Kot błotny, kot bagienny, kot trzcinowy – opis, charakter, pochodzenie

Pochodzenie, występowanie – co warto wiedzieć o tym kocie?

Chaus to dziki kot spokrewniony ze żbikiem. Rasa określana jest także jako kot błotny, kot bagienny i kot trzcinowy. Zamieszkuje tereny podmokłe, bagna, tereny z wysokimi trzcinami lub trawami, doliny rzeczne. Można go spotkać w dżunglach, ale też w suchych lasach. Choć zazwyczaj preferuje wilgotne tereny, to poradzi sobie także na suchym stepie.

Kot błotny występuje w kilku podgatunkach. Jego wygląd różni się w zależności od miejsca, w którym zamieszkuje. Można go spotkać m.in. w dolnym Egipcie, Azerbejdżanie, Indiach, Turcji, Nepalu, Cejlonie i na Półwysep Indochiński. Niewielka populacja tego kota jest także w Europie.

W niektórych rejonach poluje się na niego ze względu na jego futro, a w innych tępiony jest jako szkodnik. Na kota bagiennego nie można polować m.in. w Bangladeszu, Chinach, Turcji, Tajlandii i Indiach. Chaus zaliczany jest do kategorii zagrożonych zwierząt jako gatunek najmniejszej troski (niskie zagrożenie wyginięcia).

Ten kot jest znany z egipskich malowideł obok kota nubijskiego. Chaus był wykorzystywany przez starożytnych Egipcjan do polowania na ptaki, ochrony przed wężami i tępienia gryzoni. Mumie tego kota znaleziono w grobowcach. Dotąd kot błotny często zamieszkuje tereny niedaleko siedzib ludzkich.

Powstały różne hybrydy kota udomowionego i kota błotnego. Najbardziej znana jest rasa o nazwie chausie. Organizacja TICA zarejestrowała ją w 1995 roku. Rasa mogła pojawiać się na wystawach od 2001 roku, ale w pełni została uznana dopiero 2013 roku. W Polsce istnieje hodowla kota chausie. Drugą popularną hybrydą jest jungle bob. W powstaniu tej rasy brał udział kot pixie-bob.

Opis, wygląd – jak wygląda kot bagienny?

Wyróżnia się 9 ras geograficznych (podgatunków) tego kota, które różnią się od siebie wielkością, ubarwieniem oraz długością sierści. Kot błotny może ważyć 3-12 kg. Samce są wyraźnie większe i masywniejsze od kotek. Chaus może osiągnąć długość 55-85 cm. Zazwyczaj mierzy w kłębie 40-50 cm. Długość jego ogona wynosi ok. 20-31 cm. Kot bagienny rozwija się dość długo. Dojrzałość płciową osiąga dopiero mając 1,5-2 lata. Średnia długość życia kota błotnego to 14 lat.

Chaus może być płowy, czerwono-brązowy, rudawy, żółtawo-szary. Zwykle to kocięta mają wyraźne pręgi na ciele, a u dorosłych osobników zanikają prawie całkowicie (zostają tylko ciemne znaczenia na kończynach). Brzuch jest jaśniejszy od innych części ciała, a kufa powinna być biała. Jego futro staje się ciemniejsze i gęstsze na zimę. Na jego szczupłej głowie znajdują się duże zaokrąglone uszy, które zakończone są krótkimi pędzelkami. Jego ogon ma czarną końcówkę.

Kot błotny dobrze pływa i nurkuje. Wykorzystuje te umiejętności, aby złapać ptaki wodne lub ryby, ukryć się albo zmyć niechciany zapach z futra. Potrafi schodzić z drzew głową skierowaną w dół za sprawą równej długości pazurów u wszystkich łap. Ten kot nie boi się ludzi i nie zachowuje się względem nich agresywnie. Jest także troskliwy wobec swojego potomstwa. Często razem z kotką wychowuje młode. Ten kot żywi się nie tylko rybami i ptakami, ale także wężami, jaszczurkami, płazami, gryzoniami i zającami. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o dużych kotach.

Kot błotny lub kot bagienny - legalna hodowla rasowych kotów – opinie, cena

Chaus nie jest hodowany na sprzedaż, ale w przypadku hybryd i domowych kotów warto wiedzieć, na co zwracać uwagę w ogłoszeniu. Najważniejszy jest opis i zawarte w nim informacje. Hodowla powinna przynależeć do odpowiedniego stowarzyszenia, które jest częścią jakiejś organizacji felinologicznej. W Polsce działają trzy: FIFe, WCF i TICA. Opinie o wybranej hodowli możesz znaleźć na grupie miłośników rasy na Facebooku.

Kocięta mogą opuścić hodowlę, gdy skończą 12 tygodni. Część hodowców przetrzymuje je nieco dłużej, aby wydać je do nowego domu po zabiegu kastracji. Młode koty muszą być 2-3 razy zaszczepione i 2-3 razy odrobaczone. Obowiązkowo muszą mieć wszczepiony CHIP. Rasowe koty zawsze mają rodowód.