Keeshond - pochodzenie wygląd, usposobienie

Keeshond – historia rasy

Szpic wilczy (według niektórych „szpic wilczasty”) jest starą rasą pierwotną, wywodzącą się od psa torfowego z epoki kamiennej (canis familiaris palustris). Jest to w ogóle najstarsza rasa psów w Europie Środkowej. Dała początek wielu innym rasom. Nazywana jest szpicem wilczym w krajach niemieckojęzycznych. Poza nimi nosi nazwę keeshond.

Szczątki podobnych psów zostały odkryte na obszarze obecnej Szwajcarii w pobliżu Jeziora Bodeńskiego. Uważa się, że psy te były przodkami późniejszych szpiców, pinczerów i sznaucerów, a także niektórych europejskich terierów i owczarków. Udomowione zostały, kiedy człowiek zmienił tryb życia z wędrownego na osiadły. Miały pełnić zadania stróżów gospodarstw i pasterzy bydła, owiec i kóz. Prawdopodobnie wraz z udomowieniem nastąpiła zmiana w charakterze tych psów, bowiem wcześniej, kiedy towarzyszyły koczownikom, były psami typowo myśliwskimi. Z upływem czasu ich instynkt łowiecki uległ osłabieniu. Współczesne szpice niemieckie, w tym szpice wilcze, mają ten instynkt silnie zredukowany, w odróżnieniu od innych ras pierwotnych, np. husky czy łajka jakucka.

W XVIII wieku na tronie angielskim zasiadł król Jerzy I, elektor Hanoweru, ożeniony z księżniczką Zofią Dorotą z Celle. W ten sposób stosunki niemiecko – angielskie zacieśniły się. Nastąpiła ożywiona wymiana handlowa i migracje ludności, a wraz z nimi na Wyspy trafiły psy, które stały się przodkami współczesnych szpiców niemieckich. Wtedy narodziła się nazwa Pomeranian, której używano w stosunku do psów przywiezionych z Pomorza. Po latach, kiedy na tron wstąpiła królowa Wiktoria – również z pochodzenia Niemka, zagorzała miłośniczka psów, rozpoczęto prace hodowlane nad miniaturyzacją szpiców. Dzisiejsze szpice: miniaturowy pomeranian i miniaturowy współczesny swoje istnienie zawdzięczają epoce wiktoriańskiej.

Obecnie szpic wilczy jest rasą bardzo rzadką, groziło mu nawet wyginięcie. W Polsce funkcjonują nieliczne hodowle tej rasy, a szczenięta pojawiają się sporadycznie. Na wystawach szpice wilcze są prawdziwym rarytasem.

Szpic wilczy – opis wyglądu

Niemiecki szpic wilczy (keeshond) jest wyjątkowo urodziwym, średniej wielkości psem o bujnym owłosieniu i niemal kwadratowej sylwetce – stosunek wzrostu w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1. Głowę ma klinowatą, stop średni (umiarkowanie zaznaczony). Nos zawsze idealnie czarny, niewielki i okrągły. Kufa niewydłużona, harmonijnie proporcjonalna do czaszki. Uzębienie pełne, zgryz nożycowy – siekacze szczęki ściśle zachodzą na siekacze żuchwy, kły dokładnie zachodzą na siebie. Dopuszczalny jest zgryz cęgowy.

Oczy średniej wielkości, w kształcie migdała, nieco skośne i ciemne, powieki czarne. Uszy małe, mniejsze niż ma elkhund szary czy łajka jakucka, wysoko i blisko siebie osadzone, trójkątne, zawsze stojące i sztywne na końcach, nadają psu zawadiackiego wyrazu. Ogon wysoko osadzony, średniej długości, uniesiony i zakręcony do przodu nad grzbietem, u nasady prosty. Dopuszcza się podwójny skręt na końcu ogona.

Szata: dwuwarstwowa, słożona z nastroszonego włosa okrywowego i gęstego podszerstka o strukturze waty bawełnianej. Krótkie, gęste, aksamitne futro pokrywa głowę, uszy, przód wszystkich kończyn i łapy. Na pozostałej powierzchni ciała rozmieszczona długa, obfita szata. Włos okrywowy nie może być skręcony ani falujący i nie może tworzyć przedziałka na grzbiecie. Na szyi i łopatkach bujna kryza, na tylnych stronach kończyn frędzle i portki. Ogon obficie owłosiony. Szata nie może sprawiać wrażenia wymodelowanej.

Niemiecki szpic wilczy (keeshond) występuje w jedynym umaszczeniu – szarym cieniowanym. Podobne umaszczenie ma elkhund szary. Jest to kolor srebrnopopielaty z czarnymi koniuszkami włosów. Na kufie i uszach włos nieco ciemniejszy. Brak czarnych znaczeń na kończynach poniżej łokci i kolan, koniec ogona czarny, jego spodnia część oraz portki – jasne srebrnoszare. Takie umaszczenie występuje również u niektórych wilków, stąd potoczna nazwa rasy „szpic wilczasty”.

Wysokość w kłębie i waga: 49 +/- 6 cm, 14 – 18 kg. Waga powinna być proporcjonalna do wielkości.

Polecane karmy dla psów - sprawdź ceny!

Wady dyskwalifikujące:

  • Agresja, lękliwość
  • Nietypowa budowa lub zachowanie
  • Niezarośnięte ciemię
  • Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz naprzemienny
  • Entropium, ektropium (zawinięta lub wywinięta powieka)
  • Niestojące lub niezupełnie stojące uszy
  • Białe znaczenia lub łaty.

Jeśli szukasz więcej informacji, sprawdź także ten artykuł na temat szpica wilczego.

Szpic wilczy – porady praktyczne

Pielęgnacja i żywienie keeshonda

Pielęgnacja szpica wilczego jest dość pracochłonna. Choć to pies średni pod względem wielkości, to naprawdę sporo czasu zajmuje prawidłowe utrzymanie jego szaty. Podobnie obfitą sierść ma np. tornjak. Jednak keeshond jest znany z tego, że linieje „na potęgę”, podczas gdy tornjak – umiarkowanie. Kupując szczeniaka szpica wilczego, należy liczyć się z koniecznością częstego czesania, a wiosną i jesienią – codziennego. W przeciwnym razie całe mieszkanie i ubrania domowników będą oblepione wypadającą sierścią, którą bardzo trudno się sprząta.

Do usuwania wypadającego podszerstka, który w okresie linienia wychodzi kępami, najlepsza jest szczotka tzw. pudlówka, z metalowym (drucianym) „włosiem”. Gęściejsze miejsca można rozczesywać za pomocą metalowego grzebienia. Jeżeli dopuści się do sfilcowania podszerstka, niestety, trzeba go wyciąć nożyczkami. Nie należy przeprowadzać czesania na sucho, bowiem wówczas włos ulega elektryzacji i niszczy się. Najlepiej spryskać psa odżywką w aerozolu pamiętając, żeby wybrać niezmiękczającą włosa.

Należy wziąć też pod uwagę, że keeshond mieszkający w bloku czy domu z centralnym ogrzewaniem linieje przez cały rok, a zaniedbanie czesania oznacza szybkie sfilcowanie się podszerstka. Nieusunięty  kołtun odcina dopływ powietrza do skóry, co może skutkować jej stanem zapalnym powodującym swędzenie. Jeżeli zatem pies zaczyna się często drapać, trzeba zrobić przegląd sierści i usunąć przyczynę.

Żywienie szpica wilczego nie jest skomplikowane. Może on jeść suchą karmę lub posiłki domowe. Wybierając suchą karmę najlepiej zdecydować się na taką dla psów średnich o umiarkowanym trybie życia. Ważne jest, aby pochodziła od dobrego, renomowanego producenta – wówczas można mieć pewność, że zawiera wszystkie niezbędne składniki odżywcze, witaminy i sole mineralne. Pożywienie domowe zawsze trzeba suplementować witaminami i minerałami, zaleconymi przez lekarza weterynarii.

Zdrowie, charakter, usposobienie

Szpic wilczy jest rasą bardzo zdrową i długowieczną. Nie ma typowych dla tej rasy chorób dziedzicznych. Rasa ta jest bardzo odporna i wytrzymała na niskie temperatury dzięki okrywie włosowej, która chroni przed utratą ciepła. Jedynym problemem mogą być dolegliwości skórne, wynikające z zaniedbań pielęgnacyjnych.

Keeshond doskonale czuje się zimą. Zdecydowanie gorzej natomiast znosi letnie upały, podczas których należy psu zapewnić chłodny, zacieniony kąt. Oczywiście zawsze, bez względu na porę roku i pogodę, musi on mieć stały dostęp do miski z wodą.

Szpic wilczy jest psem czujnym, ma żywe usposobienie, jest bardzo przywiązany do swojego opiekuna i jego rodziny. Inteligentny i pojętny, układa się dość łatwo. W stosunku do obcych jest nieufny, choć nie przejawia ani lęku, ani agresji. Nie posiada instynktu łowieckiego. Jest doskonałym psem do stróżowania w obejściu, ale także wspaniałym towarzyszem rodziny.

Keeshond ma jednak dość uparty charakter, dlatego przyda mu się szkolenie w kierunku posłuszeństwa. Jest ono prawdziwą przyjemnością, zarówno dla samego psa, jak i jego przewodnika, bowiem szpic wilczy znakomicie współpracuje i chętnie wykonuje polecenia. Już małego szczeniaka można prowadzić na zajęcia w psim przedszkolu, będzie je traktował jak zabawę, a przy okazji nauczy się chodzenia na smyczy, siadania i zostawania na komendę. Uwaga: mimo że keeshond kocha całą rodzinę, to jest „psem jednego pana” i to on powinien chodzić z nim na zajęcia.

ikona podziel się Przekaż dalej