Najlepsze hodowle lhasa apso - zobacz, gdzie kupić rasowego psa

Pochodzenie rasy, opis eksterieru

Lhasa apso – rys historyczny

W Tybecie znajduje się miasto Lhasa, z którym związana jest historia rasy. Położone na dużej wysokości, w ostrym, górskim klimacie, nie stanowiło zbyt dobrych warunków dla psów. Należało zatem wyhodować rasę, która miałaby szatę odpowiednio chroniącą przed niskimi temperaturami i wiatrem. Zadaniem lhasa apso miało być alarmowanie w sytuacji zagrożenia, aby większe psy (mastify tybetańskie) mogły być gotowe do obrony przed niebezpieczeństwem.

W rezultacie prac hodowlanych uzyskano psa o długim, twardym włosie okrywowym i obfitym podszerstku. Taka szata dawała dobrą ochronę przed niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi, a dodatkowo obfity włos na głowie i nad oczami osłaniał od wiatru, kurzu i ostrego światła – efektu odbijania się promieni słonecznych od śniegu.

Pierwsze osobniki zostały sprowadzone do Europy, a ściśle na Wyspy Brytyjskie, w latach 20. XX wieku. Wkrótce zaprezentowano je na wystawie w Londynie. Wówczas nazywano je „terierami z Lhasa” i wystawiano razem z terierami tybetańskimi oraz shih-tzu. Na początku lat 30. XX wieku rozdzielono te rasy i utworzono klub lhasa apso. W 1934 roku rasa została uznana przez Kennel Club i od tej pory zaczęła się planowa hodowla lhasa apso. Zresztą nazwa ta została nadana rasie właśnie w Wielkiej Brytanii.

W tym samym czasie pierwsze osobniki ruszyły na podbój kontytentu amerykańskiego. Ale bynajmniej nie te wyhodowane w Anglii. Otóż XIII Dalajlama podarował kilka psów pewnemu Amerykaninowi z New Jersey nazwiskiem Cutting. Już w 1935 roku American Kennel Club (AKC) uznał rasę, która zyskała sympatię Amerykanów i obecnie jest tam jedną z popularniejszych ras.

W Polsce lhasa apso znalazły się na początku lat 80. XX wieku. Obecnie funkcjonuje u nas kilkanaście hodowli psów tej rasy, a jej reprezentanci często stają na podium w konkurencjach finałowych na wystawach.

Opis eksterieru i charakter lhasa apso

Lhasa apso jest niewielkim, proporcjonalnie zbudowanym psem. Głowę ma obficie owłosioną, włos opada na oczy, choć nie przeszkadza psu w widzeniu. Wąsy i broda również obfite. Stop średnio zaznaczony. Nos zawsze czarny. Oczy ciemne, owalne, średniej wielkości, osadzone z przodu czaszki, nie wyłupiaste i nie zapadnięte. Zgryz odwrócony nożycowy (ścisły przodozgryz), pożądane pełne uzębienie (42 zęby). Uszy wiszące, bujnie owłosione. Ogon wysoko osadzony, dobrze owłosiony, noszony nad grzbietem, ale nie skręcony, często z załamaniem na końcu.

Szata lhasa apso jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest długi, prosty i ciężki, nigdy wełnisty ani jedwabisty. Podszerstek umiarkowanie gęsty. Mimo obfitości włosa, ruch psa musi być swobodny. Umaszczenie lhasa apso może być w zasadzie dowolne, każde jest tak samo prawidłowe i są one równorzędnie oceniane. Najczęściej występują:

• złote
• piaskowe
• dymne
• miodowe
• łaciate
• czarne
• białe
• brązowe – od jasnego (kawa z mlekiem) do ciemniejszego.

Wzrost w kłębie – 25 cm idealny dla psów, dla suk nieco mniej.

Wadami dyskwalifikującymi są agresja i lękliwość, jak również wyraźne odstępstwa od wzorca w budowie anatomicznej i uzębieniu. Sprawdź także ten artykuł na temat psa rasy lhasa apso.

Pielęgnacja, zdrowie, żywienie, charakter, hodowla lhasa apso

Pielęgnacja szaty, choroby

Długa, obfita szata lhasa apso wymaga systematycznej pielęgnacji. Zwłaszcza dotyczy to psów wystawowych. Psy, których właściciele nie mają w planach wystaw, można dowolnie ostrzyc i wówczas wystarczy od czasu do czasu je wyszczotkować.

Do czesania lhasa apso najlepsza jest szczotka druciana i druga szczotka z naturalnego dziczego włosia. Za pomocą pierwszej rozczesuje się włos, a druga przydaje połysku. Przydaje się również grzebień z metalowymi zębami do rozczesywania ewentualnych splątań. Jeżeli pies jest brudny (np. po spacerze w deszczu, po wytarzaniu się w nieczystościach, zasadą jest, że przed czesaniem trzeba go koniecznie wykąpać. Pomiędzy kąpielami przed wyczesaniem spryskuje się sierść specjalnym preparatem do rozczesywania (do kupienia w sklepach zoologicznych). Preparaty te odżywiają i nawilżają włos, mają także właściwości antystatyczne.

Kąpać lhasa apso należy w miarę potrzeby, stosując szampon dla psów długowłosych. Po umyciu i dokładnym spłukaniu sierści nanosi się odżywkę, którą wczesuje się grzebieniem przez kilka minut, a następnie spłukuje. Po odsączeniu sierści z wody i wytarciu psa (przed suszeniem) dobrze jest nałożyć kosmetyk zapobiegający puszeniu się włosa (np. jedwab). Psa starannie czesze się Pasmo przy paśmie za pomocą drucianej szczotki, jednocześnie susząc niezbyt ciepłym strumieniem powietrza. Uwaga: kupując jakąkolwiek odżywkę, należy zawsze przeczytać etykietę (zwłaszcza, że kosmetyk sporo kosztuje). Nie stosuje się bowiem u psów tej rasy kosmetyków zmiękczających sierść, która ma być twarda.

Co kilka tygodni koryguje się włos na łapkach, nadając im kształt „koci” i wycinając włos spomiędzy opuszek. Trzeba też przycinać pazury, jeżeli pies sam ich nie ściera. U osobników wystawowych w okresie pomiędzy wystawami za pomocą gumek dla psów wiąże się włos na głowie i wąsach w kucyki, aby nie niszczył się i nie brudził, a także nie przeszkadzał psu podczas jedzenia.

Lhasa apso jest rasą stosunkowo zdrową i długowieczną. Niektóre osobniki mogą dożyć nawet 18 lat. Jednak istnieją schorzenia dziedziczne, trapiące tę rasę:

• patella (zwichnięcie rzepki)
• choroba Legga-Calvégo-Perthesa (aseptyczna martwica głowy kości udowej)
• dysplazja nerek
• postępujący zanik siatkówki (PRA)
• niedobór czynnika IX (czynnika Christmasa, wytwarzanego jako proenzym), wywołujący hemofilię typu B.

Ponadto lhasa apso, jako rasa brachycefaliczna (krótkoczaszkowa), ma skłonność do bezdechu podczas snu oraz rzadziej – niedoczynności tarczycy i kamicy moczowej.

Jeżeli chodzi o choroby dziedziczne, wprawdzie nie ma w Polsce obowiązku badań psów i suk dopuszczonych do rozrodu po spełnieniu warunków regulaminowych, jednak każda szanująca się hodowla lhasa apso (zresztą każda, np. hodowla lagotto romagnolo czy labradorów) takie badania wykonuje. Zawsze większe zaufanie budzi hodowca, który oferuje na sprzedaż szczeniaki nie tylko z rodowodem (metryką), ale zdrowe. Tym bardziej, że ich cena nie jest niska.