Opinie o beagle - co mówią hodowcy psów a co właściciele?

Szczeniak beagle – od hodowcy do właściciela, charakterystyka rasy

Wybór hodowli, rozmowa z hodowcą, ustalenia wstępne

Przed dokonaniem wyboru hodowli należy zrobić gruntowny research, nie tylko w Internecie, choć z pewnością należy zacząć od strony Związku Kynologicznego w Polsce. To najstarsza organizacja kynologiczna w kraju, założona w 1938 roku i będąca, jako jedyna z polskich stowarzyszeń kynologicznych, członkiem Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI), z siedzibą w belgijskim Thuin. Rodowody ZKwP (FCI) honorowane są na całym świecie.

Hodowla wybierana jest według bardzo różnych kryteriów. Jedni zwracają uwagę na konkretne cechy przyszłego członka rodziny. Dotyczy to zwłaszcza myśliwych, którzy poszukują dobrego tropowca, choć beagle, mimo że jest psem gończym, dobrze się sprawdza również jako aporter, także z wody. Wrodzona odwaga tej rasy sprawia, że niektóre osobniki są nawet niezłymi dzikarzami.

Chcąc mieć przyjaciela i towarzysza zabaw, którego można także pokazywać na wystawach, poszukuje się na ogół hodowli, która może się poszczycić wieloma tytułami wystawowymi i wyższą od przeciętnej jakością pogłowia. Natomiast jeżeli komuś marzy się własna hodowla, poszukuje takiej, która bazuje na najbardziej wartościowych przodkach, a co za tym idzie – niesie doskonałą pulą genetyczną.

Właśnie od tego należy rozpocząć rozmowę z hodowcą, a nie od pytania „jaka cena szczeniaka” czy wręcz „po ile są szczeniaki”. Nie jest rzadkością, że hodowca, po usłyszeniu takiego pytania, odpowiada, że „po ile” to są ziemniaki w warzywniaku, po czym się rozłącza. Nie cena bowiem powinna być czynnikiem decydującym o zakupie szczeniaka, a dobremu hodowcy zależy, aby wyhodowany przez niego piesek lub suczka trafiły w jak najlepsze ręce. Natomiast każdy hodowca ucieszy się, kiedy przyszły nabywca poprosi o zdjęcia suki wraz z całym miotem.

Jeżeli w hodowli są wolne szczenięta, można dokonać rezerwacji. Hodowca zazwyczaj żąda wpłacenia zadatku (zwyczajowo 1/3 wartości szczenięcia), który przepada na rzecz hodowcy, jeżeli nabywca wycofa rezerwację. Natomiast jeżeli z jakichś powodów hodowca odmówi sprzedaży zadatkowanego szczeniaka, musi zwrócić niedoszłemu nabywcy zadatek w podwójnej wysokości. Ustalenia te wynikają wprost z Kodeksu cywilnego. Bardzo ważne jest, jakie sformułowanie jest zapisane w umowie, bowiem powyższa zasada nie dotyczy zaliczki. Zatem, choć de facto zadatek i zaliczka niczym się nie różnią, to prawnie różnica ta jest ewidentna.

Cechy i usposobienie, wady i zalety beagle

Opinie o rasie beagle są na ogół pozytywne na każdym forum kynologicznym. Jest to pies inteligentny, energiczny, mający zrównoważone usposobienie. Jego charakter nie może być ani bojaźliwy, ani agresywny – są to wady dyskwalifikujące. Wyhodowany do gonienia po śladzie jako pomocnik pieszego myśliwego, ma tendencję do nagłego zrywu i szybkiego oddalania się po podjęciu śladu, dlatego istotne jest, aby nie zwalniać go ze smyczy w miejscach, gdzie może mu zagrażać niebezpieczeństwo (ulica) lub gdzie jest to zabronione (las).

Cecha ta może być wykorzystana do nauki agility. Jest to doskonały substytut pracy dla psa gończego, który nie poluje. Wymaga szybkości, skoczności i dokładności, jest także świetną zabawą, zarówno dla psa, jak i właściciela. Szkolenie, tak łowieckie, jak i sportowe, można rozpocząć dopiero po osiągnięciu przez psy pełni rozwoju kośćca. Im rasa mniejsza, tym szybciej kości i stawy „krzepną”. U beagle następuje to w wieku około 9 – 10 miesięcy.

Beagle jest wspaniałym towarzyszem całej rodziny, uwielbia zabawy ze starszymi dziećmi, jest też „przylepą” i pieszczochem – to jego zalety. Wymaga jednak konsekwentnego szkolenia w zakresie posłuszeństwa, które rozpocząć trzeba jak najwcześniej, kiedy szczeniak beagle trafi do nowego domu. Wychowanie zaczyna się jeszcze zanim piesek lub suczka zacznie wychodzić na spacery po kwarantannie okołoszczepiennej. Wymaga ono sporej cierpliwości od opiekuna, bowiem beagle ma dość uparty charakter i nauka posłuszeństwa często wychodzi mu… średnio. Dorosły pies ma skłonności do włóczęgostwa, dlatego tak istotne jest, aby wpoić mu zasady posłuszeństwa, szczególnie komendę „do mnie”, którą stanowczo najmniej lubi. Jeśli szukasz więcej porad, sprawdź także ten artykuł z poradami, jak opiekować się szczeniakiem beagle.

Opinie o beagle, komentarze właścicieli i hodowców rasy

Beagle – pies z własnym zdaniem

Niejedno forum kynologiczne roi się od opowieści o rasie i o przygodach właścicieli beagle z ich pupilami. Szczeniak beagle ma niekiedy pomysły, jakie nie przyszłyby do głowy najbardziej niesfornemu dziecku. Pies tej rasy nie lubi być sam, potrzebuje towarzystwa, bez niego znajdzie sobie „zajęcie” samodzielnie. Może to być pogryzienie butów, mebli, dywanów, czy choćby własnego posłania. Małym psiakiem (większym zresztą też) trzeba się zająć, inaczej gotów zafundować nam prawdziwą „demolkę”.

Oto opis zachowania pewnej suczki beagle, uwielbianej w swoim domu: Cwana bestia i przebiegła – wszystko, oczywiście, kręci się wokół jedzenia. Pomimo naszej czujności, co jakiś czas odnosi spektakularny złodziejski sukces. Zjadła miskę gotowanych warzyw na sałatkę jarzynową, które stygły na tarasie – ponad 1,5 kg, bo impreza miała być wielka. Wyglądała jak wąż, który połknął słonia. Zjadła całą blachę szarlotki, którą zrzuciła z szafki kolejnym podskokiem. Potrafi otworzyć torbę zamkniętą na suwak, jeśli w środku wyczuje żarcie, w ten sposób np. zjadła podróżne zapasy mojej koleżanki wraz z fragmentem doktoratu… Doktorat na szczęście udało się odzyskać. Cytat pochodzi ze strony hodowli „Łaciata Sfora”, a jest fragmentem wspomnień właścicielki, której suczka pochodzi z tej hodowli. Taka charakterystyka ukazuje też typowe dla rasy łakomstwo.

Komentarze na temat różnych zachowań psów tej rasy są niekiedy – jak widać powyżej – przezabawne, choć należy bardzo uważać, aby nie pozostawić w zasięgu psa niczego, co może mu zaszkodzić. Psi przewód pokarmowy i wątroba nie tolerują m.in. czekolady, winogron, cebuli, czosnku czy ksylitolu (cukru brzozowego). Ten ostatni może być dla psa nawet śmiertelny. Pies nie powinien jeść też pieczywa, które w jego żołądku kwaśnieje i może spowodować dolegliwości pokarmowe.