Piesek preriowy - opis, wymagania, zdjęcia, porady praktyczne

Stepowy piesek preriowy – najważniejsze informacje

Wygląd i usposobienie nieświszczuków stepowych

W hodowlach odnajdziemy tylko jeden gatunek piesków preriowych. Są to nieświszczuki czarnoogonowe, które dały się oswoić i dobrze radzą sobie w domu. Dorosły piesek preriowy czarnoogonowy osiąga wagę od 700 do 1 700 gram. Jest to pupil o gęstym futerku i złotobrązowym umaszczeniu. Co ciekawe, psy preriowe czarnoogonowe posiadają czarną końcówkę ogona, skąd wzięła się ich nazwa. Samo określenie piesek preriowy wiąże się z nietypowymi odgłosami, które nieświszczuk wydaje w momencie zagrożenia. Przestraszone psy preriowe wydają głośne, podobne do szczekania odgłosy, które alarmują towarzyszy o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Głośne, alarmujące „szczekanie” można usłyszeć także w domowych hodowlach tych gryzoni.

Stepowy piesek preriowy okazuje się znacznie większy niż chomik czy świnka morska. Jego długość ciała często przekracza 30 cm, a ogon osiąga dodatkowe 10 cm. Zwierzaki posiadają zwartą budowę ciała, krótką szczękę i lekko cętkowane zabarwienie futerka.

Warto pamiętać, że psy preriowe to zwierzęta, które mieszkają w stadach. Ich kolonie na wolności liczą nawet po kilkanaście tysięcy osobników. Nieświszczuk posiada silny instynkt stadny i trzymany w domu nie może przebywać w odosobnieniu. Niezbędna jest hodowla przynajmniej dwóch osobników. Zwierzęta posiadają dość przyjazny charakter. Udomowione psy preriowe nie przejawiają tendencji do agresji czy niekontrolowanego zachowania. Łagodne usposobienie przejawia się także w kontaktach z innymi członkami stada. Stepowy piesek preriowy współpracuje ze stadem na zasadzie partnerstwa i wzajemnego zaufania. Komunikuje się poprzez gesty, spojrzenia, zapach, a także głośne odgłosy.

Przyjazne usposobienie i dość łagodny charakter sprawiają, że psy preriowe dobrze odnajdują się w kontaktach z człowiekiem. Jest to ważne, bowiem dobra hodowla musi mieć na względzie odpowiednią aktywność pupila. Niezbędne jest umożliwienie zwierzakowi codziennego wybiegania się, czego nie zapewni przetrzymywanie go w klatce. Udomowiony piesek preriowy nie będzie typem wybitnego pieszczocha, jednak może łagodnie kontaktować się ze znanymi sobie ludźmi.

Sytuacja zmienia się w czasie pory godowej. W tym okresie nieświszczuk całkowicie zmienia swoje usposobienie. Zarówno mieszkające w domu jak i na wolności psy preriowe robią się wtedy agresywne. Stepowy nieświszczuk może niszczyć przedmioty domowe, konkurować z innymi osobnikami, a nawet przejawiać agresję w stosunku do właściciela. Dlatego nie są to zwierzątka, które można polecić rodzinom z dziećmi. Nie aż tak dobrym kompanem w rodzinie może okazać się za to wymagający dog kanaryjski czy ogar polski. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat hodowli psów rasy maltipoo?

Piesek preriowy i jego naturalny tryb życia

Jak już wspomnieliśmy, żyjący na wolności nieświszczuk gromadzi się w bardzo dużych koloniach. Całe stado tworzy ogromny kompleks podziemnych, połączonych ze sobą korytarzy. Owe korytarze dzielą się na odrębne przestrzenie, przeznaczone do życia przez jedną rodzinę. W każdej rodzinie żyje jeden dorosły osobnik płci męskiej, od jednej do czterech dorosłych samic oraz młode, w wieku do dwóch lat. Młody nieświszczuk płci męskiej musi w pewnym momencie opuścić swój dom, a następnie założyć własną rodzinę w kolonii.

Charakterystyczną cechą nieświszczuków jest ogromna różnorodność relacji społecznych. Zwierzaki wykazują silny instynkt rodzinny, ale i instynkt terytorialny. Są gotowe na współpracę z innymi osobnikami, tworzą wyjątkowo trwałe więzi i posiadają bogaty system komunikacji. Dzięki temu obserwacja nieświszczuków w domu może okazać się nie lada atrakcją.

Ze względu na gromadzenie się w bardzo dużych skupiskach, piesek preriowy jest niekiedy uznawany za szkodnika. W przeciągu ostatnich stuleci doprowadziło to do znacznego ograniczenia populacji. Przyjmuje się, że populacja stepowych piesków preriowych zmniejszyła się w ostatnich stuleciach o ponad 90 %. Jest to wynik masowego wytruwania stworzeń, zatapiania ich kolonii oraz niekontrolowanego odstrzału.

Piesek preriowy - najważniejsze wymagania stworzenia mieszkającego w domu i cena za “szczeniaki”

Żywienie i prawidłowe warunki w hodowlach nieświszczuka

Żywiołowy charakter sprawia, że psy preriowe wymagają większej liczby kalorii i regularnego spożywania posiłków. Ich naturalna dieta jest bardzo uboga i składa się głównie z sianka, które stanowi niezastąpione źródło błonnika. Mieszkający w domu pies preriowy powinien mieć stały dostęp do sianka, można mu też podawać sezonowe zioła. Dobrze sprawdzi się tu mniszek lekarski czy zielone pędy roślin i bulwy.

Dieta nieświszczuka pod wieloma względami przypomina żywienie szynszyli. Pożywienie powinno być niskokaloryczne i pozbawione dużych ilości nasion czy owoców. W ofertach branży zoologicznych pojawiają się gotowe karmy dla nieświszczuka. Można też korzystać z karm dedykowanych dla szynszyli. Złym pomysłem będzie natomiast zakup karmy dla świnek morskich czy chomików. Tego typu produkty posiadają bardziej urozmaicony, bogaty w tłuszcze i węglowodany skład. Wiąże się to ze zwiększeniem ryzyka otyłości i rozwoju różnego typu chorób u pieska preriowego.

Piesek preriowy w domu - niezbędne wyposażenie hodowlane

Przyjazne usposobienie i piękny wygląd nieświszczuków sprawiają, że gryzonie stają się przedmiotem zainteresowania coraz szerszego grona osób. Trzeba jednak pamiętać o konieczności zapewniania pupilom odpowiednich warunków życiowych.

Podstawą jest zapewnienie odpowiedniej klatki. Minimalny rozmiar klatki przeznaczonych dla dwóch osobników wynosi 180 x 80 x 60 cm. Każdy dodatkowy osobnik zwiększa wymaganą powierzchnię klatki. Niezbędne okazuje się także prawidłowe wyposażenie. Charakterystyczna cecha nieświszczuków to chowanie się w wydrążonych norkach. W warunkach hodowlanych miejsce norki zajmuje specjalny domek, najlepiej z kilkoma oddzielnymi wyjściami.

We wnętrzu klatki musi znajdować się też odpowiedniej grubości wyściółka (np. z sianka), gałązki do podgryzania, a także pojemnik z regularnie wymienianą, świeżą wodą. Cena klatki wraz z akcesoriami może niekiedy okazać się niemałym wydatkiem, jednak znacznie trudniejsze okazuje się odpowiednie zabezpieczenie pomieszczenia. Pamiętajmy, że mieszkający w domu czy w hodowlach piesek preriowy wymaga dużej dawki ruchu. Jego żywiołowe usposobienie wiąże się z chęcią do zabawy i szukania wrażeń. Psy preriowe wymagają codziennego wychodzenia poza granice swojej klatki. Umożliwi to interakcje z właścicielem i zabawy z innymi towarzyszami. Pomieszczenie dostępne dla nieświszczuków musi być odpowiednio zabezpieczone. Wszystkie kable powinny być odpowiednio ukryte, a miejsca za meblami dobrze zabezpieczone. Trzeba liczyć się także w możliwością, że piesek preriowy będzie gryzł elementy wyposażenia pomieszczeń.

Wybieg dla gryzonia powinien umożliwiać naturalną zabawę. W tym celu możemy wykonać cały system korytarzy z wieloma wejściami. Stworzymy je z rurek PCV o odpowiedniej średnicy. Będzie to dla nieświszczuka atrakcyjne miejsce do zabaw i biegania. Nieopodal systemu tuneli warto umieścić niewielkie pieńki lub kamienie (o wysokości maksymalnie 20 cm). W ten sposób zaspokoimy naturalną potrzebę wypatrywania ze wzniesienia.