów”, mogłaby mieć swoje uzasadnienie, zważywszy posturę owczarka angielskiego – alabai jest jednym z największych molosów. W każdym razie rasa zaczęła się kształtować na początku XIX wieku i od tej pory datuje się jej hodowla.

W dawnym piśmiennictwie można znaleźć zapiski, świadczące o wykorzystywaniu psów przez poganiaczy, pędzących bydło i owce na targ. Władze nie pobierały podatku za psy pracujące, dlatego psom tym, dla odróżnienia ich od innych, obcinano ogony. Szczątkowy ogon lub jego brak znalazł odzwierciedlenie w nazwie rasy – bobtail.

Owczarki te pracowały również na angielskich i szkockich pastwiskach, pilnując stad przed wilkami. Z upływem lat populacja wilków zaczęła spadać, co skutkowało zmniejszeniem się zapotrzebowania na psy pasterskie. Owczarek staroangielski stał się zagrożony, jednak znalazła się grupa pasjonatów, którzy postanowili zająć się planową hodowlą rasy. Aż do lat 70. XX wieku owczarek angielski był rasą w zasadzie nieznaną poza Wielką Brytanią. Wtedy pierwsze psy tej rasy trafiły na kontynent (do Francji) i za Atlantyk – do Stanów Zjednoczonych. Pod koniec lat 70. pierwsze bobtaile znalazły się w Polsce. Od tej pory są u nas hodowane i wystawiane, choć niezbyt liczne. Niemniej, jeżeli bobtail znajdzie się na wystawie, bardzo często zwycięża w swojej grupie ras i uczestniczy w konkurencji finałowej Best in Show – niejednokrotnie zajmując miejsce na podium. Z całą pewnością bobtail nie ma czego szukać w rankingach w kategorii „najbrzydsze psy świata”…

Owczarek staroangielski bobtail – opis eksterieru, usposobienie

Owczarek angielski jest mocnym, zwartym psem o kwadratowej sylwetce, obficie owłosionym. Ma krępą budowę, jest dobrze umięśniony i silny, o bardzo inteligentnym wyrazie. Odznacza się charakterystyczną linią grzbietu – zad jest wyższy niż kłąb, a sylwetka widziana z góry ma kształt gruszki. W stępie pies może poruszać się inochodem. Inną cechą charakterystyczną bobtaila jest jego szczekanie – donośnym, głębokim, bardzo niskim głosem, który może skutecznie odstraszyć nieproszonych gości.

Głowa bobtaila jest kształtna, o pojemnej czaszce i mocno zaznaczonym stopie. Duży, czarny nos, mocna, kanciasta i stożkowata kufa. Zęby duże i mocne, równo rozstawione, zgryz nożycowy. Cęgowy jest tolerowany, choć niepożądany (na wystawie, przy ocenie równorzędnych eksterierowo psów, z których jeden ma zgryz nożycowy, a drugi cęgowy, powinien wygrać pies ze zgryzem nożycowym). Oczy szeroko rozstawione, ciemne (preferowane) lub porcelanowe (jedno lub oba). Uszy małe, noszone płasko przy głowie. Ogon krótki, szczątkowy, choć niektóre szczeniaki rodzą się z ogonem pełnej długości i wtedy, po dorośnięciu psa, powinien on być obficie owłosiony.

Szata owczarka angielskiego jest dwuwarstwowa, bardzo obfita, kosmata, w dotyku szorstka. Niezupełnie prosta, ale i nie kędzierzawa. Bardzo obfity i gęsty podszerstek tworzy nieprzemakalną warstwę. Jedynie na uszach włos jest nieco mniej obfity, pozostałe części ciała silnie owłosione, zwłaszcza zad. Ważniejszy od długości  i obfitości jest gatunek włosa. Umaszczenie w jednym typie: tułów i zad w różnych odcieniach szarości, łupkowe lub błękitne, z białymi skarpetkami lub bez. Na tułowiu nie powinno być białych łat. Głowa, szyja, brzuch i kończyny przednie białe, mogą być ze znaczeniami w kolorze odpowiadającym umaszczeniu tułowia i zadu. Jakiekolwiek odcienie brązu nie są pożądane.

Owczarek staroangielski bobtail porusza się w stępie kołyszącym, niedźwiedzim ruchem, często inochodem. Kłus ma mocny, kończyny stawia w linii prostej. Galop sprężysty. Głowę nosi niezbyt wysoko, naturalnie.

Wzrost w kłębie psa to minimum 61 cm, suki – minimum 56 cm. Waga nie jest określona przez wzorzec, ale powinna odpowiadać wzrostowi. Przy ocenie najważniejsze są proporcje i harmonia budowy oraz typ psa.

Wadą dyskwalifikującą jest agresja lub nadmierna lękliwość. Cechy te zresztą dyskwalifikują również wiele innych ras jak łajka rosyjsko-europejska, vizsla itp. Inne odstępstwa od wzorca powinny być oceniane adekwatnie do stopnia nasilenia.

Bobtail jest psem zrównoważonym, całkowicie pozbawionym agresji, posłusznym, ale i odważnym, oddanym bezgranicznie swojej rodzinie. Ma przyjacielski charakter i doskonały stosunek do dzieci (inaczej niż np. łajka rosyjsko-europejska, która jedynie toleruje dzieci), traktując je jak członków swojego stada – wszak jest rasą pasterską, choć nieobjętą obowiązkiem pracy. Uwielbia kontakt z człowiekiem i nie nadaje się do mieszkania w kojcu. W większości domów potencjał umysłowy tej rasy nie jest wykorzystany, ale bobtailom to nie przeszkadza – bardzo łatwo adaptują się do „wypoczynkowego” trybu życia. Szczeniaki szybko uczą się czystości, opanowania podstawowych komend, ale i wchodzenia do łóżka opiekunów. Bobtail lubi się przytulać, jest pieszczochem i kocha spać z domownikami, aczkolwiek przy jego gabarytach może to być dość kłopotliwe. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat owczarka belgijskiego?

Bobtail – pielęgnacja, zdrowie, żywienie, profilaktyka

Pielęgnacja i zdrowie owczarka angielskiego

Owczarek angielski to rasa, która wymaga czaso- i pracochłonnej pielęgnacji. Jego szata składa się z długiego i szorstkiego włosa okrywowego oraz miękkiego i gęstego, nieprzemakalnego podszerstka. Szczególnej uwagi wymagają psy wystawowe, które trzeba regularnie czesać w taki sposób, aby nie usunąć podszerstka. Przygotowanie bobtaila do wystawy zajmuje często cały dzień. Niedoświadczony właściciel powinien skorzystać z usług wprawnego groomera, bowiem sposób ułożenia sierści ma wpływ na ocenę sędziowską. Np. przebudowany zad (wyższy niż kłąb) podkreśla się za pomocą odpowiedniego uczesania.

Poza wystawami psa trzeba czesać codziennie, co umożliwia oczyszczenie gęstej sierści z kurzu, pasożytów i usunięcie martwego włosa. Z uwagi na biały kolor psa należy również kąpać – oczywiście w miarę potrzeby. Poza tym owczarek staroangielski powinien unikać wody, gdyż jego szata ma silne tendencje do filcowania. Po kąpieli niezbędne jest użycie odpowiednich kosmetyków, które ułatwiają rozczesanie i nie powodują zbijania się podszerstka. Cena kosmetyków do pielęgnacji bobtaila jest dość wysoka, jednak są one dużym ułatwieniem, a czesanie nie jest dla psa nieprzyjemne. Po kąpieli należy psa bezwzględnie wysuszyć, aby uniknąć zmierzwienia sierści. Psy po zakończeniu kariery wystawowej lub niewystawowe najlepiej ostrzyc na krótko. Wprawdzie nie wyglądają potem jak najbrzydsze psy świata, ale daleko im z efektownością do owłosionych i uczesanych, których widok jest naprawdę imponujący.

Bobtaile cieszą się na ogół dobrym zdrowiem. Trzeba jednak chronić go przed upałami, bowiem obfita szata sprawia, że źle je znosi. Dlatego latem spacery nie powinny być zbyt długie przy silnym nasłonecznieniu.

Bobtail jest dużym psem o dość masywnej budowie. Dlatego rasa ta ma skłonności do dysplazji stawów biodrowych. Zgodnie z Regulaminem Hodowli Psów Rasowych, do rozrodu dopuszczane są osobniki, posiadające wynik prześwietlenia w kierunku dysplazji A, B lub C. Wprawdzie nie da się całkowicie zapobiec dysplazji u rasy, która jest do niej predysponowana i nawet u szczeniaków po zdrowej parze rodzicielskiej z czasem może wystąpić. Można natomiast znacznie zmniejszyć ryzyko dysplazji, stosując odpowiednią dietę i zachowując równowagę w aktywności fizycznej.

U owczarka angielskiego mogą wystąpić ponadto następujące choroby genetyczne:

• postępujący zanik siatkówki (PRA) 
• niedoczynność tarczycy
• zaćma
• głuchota
• ataksja móżdżkowa

Nie są to jednak przypadki częste. Każda dobra hodowla przed dopuszczeniem psa/suki do rozrodu wykonuje badania genetyczne w kierunku tych schorzeń. Nie ma wprawdzie takiego obowiązku (poza badaniem na dysplazję), ale hodowcy, którzy dbają o renomę, a przede wszystkim o zdrowie szczeniaków, zlecają takie badania. Można je obecnie wykonać również w Polsce.