Najlepsze hodowle teriera walijskiego - zobacz, gdzie kupić rasowego psa

Terier walijski – historia rasy, opis eksterieru

Rys historyczny

Około XVIII wieku uznano, że oba teriery – szorstkowłosy i staroangielski – w zasadzie niewiele się różnią, zwłaszcza że dość często miały miejsce krzyżówki między nimi. Od początku XIX wieku były nazywane terierami walijskimi i w dalszym ciągu hodowano je do polowań i tępienia szkodników. W roku 1886 British Kennel Club uznał rasę i rozpoczęła się planowa hodowla teriera walijskiego.

W celu uzyskania bardziej eleganckiej sylwetki dolano krwi foksteriera szorstkowłosego. Zaowocowało to wyodrębnieniem się dwóch typów psa, z których jeden to dzisiejszy welsh, a drugi – lakeland terier. Różnią się one umaszczeniem. Welsh terier jest czarny podpalany, przy czym pomiędzy czernią i podpalaniem nie ma wyraźnej granicy, ponadto podpalanie jest intensywnie rude, mocno wysycone. Lakeland terier ma podpalanie jaśniejsze, płowe, ale może być też cały płoworudy, podobnie jak terier irlandzki, którego umaszczenie jest intensywniejsze – wpadające w czerwień.

Obie rasy, zarówno welsh, jak i lakeland, pełnią obecnie rolę psów do towarzystwa, aczkolwiek ich mocny, „terierowy” charakter i silny instynkt łowiecki sprawiają, że myśliwi do dziś wykorzystują je w charakterze dzikarzy i tropowców. Mimo to rasy te nie są objęte obowiązkiem pracy, choć mogą fakultatywnie brać udział w konkursach i ocenie pracy łowieckiej. Walijczyk był przed laty lokatorem Białego Domu – psa tej rasy o imieniu Charlie miał prezydent John F. Kennedy.

Terier walijski – opis wyglądu

Welsh jest średniej wielkości terierem o zwartej budowie, proporcjonalnym. Czaszkę ma płaską i szeroką między uszami, stop słabo zaznaczony. Nos zawsze czarny. Kufa średniej długości, uzębienie silne i zdrowe, o mocnym chwycie. Zgryz tylko nożycowy – górne siekacze przykrywają dolne w ścisłym kontakcie i ustawione są pionowo. Oczy nieduże, ciemne, owalne o żywym wyrazie, oczy okrągłe niepożądane. Uszy niewielkie, w kształcie litery V, o dość grubej małżowinie, dość wysoko osadzone, noszone ku przodowi, krawędzią przylegające do policzków.

Ogon proporcjonalny do sylwetki psa. Dawniej kopiowany, obecnie w Polsce kopiowanie jest zabronione. Jednak na wystawach można spotkać psy z ogonami kopiowanymi, pochodzące z hodowli w krajach, gdzie kopiowanie jest dozwolone. Ogon jest dobrze osadzony, wysoko, ale nie za wesoło noszony – zarówno kopiowany, jak i niekopiowany.

Szata welsha jest twarda druciana, obfita i zwarta, dwuwarstwowa – brak podszerstka jest wadą. Umaszczenie czarne podpalane lub szaroczarne podpalane, bez czarnych znaczeń na palcach. Walijczyk ma nieco inną czerń z podpalaniem niż krótkowłosy gończy austriacki, u którego rozgraniczenie czystej czerni i podpalania jest bardzo wyraźne. U welsha kolor czarny poniżej stawów skokowych skrajnie niepożądany, podpalanie powinno być czyste. Ruch lekki i swobodny, nie inochodem, jakim porusza się np. mastif brazylijski.

Walijczyk jest niewielkim terierem, jego wysokość w kłębie nie przekracza 39 cm, a ciężar ciała 9 – 9,5 kg – jest mniejszy i lżejszy niż terier irlandzki czy gończy austriacki. Pies jest nieco mocniejszy od suki, choć dymorfizm w tej rasie nie jest silnie zaznaczony – inaczej niż ma wspomniany mastif brazylijski, u którego pies – samiec wyraźnie musi się odróżniać od suki. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o terrierach.

Charakter, usposobienie, pielęgnacja, zdrowie i hodowla teriera walijskiego

Terier walijski – charakter

Walijczyk jest to pies inteligentny, ale - jak to terier – uparty i ma własne zdanie. Ma niespożytą energię i jest bardzo pracowity. Jest bardzo towarzyski i przywiązany do opiekuna, ale próbuje mu „wejść na głowę” i wykorzystuje każdą słabość. Dlatego wymaga przewodnika łagodnego, ale konsekwentnego. Jest psem śmiałym i odważnym, otwartym na ludzi, choć już małe szczeniaki wymagają prawidłowej socjalizacji.

Welsh ma dobry stosunek do dzieci, niemniej nie pozwala na zbyt natrętne pieszczoty (np. nie daje się tarmosić) i potrafi skarcić, choć nie ugryzie, raczej postraszy. Podobnie zachowuje się w kontaktach z osobami obcymi. Wszystko jednak zależy od jego wychowania. Dobrze toleruje inne zwierzęta domowe, jeżeli jest z nimi wychowany od małego. Do innych psów odnosi się pokojowo, o ile nie zostanie sprowokowany do bójki. Należy uważać, aby do niej nie doszło, bowiem welsh nie ma zwyczaju odpuszczać, co w przypadku trafienia na dużo większego przeciwnika może mieć przykre konsekwencje.

Temperament walijczyka, który znajduje się w rękach myśliwego, znajduje ujście w lesie. Jest to doskonały dzikarz i równie dobry tropowiec. Pies niepolujący może sobie doskonale radzić na torze agility, jest bowiem zwinny, skoczny i szybki. Ostatecznie zająć go można choćby rzucaniem i aportowaniem piłki. Wymaga jednak wybiegania lub jednego dłuższego spaceru w ciągu dnia. W przeciwnym wypadku sam znajdzie sobie zajęcie, niekoniecznie odpowiadające właścicielowi – np. gryzienie butów, zrywanie tapet czy rozpruwanie fotela. Pozostawiony samemu sobie, zwłaszcza szczeniak bez układania, sterroryzuje cały dom.

Pielęgnacja, zdrowie i hodowla teriera walijskiego

Pielęgnacja walijczyka nie jest skomplikowana. Trzeba go co kilka dni wyszczotkować, a zawsze po spacerze, kiedy biegał po zaroślach i mogły mu się wczepić w sierść rzepy. Szczotkuje się psa zawsze po spryskaniu odżywką dla psów szorstkowłosych, która nie zmiękcza włosa, a jednocześnie działa antystatycznie i ułatwia rozczesywanie. Czesanie na sucho może spowodować elektryzowanie się i „strzelanie” sierści, co jest nieprzyjemne zarówno dla psa, jak i osoby czeszącej, ponadto prowadzi do łamliwości włosa.

Psy niewystawowe można kilka razy w roku ostrzyc, jednak ten zabieg powoduje, że włos staje się miękki i traci na intensywności koloru. Natomiast psy, które biorą udział w wystawach, trzeba trymować. Welsh nie linieje i zabieg ten pozbawia go martwego włosa okrywowego i podszerstka, który – nieusuwany – zbija się w kłęby i filcuje, blokując dopływ powietrza do skóry, przyczyniając się do powstawania stanów zapalnych. Do trymowania przeznaczone są specjalne narzędzia groomerskie oraz… własne palce, którymi wyskubuje się martwy włos miejsce przy miejscu. Jest to dość łatwy zabieg i każdy właściciel może się go bez trudu nauczyć.