Łajka rosyjsko-europejska - opis, charakter, wymagania, opinie

Łajka rosyjsko-europejska – powstanie, opis, charakter

Łajka rosyjsko-europejska – historia rasy

Łajka rosyjsko-europejska wywodzi się z północnych terenów europejskiej części Rosji, gdzie kładziono nacisk na cechy łowieckie psów. Na tych obszarach rozpoczęła się planowa hodowla tej rasy, a z czasem rozpowszechniła się również na dalsze – środkowe i centralne regiony kraju.

Po powstaniu ZSRR zaczęto poszukiwania psów żyjących w różnych regionach kraju, aby rozpocząć prace nad stworzeniem ras, które planowano przeznaczyć do różnych celów w służbie nowej władzy. Zostało zorganizowanych kilka wypraw w głąb Syberii. Ich rezultatem było opisanie występujących lokalnie typów psów i rozpoczęcie hodowli w trzech kierunkach: myśliwskim, pasterskim i zaprzęgowym, pod wspólną nazwą „łajka” („łajać” po rosyjsku znaczy szczekać).

Pierwsze wzorce łajek utworzone zostały w 1939 roku. Po II wojnie światowej zostały wyodrębnione cztery rasy łajek, hodowane już tylko w kierunku łowieckim. Są one uznane przez FCI:

• łajka zachodniosyberyjska
• łajka jakucka
• łajka wschodniosyberyjska
• łajka rosyjsko-europejska.

Wszystkie łajki są do siebie bardzo podobne, aczkolwiek istnieją różnice, które wytrawny kynolog dostrzeże bez trudu. Jednym z przodków łajki rosyjsko-europejskiej jest wymarły obecnie owczarek uczak – syberyjska rasa stróżująca. Jemu właśnie łajka ta zawdzięcza dużą odwagę. Łajka rosyjsko-europejska została ukształtowana jako rasa około roku 1952 na terenach przygranicznych Rosji i Finlandii, obejmujących Petersburg (ówczesny Leningrad). Ostateczny wzorzec powstał w 1981 roku, ostatnia modyfikacja miała miejsce w roku 1996.

Obecnie łajka rosyjsko-europejska trzymana jest głównie przez myśliwych, w dużych hodowlach, i jest druga wśród łajek pod względem popularności, za łajką zachodniosyberyjską. Na wystawach widywana jest bardzo rzadko. Pierwsze łajki sprowadzono do Polski w latach 70. XX wieku. Hodowane przez myśliwych, są doskonałymi dzikarzami. Wykorzystuje się je również do sportów zaprzęgowych. Wszystkie łajki zaklasyfikowane są do grupy 5. FCI – szpice i psy w typie pierwotnym.

Opis wyglądu, charakter

Łajka rosyjsko-europejska jest to pies średniej wielkości, o mocnej, muskularnej budowie. Ma niezbyt dużą głowę, mózgoczaszka przypomina kształtem trójkąt równoboczny. Kufa spiczasta, wargi ściśle przylegające. Zęby zdrowe, mocne, białe, zgryz nożycowy. Oczy owalne, skośne, ciemne i nieduże. Uszy stojące, ze spiczastymi końcami, ruchliwe. Ogon sierpowaty lub zwinięty w pierścień, noszony zawsze nad pośladkami lub grzbietem.

Szata dwuwarstwowa: włos okrywowy prosty i twardy, podszerstek gęsty. Sierść na głowie, uszach i przedzie kończyn krótka i ściśle przylegająca, na szyi, kłębie i łopatkach dłuższa. Na szyi odstający kołnierz. Na tylnych częściach kończyn włos nieco dłuższy, ale bez piór i frędzli (jak np. owczarek angielski). Skóra gruba, gładka, niepofałdowana. Umaszczenie:

• czarne
• szare
• białe
• pieprz i sól
• ciemne w białe łaty
• białe w ciemne łaty.

Niepożądane jest silne nakrapianie na kończynach i kolor rudy (jak vizsla).

Wysokość w kłębie: pies – 52-58 cm, suka 50-56 cm. Waga około 20 kg (wzorzec FCI nie podaje pożądanej wagi, istotne jest zachowanie proporcji). Wady dyskwalifikujące to agresja lub nadmierna lękliwość, podobnie jak u innych ras. Za wady należy uznać wszelkie odstępstwa od wzorca, a oceniać je adekwatnie do nasilenia.

Jak każdy rosyjski pies myśliwski, łajka rosyjsko-europejska jest wytrzymała, odporna na warunki atmosferyczne, żywiołowa i odważna. Jest też pewna siebie i samodzielna, ale jest znacznie bardziej niezależnym psem myśliwskim niż np. vizsla. Mimo to jest to rasa zrównoważona.

Samodzielność łajki wykazuje się niekiedy także w… nieposłuszeństwie – nie zawsze ma ona ochotę wykonywać polecenia opiekuna, inaczej niż np. owczarek angielski. Mimo to jest psem niezwykle lojalnym wobec swojej rodziny i bardzo kochającym. Jednak jest to typowy pies jednego pana – spośród domowników wybiera sobie przewodnika, któremu się podporządkowuje. Niestety, nie lubi obcych ludzi i psów. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat łajki zachodniosyberyjskiej?

Łajka rosyjsko-europejska – pies myśliwski, zaprzęgowy i wystawowy

Zdrowie, żywienie, pielęgnacja

Łajka rosyjsko-europejska jest to rasa wyjątkowo zdrowa, bez skłonności do chorób dziedzicznych – jak każdy rosyjski pies myśliwski i zaprzęgowy. Jedyne kłopoty mogą mieć miejsce u psów użytkowych, u których może dojść do kontuzji podczas polowania lub wyścigu zaprzęgów. Należy natomiast przestrzegać terminów szczepień ochronnych, a psy użytkowe odrobaczać częściej niż niepracujące.

Pielęgnacja łajki polega przede wszystkim na szczotkowaniu. Rasa ta dwa razy w roku bardzo intensywnie linieje, widoczny jest jaśniejszy podszerstek wychodzący kępami spod włosa okrywowego. Dlatego w okresie linienia niezbędne jest codzienne szczotkowanie, a poza tym okresem szczotkuje się co kilka dni. Zaniedbanie szczotkowania może doprowadzić do sfilcowania się podszerstka, który uniemożliwi dostęp powietrza do skóry, co może skutkować miejscowymi stanami zapalnymi. Trzeba również systematycznie kontrolować stan uzębienia i usuwać pojawiający się kamień nazębny.

Łajka rosyjsko-europejska jest w większości wypadków psem pracującym, zatem powinna otrzymywać karmę dla psów o aktywnym trybie życia. Karmy takie zawierają ponad 30 proc. białka. Żywiąc pokarmem naturalnym, trzeba zwracać uwagę na odpowiednią ilość mięsa mięśniowego i podrobów oraz warzyw. Wypełniacze, będące źródłem energii, podaje się jedynie na kilka godzin przed wysiłkiem. Szczeniaki powinny dostawać pokarm zbilansowany, odpowiedni do fazy wzrostu. Uwaga: jedzenie naturalne, w przeciwieństwie do karm gotowych, wymaga suplementacji preparatami witaminowo-mineralnymi.