Gryfoniki – przegląd ras, wygląd, charakter

Krótki opis ras gryfoników

Wszystkie gryfoniki są małymi, ruchliwymi pieskami, wywodzącymi się od niewielkich psów szorstkowłosych zwanych smousje. Pieski te trzymano w obejściach, aby tępiły szczury w stajniach, wozowniach i pomieszczeniach, w których przechowywano zapasy. Dopiero w XIX wieku rozpoczęła się planowa hodowla w celu poprawienia eksterieru tych psów i uzyskania ich rasowego pogłowia.

Początkowo czarnego smousje skojarzono z cavalier king charles spanielem w kolorze czerwonym (ruby), a następnie z mopsem. W rezultacie uzyskano trzy typy, które w dalszej kolejności zarejestrowano jako odrębne rasy. Są to:

  • Gryfonik brukselski – o szacie szorstkowłosej z podszerstkiem, (jak wyżeł vizsla szorstkowłosy) nie jedwabistej lub wełnistej, co stanowi poważną wadę. Włos okrywowy dłuższy na głowie (broda i wąsy), nad oczami najdłuższe nad oczami (brwi). Dłuższy włos jest mocny i twardy. Długa szata na całym ciele psuje sylwetkę jest niepożądana, gryfoniki wystawowe trymuje się. Umaszczenie rude albo rdzawe (również podobnie jak wyżeł vizsla szorstkowłosy), dopuszczalna niewielka ilość czerni na głowie
  • Gryfonik belgijski – struktura szaty taka sama, jak u brukselskiego, ale rasa ta różni się umaszczeniem. U gryfonika belgijskiego jest ono jednolicie czarne lub czarne podpalane, przy czym podpalanie musi być jednolite i wysycone, intensywne. Widoczne jest na łapach do wysokości nadgarstków, na tylnych kończynach do stawów skokowych, na wewnętrznej stronie kończyn, klatce piersiowej, nad oczami („świeczki”), na policzkach, na spodniej stronie ogona i wokół odbytu. Czarny włos okrywowy może być nieco przesiany rdzawym, jednak preferowana jest czysta czerń zarówno u psów czarnych, jak i czarnych podpalanych
  • Gryfonik brabancki (brabantczyk) – jedyna spośród gryfoników rasa krótkowłosa, o szacie płasko leżącej, błyszczącej i o długości włosa najwyżej 2 cm. Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia, występujące u gryfoników, u rudych i rdzawych występuje ciemniejsza maska (jak np. u perro de presa mallorquin). Na skutek krótkiego włosa kufa brabantczyka wydaje się nieco dłuższa niż u gryfoników brukselskiego i belgijskiego, jednak jest to złudzenie.

U wszystkich trzech ras długość kufy nie przekracza 1,5 cm, a silnie cofnięty grzbiet nosa tworzy wraz z czołem i brodą jedną płaszczyznę. Przodozgryz jest cechą typową dla wszystkich gryfoników, siekacze górne i dolne są ustawione w linii prostej, żuchwa szeroka i wydatna, pysk zawsze ściśle zamknięty, zęby i język niewidoczne. Szeroko rozstawione oczy są duże i okrągłe, ale nigdy wyłupiaste, brązowe, im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy małe, wysoko i szeroko osadzone. Niekopiowane noszone półzałamane ku przodowi. Uwaga: od roku 2025 psy z kopiowanymi uszami i ogonami nie będą mogły być oceniane na wystawach pod patronatem FCI. Gryfoniki ważą od 3,5 do 6 kg, mierzą w kłębie 24 – 26 cm. Psy są nieco większe niż suki.

Wady dyskwalifikujące, dotyczące wszystkich gryfoników:

  • Agresja, lękliwość
  • Nos inny niż czarny
  • Język widoczny przy zamkniętym pysku
  • Krzywa żuchwa
  • Szczęka wystająca przed żuchwę
  • Jakiekolwiek inne umaszczenie niż podane we wzorcu
  • Białe łaty (dopuszczalna, choć niepożądana jest niewielka biała plamka na przedpiersiu).

Samce powinny mieć oba w pełni rozwinięte jądra opuszczone do worka mosznowego.

Brabantczyk – charakterystyka, usposobienie

Brabantczyk jest to typowy pies do towarzystwa. Bardzo przywiązuje się do opiekuna, nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Lubi dzieci, wobec których jest cierpliwy i przyjaźnie usposobiony, czuły i łagodny mimo sporego temperamentu. To mały piesek, ale bardzo posłuszny i podatny na układanie (jak np. owczarek collie), dlatego nadaje się jako pierwszy pies dla osób bez doświadczenia.

Brabantczyk jest bardzo dobrym wyborem do mieszkania w bloku, ponieważ jest nieszczekliwy. Dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami w domu, w tym z kotami i innymi psami. Potrzebuje towarzystwa człowieka przez cały czas, ale nie jest przy tym nachalny. W podróży nie sprawia kłopotów, jest grzeczny i spokojny.

Polecane karmy dla psów - sprawdź ceny!

Pies brabańtczyk na łące, a także charakterystyka rasy, jego usposobienie oraz pielęgnacja sierści
Brabantczyk, ciekawa, mało znana rasa psa o miłym usposobieniu oraz jego hodowla i wymagania

Niekiedy duży pies (przykładowo owczarek collie czy perro de presa mallorquin) może wzbudzić u brabantczyka lęk, dlatego ważne jest, aby szczeniaki jak najwcześniej, jeszcze w domu hodowcy, były dobrze socjalizowane. Brabantczyk ma usposobienie bardzo ciekawskie, dlatego na spacerach tam, gdzie można spotkać inne zwierzęta, lepiej trzymać go na smyczy, a pozwolić się wybiegać na terenie ogrodzonym.

Brabantczyk – wymagania, pielęgnacja

Warunki dla brabantczyka, pielęgnacja, żywienie, zdrowie

W odróżnieniu od gryfoników – brukselskiego i belgijskiego, pielęgnacja brabantczyka jest nieskomplikowana, ponieważ ma on krótki włos. Wystarczy systematyczne szczotkowanie co kilka dni i przecieranie irchą. Warto natomiast zaglądać do uszu i regularnie je czyścić, jak również dbać o uzębienie, gdyż lubi się na nich odkładać kamień. W miarę potrzeby należy Brabantczykowi skracać pazury, jeżeli sam ich nie ściera. Ponadto konieczne jest przecieranie pieskowi za pomocą zwilżonego wacika bruzdę nad nosem. Jeżeli dostaną się do niej resztki jedzenia, mogą ulec zepsuciu i wywołać stan zapalny.

Żywienie brabantczyka jest o tyle istotne, że jest to rasa brachycefaliczna i należy dobrać mu odpowiednią miskę, aby zapewnić mu komfort jedzenia. Takie miski dostępne są w dobrych sklepach zoologicznych, stacjonarnych i internetowych. Natomiast karma powinna być specjalnie przeznaczona dla psów małych ras, o drobnym granulacie. Gryfonik brabancki może otrzymywać również jedzenie przyrządzane w domu, ale wówczas trzeba pamiętać o odpowiedniej suplementacji preparatami wapniowymi i witaminowymi. Pies powinien mieć przez całą dobę zapewniony dostęp do miski z wodą.

Brabantczyk jest rasą bardzo zdrową, długowieczną i prawidłowo utrzymany piesek potrafi dożyć nawet 17 lat. Należy go systematycznie szczepić przeciwko wszystkim chorobom zakaźnym, oczywiście obowiązkowo przeciwko wściekliźnie, a na tydzień przed terminem szczepienia odrobaczać. Psy wystawowe powinny być odrobaczane częściej. Sprawdź także ten artykuł na temat gryfonika brabanckiego.

Brabantczyk – hodowla, szczeniaki

Przystępując do hodowli brabantczyka możemy rozpocząć nawet od innego gryfonika, gdyż – jak już wiadomo – można trzy rasy gryfoników kojarzyć ze sobą. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że są to rasy wielkogłowe i bardzo często porody odbywają się drogą cesarskiego cięcia. Niestety, ZKwP nie dopuszcza do wcześniejszego krycia suk gryfoników niż po ukończeniu 18 miesięcy, ale warto to zrobić jak najwcześniej.

Suka brabantczyka może urodzić w jednym miocie szczeniaki zarówno własnej rasy, jak i gryfoniki – belgijskiego i brukselskiego. Zależy to od zejścia się odpowiednich genów jej i ojca szczeniąt. Przed planowanym kryciem suka musi uzyskać uprawnienia hodowlane. Można je obecnie uzyskać na dwa sposoby:

  1. Trzykrotny udział w wystawach, w tym przynajmniej jednej o randze międzynarodowej lub klubowej w dowolnej klasie, w wieku powyżej 15 miesięcy i uzyskanie trzech ocen minimum bardzo dobrych od co najmniej dwóch różnych sędziów. Udział w wystawie kosztuje od 110 do 150 zł (zależnie od rangi wystawy), niekiedy trzeba na nią pojechać dość daleko
  2. Zaliczenie z pozytywnym wynikiem przeglądu hodowlanego, przeprowadzonego w macierzystym oddziale ZKwP (lub za zgodą Zarządu Oddziału – w innym) przez międzynarodowego sędziego kynologicznego, po zgłoszeniu na specjalnym formularzu i dokonaniu opłaty na konto oddziału, w którym odbywa się przegląd lub w kasie tego oddziału. Przegląd hodowlany kosztuje 580 zł.

Te same wymogi stosują się do psa reproduktora, który jednak, w odróżnieniu od suki, musi otrzymać oceny doskonałe.

Cena szczeniaka brabantczyka zależy od wielu czynników i może wynosić od kilku nawet do kilkunastu tysięcy złotych, choć tak wysoka cena zdarza się tylko w przypadku zakupu szczeniaka z importu wraz z kosztami dowozu. Obecnie potentatem w hodowli gryfoników jest Rosja. W Polsce gryfoniki są rzadkie, na wystawach pojawiają się sporadycznie.

ikona podziel się Przekaż dalej