Japońskie rasy psów - opinie, ceny, charakter, opieka, porady

Duże i średnie japońskie rasy psów i ich przeznaczenie

Japońskie rasy duże

Akita inu. Jest to pies dość duży, o wzroście do 70 cm w kłębie, dobrze umięśniony, o krępej budowie ciała. Ma szeroką głowę z typową pionową bruzdą pośrodku czoła i trójkątnymi uszami. Z usposobienia jest to wielki samotnik, źle się czuje w dużym stadzie, choć do swojej ludzkiej rodziny bardzo się przywiązuje. Jest przyjacielski wobec dzieci domowników, ale obecność obcych dzieci znosi niezbyt dobrze.

W systematyce FCI akita inu znajduje się w grupie V – Szpice i psy ras pierwotnych, sekcja 5 – Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. W grupie tej znajdują się psy raczej średniej i małej wielkości, akita inu i większa od niej akita amerykańska stanowią wyjątki.

Szata akity jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest szorstki i twardy, a podszerstek miękki i gęsty, szczelnie otulający skórę i zapewniający izolację przed zimnem i wilgocią. Umaszczenie najczęściej rudo-płowe, sezamowe (włos okrywowy rudo-płowy z czarnymi koniuszkami), pręgowane i czysto białe. Oprócz tego ostatniego, wszystkie umaszczenia muszą mieć tzw. urajiro. Są to białawe znaczenia po bokach kufy, na spodzie żuchwy, policzkach, klatce piersiowej, tułowiu, ogonie i po stronie wewnętrznej kończyn.

Właściciel akity powinien znać się na szkoleniu i wychowaniu psa, mieć sporo czasu, aby się nim zająć i być konsekwentnym. Rasa ta nie lubi zamieszania, hałasu, nie cieszy jej zabawa z innymi psami. Jest to typowy outsider, aczkolwiek pozostaje wiernym przyjacielem rodziny, z którą mieszka.

Tosa. Ta pochodząca z Japonii rasa zaliczana w systematyce FCI do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 – Molosy typu mastyfa. Psy tej rasy mogą być obronne, choć nie podlegają obowiązkowi pracy. Niemniej, stróżowanie i obronę mają we krwi. Sprowokowane, potrafią być niebezpieczne, dlatego tosa została naniesiona na wykaz, zawierający groźne rasy psów.

Pies ten posiada silny instynkt socjalny i jest niezwykle oddany i lojalny swojej rodzinie. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, dlatego nie powinien mieszkać w kojcu. Wykazuje przyjazne usposobienie wobec obcych ludzi, jeżeli widzi, że są oni mile widziani przez gospodarzy. Dotyczy to również dzieci.

Tosa jest psem mało szczekliwym. Ma specyficzny sposób stróżowania – nie rzuci się na intruza, żeby go poszarpać, a powali go na ziemię i będzie pilnował, aż nadejdzie właściciel. Tosa to pies bezpieczny dla domowego inwentarza i innych psów w gospodarstwie. Obcemu i małemu psu nie zrobi krzywdy, natomiast zaatakowany przez innego dużego psa potrafi być nieobliczalny. Doświadczeni hodowcy odradzają szkolenie obronne tosy.

Tosa najlepiej czuje się w domu z ogrodem, którego mógłby pilnować, choć może mieszkać w bloku. Niezależnie jednak od miejsca, wymaga codziennych spacerów. Lubi aportowanie i – często – pływanie, chętnie w towarzystwie opiekuna, dla którego ma wielkie serce.

Umaszczenie tosy jest najczęściej w różnych odcieniach czerwieni – płowe, morelowe, ale także pręgowane i czarne. Przy wszystkich kolorach dozwolona jest niewielka domieszka bieli – małe znaczenia na łapach i przedpiersiu. Pies powinien mierzyć w kłębie minimum 60 cm, suka – 55 cm. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także ten artykuł z TOP 10 popularnych ras psów.

Zarówno akita, jak i tosa nie są to groźne rasy psów, mimo że tosa została wpisana na ich wykaz. Pojęcie „najgroźniejsze rasy psów”, zwłaszcza w odniesieniu do ras japońskich, jest w ogóle kontrowersyjne, ponieważ – mimo niektórych wrodzonych predyspozycji – generalnie wszystko zależy od opiekuna psa. Nawet, jak mogłoby się wydawać, najgroźniejsze rasy psów mogą być znakomitymi towarzyszami człowieka. Należy jednak poświęcić im odpowiednią ilość czasu i umiejętnie wychować.

Rasy średnie japońskie

Japońskie rasy psów są w większości rasami średniej wielkości. Wśród nich jest kilka szpiców, w systematyce FCI umieszczonych w grupie V. Psy te nie są w Polsce zbyt popularne, niektóre bardzo rzadkie, innych nie ma w naszym kraju wcale. Oto rasy, z którymi warto się zapoznać:

Hokkaido. Ta stara japońska rasa znana jest również pod nazwą ainu ken, od nazwy dawnego ludu, mieszkającego na Hokkaido – Ainów). Przeznaczona była pierwotnie do polowań na grubą zwierzynę (m.in. niedźwiedzie). Dzięki odpowiedniej budowie i okrywie włosowej potrafi przystosować się do bardzo trudnych warunków atmosferycznych – siarczystego mrozu i obfitego śniegu. Psy te były także wykorzystywane do stróżowania.

Jest to rasa średniej wielkości (45-48 cm w kłębie), o harmonijnej budowie ciała, mocnej kości i dobrze ukształtowanym, mocnym umięśnieniu. Głowa kształtna, z zawsze stojącymi (wymóg wzorca) uszami. Hokkaido jest pełen energii i niebywale wytrzymały, dysponuje też sporą siłą. Może przez to być dość kłopotliwy na spacerach, kiedy jest wyprowadzany na smyczy, gdyż energia i siła sprawiają, że ciągnie właściciela, powodując jego dyskomfort. Dlatego, decydując się na posiadanie hokkaido, należy odpowiednio wcześnie poddać go socjalizacji i szkoleniu w zakresie posłuszeństwa. W przeciwnym razie spacery, zamiast przyjemnością, staną się uciążliwością.

Szata hokkaido jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest prosty i szorstki, pod nim znajduje się miękki i gęsty podszerstek. Umaszczenie sezamowe (różne odcienie płowego z czarnymi koniuszkami), pręgowane, czarne, czarne podpalane lub białe.

Kai. Podobnie jak hokkaido, jest to bardzo stara rasa japońska. Również przeznaczona była do polowań – na dziki i jelenie. Silny instynkt łowiecki posiada do dziś. Jest niezależny, bywa uparty i lubi mieć „ostatnie słowo”. Przywiązuje się do wszystkich domowników, ale wybiera sobie za przewodnika jednego z nich, przez co często nazywany jest „psem jednego pana”.

Jest to pies pełen temperamentu, kochający zabawę i ruch na świeżym powietrzu. Bardzo lubi pływać i aportować z wody.

Kai jest bardzo pojętny, pod względem szybkości przyswajania umiejętności przypomina niektóre rasy psów pasterskich. Bardzo łatwo uczy się czystości, chodzenia na smyczy, itp. Jednak jego upór wymaga odpowiedniego podejścia, wczesnego rozpoczęcia szkolenia i konsekwencji właściciela. Uwaga: nawet ułożony kai nie może być puszczany luzem tam, gdzie można spotkać dzikie zwierzęta, ze względu na jego wielki instynkt łowiecki.

Wygląd kai jest typowy dla rasy japońskiej – kształtna głowa ze stojącymi uszami, harmonijna budowa, silne umięśnienie. Wzrost w kłębie – 48-53 cm. Umaszczenie zawsze pręgowane, choć niekiedy wydaje się całe czarne. Oprócz czerni ze słabo widocznym pręgowaniem również maść ruda pręgowana i ciemnobrązowa pręgowana. U rasy tej występuje charakterystyczna cecha pojawiania się pręgowania wraz z dorastaniem. Szczenięta mają kolor jednolity, na którym z wiekiem pojawiają się pręgi.

Małe japońskie rasy psów

Bardziej popularne w Polsce są najmniejsze rasy psów japońskich. W grupie III (Teriery) należy do nich terier japoński (Nihon teria), w grupie V - shiba, a w grupie IX (psy ozdobne i do towarzystwa) – japoński chin. Właśnie chinów przybywa systematycznie na wystawach. Jak się wydaje, rozpoczyna się moda na te małe pieski.

Terier japoński. Jest to rasa stosunkowo młoda, gdyż ukształtowana została w latach 20-30. XX wieku. Utworzono ją z foksteriera krótkowłosego i niewielkich lokalnych legawców, jest więc psem o dość silnym instynkcie łowieckim. Mimo że jest to terier, nie jest klasycznym uparciuchem. Jest wyjątkowo czułym pieszczochem i „przylepą”. Doskonale nadaje się na towarzysza całej rodziny i ma bardzo dobry stosunek do dzieci. Oznacza się typową dla teriera żywiołowością, uwielbia zabawy. Jest bardzo inteligentny i pojętny, łatwo się uczy, w czym przypomina niektóre rasy psów pasterskich.

Nihon teria dobrze toleruje innego psa lub kota w domu. Natomiast jego instynkt łowiecki sprawia, że mniejsze zwierzęta (świnka morska, królik, chomik) mogą nie być bezpieczne. Wobec obcych może być nieufny, choć generalnie ma bardzo przyjazne usposobienie. Nie lubi samotności, pozostawiony sam na dłużej może niszczyć rzeczy w mieszkaniu. Jest psem cichym, szczeka bardzo rzadko.

Te małe pieski osiągają do 33 cm w kłębie. Ich umaszczenie jest zawsze trójkolorowe, głowa jest czarna podpalana z białymi znaczeniami lub biała w czarne łaty. Cała biała głowa lub zbyt mało czerni jest błędem.

Shiba. Słowa „shiba inu” oznaczają tyle, co „mały pies”. Rzeczywiście, shiba jest niewielkim szpicem (37 – 40 cm w kłębie). Jak niemal każdy pies rasy japońskiej, jest niezależny, niechętny do podporządkowania się i ma „własne zdanie”. Ma silny instynkt łowiecki, wobec obcych ludzi i zwierząt jest dość nieufny. Natomiast wychowany od szczenięcia w stadzie z innymi zwierzętami (nie tylko z psami), będzie oddanym towarzyszem ich zabaw. Jest też wiernym przyjacielem rodziny, z którą mieszka. Ma umiarkowany temperament i zrównoważony charakter.

Od małego trzeba też przyzwyczaić shibę do zabiegów pielęgnacyjnych – czesania, obcinania pazurów, kąpieli, itp. Jest to bowiem pies „niedotykalski” i może w późniejszym wieku dość stanowczo swojej nietykalności bronić za pomocą zębów. Z uwagi na skłonność shiby do dominacji warto zacząć szkolenie szczeniaka jak najwcześniej, kładąc szczególny nacisk na przychodzenie na komendę – ze względu na zamiłowanie do łowiectwa.

Szata shiby jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest prosty i szorstki, a podszerstek miękki i gęsty. Shiba występuje w kilku odmianach umaszczenia. Najczęściej spotykane jest rude. Oprócz niego spotyka się psy barwy sezamowej (równomierne połączenie włosów czarnych i białych), czarnej sezamowej (więcej czarnych niż białych), rudej sezamowej (na rudym tle czarne włosy) oraz czarnej podpalanej. We wszystkich wariantach kolorystycznych obowiązkowe jest „urajiro” – białawe znaczenia na bokach kufy, policzkach, spodzie żuchwy, szyi, przedpiersiu, brzuchu, wewnętrznej stronie kończyn i od spodu ogona.