Owczarek francuski briard

Owczarek francuski briard i owczarek francuski beauceron to bliscy krewni, choć ich drogi rozeszły się prawie 200 lat temu. Praprzodkiem obu ras był szary w ciemniejsze łaty pies myśliwsko-pasterski z charakterystycznym znamieniem w kształcie litery V na głowie, portkami z tyłu i ogonie zawiniętym na końcu w hak. Współczesny briard zaliczany jest do psów pasterskich, choć jego siła i odwaga predestynują go raczej do miana psa obrończego. Poznajmy tego pełnego radości życia i pracowitego owczarka francuskiego.

Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o owczarkach francuskich.

Owczarek francuski briard – pochodzenie i wygląd

Rys historyczny rasy

Po dokonanym podziale ras na beaucerona i briarda, co miało miejsce w 1809 roku, w Księdze Rolniczej (Cours d'Agriculture) księdza Abbe Roziera nazwa Berger de Brie pojawiła się po raz pierwszy. Nie ma jednak niezbitych dowodów na bezpośrednie pochodzenie rasy z krainy Brie na obszarze francuskiej Szampanii. Trzymając się pochodzenia briarda z tego samego pnia co beauceron należy przyjąć, że przodkiem współczesnego briarda był pies o nazwie chien-Berger de Francais (owczarek francuski), który następnie kojarzony był w różnych konfiguracjach z barbetem i belgijskimi gryfonami.

Ostatecznie nazwa Berger de Brie (briard) została ustalona w roku 1896 i obowiązuje do dziś, podobnie zresztą jak beauceron. Obie rasy zostały wpisane w systematyce ras FCI do grupy 1 – Psy pasterskie i zaganiające, sekcja 1 – Psy pasterskie. Wzorzec briarda otrzymał numer 113.

Pierwsza hodowla psów zbliżonych w typie do briarda we Francji rozpoczęła działalność w 1880 roku pod przydomkiem „de l’Etoile du Berger”, a pierwszy przedstawiciel rasy został wpisany do Francuskiej Głównej Księgi Rodowodowej 31 sierpnia 1885 roku. Pies nosił imię SANS GENE i był czarno umaszczony. Natomiast pierwsza hodowla już rasowych briardów ruszyła w 1896 roku pod przydomkiem „du Berger”. Urodziło się w niej wiele wybitnych psów.

Od początku XX wieku popularność rasy ogromnie wzrosła. W 1925 roku opracowano nowy opis jej wzorca, który – jedynie z uzupełnieniami i kosmetycznymi poprawkami – obowiązuje do dziś. Wcześniej, bo podczas I wojny światowej, briardy odegrały ważną rolę jako psy sanitarne i przenoszące meldunki. Niektóre z ocalałych po wojnie psów zabrali za ocean amerykańscy żołnierze. W USA briardy szybko zyskały sympatię i w 1927 roku powstał tam klub rasy. Briardy do dziś cieszą się w Ameryce niesłabnącą popularnością.

Do Polski pierwsze briardy przyjechały z Francji i ówczesnej Czechosłowacji pod koniec 1979 roku, a pierwszy polski miot – 8 szczeniąt – o przydomku Herex urodził się w 1983 roku. Od tej pory rasa stawała się z roku na rok coraz bardziej popularna, a jej pogłowie stale rosło. Obecnie briard jest rasą umiarkowanie popularną, choć znacznie bardziej niż beauceron.

Opis wyglądu – wzorzec briarda

Owczarek francuski briard jest psem o średniej budowie, o nieco wydłużonej sylwetce – długość tułowia jest nieco większa niż wysokość w kłębie. Sylwetka kwadratowa wyklucza ocenę doskonałą. Długość głowy równa jest 2/5 wysokości w kłębie. Mózgoczaszka i trzewioczaszka są jednakowej długości. Stop (przełom czołowo-nosowy) znajduje się w połowie długości głowy i jest wyraźnie zaznaczony. Nos zawsze czarny, jedynie u psów błękitnych w kolorze umaszczenia. Zgryz nożycowy, oczy owalne, poziome, dość duże i ciemne, jaśniejsze mogą być u psów błękitnych. Uszy są wysoko osadzone, dość krótkie, owłosione, płaskie. Kopiowanie obecnie zabronione. Ogon jest nisko noszony, sięga co najmniej do stawu skokowego, na końcu zawinięty w kształcie litery J (z „haczykiem”). W akcji nie może być unoszony ponad linię grzbietu. Pazury czarne.

Cechą charakterystyczną rasy są ostrogi (wilcze pazury). Wymagane są podwójne ostrogi na tylnych kończynach. Każda ostroga zbudowana jest z dwóch kostek i zakończona pazurem. Powinna znajdować się jak najbliżej ziemi i stanowić podparcie dla łapy. Zbyt wysoko umiejscowione ostrogi są wadą. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także ten artykuł na temat owczarka Bergamasco.

Szata briarda jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest długi, suchy i sprężysty, podszerstek niezbyt obfity. Umaszczenie dopuszczalne różne, zawsze jednolite, maść dwubarwna niedopuszczalna. Uwaga: jaśniejszy odcień kończyn i brzucha dozwolony, ale musi być stonowany z umaszczeniem podstawowym:

• Jasnopłowy – ciemnopłowy
• Rozjaśniony czarny – czarny
• Jasnoszary – ciemnoszary, itp.

Wysokość w kłębie: pies 62 – 68 cm, suka 56 – 64 cm. Ciężar ciała: pies 27 – 41 kg, suka 23 – 34 kg. Przy ocenie ważniejsza jest proporcja wysokości w kłębie do długości – sylwetka briarda ma być wydłużona.

Wady dyskwalifikujące:

• Wzrost poniżej dolnej granicy lub przekroczenie górnej granicy wzrostu o więcej niż 2 cm
• Kończyny przednie wyraźnie krzywe
• Silnie wyrażone wady postawy kończyn tylnych
• Ogon położony na grzbiecie lub pionowo noszony - ślady chirurgicznego poprawiania ogona
• Białe pazury
• Włos krótszy niż 7 cm. Sierść miękka lub wełnista
• Maść bliska białej, mahoniowa, kasztanowa z takąż pigmentacją, dwubarwna, biała strzałka na głowie, białe palce. Wyraźny czarny płaszcz na płowej maści podstawowej. Kolor zbyt jasny
• Pojedyncza ostroga, brak ostróg, brak obydwu kości w jednej ostrodze (także gdy jest pazur), brak kości w obydwu ostrogach (także gdy są pazury).

Charakter, pielęgnacja, zdrowie i żywienie

Owczarek francuski briard - usposobienie, zdrowie

Owczarek francuski briard to pies, który „od zawsze” był pasterzem i jako taki był najbardziej ceniony. Niegdyś para briardów znakomicie umiała panować nad stadem owiec liczącym nawet kilkaset sztuk. Obecnie, w związku z zanikiem tradycji wypasu tak wielkich stad, briardy szkolone są w innych kierunkach. Ich usposobienie także ewoluowało i z psa typowo pasterskiego stał się psem obrończym, służbowym i do towarzystwa. Generalnie charakter briarda jest zrównoważony, pies nie może być ani lękliwy, ani agresywny, nigdy niebezpieczny dla człowieka czy innego zwierzęcia.

Współczesny briard jest psem pełnym radości życia, wesołym, bardzo inteligentnym i błyskotliwym. Bywa też jednak uparty, dlatego potencjalny właściciel briarda powinien odznaczać się spokojem, wyrozumiałością, ale i konsekwencją w postępowaniu, aby pies nie „wszedł mu na głowę”.

Briard stanowczo nie nadaje się do mieszkania w kojcu. To pies, który bardzo kocha swoją rodzinę i potrzebuje stałego z nią kontaktu, a szczególnie z dziećmi, które uwielbia. Nie można go izolować ani od domowników, ani od innych zwierząt w domu. Briard kocha życie rodzinne, w którym aktywnie uczestniczy i jakąkolwiek izolację uważa za krzywdę.

Jest to też rasa pełna temperamentu i energii. Konieczne jest znalezienie psu zajęcia, bo nie znosi on nudów. Każdy rodzaj aktywności jest do przyjęcia: agility, obrona, obedience, dog dance. Briard kocha wodę, doskonale pływa i lubi aportować z wody. Nie jest to więc pies dla osób, lubiących leżakowanie w ogródku lub odpoczynek przed telewizorem, a raczej preferujących ruch na świeżym powietrzu. Jest niezwykle pojętny i szybko się uczy, wbrew niektórym (niczym nieuzasadnionym) opiniom. Szkolenie powinno bazować na pozytywnej stymulacji i być dla psa zabawą. Zasadą w szkoleniu musi być nagradzanie za prawidłowo wykonane polecenie, a za niewykonanie – brak nagrody, żadnego karcenia. Stosowanie kar może zniszczyć psychikę psa, który może stać się agresywny i niebezpieczny.

Owczarek francuski briard jest psem na ogół zdrowym. Niemniej należy pamiętać, że jako rasa duża może mieć skłonności do skrętu żołądka, zwłaszcza jeżeli jest psem aktywnym. Jeżeli chodzi o choroby dziedziczne, briardy mogą dziedziczyć dysplazję stawów biodrowych, dlatego do hodowli dopuszcza się wyłącznie osobniki po prześwietleniu w tym kierunku, z wynikiem A, B lub C. Dobry hodowca przed dopuszczeniem do rozrodu psa lub suki wykona również badania genetyczne w kierunku schorzeń oczu: PRA (Progressive Retinal Atrophy – postępujący zanik siatkówki) i CSNB (Congenital Stationary Night Blindness – wrodzona niepostępująca ślepota nocna) – schorzenie, występujące wyłącznie u briardów. Osobniki dotknięte tymi schorzeniami należy wykluczyć z hodowli. Nosiciele można dopuścić pod warunkiem, że kojarzone będą wyłącznie z osobnikami zdrowymi. Wymogiem hodowlanym jest również zaliczenie przez psa/sukę testów psychicznych.

Owczarek francuski briard - pielęgnacja i żywienie briarda

W przypadku briarda, mówiąc o pielęgnacji, mówimy głównie o szacie. Utrzymanie jej w ładzie i porządku nie jest zbyt pracochłonne. Już mały szczeniak powinien być przyzwyczajany do zabiegów. Wprawdzie małe briardy przypominają nieco małe szczeniaki owczarka kaukaskiego, z tym, że dość szybko zamieniają szczenięcy puch na dość suchą „kozią” szatę, natomiast szczeniaki owczarka kaukaskiego po obrośnięciu „dorosłym” włosem mają szatę zupełnie inną.

Dorosły briard, oprócz „koziego” włosa okrywowego ma niewielką ilość podszerstka. Taka jest wzorcowa struktura jego szaty. Niestety, bardzo dużo psów ma włos okrywowy zbyt miękki i zbyt obfity podszerstek, który ma tendencje do filcowania się. Psy o takiej szacie muszą być często rozczesywane. Jeżeli włos jest silnie skołtuniony, trzeba psa po prostu ostrzyc. Rozczesanie kołtuna nie jest możliwe, a pozostawienie go może przysporzyć problemów skórnych. Po ostrzyżeniu briard odzyskuje swój prawidłowy włos po upływie około roku, choć niekiedy może to trwać dłużej. Dlatego nie warto dopuszczać do sfilcowania włosa, zwłaszcza u psów wystawowych, co kosztuje utratę sezonu.

Żywienie briarda jest standardowe, jak każdej większej rasy. Ze względu na ryzyko skrętu żołądka nie należy dziennej dawki skarmiać w jednym posiłku, a podzielić ją na dwie porcje. Psa pracującego karmi się około godzinę po zajęciach, nie zaczyna się też ćwiczeń z pełnym żołądkiem.

Briardowi można podawać karmę gotową, zbilansowaną lub posiłki domowe z dodatkiem suplementów witaminowo-mineralnych. Do posiłków domowych można dodawać zmielone siemię lniane, które zawiera dobry olej, bogaty w witaminę E, doskonale działającą na skórę i sierść. Psom pracującym można podawać karmę dla psów aktywnych. Żywienie karmą gotową jest korzystniejsze finansowo w przypadku większych ras, gdyż cena takiej karmy jest niższa niż cena składników posiłku domowego i preparatu suplementacyjnego.

Szczeniak briarda w Polsce kosztuje kilka tysięcy złotych, za granicą cena jest wyższa.