Gryfonik brukselski - charakterystyka, usposobienie, pielęgnacja, żywienie

Gryfonik brukselski - pochodzenie, opis wyglądu

Rys historyczny rasy

Wszystkie rasy gryfoników wywodzą się od niewielkich psów szorstkowłosych, zwanych smousje, hodowanych w regionie belgijskiej stolicy z przeznaczeniem do łapania gryzoni w stajniach. Pochodziły one bezpośrednio od pinczera małpiego, do którego zresztą są podobne z wyglądu. Mimo że początkowo pieski te towarzyszyły mniej zamożnym warstwom społecznym, to z czasem stały się ulubieńcami wyższych sfer, a nawet dworów królewskich. Gryfoniki uwielbiał m.in. król Polski i Francji Henryk III Walezy, a kilkaset lat później – Draga, królowa Serbii.

Nazwa „gryfonik” wzięła się zapewne od nazwy innej rasy – gryfon. W zasadzie jest to podgrupa ras francuskich, z których FCI uznaje tylko jedną – jest to gryfon Korthalsa. Gryfony są podobne do wyżłów szorstkowłosych, ale mają znacznie bujniejsze owłosienie głowy, w tym wąsy i brodę. Wydaje się, że te atrybuty zadecydowały o zapożyczeniu nazwy, natomiast wielkość gryfonika, wyglądającego niemal jak miniaturka takiego wyżła, przesądziła o zdrobnieniu nazwy.

W XIX wieku rozpoczęła się planowa hodowla gryfoników. Celem uszlachetnienia ich wyglądu do „pierwotnego” gryfonika dolano krwi king charles spaniela o umaszczeniu ruby (ciemnoczerwonym), a także mopsa. Uzyskano szorstkowłose psy o umaszczeniu rudordzawym, czarnym i czarnym podpalanym oraz krótkowłose o takich samych umaszczeniach.

Klub gryfonika powstał w Brukseli w roku 1880, natomiast w roku 1883 założono księgę rodowodową rasy, wciąż jako jednej. W tym samym roku odbyła się też wystawa, na której po raz pierwszy zaprezentowane zostały gryfoniki. Spodobały się do tego stopnia, że zainteresowała się nimi sama ówczesna królowa Belgów Maria Henrietta, a na przełomie wieków XIX i XX gryfoniki były jednymi z najpopularniejszych psów do towarzystwa i wiele osobników z Belgii zamieszkało w innych krajach, w tym u wspomnianej serbskiej królowej Dragi.

Popularność gryfoników utrzymała się aż do II wojny światowej. Obecnie jest ona umiarkowana. Najwięcej spotyka się gryfoników brukselskich, belgijskie i brabantczyki są znacznie rzadsze. W Polsce również istnieją hodowle tych sympatycznych piesków. Na wystawach gryfoniki pojawiają się dość rzadko, w większości są to psy z zagranicy. A może zainteresuje cię także ten artykuł o gryfoniku brabanckim?

Gryfonik brukselski – opis wyglądu rasy, charakter

Gryfonik brukselski to niewielki pies o mocnej budowie, ale elegancki, o niemal ludzkim wyrazie. Jego głowa jest najbardziej charakterystyczną częścią ciała. Proporcjonalnie dość duża, dłuższa sierść nad oczami, na kufie, policzkach i brodzie tworzy jej obramowanie. Stop bardzo wyraźny, nos zawsze czarny, osadzony na wysokości oczu. Jest to rasa brachycefaliczna – grzbiet nosa jest cofnięty tak, że wraz z brodą i czołem psa tworzy jedną płaszczyznę. Bardzo krótka kufa wraz z nosem nie może przekraczać 1,5 cm długości.

Podane parametry dotyczą również gryfonika belgijskiego oraz brabantczyka. U tego ostatniego kufa może wydawać się nieco dłuższa, jest to jednak złudzenie, bowiem brabantczyk jest psem krótkowłosym i sierść na głowie nie tworzy charakterystycznego obramowania.

Cechą typową jest przodozgryz. Żuchwa wygięta jest ku górze, jest szeroka i nie zwęża się. Górne i dolne siekacze ustawione są w linii prostej, pysk musi być zamknięty, bez widocznych zębów i języka.

Oczy są szeroko rozstawione, okrągłe i duże, ale nie wyłupiaste, jak najciemniejsze. Uszy małe, wysoko osadzone, niekopiowane – prawidłowo noszone są w połowie uniesione i opadające ku przodowi, kopiowane – szpiczaste i stojące. W Polsce kopiowanie uszu jest zabronione, w niektórych krajach dozwolone, jednak na polskich wystawach psy z uszami kopiowanymi (z zagranicznych hodowli) oceniane są na równi z niekopiowanymi. Podobnie jest z ogonem, który w krajach, gdzie jest to dozwolone, skracany jest o 2/3 długości. Ogon wysoko osadzony, naturalny wysoko noszony, jego koniec jest zwrócony w stronę grzbietu, ale go nie dotyka i nie jest zakręcony.

Szata gryfoników, zarówno brukselskiego, jak i belgijskiego, jest dwuwarstwowa – szorstka z podszerstkiem. Włos okrywowy nieco falisty, ale nie lokowaty, powinien być trymowany. Włos nie może być jedwabisty ani wełnisty. Brabantczyk ma szatę krótką i przylegającą, ostrą. Umaszczenie gryfonika brukselskiego jest rude lub rdzawe, niewielka ilość czerni dopuszczalna na głowie. Gryfonik belgijski jest czarny lub czarny podpalany, przy czym podpalanie musi być intensywnego i jednolitego koloru. Występuje na kończynach – do nadgarstków i stawów skokowych, po wewnętrznej stronie kończyn, nad oczami, na kufie, klatce piersiowej, wewnątrz uszu, na spodniej stronie ogona i wokół odbytu. Rdzawe przesianie na kolorze czarnym dopuszczalne, lecz niepożądane. Krótkowłosy brabantczyk (gryfonik brabancki) występuje w takich samych umaszczeniach, jak brukselski i belgijski. U wszystkich trzech ras dozwolone, choć niepożądane są pojedyncze białe włosy na klatce piersiowej.

Wzrost w kłębie wszystkich trzech ras to 28 – 35 cm, ciężar ciała – 3,5-6 kg. Uwaga: wszystkie trzy rasy gryfoników występują w jednej wielkości – nie istnieje gryfonik miniaturka.

Wady dyskwalifikujące:

• Agresja, lękliwość
• Nos niedopigmentowany lub inny niż czarny
• Język widoczny przy zamkniętym pysku
• Krzywa żuchwa
• Szczęka wystająca przed żuchwę
• Umaszczenie inne niż podane we wzorcu (szare, błękitne z podpalaniem, brązowe z podpalaniem, itp.)
• Białe znaczenia (łaty), nawet małe i pojedyncze.

Gryfoniki są wesołymi, bardzo przywiązanymi do rodziny pieskami. Uwielbiają pieszczoty, chętnie przebywają na kolanach i śpią w łóżkach swoich właścicieli. Dobrze znoszą zmianę miejsca i mogą bez problemu jeździć ze swoją rodziną na wakacje. Bardzo lubią dzieci i mogą się z nimi godzinami bawić. Są dobre do miejskich osiedli – nieszczekliwe, choć bardzo czujne. Dobrze tolerują koty i inne zwierzęta domowe.

Gryfonik brukselski (ale także belgijski i barabancki) to bardzo inteligentny pies, szybko się uczy i chętnie wykonuje polecenia. Jest zwinny i skoczny, dlatego można go układać w kierunku mini agility lub flyball. W serwisach poświęconych gryfonikom można znaleźć ich zdjęcia, skaczących przez przeszkody.

Gryfonik brukselski – pielęgnacja, zdrowie, żywienie, hodowla

Pielęgnacja szaty gryfonika

Gryfonik brabancki nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych ze względu na krótką, gładką sierść. Natomiast brukselski i belgijski, jako rasy szorstkowłose, muszą być systematycznie trymowane, bowiem martwy włos okrywowy nie wypada sam – trzeba go usunąć mechanicznie, aby mógł wyrosnąć nowy. Martwy włos jest bardzo łatwy do usunięcia palcami.

Trymowanie psa wystawowego wymaga doskonałej znajomości wzorca i tzw. oka, gdyż każdy osobnik jest inny i dobry grooming może wyeksponować jego zalety, a ukryć niedostatki. Dlatego zabieg ten lepiej powierzyć profesjonalnemu psiemu fryzjerowi, specjalizującemu się w układaniu fryzur psów ozdobnych. Gryfonika brukselskiego i belgijskiego przygotowuje się w ten sam sposób.

Regularna pielęgnacja polega na szczotkowaniu co 3 – 4 dni szczotką włosianą. Martwy podszerstek wyczesuje się za pomocą szczotki drucianej („pudlówki”). Przed szczotkowaniem konieczne jest zwilżenie sierści odżywką dla psów szorstkowłosych, aby nie czesać na sucho, bo powoduje to łamliwość włosa. Szczotkuje się zawsze z włosem, nigdy pod włos. Odżywka powinna być nawilżająca, a nie tłusta, aby włos nie uległ zmiękczeniu.

Gryfonik brukselski - zdrowie, żywienie, zagadnienia hodowlane

Gryfoniki są rasami zdrowymi i długowiecznymi, choć zdarzają się, jak w każdej rasie, schorzenia dziedziczne. Można (choć są to rzadkie przypadki) spotkać się z wypadaniem rzepki lub dysplazją stawów biodrowych. Jako rasa brachycefaliczna gryfonik może mieć problemy z oddychaniem przy zbyt wysokich temperaturach, dlatego należy chronić go przed słońcem.

Trzeba dbać, aby w bruździe nosowej nie gromadził się brud, sprzyjający infekcjom, i przemywać ją bawełnianą ściereczką nasączoną specjalnym płynem do czyszczenia nosa i oczu u psów, a w ostateczności roztworem soli fizjologicznej. Zapobiega to także odparzeniom. Z uszu wyskubuje się nadmiar włosów. Oczy gryfonika mają tendencje do łzawienia, więc warto mieć w domu preparat do ich przemywania.

Dość płytkie osaczenie siekaczy u gryfonika może spowodować ich wyłamanie przy gryzieniu twardych rzeczy. Nie należy zatem podawać mu kości ani twardych przedmiotów do zabawy, ani bawić się z nim w przeciąganie zabawki ze sznurka.

Żywienie gryfonika nie sprawia trudności, są to rasy obdarzone dobrym apetytem. Pies może otrzymywać posiłki ze zbilansowanej suchej karmy od dobrego producenta, przeznaczonej dla małych ras (drobne granulki). Należy przestrzegać dawkowania, podanego na opakowaniu, gdyż gryfonika bardzo łatwo utuczyć, zwłaszcza jeżeli nie uprawia on sportu.

Można podawać gryfonikowi również gotowane mięso z warzywami bądź posiłki BARF, ale wówczas należy je suplementować preparatami witaminowo-wapniowymi. Wiąże się to też z narażeniem brody na ciągłe brudzenie, dlatego psom wystawowym w sezonie lepiej podawać suchą karmę. Osobnikom niewystawowym lub po zakończeniu kariery ringowej można brodę przycinać.