Beagle miniaturka - czy taka rasa w ogóle istnieje?

Beagle miniaturka – „rasa” nie do końca wymyślona

Skąd się wzięły „miniaturki” różnych ras

Miniaturowe odmiany ras pojawiły się w wyniku selekcji hodowlanej oraz – w niektórych przypadkach – również w rezultacie kojarzeń z innymi małymi rasami. Przykładem jest jamnik krótkowłosy. Wyhodowanie odmiany miniaturowej jest efektem odpowiedniego doboru hodowlanego, a dalsza miniaturyzacja, do wielkości króliczej, była wspomagana dolaniem krwi pinczera miniaturowego. Zresztą właśnie kształt głowy i oczu u wielu jamników króliczych to „ciągnąca się” pozostałość po pinczerach. Głowa bywa mniej szlachetna niż u jamnika standardowego, miewa bardziej wyraźny stop (przełom czołowo-nosowy), oczy są bardziej okrągłe, a niekiedy wyłupiaste, co u jamnika jest poważną wadą.

Dobry hodowca stara się nie dopuszczać do rozmnażania osobników, które mają wady, nawet tolerowane przez wzorzec. Nie ma bowiem sensu hodowlanego ich powielanie, zwłaszcza w przypadku psa reproduktora. Dlaczego? Otóż Regulamin Hodowli Psów Rasowych ogranicza prawa reprodukcyjne suki hodowlanej do jednego miotu w roku kalendarzowym oraz do ukończenia 8 lat życia. Natomiast pies reproduktor, z chwilą uzyskania uprawnień, nie ma ograniczeń – może kryć dowolną liczbę suk do końca życia, zatem i liczba szczeniąt urodzonych po nim może wynosić nawet kilkaset. Z tego powodu również kryteria zakwalifikowania do hodowli psa – samca są bardziej wyśrubowane niż w przypadku suki.

Przypomnijmy: zarówno pies, jak i suka muszą ukończyć 18 miesięcy życia. Na trzech wystawach (minimum jednej międzynarodowej lub klubowej i dwóch krajowych) suka musi uzyskać od trzech różnych sędziów, w klasie pośredniej lub otwartej, opis i ocenę minimum bardzo dobrą (w klasie użytkowej dobrą). Może to być również ocena bardzo dobra z klasy młodzieży, o ile suka ma ukończone 15 miesięcy życia. Analogiczne kryteria obowiązują psa, jednak z tą różnicą, że musi on uzyskać odpowiednio oceny doskonałe (w klasie użytkowej bardzo dobre). Są to zasady obowiązujące wszystkie rasy, w niektórych (dog niemiecki, doberman, owczarek niemiecki, itd.) istnieją dodatkowe wymagania: prześwietlenie w kierunku dysplazji, testy psychiczne, wyszkolenie, itp.

Beagle miniaturka – czy istnieje taka rasa?

Beagle jest to jedna rasa, o numerze wzorca 161. Zgodnie z tym wzorcem wzrost beagle w kłębie wynosi od 33 do 40 cm. Kojarzenie dwóch osobników o małym wzroście daje większe prawdopodobieństwo urodzenia się szczeniąt małych, nawet niewymiarowych, które po dorośnięciu nie otrzymują kwalifikacji do hodowli, a na wystawach są dyskwalifikowane. Zazwyczaj sprzedawane są jedynie „do kochania”, co hodowcy niekiedy odnotowują w metrykach. Niestety, nie zawsze nowi właściciele postępują uczciwie i wbrew umowie z hodowcą rejestrują niewyrośnięte zwierzęta w którymś z nowopowstałych po 2012 roku stowarzyszeń – w takim, które uznaje różne, przedziwne twory, nazywając je rasami. Taką „rasą” jest m.in. beagle miniaturka.

W przypadku tej rasy pojawianie się w miotach bardzo małych szczeniąt jest uzasadnione historycznie. Rasa to została utworzona prawdopodobnie w drodze selekcji najmniejszych foxhoundów, w celu otrzymania psa do pieszych polowań na zające. Istnieją przekazy na temat beagle z czasów panowania Henryka VIII i Elżbiety I, którzy gustowali w tych psach. Istniała podówczas także odmiana szorstkowłosa. Niektóre z tych psów były ponoć tak małe, że mieściły się w kieszeni okrycia myśliwego.

Z upływem czasu psy te stawały się coraz większe. Miniaturowość jest jednak cechą recesywną (tzn. może się uwidocznić po skojarzeniu dwóch osobników nawet normalnej wielkości, ale będących nosicielami tej cechy i po zejściu się odpowiednich par genów psa i suki), mogącą wystąpić fenotypowo (w wyglądzie zewnętrznym) u psa nawet po wielu pokoleniach. Do dziś rodzą się małe, „niewymiarowe” szczenięta. Dlatego twórcy wzorca określili tak dużą tolerancję wysokości w kłębie. Niemniej, rasa „beagle miniaturka” jako taka nie istnieje. Jeśli szukasz więcej porad, sprawdź także ten artykuł o cenach beagle z rodowodem i bez.

Beagle – angielski pies myśliwski i domowy

Jak wygląda „bigiel” – opis, charakter, usposobienie

Na pierwszy rzut oka beagle „miniaturka” wygląda tak samo, jak osobnik normalnej wielkości. Jest to angielski pies myśliwski, w systematyce FCI zaliczony do grupy VI – psy gończe i posokowce. Dobrze pracuje na farbie jako towarzysz myśliwego. Umaszczenie ma łaciate – na białym tle czarne, płowe lub czarne i płowe (tricolor) łaty. Może też być czysto biały. U osobników łaciatych koniec ogona jest zawsze biały. Usposobienie ma wesołe, jest energiczny i ruchliwy, inteligentny i odważny. Bardzo czujny, ale nigdy agresywny ani bojaźliwy.

Specjalnością łowiecką beagle jest tropienie zajęcy i innej zwierzyny drobnej, choć dobrze się sprawdza także jako tropowiec poszukujący postrzałka zwierzyny czarnej i płowej. Ze względu na ruchliwość i nadmierną niekiedy energię ułożenie go w zakresie posłuszeństwa (zwłaszcza tzw. odłożenia) może sprawić nieco trudności, ale systematyczna praca i cierpliwość, w połączeniu z inteligencją psa, przyniesie oczekiwany rezultat. „Bigiel” jest rasą objętą obowiązkiem pracy.

Nie wszystkie psy tej rasy trafiają do myśliwych i nie wszystkie polują, choć hodowla beagle zwykle prowadzona jest pod kątem wydobycia jego najlepszych cech łowieckich. Dlatego trzeba szczeniakowi już od małego zapewnić jakieś zajęcie, niezależnie czy jest to suka czy pies beagle. Rasa ta ma żywe usposobienie i dobrze się sprawdza w agility (choć nie jest tak szybka jak np. border collie). Poza tym jest to wspaniały, domowy towarzysz całej rodziny. Pies beagle ma niekiedy skłonności do włóczęgostwa, szczególnie jeżeli poczuje grzejącą się sukę lub zwierzynę. Uwaga: w lesie obowiązuje zakaz puszczania psów bez smyczy.

Hodowla beagle, cena, gdzie kupić

W Europie najstarsze hodowle beagle istnieją w Danii, Finlandii i Czechach. Pierwsze osobniki zostały sprowadzone do Polski w latach 70. XX wieku, ale pierwsze hodowle powstały u nas dopiero około 20 lat później. Obecnie jest to rasa średnio popularna, na wystawach widuje się od kilku do kilkunastu osobników w różnych klasach. Niewiele beagle widuje się na ocenach pracy łowieckiej.

Hodowla beagle nie nastręcza trudności. Suki na ogół samodzielnie, dobrze rodzą i troskliwie opiekują się szczeniętami. Małe (nie „miniaturki”) nie wymagają szczególnych zabiegów poza rutynowymi – porządkowymi, wykonywanymi codziennie przez hodowcę, a także regularnym odrobaczaniem i szczepieniami ochronnymi – pierwszym w wieku 8 tygodni. W sieci można znaleźć zdjęcia, na których widać baraszkujące małe beagle, od wczesnego dzieciństwa wykazujące się sporą energią – odznaczają się nią również później, jako dorosłe.