Gończy szwajcarski – informacje, usposobienie, tresura, porady

Opis rasy, pielęgnacja – gończy szwajcarski

To średniej wielkości pies. Samiec osiąga wysokość w kłębie 49-59 cm, a suczka 47-57 cm. Gończy szwajcarski ma wydłużoną sylwetkę. Głowa jest proporcjonalna do ciała. Jego uszy są długie, opadające, zwinięte w „korkociąg” i zaokrąglone na końcach. Tego psa wykorzystuje się do polowania na zające, lisy, dziki i sarny. Potrafi tropić nawet w trudnych warunkach.

Gończy szwajcarski występuje w czterech odmianach. Te psy mają wspólny wzorzec, a różni je jedynie umaszczenie. Wspomniane odmiany to:

• gończy berneński – umaszczenie białe z czarnymi łatami lub z czarnym siodłem, podpalania (jasnopłowe lub ciemnopłowe) nad oczami, na policzkach, wokół odbytu, na wewnętrznej stronie uszu.
• gończy lucerneński – umaszczenie błękitne (połączenie włosów białych i czarnych) mocno cętkowane z łatami lub czarnym siodłem, podpalania na kończynach, nad oczami, wokół odbytu i na policzkach.
• gończy z Jury (bruno) – umaszczenie płowe z czarnym siodłem lub jednolicie czarne, płowe podpalenia na kończynach, wokół odbytu, nad oczami i na policzkach.
• gończy ze Schwyz – umaszczenie białe w pomarańczowe łaty lub z pomarańczowym siodłem.

Ten pies ma krótką, gęstą i gładką sierść, która na uszach i głowie jest delikatniejsza. Jego pielęgnacja nie jest wymagająca. Gończy szwajcarski gubi sierść w umiarkowanym stopniu. Wystarczy szczotkować go raz w tygodniu. Należy kontrolować stan jego uszu (są narażone na infekcje), zębów, oczu i pazurów.

Tresura, opinie – jaki charakter ma gończy szwajcarski?

Jest to pies bardzo energiczny. Zawsze ma ochotę na zabawę i trudno go zmęczyć. Potrzebuje dużo ruchu w ciągu dnia, ale niezbędne są także ćwiczenia umysłowe. Jeśli nie poluje, należy zadbać o to, aby miał możliwość tropienia lub szukania. Gończy szwajcarski, który będzie pozbawiony aktywności fizycznej, może zacząć niszczyć różne rzeczy znajdujące się w zasięgu jego łap i pyska, aby rozładować nagromadzoną energię. W domu powinien być spokojny.

Ten pies przywiązuje się do rodziny i potrafi być wobec nich czuły. Zachowuje się łagodnie względem dzieci. Należy stopniowo przyzwyczajać go do samotności. Jeśli ma zostać sam na dłużej, warto wcześniej porządnie zmęczyć go na spacerze. Choć bardzo dobrze poluje, to nie jest już tak dobrym stróżem. To bardzo towarzyski pies, który szybko przekonuje się do nieznajomych, więc nie przegoni intruza z posesji.

Gończy szwajcarski ma silnie rozwinięty instynkt łowiecki, więc może wymykać się z ogrodu, który nie będzie dobrze zabezpieczony. W porównaniu do innych gończych ten szwajcarski pies jest łatwiejszy w tresurze. Bardzo lubi się uczyć i wykonywać polecenia właściciela. Bywa nieśmiały lub uparty. W czasie szkolenia należy być konsekwentnym, ale nieagresywnym, ponieważ gończy szwajcarski ma delikatną psychikę.

Ten pies szczeka bardzo głośno, ale głównie podczas polowania. Inne gończe psy zazwyczaj traktują koty jak swoje zdobycze, ale gończy szwajcarski może z nimi mieszkać, pod warunkiem, że zwierzęta będą wspólnie dorastały. Do innych psów jest nastawiony pokojowo i przeważnie bardzo dobrze się z nimi dogaduje. A może zainteresuje cię także ten artykuł na temat psa gończego austriackiego?

Hodowla rasowych psów gończych szwajcarskich – opinie, cena

W przypadku praktycznie każdej rasy można natknąć się na pseudohodowlę. Zwróć uwagę na to, gdzie przynależy hodowla. FCI (Międzynarodowa Federacja Kynologiczna) zezwala na to, aby w każdym kraju funkcjonowała jedna organizacja, której zadaniem jest zrzeszanie hodowców rasowych psów. W Polsce obowiązuje ZKwP (Związek Kynologiczny w Polsce).

W ogłoszeniu najważniejszy jest opis i zawarte w nim informacje. Istotny jest wiek wydawanego psa. Szczeniaki mogą opuścić hodowlę, gdy skończą 8 tygodni. Muszą być 2-3 razy odrobaczone i raz zaszczepione. Obowiązkowo każdy piesek ma wszczepiany CHIP. Wydawane szczeniaki nie są z rodowodem, a z metryczką, na podstawie której dopiero można wyrobić rodowód w lokalnym oddziale ZKwP.

Rasowe szczeniaki kosztują różnie. Znaczenie ma płeć, wiek i przeznaczenie pieska. Istotna jest renoma hodowli, a także to, czy rasa jest łatwo dostępna w kraju. Ważna jest linia genów (pochodzenie), ale przede wszystkim znaczenie ma to, jak piesek wygląda i czy mocno wpasowuje się w ramy wzorca rasy.