Jaka jest najlepsza kość dla psa? Zobacz, jakie kości można podawać pupilowi

Kości – nie tylko składnik organizmu

Budowa i skład kości

Z anatomicznego punktu widzenia kość jest narządem wielotkankowym, składającym się głównie z tkanki kostnej, a oprócz niej z wielu innych: tłuszczowej, chrzęstnej, krwiotwórczej, itp. Każda z kości jest pokryta okostną – silnie unerwioną i unaczynioną włóknistą błoną, której zadaniem jest ochrona kości od zewnątrz. W obrębie stawów kości pokryte są chrząstką stawową. Trzon kości długich i kości płaskich składa się z istoty zbitej, natomiast nasady kości długich i wnętrze płaskich oraz pozostałych tworzy istota gąbczasta.

Istota zbita to substancja wapienna, zawierającą wysoki procent fosforanu wapnia, nadającego kości twardość, sztywność i odporność na złamania. Natomiast istota gąbczasta ma luźną strukturę, składającą się z beleczek kostnych, zajmujących od 15 do 25 proc. jej objętości. Resztę zajmuje szpik kostny.

Pod względem budowy i czynności kości dzielą się na:

• Rurowate – w kształcie krótkich lub długich rur, zbudowanych z istoty zbitej i gąbczastej oraz wypełnione szpikiem kostnym, spełniającym głównie funkcję krwiotwórczą, zaś same kości – funkcję podporową i obronną (kości rurowate kończyn)
• Kości gąbczaste – składające się z istoty gąbczastej, pokryte są istotą zbitą, są miejscem przyczepu mięśni, pełnią funkcję krwiotwórczą (żebra)
• Trzeszczki – czyli kości powstające wskutek kostnienia ścięgien (rzepka), pełnią funkcje jak kości gąbczaste
• Kości płaskie – zbudowane z istoty gąbczastej lub zbitej, pełnią funkcję krwiotwórczą i osłaniającą (łopatka, kość biodrowa).

Generalnie kości składają się w większości ze składników nieorganicznych (50-70 proc.). Są to głównie sole wapnia i magnezu – chlorki i fosforany. Nie jest to zatem wartościowy składnik pokarmowy, a raczej „bomba wapienna”. Jedynie szpik kostny zawiera tłuszcze, białka, węglowodany i żelazo, ale nie w ilościach wystarczających do prawidłowego żywienia psa.

Kości jako składnik pokarmowy

Nie zawsze kości są bezwartościowe. Jeżeli pies jest żywiony dietą BARF, wówczas surowe kości z mięsem są podstawą jadłospisu. Oprócz nich pies otrzymuje pokarm białkowy (nabiał, podroby, jajka, ryby), błonnik pokarmowy i cukry (warzywa i owoce) oraz tłuszcze (oleje).

Skrót BARF ma dwa znaczenia: Bones and Raw Food (kości i surowe jedzenie) bądź Biologically Approprite Raw Food (biologicznie odpowiednie surowe jedzenie). Koncepcja BARF polega więc na żywieniu psa pokarmem wyłącznie surowym, a poszczególne składniki pokarmowe powinny uwzględniać dietę ewolucyjną. Ta zaś jest optymalna dla cech genetycznych każdego gatunku w przyrodzie i według twórców BARF, pies na takiej diecie może żyć w zdrowiu i dobrej kondycji dłużej niż żywiony w inny sposób.

Prawidłowo zestawiony posiłek BARF powinien zawierać:

• 60 proc. surowych kości z mięsem
• 15 proc. warzyw
• 10 proc. podrobów (wątroba, serce, nerki, płuca, śledziona)
• 10 proc. łącznie jaj, nabiału, oleju, białego sera, ryb
• 5 proc. owoców.

Składniki diety BARF powinny pochodzić wyłącznie z zaufanych źródeł. Mięso i podroby – z młodych, zdrowych zwierząt rzeźnych, dopuszczone do spożycia dla ludzi, może być zamrożone w porcjach i zużywane w miarę potrzeby. Może się zdarzyć, że pies (szczególnie bardzo młody lub w starszym wieku) ma zaparcie po spożyciu kości, wówczas dobrym rozwiązaniem jest ich mielenie.

Nie podaje się w ogóle kości psom, które są karmione jedzeniem gotowanym oraz zbilansowaną suchą karmą. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o akcesoriach dla psów.

Kości w żywieniu psa i do zabawy

Czy każda kość dla psa jest odpowiednia?

Nie wszystkie kości nadają się do podawania psom. Oto jakie są dozwolone:

• Surowe – omówione szczegółowo powyżej. Można podawać kości wołowe lub cielęce. Wieprzowe nie są niebezpieczne, ale niewskazane z uwagi na ciężkostrawność. Kości wołowe nie spowodują zadławienia ani rozstroju żołądka, natomiast cielęce są najbardziej zalecane, gdyż są giętkie i miękkie oraz zawierają najwięcej substancji odżywczych. Są dobre tak dla szczeniaka, jak i psa w podeszłym wieku
• Wędzone – sprzedaje je niemal każdy sklep zoologiczny. Mogą być wołowe lub wieprzowe. Nie są one jednak wskazane dla psów w dużych ilościach. Są chemicznie konserwowane, nie wędzone w dymie, a PDW (preparatem dymu wędzarniczego) i przez to niezbyt zdrowe. Można dać psu raz na jakiś czas w formie kostki do gryzienia, ale nie podawać regularnie
• Suszone – z kości dla psów dostępne są jedynie kurze łapki. Podaje się je tylko w formie smakołyków, nigdy jako stały pokarm. Suszone bywają też uszy, zwykle wieprzowe
• Prasowane – właściwie nie są to kości, a kształty uformowane ze skóry, zwykle wołowej. Jeżeli sklep sprzedaje je w firmowym opakowaniu z nazwą producenta i terminem przydatności do spożycia – jest w porządku. Natomiast niewskazane są kości prasowane kupowane luzem, gdyż mogą pochodzić z garbarni i zawierać szkodliwe związki chemiczne.

Najlepsze ze wszystkich są naturalne kości wołowe lub cielęce. Duża kość z giczy jest doskonałą zabawką dla psów małych i dużych, natomiast mniejsze (np. żebra) mogą być traktowane przez szczeniaka jako kostki do gryzienia, a dorosły pies może je jeść bez przeszkód.

W żadnym wypadku nie są wskazane dla psów kości drobiowe i królicze. Rozpadają się one w przewodzie pokarmowym zwierzęcia na drzazgi, które mogą przebić przełyk lub jelita i doprowadzić nawet do śmierci. Z drobiu dopuszczalne dla psów są jedynie chrząstki.