Épagneul breton - charakterystyka, usposobienie, wymagania, porady

Pochodzenie i wygląd spaniela bretońskiego

Rys historyczny rasy

Niegdyś ludność w Bretanii wykorzystywała do polowań psy wyżłowate, zwane ogólnie braque, a także spanielowate z krótkimi ogonami. Przodkowie współczesnego spaniela bretońskiego byli układani do pracy również z sokolnikami. Na przełomie XVIII i XIX wieku tereny Bretanii zaczęli odwiedzać myśliwi – przedstawiciele angielskich wyższych sfer. Przybywali oni do Francji wraz ze swoimi psami – seterami, które niejednokrotnie pozostawiali tam po zakończonych polowaniach aż do następnego sezonu łowieckiego.

W tej sytuacji nie dało się uniknąć przypadkowych krzyżowań seterów z miejscowymi psami myśliwskimi. Dość szybko okazało się, że urodzone z tych skojarzeń szczeniaki wykazują doskonały instynkt łowiecki i są podatne na układanie. Postanowiono pójść w tym kierunku. Jednak planowa hodowla spanieli bretońskich zaczęła się dopiero z początkiem XX wieku. Wtedy utworzono pierwszy klub rasy o nazwie Klub Spaniela Bretońskiego z Wrodzonym Krótkim Ogonem. Jego członkowie w 1907 roku w Nantes opracowali pierwszy wzorzec, który przyjęto w miejscowości Loudeac podczas pierwszego zgromadzenia plenarnego Klubu.

Obecnie épagneul breton cieszy się największą popularnością jako pies myśliwski we Francji. Każdego roku rodzi się klika tysięcy szczeniąt. Oprócz Francji rasa ta jest popularna, lubiana i często hodowana szczególnie w USA, gdzie znana jest pod nazwą Brittany Spaniel. W Polsce spaniel bretoński jest rasą rzadką i z uwagi na bardzo przyjacielski charakter jest przede wszystkim psem rodzinnym.

Épagneul breton – opis rasy, charakter

Spaniel bretoński jest najmniejszym przedstawicielem grupy VII FCI – wyżłów. W przeciwieństwie do innych wyżłów ma wrodzony krótki ogon lub nie ma go wcale. Jest harmonijnie zbudowany, posiada mocny, ale nie ciężki kościec i takie samo umięśnienie, sylwetkę kwadratową. Żwawy i żywotny, o inteligentnym, bystrym wyrazie i spojrzeniu. Towarzyski, łatwo adaptujący się do otoczenia, zrównoważony i wszechstronny łowiecko.

Głowa spaniela bretońskiego jest ładnie wyrzeźbiona, o stosunku długości czaszki do kufy 3:2. Mózgoczaszka lekko zaokrąglona, stop umiarkowany. Nos o dużych, dobrze rozwartych nozdrzach i barwie harmonizującej z umaszczeniem. Uzębienie kompletne (42 zęby), zdrowe i mocne, zgryz nożycowy. Oczy nieco skośne, lekko owalne i nie wyłupiaste. Kolor tęczówki preferowany ciemny, ale ma być dostosowany do umaszczenia. Uszy wysoko osadzone, o trójkątnym kształcie, dość szerokie i stosunkowo krótkie – płatek małżowiny wyciągnięty do przodu sięga do stopu. Ruchliwe w akcji, częściowo (w górnej części) porośnięte falistym włosem, na końcach krótkim. Ogon: brak lub szczątkowy. Osadzony wysoko, w akcji noszony poziomo lub nieznacznie ku dołowi. Długość ogona nie powinna przekraczać 10 cm, idealna to 3 – 6 cm.

Szata: włos cienki, ale nie jedwabisty. Na tułowiu przylegający, prosty lub lekko falisty, ale nigdy nie kręcony. Na głowie i przedniej części kończyn krótki, na tylnej – obfite frędzle, coraz krótsze ku dołowi. Umaszczenie:

• Biało – pomarańczowe
• Biało – czarne
• Biało – brązowe
• Srokate lub dereszowate niekiedy nakrapiane na kufie, faflach i kończynach
• Tricolor z pomarańczowym lub ciemnopłowym podpalaniem na kufie, nad oczami, na kończynach, klatce piersiowej i nasadzie ogona.

We wszystkich umaszczeniach pożądane białe wąskie pasmo na głowie. Umaszczenie jednobarwne jest niedopuszczalne. Sprawdź także ten artykuł na temat psa rasy tamaskan dog.

Wzrost w kłębie: pies – minimum 48 cm z tolerancją minus 1 cm, maksimum 51 cm z tolerancją plus 1 cm. Suka – analogicznie 47 cm i minus 1 cm oraz 50 cm plus 1 cm. Idealny wzrost dla psa to 49 – 50 cm, dla suki 48 – 49 cm.

Wady dyskwalifikujące:

• Agresja, lękliwość
• Brak typu rasy
• Wzrost poza podanymi limitami
• Białe znaczenia na uszach
• Oczy na białym tle
• Oczy zbyt jasne lub różnokolorowe tęczówki
• Zez, ektropium, entropium
• Przodozgryz, tyłozgryz
• Braki w uzębieniu: Braki P1 i M3 nie mają znaczenia. Dopuszczalne są braki: 2xP2 lub 1xP2 i 1xP3, pod warunkiem, że nie sąsiadują ze sobą. Wszystkie inne braki dyskwalifikują
• Niedopigmentowany nos lub powieki
• Wilcze pazury – nawet szczątkowe.

Spaniel bretoński ma charakter łagodny i zrównoważony. Bardzo przywiązuje się do swojego pana, którego uważa za przywódcę stada. Jest posłuszny i podatny na szkolenie, choć wymaga konsekwentnego prowadzenia. Jest czujny, posiada dużą wrodzoną inteligencję. Ma silnie rozwinięty instynkt łowiecki, w przeciwieństwie do nieposiadającego go w ogóle np. szpica wilczego (keeshond), choć nie jest psem ostrym w łowisku. Sprawdza się jako znakomity pies rodzinny i do towarzystwa. Jeżeli nie jest wykorzystywany do polowania, warto, aby znalazł ujście dla swojej energii w sporcie, np. agility. Chętnie się uczy i z pewnością łatwo opanuje bieganie i skoki przez przeszkody.

Épagneul breton - pielęgnacja, zdrowie, żywienie, hodowla

Spaniel bretoński – jak go żywić i pielęgnować

Głównym składnikiem diety każdego psa jest mięso, dlatego posiłki spaniela bretońskiego powinny na nim bazować. Jeżeli preferujemy karmy gotowe, zawsze należy przeczytać opis na opakowaniu. Karma jest odpowiednia, kiedy mięso znajduje się na pierwszym miejscu składu, zarówno w karmie mokrej, jak i suchej. Dla psów o umiarkowanym trybie życia wystarczy karma bytowa, natomiast dla psów aktywnych (np. polujących) właściwa będzie karma o wyższej wartości energetycznej.

Karmy gotowe, oczywiście pochodzące od renomowanych producentów, a nie kupione w popularnych marketach, są zbilansowane pod względem składników odżywczych, witamin i soli mineralnych. Nie trzeba ich dodatkowo suplementować, co jest wygodne i tańsze. Przyrządzanie posiłków ze świeżych składników jest alternatywą nieco bardziej kłopotliwą, gdyż wymaga zakupu poszczególnych produktów, ich obróbki i podzielenia na porcje, ponadto do każdego posiłku trzeba dodać witaminy i minerały, które kupuje się oddzielnie, a które nie są tanie.

Oprócz podstawowego żywienia można psu podawać niektóre owoce (jabłka, banany) w formie smakołyków szkoleniowych, a także surową marchewkę do chrupania. Uwaga: można ją podawać dopiero psu w wieku około roku. Małe szczeniaki nie powinny jej dostawać, gdyż może zaczopować jelita, co niesie ryzyko interwencji chirurgicznej.

Niezależnie od metody żywienia, pies zawsze powinien mieć dostęp do miski ze świeżą, codziennie zmienianą wodą do picia.

Pielęgnacja psa rasy épagneul breton nie jest skomplikowana, aczkolwiek szczeniaki powinny być przyzwyczajane do codziennego szczotkowania. Wprawdzie brittany nie ma tak bujnej szaty jak np. keeshond, ale trzeba zwracać uwagę szczególnie na miejsca, gdzie jest ona dłuższa, aby nie tworzyła kołtunów. Co kilka dni należy sprawdzać stan uszu, co kilka tygodni – pazurów, jeżeli pies sam ich nie ściera. Po polowaniu lub spacerze konieczny jest przegląd sierści, czy nie ma w niej kleszczy, które roznoszą śmiertelną na ogół dla psów babeszjozę. Co kilka miesięcy psa trzeba odrobaczyć, raz w roku zaszczepić przeciwko wściekliźnie, a raz na dwa lata przeciwko pozostałym chorobom zakaźnym.

Kąpiel bretończyka to dla niego czysta przyjemność, o ile połączona jest z pływaniem. Rasa ta może aportować z wody i bardzo to lubi. Nie ma jednak błony pławnej między palcami, jak znany pies ratownik – nowofundland. Zresztą pojęcie „pies ratownik” nie pasuje do spaniela bretońskiego z uwagi na jego niewielkie rozmiary.