Doberman był bardzo modnym psem w latach 60. I 70. XX wieku. Pod koniec
ubiegłego stulecia jego popularność zaczęła systematycznie spadać, a obecnie
psy tej rasy są rzadkością na wystawach. Szkoda, bo mimo że rasa ta została
umieszczona na liście psów agresywnych, to agresywna z pewnością nie jest i ma
pokojowe usposobienie, o ile jest właściwie prowadzona. W każdym razie z
naszego otoczenia zniknął ten średnio duży, zgrabny i majestatyczny pies.
Pochodzenie, wygląd,
charakter i przeznaczenie dobermana
Rys historyczny rasy doberman pinscher
Wszystko zaczęło się, kiedy w
miasteczku Apolda w niemieckiej Turyngii. Pod dach miejscowego poborcy
podatkowego i windykatora długów, Friedricha Ludwiga Dobermanna, trafiła dość
sporych rozmiarów szara suka. Otrzymała imię Gwiazdka (Starlet) i stała się
ulubienicą swojego pana. Legenda głosi, że Dobermann pełnił również obowiązki
miejskiego hycla, choć informacje te nie są do końca potwierdzone. Niemniej
zawód, jaki uprawiał, nie czynił go lubianym obywatelem i niejednokrotnie bał
się on o swoje zdrowie, a nawet życie. Uznał zatem, że wyhoduje psa, który
będzie stróżem obejścia i obrońcą, a przy tym wiernym towarzyszem życia.
Pracę hodowlaną Dobermann rozpoczął
od skrzyżowania Gwiazdki z tzw. psem rzeźnickim. Psy rzeźnickie była to rasa,
od której m.in. wywiedziono rottweilery. Suka dała potomstwo, które było
krzyżowane dalej z różnymi mieszańcami pinczerów i psami myśliwskimi. W ciągu
wielu lat Dobermann uzyskał stosunkowo wyrównane pogłowie psów o umaszczeniu
brązowym i czarnym podpalanym. Okazało się, że są one podatne na szkolenie,
mają usposobienie i cechy obrończe, dlatego zaczęto je wykorzystywać w różnych
akcjach policyjnych, a także jako psa tropiącego.
Po
śmierci Dobermanna hodowlę przejął inny mieszkaniec Apoldy, Otto Göller.
Kontynuował on prace hodowlane, krzyżując protoplastów dzisiejszych dobermanów
z owczarkiem niemieckim, wyżłem weimarskim, a nawet chartami. W rezultacie
otrzymał dużego, majestatycznego psa, bardzo odważnego, czujnego, a
jednocześnie przywiązanego do opiekuna. Populacja tych psów była wyrównana.
Ówczesne zdjęcia pokazują, że przypominała współczesne rasowe dobermany. Były
to już w zasadzie psy rasowe i znalazły sporo amatorów. Wreszcie w 1899 roku
Otto Göller nazwał nową rasę dobermanem, dla uczczenia jej zmarłego twórcy
(aczkolwiek sam również uchodzi za twórcę rasy) i założył Klub Dobermana. Rasa sprawdziła
się w wojsku i policji, dobermany obok owczarków niemieckich pełniły służbę
także podczas obu wojen światowych.
Doberman - opis wyglądu, charakter i usposobienie
Sylwetka dobermana jest szczupła,
ale dobrze umięśniona, a przy tym pies jest w ruchu elegancki i szlachetny. Co
istotne, sylwetka psa prawie wpisuje się w kwadrat – długość tułowia od stawu
barkowego do guza siedzeniowego u psa może być większa najwyżej o 5 proc.
wysokości w kłębie. Suka ma większą tolerancję względem tego samego parametru –
10 proc.
Szata dobermana jest
jednowarstwowa, złożona wyłącznie z włosa okrywowego. Rasa ta nie ma
podszerstka. Włos jest krótki, gęsty i twardy, dokładnie przylegający do skóry,
gatunkowo jednakowy na całym ciele. Wzorzec FCI dopuszcza umaszczenie czarne
lub czekoladowe, oba z intensywnym, wyraźnie odgraniczonym podpalaniem o
intensywnie kasztanowym kolorze. Podpalanie widoczne jest na kufie, nad oczami,
na policzkach, na spodzie szyi, na klatce piersiowej po obu stronach, na
kończynach i spodzie ogona. Nos u czarnych podpalanych czarny, u czekoladowych
– brązowy. Uszy niegdyś kopiowano (przycinano), obecnie jest to zabronione i
uszy dobermana są zwisłe, przednimi krawędziami przylegające do policzków.
Również ogon (kiedyś skracany do dwóch kręgów) pozostaje naturalny. Wzrost w
kłębie: pies – 68-72 cm, suka – 63-68 cm. Waga ciała psa – 40-45 kg, suka jest
nieco lżejsza. Jej waga to 32-35 kg. Opis we wzorcu stanowi, że cechy płci są
wyraźnie zaznaczone – suka jest mniejsza i delikatniejsza od psa.
Wzorzec amerykański uznaje również
inne warianty kolorystyczne dobermana – błękitny, biały i izabelowaty (silnie
rozjaśniony brązowy). Kiedyś uznawane były również przez FCI. Jednak z uwagi na
występowanie u psów o tych umaszczeniach wielu problemów skórnych i z sierścią
(Color Dilution Alopecia – łysienie przy rozjaśnionym umaszczeniu), FCI
wycofała się z ich uznawania i obecny wzorzec dobermana ich nie dopuszcza.
Amerykański światek kynologiczny jednak uznaje takie dobermany za psy rasowe.
Biały doberman z kolei tak naprawdę
nie jest całkiem biały – jego umaszczenie jest bardzo jasnokremowe. W Stanach
Zjednoczonych są hodowane takie psy, mające ponadto niebieskie oczy. Biały
doberman jest nadwrażliwy na światło, pod wpływem silnego słońca występuje u
niego stan zapalny skóry i oczu, dlatego jego hodowla budzi kontrowersje. W
Polsce nie ma białych dobermanów, dostępne są ich zdjęcia w sieci. Natomiast
zdarza się w miocie szczeniak błękitny.
Typowy doberman jest psem rodzinnym
i do towarzystwa, ale i doskonałym obrońcą i psem służbowym. Jego usposobienie
i zachowanie jest z natury łagodne, przyjazne, jest on wiernym i oddanym
przyjacielem rodziny, kochającym dzieci. Jest psem dość pobudliwym, co jest
charakterystyczne dla pinczerów, ale jest też bardzo odważny i nieustraszony.
Pojętny i chętnie się uczy, jest psem łatwym do ułożenia. Musi mieć bardzo
dobry kontakt z właścicielem. Odpowiednio szkolony i prowadzony, jest
milusińskim „przytulakiem”, który jednak gotów jest do największych poświęceń w
obronie swojego pana.
Usposobienie dobermana determinuje
charakterystyka jego właściciela. Powinien on być osobą zrównoważoną, spokojną,
cierpliwą i konsekwentną. Doberman jest psem posłusznym, ale też stanowi kopię
swojego pana od względem charakteru. Podporządkowuje mu się całkowicie i
odzwierciedla jego charakter, co u tej rasy odznacza się szczególnie mocno.
Zatem spokojny właściciel to spokojny pies. Do obcych doberman podchodzi z
rezerwą, ale nie atakuje bez powodu. Potrafi być psem bardzo ostrym, ale
odpowiednio ułożony, bezwzględnie posłucha komendy „nie rusz”.
Doberman to rasa podlegająca
obowiązkowi pracy. Oznacza to, że pies do uzyskania tytułu Międzynarodowego
Championa Piękności musi zdać egzamin obrończy minimum IPO-V (do którego
dopuszcza się psa po zaliczeniu egzaminu z posłuszeństwa). Na wystawach pies i
suka z tytułem IPO mogą być zgłoszone do klasy użytkowej.
Doberman – rasa
rodzinna, obronna, ale czy agresywna?
Pielęgnacja, żywienie, zdrowie - charakterystyka
Pielęgnacja dobermana nie jest
skomplikowana. Sierść wystarczy co 2 – 3 dni przetrzeć irchą. Raz w tygodniu
trzeba zajrzeć do uszu i usunąć z nich ewentualne zanieczyszczenia, konieczna
jest też kontrola zębów i zapobieganie osadzaniu się kamienia oraz skracanie
pazurów, jeżeli pies sam ich nie ściera w dostatecznym stopniu. Co kilka dni
można też przemyć oczy psa, wystarczy do tego przegotowana woda. Kąpiel całego
psa nie jest konieczna. Można mu pozwolić wykąpać się w jeziorze przy
odpowiedniej pogodzie pamiętając, że rasa ta pozbawiona jest podszerstka i musi
być dość ciepło, aby pies szybko wysechł.
Dobermana, jak każdego psa, należy
regularnie odrobaczać i poddawać szczepieniom ochronnym zgodnie z kalendarzem,
ustalonym przez lekarza weterynarii. Szczepi się zawsze po tygodniu od
odrobaczenia.
Żywienie dobermana nie różni się
specjalnie od żywienia innych psów. Różnica polega jedynie na ilości – doberman
jest sporym psem i racje żywieniowe muszą być odpowiednio większe. Należy
dokładnie przeczytać informacje na opakowaniu. Pies pracujący musi dostawać
posiłki wysokobiałkowe (karma dla psów aktywnych). Uwaga: większe rasy mają
skłonności do skrętu żołądka – bardzo niebezpiecznego i bezpośrednio
zagrażającego życiu psa. Dlatego z ostrożności pies powinien otrzymać posiłek
po około godzinie od wysiłku i po jedzeniu musi co najmniej godzinę odpoczywać.
Przed zajęciami z posłuszeństwa i obrony, a także przed wystawą, posiłku nie
podaje się. W dni, kiedy pies przebywa tylko w domu, dzienną dawkę pokarmu
rozkłada się na dwie porcje – poranną i wieczorną.
Doberman jest w zasadzie psem
zdrowym. Do hodowli jednak dopuszczony może zostać pies i suka z wynikiem
prześwietlenia stawów biodrowych w kierunku dysplazji wyłącznie A i B.
Dodatkowym wymogiem hodowlanym dla tej rasy jest też wyszkolenie obronne lub
testy psychiczne – według uznania hodowcy, który zna usposobienie swojego psa.
Charakterystyka szkolenia dobermana: posłuszeństwo i obrona,
usposobienie a sporty
Szczeniaki najlepiej wstępnie
układać w tzw. psim przedszkolu, do którego mogą uczęszczać różne psy, rasowe i
nierasowe. Są to zajęcia socjalizacyjne, połączone z zabawą i elementami posłuszeństwa.
Szczeniaki zapoznają się ze sobą i innymi ludźmi, co później ułatwia ich dalsze
szkolenie. Właściciel otrzymuje też informacje na temat dalszej pracy z psem.
Szkolenie obronne rozpoczyna się
układaniem psa w kierunku posłuszeństwa, obejmującego naukę wykonywania
poleceń: siad, waruj, zostań, do mnie, noga, aport. Pies po ukończeniu
szkolenia i zdaniu egzaminu może przystąpić do nauki obrony – IPO (Internationale Prüfung Ordnung).
Istnieją cztery stopnie wyszkolenia w kierunku „pies obronny”, od
najłatwiejszego do najtrudniejszego:
- IPO-V (pies obronny w stopniu podstawowym)
-
IPO-1 (pies obronny średnio zaawansowany)
- IPO-2 (pies obronny zaawansowany)
-
IPO-3 (wszechstronny pies obronny)
Szkolenie IPO obejmuje następujące
umiejętności:
- Tropienie
– wymagające rozpoznania konkretnego zapachu i śledzenie go na danym terenie
(podjęcie tropu). Pies powinien wykazać się dokładnością i zaangażowaniem, a
praca odbywa się często w niesprzyjających warunkach atmosferycznych
-
Posłuszeństwo
– podstawy pies ma opanowane ze wstępnego szkolenia. Tutaj są one rozbudowywane
m.in. o chodzenie przy nodze bez smyczy różnym tempem, zatrzymywanie się na
komendę z pełnego biegu z warowaniem, itp.
- Właściwa
obrona – jest to najbardziej widowiskowa część szkolenia. Tu najważniejsza
jest więź pomiędzy psem a przewodnikiem. W szkoleniu bierze udział pozorant,
którego zadaniem jest atakowanie psa lub jego przewodnika i pobudzanie w ten
sposób psa do agresji, nakierunkowanej jednak na obronę. Pozorant nie może być
osobą przypadkową. Jest to odpowiednio wyszkolona osoba, posiadająca licencję.
Musi być też odpowiednio przygotowana do pracy (kombinezon, rękaw), aby nie
odnieść obrażeń. Na komendę przewodnika pies musi puścić pozoranta i pilnować
go bez gryzienia.
W zależności od stopnia IPO,
szkolenie obejmuje różne sytuacje i zachowanie. Dla najlepiej wyszkolonych psów
organizowane są zawody, także międzynarodowe, połączone z pokazami szkolenia,
wręczaniem pucharów i medali. W zawodach IPO dobermany z powodzeniem biorą
udział, podobnie jak owczarki niemieckie, belgijskie czy rottweilery.
Szczupła, zgrabna sylwetka
dobermana predestynuje go również do innych sportów, jak dog dancing lub
agility. Rasa ta ćwiczy bardzo chętnie, uczy się szybko i łatwo, a sport traktuje
jak dobrą zabawę i okazję do wyładowania energii. Sporty nieobronne polecane są
dla psów, których właściciele nie chcą ich szkolić w kierunku obrony, ze
względu na usposobienie – psa lub własne.
Aby jednak odnieść sukces w
jakimkolwiek szkoleniu dobermana, trzeba jak najwcześniej go socjalizować, już
w okresie szczenięcym. Mały doberman powinien mieć kontakt z innymi ludźmi,
zwłaszcza dziećmi, innymi psami. Taka socjalizacja, podjęta w okresie
szczenięcym, rzutuje na całe dalsze życie psa. Dlatego warto, aby właściciel
szczeniaka jak najwcześniej skontaktował się z najbliższym oddziałem Związku
Kynologicznego w Polsce. Otrzyma tam wszelkie informacje i opis poszczególnych
szkoleń od kierownika sekcji rasy.
Doberman to
pies o dużej sprawności, inteligencji oraz atletycznej budowie ciała. Rasa
powstała na przełomie XIX i XX wieku, a dzięki swoim zaletom, szybko zdobyła
popularność na całym świecie. Z pewnością warto poznać specyfikę tej rasy i
zapoznać się z jej najistotniejszymi cechami. Poniżej dokonamy ogólnej charakterystyki
dobermanów.
Doberman —
historia i charakterystyka rasy
Dobermany zostały zaliczone do grupy pinczerów
krótkowłosych. Nazwa rasy pochodzi wprost od nazwiska ich twórczy, czyli
Fryderyka Ludwika Dobermana. Hodowca pochodził a miasteczka Apolda w Turyngii.
Mężczyzna potrzebował silnego, budzącego respekt, a jednocześnie agresywnego
psa, który będzie potrafił obronić go w przypadku zagrożenia. Ludwik Doberman
najprawdopodobniej pełnił zawód hycla, dzięki czemu miał dostęp do psów o
interesujących go gabarytach i przydatnych w obronie cechach charakteru.
Powstanie pierwszych dobermanów szacuje się na rok
1870. Pierwsze szczenięta były potomkami pinczera krótkowłosego oraz innych,
bliżej nieokreślonych ras. Według niektórych doniesień, pinczer był krzyżowany
z rottweilerami, owczarkami niemieckimi, wyżłami niemieckimi krótkowłosymi oraz
owczarkiem francuskim beauceron. Rasa szybko zyskała pożądane cechy. Wyróżniała
się umiejętnościami stróża oraz obrońcy. Z czasem psy zostaławały
wykorzystywane do pracy w policji, a po pewnym okresie zostały uznane za typowe
psy policyjne. Dla otrzymania lepszego eksterieru rasy skrzyżowano ją dodatkowo
z greyhundem oraz menchester terrierem. Próby owych krzyżówek miały miejsce na
początku XX wieku.
Dobermany pojawiły się na pierwszej wystawie już w
1899 roku. Zwyciężył w niej Graf Belling von Gronland. Większość doniesień
podaje, że to właśnie z jego linii hodowlanej wywodzą się obecne współcześnie
dobermany. Rasa zyskała największą popularność w latach międzywojennych.
Została też uznana przez międzynarodową federację FCI, która opracowała wzorzec
rasy (znajdziemy go pod numerem 143).
Wzorzec rasy określa jej najważniejsze cechy wyglądu
oraz usposobienia. Według dokumentacji, doberman musi być dobrym psem
rodzinnym, do towarzystwa, obrońcą, a także psem służbowym. Jest to rasa o
dużych umiejętnościach i wyjątkowym wyglądzie. Dobermany posiadają średnią
wielkość, mocne i dobrze umięśnione ciało. Ich sylwetka jest elegancka, dumna,
a jednocześnie zdecydowana. Długość tułowia mierzona od stawu barkowego do guza
siedzeniowego może być większa co najwyżej o 5% od wysokości w kłębie u psa lub
o 10% w przypadku suki.
Chcąc dokonać dokładniejszej charakterystyki rasy,
powinniśmy także omówić jej najbardziej widoczne cechy wyglądu. Dobermany
występują w umaszczeniu czarnym lub czekoladowym z intensywnie kasztanowym,
wyraźnie odgraniczonym podpaleniem. Podpalenie powinno występować na kufie w
postaci pojedynczej plamki na policzkach, na spodzie szyi, nad oczami oraz
parzyście na klatce piersiowej, na nadgarstkach, śródręczach, śródstopiach,
łapach, wewnętrznej stronie ud, na ramionach i na spodzie ogona. Wzorzec
określa także idealną wysokość w kłębie. Dorosły pies powinien osiągnąć
wysokość w kłębie w przedziale 68 do 72 cm. Suki mogą być nieco drobniejsze, a
ich idealna wysokość w kłębie mieści się w przedziale 63 do 68 cm. Dodatkowo
pies powinien ważyć około 40 do 45 kg, z kolei suka 32 do 35 kg.
Oczy dobermanów muszą być średniej wielkości, ciemne i
owalne. Jaśniejsze zabarwienie oczu jest dopuszczalne jedynie w przypadku psów
o czekoladowym umaszczeniem. Powieki powinny przylegać i być pokryte włosem.
Jakiekolwiek przełysienia w obrębie powiek są niepożądane. Co istotne, rasa
posiada także wysoko osadzone, stojące uszy. W krajach, w których zakazuje się
kopiowania uszu (w tym także w Polsce), osobniki powinny posiadać uszy o
średniej wielkości, które przednimi krawędziami dobrze przylegają do policzków.
Charakter i
usposobienie dobermana
Każda
dobra hodowla dobermana powinna dążyć do uzyskania pożądanych dla rasy cech
charakteru. Dobermany są psami, które mogą wzbudzać różne opinie, jednak
odpowiednio prowadzone silnie przywiązują się do opiekuna i stają się
wspaniałymi pupilami do towarzystwa.
Doberman
charakteryzuje się przyjaznym i łagodnym usposobieniem. Jego charakter jest
bardzo lojalny, a jednocześnie oddany w stosunku do swojej rodziny. Ten pełen
energii pupil bardzo lubi dzieci i z reguły podchodzi do nich z dużą
delikatnością. Doberman usposobienie posiada lekko pobudliwe i bardzo czujne.
Idealnie odnajduje się w roli stróża rodziny. Jego łagodne względem opiekuna
usposobienie okazuje się nieco nieufne w stosunku do osób obcych.
Rasa
wymaga odpowiedniej socjalizacji oraz przemyślanego szkolenia. We wzorcu rasy
możemy przeczytać, że średnio pobudliwy temperament oraz średnia czujność są
cechami pożądanymi do rasy. Doberman charakteryzuje się łatwością do ułożenia,
umiejętnością przystosowania się do różnych warunków i chęcią do współpracy z
człowiekiem. Dobry kontakt z opiekunem sprawia, że dobermany lubią pracę.
Doberman usposobienie to także duża odwaga i twardość. Prawidłowe szkolenie
wydobywa ze zwierząt pożądane cechy charakteru. Doberman musi być pewny siebie
i nieustraszony, a jednocześnie dobrze przystosowany do warunków życia w
społeczeństwie. Osobniki o lękliwym, nerwowym lub agresywnym temperamencie nie
powinny być wykorzystywane do dalszej hodowli. Owe cechy uważa się za
całkowicie dyskwalifikujące.
Zachowanie
dobermana w dużej części wynika z odpowiedniej socjalizacji oraz prawidłowego
szkolenia. Psy tej rasy mogą akceptować inne zwierzęta, o ile będą tego
nauczone. Pełen energii doberman szybko uczy się zasad panujących w domu,
zaakceptuje nawet mniejsze zwierzęta, jednak do obcych będzie podchodził z
nieufnością. Rasa wymaga doświadczonego i pewnego siebie opiekuna, który stanie
się dla niej autorytetem. Szkolenie powinno odbywać się w oparciu o wzmocnienia
pozytywne, które pozwalają na nawiązanie więzi z pupilem i pozwalają na
uzyskanie najlepszych efektów.
Pielęgnacja
dobermana
Pielęgnacja dobermana nie jest szczególnie
skomplikowana. Wszystkie istotne instrukcje związane z pielęgnacją sierści
powinniśmy uzyskać już w hodowli. Psy rasy doberman posiadają krótką,
przylegającą do ciała sierść bez podszerstka. Brak wymienianego dwa razy do
roku podszerstka sprawia, że nie będziemy mieli problemów z czyszczeniem kanap
i dywanów. Doberman nie linieje, a jego sierść nie posiada tendencji do
kołtunienia. W zupełności wystarczy szczotkowanie sierści gumową szczotką.
Czynność wykonujemy raz w tygodniu.
Brak podszerstka u dobermana oznacza mniejszą odporność
na działanie niesprzyjających warunków pogodowych. Dlatego chcąc zadbać o
zdrowie pupila w sezonie zimowym, możemy zakupić mu odpowiednią derkę, która
ochroni ciało przed mrozem. Co pewien czas powinniśmy także kontrolować uszy i
oczy pupila.
Zarówno doberman szczeniaki, jak i dorosłe psy
wymagają odpowiedniej dawki ruchu. Warto o tym pamiętać przed zakupem pupila.
Pielęgnacja zwierzaka powinna obejmować zapewnienie dostatecznej aktywności
fizycznej. Wymagane są dłuższe spacery, najlepiej połączone z ćwiczeniami i
urozmaiconymi zabawami. Kompleksowa pielęgnacja polega także na wprowadzeniu
odpowiedniego żywienia. Dobermany to psy aktywne, wymagające
wysokoenergeetycznych posiłków. Warto karmić je dobrej jakości pokarmami
mokrymi lub suchymi. Ciekawą alternatywą jest także żywienie posiłkami, które
są osobiście przygotowane przez właściciela. W tej kategorii najlepsze opinie
zdobywa dieta BARF, rekomendowana zarówno wśród niektórych psich dietetyków,
jak i hodowców.
Zdrowie
dobermana — silne i zdrowe psy
Zdrowie dobermanów to jedna z ważniejszych kwestii,
które warto wziąć pod uwagę przed zakupem szczeniaka. Rasa posiada opinie
zdrowej, i rzadko choruje na ciężkie choroby. Mimo tego, zdrowie pupila jest w
dużym stopniu uzależnione od hodowli, którą wybierzemy. Niektóre choroby (na
przykład dysplazja) mogą mieć podłoże genetyczne. Zakup zwierząt z
niesprawdzonego źródła często zwiększa ryzyko nabycia szczeniaka pochodzącego
od obarczonych dysplazją rodziców. Kolejną chorobą o podłożu genetycznym jest
dystrofia mięśni. Na przypadłość cierpią osobniki płci męskiej. W wyniku
choroby pojawia się martwica włókien mięśniowych, co przejawia się w
zaburzeniach w poruszaniu się. Choroba daje widoczne objawy i można ją
zaobserwować u młodych szczeniąt. Niestety na chwilę obecną nie znane są metody
leczenia dystrofii mięśni, a choroba może postępować przez pierwsze pół roku
życia zwierzaka.
Dobra hodowla dobermana wykonuje badania w kierunku
dysplazji stawu łokciowego i stawu barkowego. Dopuszczane do rozrodu zwierzęta
powinny być w pełni zdrowe i pełne energii. Dzięki temu ogranicza się ryzyko
wystąpienia typowych dla rasy chorób. Mimo najlepszych linii hodowlanych,
dobermany mogą niekiedy cierpieć na kilka typowych dla rasy przypadłości. Są
to:
- Choroba von Wildebranda – cierpi na
nią około 25% psów rasy doberman, a niespełna połowa może być jej nosicielami.
-
Kardiomiopatia rozstrzeniowa,
-
Wrodzona ślepota,
-
Zwichnięcia rzepki,
-
Zaćma – może dotykać około 5 %
przedstawicieli rasy doberman,
-
Nużyca,
-
Dysplazja mieszków włosowych,
-
Niedoczynność tarczycy,
-
Bielactwo,
-
Choroba tańczącego dobermana –
przypuszcza się, że choroba może mieć podłoże genetyczne. Najbardziej
charakterystyczne objawy dotyczą ruchu zwierzęcia. Pies naprzemiennie prostuje
i wygina kończyny, co może przypominać taniec,
Jak
prawidłowo żywić dobermana?
Prawidłowe żywienie psa jest podstawą dbałości o jego
zdrowie i dobre samopoczucie. Jak wiadomo, dobermany posiadają dużą potrzebę
ruchu, dlatego wymagają wysokoenergetycznego żywienia. Dawkowanie posiłków powinno
być dopasowane do wielkości oraz wieku psa.
Doberman szczeniaki na ogół zjadają wysokojakościowe
karmy suche, przeznaczone dla szczeniąt. Tego typu posiłki są odpowiednio
zbilansowane pod kątem potrzeb rosnącego organizmu. Po ukończeniu przez psa pierwszego
roku życia, można przejść na żywienie karmami przeznaczonymi dla psów
dorosłych.
Hodowla dobermana może rekomendować także żywienie
posiłkami mokrymi. Nie jest to jednak tak popularne rozwiązanie ze względu na
wyższy koszt zakupu gotowych posiłków. Ciekawą alternatywą jest natomiast dieta
BARF, która najlepiej odwzorowuje naturalne żywienie wilków. W diecie niezbędne
jest zachowanie odpowiednich proporcji pomiędzy mięsem, podrobami, kośćmi,
warzywami oraz owocami. W diecie BARF konieczne jest także podawanie
dodatkowych suplementów. Posiłków nie przygotujemy tak szybko jak w przypadku
napełnienia miski karmami gotowymi, jednak samodzielne przygotowywanie posiłków
dla psa znajduje coraz szersze grono zwolenników.
Jak już wspomnieliśmy, żywienie dobermana powinno być
odpowiednio dopasowane do jego wielkości oraz wieku. Bardzo istotną kwestią
jest także wprowadzenie regularności w żywieniu. Szczenięta powinny jeść
przynajmniej trzy razy na dobę, a dorosłe dobermany minimum dwa razy. Posiłki
warto zaplanować po spacerze fizycznym. Zbyt intensywna dawka ruchu po posiłku
mogłaby doprowadzić do pojawienia się skrętu żołądka. Dlatego pies po posiłku
nie powinien szybko biegać czy intensywnie skakać. Znacznie bezpieczniejszym
rozwiązaniem będzie umożliwienie mu spokojnego wypoczynku po jedzeniu.
Ile
kosztuje doberman?
Wielu przyszłych właścicieli psów zadaje sobie
pytanie, ile kosztuje doberman. Cena za szczeniaki może być uzależniona od
kilku istotnych czynników. Pierwszym z pewnością okaże się dana hodowla dobermana,
a w zasadzie jej przynależność do organizacji kynologicznej. W naszym kraju
największą renomą cieszą się hodowle, które należą do Związku Kynologicznego w
Polsce. ZKwP to jedyny krajowy związek kynologiczny, który należy do
międzynarodowej federacji FCI. Doberman cena szczeniaków z pochodzeniem FCI z
pewnością okaże się wyższa od kosztów, które trzeba ponieść na rzecz zakupu
szczeniąt z innych związków lub stowarzyszeń.
Aby w pełni odpowiedzieć na pytanie, ile kosztuje
doberman, musimy także uwzględnić renomę hodowli oraz linię hodowlaną. Im
bardziej znana jest hodowla dobermana i lepsze osiągnięcia rodziców szczeniąt,
tym wyższa cena zakupu młodego pupila. Doberman cena będzie także uzależniona
od ewentualnych możliwości brania udziału w wystawach. W wielu hodowlach
znajdziemy szczeniaki sprzedawane w roli pupila domowego. Jest to pies, który
nie może brać udziału w wystawach, a co za tym idzie, nie może być wykorzystany
do dalszej hodowli. Dobermany w opcji wystawowej mogą uzyskać w przyszłości odpowiednie
noty, które zapewnią im tytuł suki hodowlanej lub psa reproduktora. Cena
dobermana wystawowego może być nawet dwukrotnie wyższa.
Ile kosztuje doberman z hodowli zarejestrowanej w
Związku Kynologicznym w Polsce? Średnia cena szczeniąt z mało znanych hodowli
na ogół waha się w przedziale 5 000 – 6 000 zł. Z kolei doberman z
renomowanej, znanej w całym kraju hodowli może kosztować około 6 000 –
9 000 zł. Cena szczeniąt z uprawnieniami do brania udziału w wystawach
często okazuje się jeszcze wyższa, a górna granica niejednokrotnie przekracza
kwotę 10 000 zł.
Warto przy tym pamiętać, że ceny szczeniąt ulegają
nieustannym wahaniom. Aktualna sytuacja związana z pandemią Covid 19 mocno
wpłynęła na stawki zakupu większości ras psów. Sytuacja cenowa okazuje się bardzo
dynamiczna, dlatego warto samodzielnie sprawdzić ceny hodowców w swojej okolicy
i wybrać godne zaufania źródło zakupu szczeniaka
Jak znaleźć
dobrą hodowlę dobermanów?
Wybór dobrej hodowli dobermanów ma kluczowe znaczenie
dla zakupu w pełni zdrowego, zgodnego ze wzorcem rasy szczeniaka. W naszym
kraju działa wiele hodowli, które posiadają dobermany na sprzedaż. Niestety nie
każde źródło zakupu dokłada starań do udoskonalania rasy i dopuszczania do
rozrodu wyłącznie idealnych osobników.
W niektórych przypadkach pierwszym kryterium wyboru
hodowli jest cena zakupu. Dlatego warto pamiętać, że szczeniak jest wydatkiem,
który na ogół ponosimy raz na kilkanaście lat. Podejrzanie atrakcyjna cena
młodego pupila może być dla nas sygnałem ostrzegawczym. Dobra hodowla musi
zapłacić za badania suki hodowlanej, ewentualne krycie reproduktorem (jeśli nie
posiada go u siebie). Niemałym wydatkiem będą także szczepienia szczeniąt,
odrobaczenia oraz kompleksowe badania. Dlatego warto unikać miejsc, które
sprzedają szczenięta w cenie 500 czy 1000 zł. Na ogół oznacza to pseudohodowle,
a na pozór tani zakup szczeniaka może być tylko pozorną oszczędnością.
Znacznie lepszym pomysłem będzie zapoznanie się z
ofertami przynajmniej kilku hodowli. Warto poznać opinie na temat ewentualnego
miejsca zakupu. Wiele hodowli prowadzi własne strony internetowe, na których
możemy poznać rodziców szczeniąt i przyjrzeć się dostępnym na sprzedaż miotom.
Nieoceniony będzie także indywidualny kontakt z hodowcą. Dzięki niemu poznamy
ceny szczeniąt, predyspozycje danych linii hodowlanych oraz wszystkie szczegóły
związane z zakupem małego dobermana.
W Polsce działa wiele związków i stowarzyszeń
kynologicznych. Największą renomą cieszy się Związek Kynologiczny w Polsce,
który jako jedyny w kraju należy do międzynarodowej federacji FCI. Hodowle
należące do ZKwP na ogół nie wydają szczeniaków z rodowodem, a z metryką.
Wszystkie szczenięta z miotu otrzymują metryki, jednak nie każde z nich będzie
posiadało uprawnienia do brania udziału w wystawach. Jest to opcja skierowana
do osób, które planują własną hodowlę psów. Uprawnienia wystawowe są wpisane w
dokumentację zwierzaka i otwierają drogę do uzyskiwania przez niego tytułów.
Cena za szczenięta wystawowe z pewnością okaże się wyższa w porównaniu ze
stawkami za dobermany przeznaczone do roli pupila rodziny.