Gończy Hamiltona - opis, charakter, zdjęcia, wymagania, tresura

Pochodzenie gończego Hamiltona, wygląd rasy

Rys historyczny

Swoją nazwę rasa ta wywodzi od nazwiska arystokraty o brytyjskich korzeniach, hrabiego Adolfa Patricka Hamiltona, który ją stworzył i założył jej szwedzki klub. Hamilton sprowadził z Wielkiej Brytanii angielskie rasowe foxhoundy, harriery i w procesie tworzenia nowej rasy dolewał również krew innych europejskich ras gończych (niemiecki, fiński).

Celem było wyhodowanie psa, który łączyłby pozytywne cechy brytyjskich i kontynentalnych ras gończych. Oprócz tego musiał być odporny na skandynawską surową, długą zimę, dlatego musiał być odpowiednio duży i silny, aby mógł pracować w ekstremalnych warunkach pogodowych.

W 1885 roku Hamilton zaprezentował na wystawie psów w Sztokholmie pierwszą parę swoich gończych. Były to, uznane już za rasowe, Pang i Stella, które dały początek szwedzkiej hodowli w czystości rasy. Została ona oficjalnie zarejestrowana w szwedzkim związku kynologicznym w roku 1921, otrzymując nazwę Hamiltonstövare – gończy Hamiltona – na cześć i ku pamięci swojego twórcy, a także założyciela i pierwszego przewodniczącego Szwedzkiego Kennel Clubu.

Gończy Hamiltona – wzorzec rasy, charakter

Gończy Hamiltona jest psem o proporcjonalnej budowie, sprawiający wrażenie silnego, o wyraźnie zaznaczonym dymorfizmie płciowym. Ma prostokątną sylwetkę. Głowa wydłużona, stop wyraźny, ale nie za silnie zaznaczony. Nos zawsze tylko czarny, nozdrza duże. Zgryz nożycowy, uzębienie mocne i zdrowe. Oczy o łagodnym wyrazie, ciemnobrązowe. Uszy stosunkowo wysoko osadzone, w akcji lekko uniesione. Miękkie, przylegające do policzków, z przednią krawędzią nie odwróconą na zewnątrz. Ogon jest osadzony na linii grzbietu, szeroki u nasady, zwężający się ku końcowi. W akcji może być nieco uniesione, ale unoszenie powyżej linii grzbietu niepożądane.

Szata niezbyt krótka, jedynie na głowie, uszach i przodach kończyn bardzo krótka i gładka. Na przeważającej powierzchni ciała twarda i sztywna. Na spodzie ogona i tylnej części ud włos nieco dłuższy, ale nie może tworzyć frędzli.

Umaszczenie trójbarwne, rozłożone następująco:

• grzbiet, kark, boki tułowia i górna część ogona – czarne
• głowa, uszy, kończyny, boki szyi, dolne partie boków tułowia i ogona – płowe, od złocistego do czerwonobrązowego
• górna część kufy, spodnia powierzchnia szyi, klatka piersiowa, dolne partie kończyn i koniec ogona – białe.

Jest to jedyna odmiana umaszczenia, w jakiej ta rasa występuje.

Wzrost w kłębie: pies 53 – 61 cm (idealnie 57 cm), suka 49 – 57 cm (idealnie 53 cm) – nieznacznie mniejszy, niż nieco podobny gończy fiński. Ciężar ciała od 23 do 27 kilogramów.

Gończy Hamiltona jest psem wrażliwym i czułym, potrafi zawładnąć sercami wszystkich domowników. Ma duże zdolności adaptacyjne, bez problemu przystosowuje się do nowych warunków. Może mieszkać w mieście pod warunkiem, że właściciel zapewni mu codzienną porcję ruchu poza terenem zabudowanym, z dala od ruchu samochodów. Zanim jednak zostanie puszczony luzem, musi opanować przychodzenie na komendę. Jako rasa gończa może bowiem, po złapaniu śladu, przestać reagować na wołanie. Na szczęście rasa ta jest pojętna, chętnie i szybko się uczy. Naukę trzeba zacząć od komend „stój” i „zostań”. Układaniem obejmuje się już małe szczeniaki.

Generalnie pies ten ma doskonały charakter i jego układanie (nie tresura!) jest proste. Tresura zawiera elementy przymusu, natomiast układanie polega na pozytywnym motywowaniu. Hamiltony odznaczają się ogromną cierpliwością, dlatego nadają się dla rodzin z dziećmi, które jednak nie powinny bez nadzoru wychodzić z nimi na spacery. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat psa gończego austriackiego?

Gończy Hamiltona - pielęgnacja, zdrowie, żywienie, hodowla

Jak dbać o gończego Hamiltona

Pielęgnacja gończego Hamiltona nie nastręcza trudności. Rasa ta umiarkowanie gubi sierść, wystarczy szczotkowanie raz w tygodniu. Konieczne jest sprawdzanie stanu uszu – gończe mają uszy obwisłe, małżowiny utrudniają cyrkulację powietrza, a wilgotne i ciepłe środowisko sprzyja rozwojowi grzybów i bakterii. Należy również regularnie kontrolować stan uzębienia pod kątem odkładania się kamienia nazębnego i okresowo skracać pazury, jeżeli pies sam ich nie ściera.

Gończy Hamiltona ma opinie rasy zdrowej. Nie odnotowano typowych dla niego schorzeń genetycznych. Trzeba natomiast regularnie go odrobaczać i szczepić przeciwko wszystkim chorobom zakaźnym. Od wiosny do jesieni należy systematycznie kontrolować, czy w skórze nie zagnieździły się kleszcze, które przenoszą ciężką i często śmiertelną babeszjozę. Zawsze warto zabezpieczyć psa obrożą przeciwinsektową lub kroplami na skórę.

Żywienie gończego Hamiltona, który nie poluje, jest takie samo, jak każdego innego psa – domownika.  Można go karmić posiłkami domowymi (gotowanymi lub BARF) albo dobrą karmą gotową. Ta ostatnia jest zawsze zbilansowana i nie wymaga dodatkowej suplementacji, natomiast do posiłków domowych dodaje się preparaty witaminowo-mineralne. Psom polującym należy podawać karmę dla psów pracujących, o wyższej zawartości białka i tłuszczów. Karma powinna być bezzbożowa.