Pinczer karłowaty - opis, charakter, waga, pielęgnacja, żywienie

Pochodzenie, wygląd i charakter pinczera miniaturowego

Skąd się wziął pinczer karłowaty – historia rasy

Pinczer miniaturowy jest najmniejszą z trzech ras pinczerów, obok dobermana i pinczera średniego. Pinczer średni jest rasą wyjściową, z której wyprowadzono zarówno dobermana, jak i pinczera miniaturowego. Hodowcy pinczerów średnich selekcjonowali do dalszej, osobnej hodowli najmniejsze szczenięta z miotów. W rezultacie uzyskano pogłowie mierzące do 30 cm w kłębie.  Niewykluczone (choć nie ma na to twardych dowodów), że w hodowli pinczera miniaturowego brał udział także charcik włoski, którego krwi mieli dolewać hodowcy w celu utrwalenia wielkości i proporcji wyhodowanych miniatur.

Rasa ta jest znana od kilku wieków. Już w XVII wieku pieska o wyglądzie ratlerka uwiecznił francuski malarz Louis Le Nain na swoim obrazie „Rodzina wieśniacza” z około 1640 roku, obecnie znajdującym się w Luwrze. Jest to jednak pies niemiecki i właśnie w Niemczech zamieszkiwał niegdyś gospodarstwa na wsi i dzielnice miast portowych, gdzie wykorzystywany był do wyłapywania gryzoni.

W 1895 roku został powołany Niemiecki Klub Miłośników Pinczera, następnie przemianowany na Niemiecki Klub Miłośników Pinczerów i Sznaucerów, obecnie Pinscher – Schnauzer Klub (PSK 1895 e. V.). Pinczer miniaturowy po raz pierwszy został zaprezentowany na wystawie w Stuttgarcie w roku 1900. Wzbudził spore zainteresowanie, również Amerykanów, którzy importowali do USA kilka osobników, a w 1929 roku ich pogłowie było już na tyle znaczne, że założono Amerykański Klub Pinczera Miniaturowego.

Rasa ta była ogromnie popularna w Europie, w tym w Polsce, w latach 60. I 70. XX wieku. Wzrost liczebności skutkował wyraźnym spadkiem jakości pogłowia, bowiem ówczesny brak regulacji prawnych hodowli umożliwiał niekontrolowane rozmnażanie ratlerków, które potocznie były nazywane „sarenkami”. W sieci można znaleźć zdjęcia i filmy z tamtych lat, gdzie widać małe, trzęsące się pieski o jabłkowatych głowach z wyłupiastymi oczami. Pseudohodowcy zbierali żniwo, rozmnażając i sprzedając chorowite „sarenki”, psując tym samym rynek związkowym hodowlom wartościowych szczeniąt. Mimo to dobre hodowle również miały powodzenie, a na wystawach pinczery miniaturowe (wówczas z kopiowanymi uszami i ogonami) były wyjątkowo liczne. Obecnie rasa ta jest mało popularna, na wystawach należy do rzadkości.

Jak wygląda wzorcowy „ratlerek”, charakter, psychika

Pinczer miniaturowy jest – według wzorca FCI nr 185 – pomniejszoną wersją pinczera niemieckiego (średniego), bez cech karłowatości. Ma kwadratową sylwetkę o zwartej budowie. Długość głowy, mierzona od czubka nosa do potylicy, jest równa połowie długości grzbietu, mierzonej od kłębu do nasady ogona. Nos zawsze czarny, pazury również, oczy owalne, ciemne, z czarną oprawą, niewyłupiaste. Stop (przełom czołowo-nosowy) zaznaczony, ale niewielki.

Sierść ratlerka jest krótka, gęsta i gładka, ściśle przylegająca, lśniąca i bez przełysień. Umaszczenie w dwóch wariantach:

1. Jednolite – czerwień jelenia lub rudy, w odcieniach od jasnego do ciemnego, bez żadnych innych znaczeń
2. Czarne podpalane – czarne z czerwonymi (może to być kolor rudy), jak najbardziej wysyconymi i wyraźnie odgraniczonymi znaczeniami. Występują one nad oczami, na spodniej stronie szyi, na łapach do wysokości nadgarstków, na wewnętrznej stronie tylnych nóg, na spodzie ogona przy jego nasadzie. Na klatce piersiowej znaczenia mają formę dwóch jednakowych, oddzielnych trójkątów. Kolor jednolicie czarny (jak np. owczarek belgijski groenendael) jest niedopuszczalny.

Umaszczenie przesiane, czarna pręga na grzbiecie lub czarne „siodło” u osobników rudych, umaszczenie wyblakłe, bardzo jasne – są wadliwe. Pinczer miniaturowy (tak psy, jak i suki) mierzy 25 – 30 cm w kłębie, waży 4 – 6 kg.

Istnieje różnica w ruchu pinczera miniaturowego w typie amerykańskim i europejskim. Amerykański typ chodów to tzw. hackney, polegający na wysokim podnoszeniu nadgarstków w kłusie. W Europie preferowany jest sposób poruszania się podobny do dobermana.

Pinczer miniaturowy to żwawy, ruchliwy i wesoły piesek, lubiący się bawić. Usposobienie ma miłe i przyjacielskie. Lubi być faworyzowany. Kocha całą swoją ludzką rodzinę, ale przeważnie wybiera sobie jednego przewodnika, którego wyróżnia, „pilnuje” i jest zazdrosny o jego względy. Nie lubi przebywać w zamknięciu, nie znosi ostrego traktowania i dokuczania. Wobec obcych jest raczej nieufny – może reagować szczekliwie, ale nie agresywnie. Jeżeli w domu pojawią się myszy lub inne szkodniki, ratlerek będzie je tępił do upadłego. Jego zaciekłość i nieustępliwość wobec małych gryzoni jest powszechnie znana.

Ratlerek jest psem inteligentnym i łatwo się uczy. Bardzo dokładnie wykonuje to, co już zdołał opanować. Dlatego doskonale radzi sobie na torze mini agility, a niejednego widza może ogarnąć wzruszenie, kiedy obserwuje, jak pięknie mały pinczerek spełnia polecenia swojego przewodnika podczas zawodów posłuszeństwa. Posiada też zdolności do tropienia. Jest towarzyski i nie należy mu ograniczać normalnych kontaktów. A może zainteresuje cię także ten artykuł o pinczerze niemieckim?

Pinczer miniaturowy – dla kogo ta rasa, zdrowie, pielęgnacja, żywienie

Pinczer karłowaty – pies mały, ale nie dla wszystkich

Ten mały piesek nadaje się idealnie do spokojnego domu i zgodnej rodziny bez małych dzieci. Z uwagi na pobudliwość, właściwą wszystkim pinczerom, może być nerwowy tam, gdzie ciągle coś się dzieje. Ma jednak silny charakter i „własne zdanie”, dlatego wobec nadmiernie mu dokuczających dzieci potrafi być mocno stanowczy, włącznie z użyciem zębów.

Wychowanie pinczerka należy rozpocząć od razu, kiedy szczeniak znajdzie się w nowym domu. Trzeba go nauczyć załatwiania się na matę, co powinien szybko opanować. Na spacery przyjdzie pora po zakończeniu cyklu szczepień ochronnych i odbyciu kwarantanny. Podczas niej trzeba zacząć uczyć malca chodzenia na smyczy po mieszkaniu, siadania, zostawania na miejscu. Ćwiczenia muszą być traktowane jak zabawa, najwyżej po 5 minut na jedną sesję dwa – trzy razy dziennie.

Szczeniak musi mieć też od początku swoje legowisko. Nie ma nic zdrożnego w zabieraniu go na noc do łóżka, spanie z psiakiem nikomu nie szkodzi, stwarza bliskość i więź. W ciągu dnia musi mieć jednak swoje miejsce, które jest tylko jego, gdzie może w każdej chwili pójść i gdzie ma swoje zabawki.

Zdrowie, pielęgnacja i żywienie ratlerka

Pinczer miniaturowy jest psem niechorowitym, długowiecznym – potrafi dożyć nawet powyżej 15 lat w zupełnie dobrej kondycji. Mimo niewielkiej postury jest wytrzymały na dłuższe spacery, aczkolwiek w sezonie zimowym powinien wychodzić w ubranku z uwagi na krótką sierść. Jest też „zmarzluchem” i lubi ciepło, choć trzęsienie się w żadnym wypadku nie jest jego cechą rasową.

Pielęgnacja ratlerka nie jest skomplikowana. Łatwo go utrzymać w czystości – ma krótką sierść, którą wystarczy przeczesywać szczotką z miękkiego włosia i przecierać irchą, a kąpać tylko wtedy, kiedy „uperfumuje się” w czymś cuchnącym. Pinczer miniaturowy linieje słabo i nie powinno być kłopotu z włosami w całym mieszkaniu, co jest częstym problemem w przypadku psów długowłosych (jak np. owczarek belgijski groenendael). Konieczne jest natomiast przycinanie pazurów, jeżeli pies sam ich nie ściera, regularne odrobaczanie i szczepienia ochronne: każdego roku przeciwko wściekliźnie, natomiast przeciwko wszystkim chorobom zakaźnym powtarzamy po roku, a następnie szczepimy co dwa lata.

Pinczer miniaturowy nie potrzebuje zbyt dużo jedzenia. Karma powinna być dostosowana do wielkości (dla małych ras) i wieku, pochodzić od renomowanego producenta, może być sucha lub mokra. Karmy gotowej nie trzeba suplementować, jest ona zbilansowana, zawiera wszystkie niezbędne składniki odżywcze, witaminy i minerały. Należy jednak uważać, aby naszego pupila nie przekarmić – ratlerki mają skłonność do tycia, dlatego konieczne jest podawanie porcji ściśle według zaleceń na opakowaniu i nie przesadzać z podawaniem smakołyków np. podczas nauki.