Lorysa górska – opis, wymagania, hodowla, rozmnażanie, porady

Lorysa górska – pochodzenie, tryb życia, wygląd, zachowanie

Papuga lorysa tęczowa – opis, występowanie, cechy szczególne

Lorysa górska (Trichoglossus haematodus) to średniej wielkości papuga (ok. 28-32 cm, dla porównania nielotna papuga z Nowej Zelandii: 60 cm) zaliczana do podrodziny lor i plemienia Loriini. W naturze występuje w:

• Indonezji,
• Nowej Gwinei,
• południowej Australii,
• Tasmanii,
• Nowej Zelandii.

Lorysa tęczowa nie ma specjalnych wymagań siedliskowych. Zamieszkuje niziny, lasy deszczowe, namorzyny, sawanny, zalesione wzgórza. Nie stroni także od bliskości ludzi – chętnie odwiedza ogrody, plantacje i tereny uprawne. Papuga lorysa górska w swoich ojczystych krajach nie cieszy się sympatią rolników – uznawana jest za uciążliwego szkodnika niszczącego uprawy.

Lorysy górskie to zapaleni ptasi podróżnicy. Każdego dnia mogą pokonywać wiele kilometrów w poszukiwaniu owocujących i kwitnących roślin. Lorysy tęczowe są z natury towarzyskie. Choć na co dzień żyją w parach lub małych grupach, podczas podróży i noclegu mogą łączyć się w ogromne stada. W trakcie lotu ptaki często głośno wokalizują.

Lorysa tęczowa zajmuje jedno z czołowych miejsc w rankingach najpiękniejszych gatunków papug. Sekret jej urody tkwi w wielobarwnym upierzeniu. Przy tak kolorowym ptaku gołębie pocztowe czy nielotna papuga z Nowej Zelandii mogą jawić się jako typowe szaraki. Jak sama nazwa wskazuje, papuga ta może poszczycić się tęczowym ubarwieniem – ma ciemnoniebieską (przechodząca w brązową) głowę, żółtą lub zieloną obrożę na szyi, czerwoną pierś z niebieskoczarnymi pręgami, zielony brzuch z żółtymi pręgami, zielono-żółte nogawice i ogon. Uwagę przykuwa także intensywnie zabarwiony pomarańczowoczerwony dziób. Lorysa tęczowa ma smukłą sylwetkę z długim spiczastym ogonem. Pod względem budowy przypomina nieco ptaki aleksandretty.

U lorysy górskiej praktycznie nie występuje dymorfizm płciowy. Samiec i samica różnią się nieznacznie kolorem tęczówki – u samca jest ona jasnoczerwona, u samicy jasnopomarańczowa.

Lorysa górska – zachowanie, charakter, szkolenie

Lorysa górska (Trichoglossus haematodus) to papuga, której z pewnością nie można odmówić uroku osobistego. Tęczowo upierzona pierzasta podopieczna ma żywiołowy charakter. Jest niezwykle inteligentna, przebojowa, dociekliwa, ciekawska, czujna i sprytna. Nie znosi się nudzić. Wciąż potrzebuje nowych bodźców i sporej dawki stymulacji intelektualnej. Drzemią w niej niespożyte pokłady energii. Lubi być w centrum uwagi.

Papuga lorysa tęczowa jest zawsze chętna do zabawy i często sama ją inicjuje. Łatwo nawiązuje kontakty z człowiekiem i uwielbia spędzać z nim czas na radosnych harcach. Niezwykle aktywna papuga jest poza tym bardzo zwinna i ma silne stopy, co czyni z niej wyborną ptasią akrobatkę. Z lorysą górską praktycznie nie sposób się nudzić – ma wspaniałe zdolności komiczne i potrafi rozbawić niemal każdego. Osobliwym zachowaniem tej papugi jest choćby przewracanie się na plecy. Ze względu na wrodzoną inteligencję i zdolności ruchowe lorysa łatwo uczy się sztuczek.

Lorysy tęczowe to prawdziwe ptasie gaduły. Ptaki te są bardzo wrażliwe na dźwięki i chętnie wokalizują. Niestety mają bardzo donośny głos i często posługują się skrzeczącymi, ostrymi i wysokimi tonami, które mogą być postrzegane jako nieprzyjemne. Z pewnością papugi te nie nadają się dla osób, które tuż za ścianą mają sąsiadów. Gadulstwo lorys tęczowych można jednak wykorzystać – ptaki chętnie uczą się powtarzania słów i często mogą rozwinąć szeroki słownik.

Choć papugi lorysy tęczowe na co dzień są raczej przyjazne i nie przejawiają silnej tendencji do problemów behawioralnych, zdarzają się im incydenty związane z agresją i terytorializmem. Niestety dziobnięcia tych ptaków bywają bardzo bolesne i dotkliwe. Czasami papugi tęczowe są nieco zaborcze. Pozbawione stymulacji mentalnej łatwo popadają w depresję. Lorysy górskie z reguły nie najlepiej dogadują się z innymi ptakami i mogą wchodzić z nimi w konflikty, a nawet zadawać im śmiertelne rany. Z tego względu nie powinno się ich utrzymywać w wolierach wielogatunkowych. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat latających papug?

Lorysy tęczowe w domu – warunki utrzymania, wymagania, hodowla

Papuga lorysa górska – klatka, żywienie, pielęgnacja

Choć papuga Trichoglossus haematodus to wspaniała kandydatka na ptasiego kompana, należy ona do dosyć wymagających podopiecznych. Papuga ta potrzebuje dużej klatki lub woliery o wymiarach minimum: 120 cm x 60 cm x 100 cm. Mieszkanko dla lorysy musi być solidne, wykonane z metalu – papuga ta szybko zniszczy drewniane elementy. Ze względu na wodnistą konsystencję jej odchodów, które mogą być wystrzelane na dalekie odległości, warto dobrze przemyśleć lokalizację klatki. Najlepiej umieścić ją w pomieszczeniu z odsłoniętą podłogą (np. z płytek) i ścianami pozbawionymi tapety, które w razie potrzeby można łatwo wyczyścić. Dobrym pomysłem może być też zabezpieczanie podłogi i ścian folią.

W klatce lorysy górskiej nie może zabraknąć różnych zabawek i akcesoriów do ćwiczeń. Szczególne zainteresowanie tej papugi wzbudzą zabawki wydające dźwięki (np. dzwonki, grzechotki) oraz puzzle i inne zabawki do manipulowania stopami. Warto zaoferować jej również akcesoria do ćwiczeń fizycznych (drabinki, huśtawki) oraz elementy do obdziobywania. Bardzo ważna jest regularna wymiana zabawek – lorysy szybko się nudzą. Lorysy tęczowe są miłośniczkami kąpieli, dlatego koniecznie trzeba zapewnić im basenik z wodą.

Lorysa tęczowa to papuga o specyficznych wymaganiach żywieniowych. W naturze żywi się nektarem i pyłkiem kwiatów, które pobiera za pomocą wyspecjalizowanego języka. Spożywa także pączki kwiatów, owoce czy owady. W warunkach domowych papugę najlepiej karmić specjalnym pokarmem dedykowanym lorom i lorysom (na bazie nektarów) lub karmą dla miękkojadów. W jej diecie powinny znaleźć się również:

• świeże owoce,
• jadalne kwiaty,
• zielenina,
• soki owocowe,
• owady karmowe.

W roli dodatku można podawać niewielką porcję ziarna (zwłaszcza w formie kiełków). Wilgotny pokarm lorys łatwo się psuje. Aby uniknąć infekcji u ptaków, należy na bieżąco usuwać niezjedzone resztki pożywienia.