Mały gończy gaskoński - charakterystyka, usposobienie, porady właścicieli

Mały gończy gaskoński – pochodzenie, opis wyglądu rasy

Rys historyczny

W XIV wieku mieszkający hrabia Foix we francuskiej Prowansji, Gaston Phoebus, sprowadził do pobliskiej Gaskonii bloodhoundy. Zaczęto je tu kojarzyć z miejscowymi psami gończymi. W rezultacie otrzymano dużego gończego gaskońskiego. Ten pies o ogromnej pasji łowieckiej i doskonałym węchu zawojował dwór króla Henryka IV Burbona, który trzymał je do polowań, zwłaszcza na wilki i dziki. Duży gończy gaskoński miał jednak mankament – przy dość dużej masie poruszały się dość wolno. Dlatego, drogą selekcji najmniejszych osobników, wyhodowano pogłowie mniejszych psów.

Mały gończy gaskoński jest sporo mniejszy i lżejszy niż duży. Zachował jego pasję łowiecką, ale jest znacznie zwinniejszy i szybszy. Przez stulecia losy małego gaskończyka układały się różnie. Dopiero w 1920 roku opracowano pierwszy wzorzec rasy. Przez następne kilkadziesiąt lat jej pogłowie niemal zupełnie zanikło. Dopiero w latach 70. XX wieku grupa entuzjastów odnalazła żyjące psy i odtworzyła rasę. Obecnie małe gaskończyki znajdują się głównie w rękach myśliwych. Wykorzystywane są głównie do polowania na zające.

W Polsce mały gończy gaskoński znalazł się w 2006 roku, pierwsze psy sprowadziła olsztyńska hodowla Le Bleu Cardinalis. Jest to rasa u nas bardzo mało popularna, psy znajdują się niemal wyłącznie w rękach myśliwych. Na wystawach widuje się je sporadycznie. Szacuje się, że w naszym kraju mieszka zaledwie kilkadziesiąt małych Gaskończyków. Wprawdzie funkcjonuje kilka ich hodowli, ale sprzedają one szczeniaki głównie za granicę. Ciekawostka: hodowla Le Bleu Cardinalis odnotowała znaczące sukcesy dwóch swoich psów, które zdobyły tytuły Zwycięzcy Świata i Młodzieżowego Zwycięzcy Świata na Światowej Wystawie Psów Rasowych w 2012 roku w Salzburgu.

Opis wyglądu małego gończego gaskońskiego

Mały gończy gaskoński jest średniej wielkości, proporcjonalnie zbudowanym, eleganckim psem. Głowę ma niezbyt szeroką, o lekko zaznaczonym guzie potylicznym i słabo zaznaczonym stopie. Nos zawsze czarny, kufa tej samej długości co mózgoczaszka, mocna, lekko wysklepiona. Uzębienie pożądane kompletne, zgryz nożycowy, z siekaczami osadzonymi prostopadle do szczęk. Oczy owalne, o łagodnym wyrazie, brązowe. Uszy długie, pofałdowane, niezbyt grube, sięgają co najmniej do końca nosa. Ogon cienki, dość długi – sięga do stawu skokowego, w ruchu szablasto wygięty.

Szata gaskończyka jest krótka, gęsta, półgruba. Umaszczenie: cętkowane czarno-białe, nadające odcień niebieski, bez łat lub z czarnymi łatami różnej wielkości. Zazwyczaj dwie duże czarne łaty znajdują się po obu stronach głowy, obejmując uszy i oczy. Nie stykają się ze sobą pośrodku głowy, gdzie znajduje się biała strzałka z małą czarną plamką (łatką) pośrodku – jest to typowa cecha tej rasy. Niewielkie podpalanie umieszczone jest nad oczami, na policzkach, od wewnątrz małżowin usznych, na kończynach i spodniej stronie ogona. Sprawdź także ten artykuł na temat dużego gończego gaskońskiego.

Wysokość w kłębie psa – 52-58 cm, suki – 50-56 cm. Waga – 25-30 kg.

Wady dyskwalifikujące:

• Nietypowy wygląd
• Przodozgryz lub tyłozgryz, zgryz przemienny
• Jasne oczy
• Umaszczenie inne niż opisane we wzorcu (konieczny niebieski lub łupkowy odcień)
• Agresja, tchórzliwość

Charakter, zdrowie, żywienie i opinie o małym gończym gaskońskim

Charakter i usposobienie, predyspozycje łowieckie

Mały gończy gaskoński to rasa myśliwska, objęta obowiązkiem pracy. Odznacza się doskonałym węchem, wytrzymałością i wytrwałością w pogoni za zwierzyną. Może pracować pojedynczo lub w sforze. W Polsce sprawdza się jako doskonały dzikarz i tropowiec. Ma charakterystyczny, piękny, melodyjny głos, którym sygnalizuje podjęcie zapachu zwierza (tzw. granie).

Usposobienie małego gaskończyka jest bardzo przyjazne i życzliwe wobec całej rodziny. Przypomina nieco usposobienie lhasa apso, choć gaskończyk najmocniej przywiązuje się do jednej, wybranej przez siebie osoby. Jest psem bardzo łagodnym także w stosunku do obcych, dlatego nie nadaje się do roli stróża, a tu już usposobienie lhasa apso jest zupełnie inne – jest on wobec obcych nieufny. Lubi dzieci, chętnie przebywa w ich towarzystwie i bawi się z nimi. Akceptuje inne zwierzęta domowe, w tym koty, jeżeli się z nimi wychował i jest przyzwyczajony do ich obecności. W domu potrafi cały dzień przedrzemać na kanapie, można go więc trzymać nawet w mieszkaniu w bloku. Niemniej, codzienna dawka ruchu jest konieczna dla zdrowia i spożytkowania energii. Trzeba jednak uważać i nie puszczać psa luzem w warunkach miejskich – pies wiedziony silnym instynktem łowieckim może pobiec wprost pod nadjeżdżający samochód.

Mały gończy gaskoński jest inteligentny i bardzo szybko się uczy. Lubi współpracować z opiekunem, jednak ma opinie uparciucha i niekiedy odmawia wykonania polecenia. Dlatego szkolący powinien traktować go łagodnie, ale z konsekwencją. Nie musi koniecznie polować – doskonale sprawdza się w sporcie, np. agility. Gaskończyki pracują również w służbach celnych jako poszukiwacze narkotyków, w straży pożarnej lub jako psy ratownicze z ruin, wykorzystując usposobienie tropowca.

Mały gończy gaskoński - pielęgnacja, zdrowie i żywienie

Mały gończy gaskoński jest bardzo łatwy w pielęgnacji, krótką sierść wystarczy co kilka dni wyszczotkować. Zawsze trzeba obejrzeć psa dokładnie po polowaniu lub po bieganiu celem pozbycia się ewentualnych rzepów i kleszczy, które czasem pozostają na psie mimo stosowania środków insektobójczych. Poza tym, jeżeli pies kąpał się w zbiorniku wodnym, niezbędne jest delikatne osuszenie wnętrza uszu. Są one długie i obwisłe, przez co kanały uszne są słabo wentylowane, a ciepłe i wilgotne środowisko sprzyja rozwojowi grzybic i stanów zapalnych.

Gaskończyki rzadko chorują, choć może im się przytrafić dysplazja stawów biodrowych, wspomniane już stany zapalne uszu, a także kontuzje spowodowane intensywnym bieganiem. Treningi biegowe i skakanie (agility) można rozpocząć po zakończeniu kształtowania się układu kostnego psa. U gaskończyków następuje to w wieku około 1,5 roku.