Doberman

Doberman był bardzo modnym psem w latach 60. I 70. XX wieku. Pod koniec ubiegłego stulecia jego popularność zaczęła systematycznie spadać, a obecnie psy tej rasy są rzadkością na wystawach. Szkoda, bo mimo że rasa ta została umieszczona na liście psów agresywnych, to agresywna z pewnością nie jest i ma pokojowe usposobienie, o ile jest właściwie prowadzona. W każdym razie z naszego otoczenia zniknął ten średnio duży, zgrabny i majestatyczny pies.

Pochodzenie, wygląd, charakter i przeznaczenie dobermana

Rys historyczny rasy doberman pinscher

Wszystko zaczęło się, kiedy w miasteczku Apolda w niemieckiej Turyngii. Pod dach miejscowego poborcy podatkowego i windykatora długów, Friedricha Ludwiga Dobermanna, trafiła dość sporych rozmiarów szara suka. Otrzymała imię Gwiazdka (Starlet) i stała się ulubienicą swojego pana. Legenda głosi, że Dobermann pełnił również obowiązki miejskiego hycla, choć informacje te nie są do końca potwierdzone. Niemniej zawód, jaki uprawiał, nie czynił go lubianym obywatelem i niejednokrotnie bał się on o swoje zdrowie, a nawet życie. Uznał zatem, że wyhoduje psa, który będzie stróżem obejścia i obrońcą, a przy tym wiernym towarzyszem życia.

Pracę hodowlaną Dobermann rozpoczął od skrzyżowania Gwiazdki z tzw. psem rzeźnickim. Psy rzeźnickie była to rasa, od której m.in. wywiedziono rottweilery. Suka dała potomstwo, które było krzyżowane dalej z różnymi mieszańcami pinczerów i psami myśliwskimi. W ciągu wielu lat Dobermann uzyskał stosunkowo wyrównane pogłowie psów o umaszczeniu brązowym i czarnym podpalanym. Okazało się, że są one podatne na szkolenie, mają usposobienie i cechy obrończe, dlatego zaczęto je wykorzystywać w różnych akcjach policyjnych, a także jako psa tropiącego.

Po śmierci Dobermanna hodowlę przejął inny mieszkaniec Apoldy, Otto Göller. Kontynuował on prace hodowlane, krzyżując protoplastów dzisiejszych dobermanów z owczarkiem niemieckim, wyżłem weimarskim, a nawet chartami. W rezultacie otrzymał dużego, majestatycznego psa, bardzo odważnego, czujnego, a jednocześnie przywiązanego do opiekuna. Populacja tych psów była wyrównana. Ówczesne zdjęcia pokazują, że przypominała współczesne rasowe dobermany. Były to już w zasadzie psy rasowe i znalazły sporo amatorów. Wreszcie w 1899 roku Otto Göller nazwał nową rasę dobermanem, dla uczczenia jej zmarłego twórcy (aczkolwiek sam również uchodzi za twórcę rasy) i założył Klub Dobermana. Rasa sprawdziła się w wojsku i policji, dobermany obok owczarków niemieckich pełniły służbę także podczas obu wojen światowych.

Doberman - opis wyglądu, charakter i usposobienie

Sylwetka dobermana jest szczupła, ale dobrze umięśniona, a przy tym pies jest w ruchu elegancki i szlachetny. Co istotne, sylwetka psa prawie wpisuje się w kwadrat – długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego u psa może być większa najwyżej o 5 proc. wysokości w kłębie. Suka ma większą tolerancję względem tego samego parametru – 10 proc.

Szata dobermana jest jednowarstwowa, złożona wyłącznie z włosa okrywowego. Rasa ta nie ma podszerstka. Włos jest krótki, gęsty i twardy, dokładnie przylegający do skóry, gatunkowo jednakowy na całym ciele. Wzorzec FCI dopuszcza umaszczenie czarne lub czekoladowe, oba z intensywnym, wyraźnie odgraniczonym podpalaniem o intensywnie kasztanowym kolorze. Podpalanie widoczne jest na kufie, nad oczami, na policzkach, na spodzie szyi, na klatce piersiowej po obu stronach, na kończynach i spodzie ogona. Nos u czarnych podpalanych czarny, u czekoladowych – brązowy. Uszy niegdyś kopiowano (przycinano), obecnie jest to zabronione i uszy dobermana są zwisłe, przednimi krawędziami przylegające do policzków. Również ogon (kiedyś skracany do dwóch kręgów) pozostaje naturalny. Wzrost w kłębie: pies – 68-72 cm, suka – 63-68 cm. Waga ciała psa – 40-45 kg, suka jest nieco lżejsza. Jej waga to 32-35 kg. Opis we wzorcu stanowi, że cechy płci są wyraźnie zaznaczone – suka jest mniejsza i delikatniejsza od psa.

Wzorzec amerykański uznaje również inne warianty kolorystyczne dobermana – błękitny, biały i izabelowaty (silnie rozjaśniony brązowy). Kiedyś uznawane były również przez FCI. Jednak z uwagi na występowanie u psów o tych umaszczeniach wielu problemów skórnych i z sierścią (Color Dilution Alopecia – łysienie przy rozjaśnionym umaszczeniu), FCI wycofała się z ich uznawania i obecny wzorzec dobermana ich nie dopuszcza. Amerykański światek kynologiczny jednak uznaje takie dobermany za psy rasowe.

Biały doberman z kolei tak naprawdę nie jest całkiem biały – jego umaszczenie jest bardzo jasnokremowe. W Stanach Zjednoczonych są hodowane takie psy, mające ponadto niebieskie oczy. Biały doberman jest nadwrażliwy na światło, pod wpływem silnego słońca występuje u niego stan zapalny skóry i oczu, dlatego jego hodowla budzi kontrowersje. W Polsce nie ma białych dobermanów, dostępne są ich zdjęcia w sieci. Natomiast zdarza się w miocie szczeniak błękitny.

Typowy doberman jest psem rodzinnym i do towarzystwa, ale i doskonałym obrońcą i psem służbowym. Jego usposobienie i zachowanie jest z natury łagodne, przyjazne, jest on wiernym i oddanym przyjacielem rodziny, kochającym dzieci. Jest psem dość pobudliwym, co jest charakterystyczne dla pinczerów, ale jest też bardzo odważny i nieustraszony. Pojętny i chętnie się uczy, jest psem łatwym do ułożenia. Musi mieć bardzo dobry kontakt z właścicielem. Odpowiednio szkolony i prowadzony, jest milusińskim „przytulakiem”, który jednak gotów jest do największych poświęceń w obronie swojego pana.

Usposobienie dobermana determinuje charakterystyka jego właściciela. Powinien on być osobą zrównoważoną, spokojną, cierpliwą i konsekwentną. Doberman jest psem posłusznym, ale też stanowi kopię swojego pana od względem charakteru. Podporządkowuje mu się całkowicie i odzwierciedla jego charakter, co u tej rasy odznacza się szczególnie mocno. Zatem spokojny właściciel to spokojny pies. Do obcych doberman podchodzi z rezerwą, ale nie atakuje bez powodu. Potrafi być psem bardzo ostrym, ale odpowiednio ułożony, bezwzględnie posłucha komendy „nie rusz”.

Doberman to rasa podlegająca obowiązkowi pracy. Oznacza to, że pies do uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Piękności musi zdać egzamin obrończy minimum IPO-V (do którego dopuszcza się psa po zaliczeniu egzaminu z posłuszeństwa). Na wystawach pies i suka z tytułem IPO mogą być zgłoszone do klasy użytkowej.

Doberman – rasa rodzinna, obronna, ale czy agresywna?

Pielęgnacja, żywienie, zdrowie - charakterystyka

Pielęgnacja dobermana nie jest skomplikowana. Sierść wystarczy co 2 – 3 dni przetrzeć irchą. Raz w tygodniu trzeba zajrzeć do uszu i usunąć z nich ewentualne zanieczyszczenia, konieczna jest też kontrola zębów i zapobieganie osadzaniu się kamienia oraz skracanie pazurów, jeżeli pies sam ich nie ściera w dostatecznym stopniu. Co kilka dni można też przemyć oczy psa, wystarczy do tego przegotowana woda. Kąpiel całego psa nie jest konieczna. Można mu pozwolić wykąpać się w jeziorze przy odpowiedniej pogodzie pamiętając, że rasa ta pozbawiona jest podszerstka i musi być dość ciepło, aby pies szybko wysechł.

Dobermana, jak każdego psa, należy regularnie odrobaczać i poddawać szczepieniom ochronnym zgodnie z kalendarzem, ustalonym przez lekarza weterynarii. Szczepi się zawsze po tygodniu od odrobaczenia.

Żywienie dobermana nie różni się specjalnie od żywienia innych psów. Różnica polega jedynie na ilości – doberman jest sporym psem i racje żywieniowe muszą być odpowiednio większe. Należy dokładnie przeczytać informacje na opakowaniu. Pies pracujący musi dostawać posiłki wysokobiałkowe (karma dla psów aktywnych). Uwaga: większe rasy mają skłonności do skrętu żołądka – bardzo niebezpiecznego i bezpośrednio zagrażającego życiu psa. Dlatego z ostrożności pies powinien otrzymać posiłek po około godzinie od wysiłku i po jedzeniu musi co najmniej godzinę odpoczywać. Przed zajęciami z posłuszeństwa i obrony, a także przed wystawą, posiłku nie podaje się. W dni, kiedy pies przebywa tylko w domu, dzienną dawkę pokarmu rozkłada się na dwie porcje – poranną i wieczorną.

Doberman jest w zasadzie psem zdrowym. Do hodowli jednak dopuszczony może zostać pies i suka z wynikiem prześwietlenia stawów biodrowych w kierunku dysplazji wyłącznie A i B. Dodatkowym wymogiem hodowlanym dla tej rasy jest też wyszkolenie obronne lub testy psychiczne – według uznania hodowcy, który zna usposobienie swojego psa.

Charakterystyka szkolenia dobermana: posłuszeństwo i obrona, usposobienie a sporty

Szczeniaki najlepiej wstępnie układać w tzw. psim przedszkolu, do którego mogą uczęszczać różne psy, rasowe i nierasowe. Są to zajęcia socjalizacyjne, połączone z zabawą i elementami posłuszeństwa. Szczeniaki zapoznają się ze sobą i innymi ludźmi, co później ułatwia ich dalsze szkolenie. Właściciel otrzymuje też informacje na temat dalszej pracy z psem.

Szkolenie obronne rozpoczyna się układaniem psa w kierunku posłuszeństwa, obejmującego naukę wykonywania poleceń: siad, waruj, zostań, do mnie, noga, aport. Pies po ukończeniu szkolenia i zdaniu egzaminu może przystąpić do nauki obrony – IPO (Internationale Prüfung Ordnung). Istnieją cztery stopnie wyszkolenia w kierunku „pies obronny”, od najłatwiejszego do najtrudniejszego:

• IPO-V (pies obronny w stopniu podstawowym)
• IPO-1 (pies obronny średnio zaawansowany)
• IPO-2 (pies obronny zaawansowany)
• IPO-3 (wszechstronny pies obronny)

Szkolenie IPO obejmuje następujące umiejętności:

• Tropienie – wymagające rozpoznania konkretnego zapachu i śledzenie go na danym terenie (podjęcie tropu). Pies powinien wykazać się dokładnością i zaangażowaniem, a praca odbywa się często w niesprzyjających warunkach atmosferycznych
• Posłuszeństwo – podstawy pies ma opanowane ze wstępnego szkolenia. Tutaj są one rozbudowywane m.in. o chodzenie przy nodze bez smyczy różnym tempem, zatrzymywanie się na komendę z pełnego biegu z warowaniem, itp.
• Właściwa obrona – jest to najbardziej widowiskowa część szkolenia. Tu najważniejsza jest więź pomiędzy psem a przewodnikiem. W szkoleniu bierze udział pozorant, którego zadaniem jest atakowanie psa lub jego przewodnika i pobudzanie w ten sposób psa do agresji, nakierunkowanej jednak na obronę. Pozorant nie może być osobą przypadkową. Jest to odpowiednio wyszkolona osoba, posiadająca licencję. Musi być też odpowiednio przygotowana do pracy (kombinezon, rękaw), aby nie odnieść obrażeń. Na komendę przewodnika pies musi puścić pozoranta i pilnować go bez gryzienia.

W zależności od stopnia IPO, szkolenie obejmuje różne sytuacje i zachowanie. Dla najlepiej wyszkolonych psów organizowane są zawody, także międzynarodowe, połączone z pokazami szkolenia, wręczaniem pucharów i medali. W zawodach IPO dobermany z powodzeniem biorą udział, podobnie jak owczarki niemieckie, belgijskie czy rottweilery.

Szczupła, zgrabna sylwetka dobermana predestynuje go również do innych sportów, jak dog dancing lub agility. Rasa ta ćwiczy bardzo chętnie, uczy się szybko i łatwo, a sport traktuje jak dobrą zabawę i okazję do wyładowania energii. Sporty nieobronne polecane są dla psów, których właściciele nie chcą ich szkolić w kierunku obrony, ze względu na usposobienie – psa lub własne.

Aby jednak odnieść sukces w jakimkolwiek szkoleniu dobermana, trzeba jak najwcześniej go socjalizować, już w okresie szczenięcym. Mały doberman powinien mieć kontakt z innymi ludźmi, zwłaszcza dziećmi, innymi psami. Taka socjalizacja, podjęta w okresie szczenięcym, rzutuje na całe dalsze życie psa. Dlatego warto, aby właściciel szczeniaka jak najwcześniej skontaktował się z najbliższym oddziałem Związku Kynologicznego w Polsce. Otrzyma tam wszelkie informacje i opis poszczególnych szkoleń od kierownika sekcji rasy.

Doberman to pies o dużej sprawności, inteligencji oraz atletycznej budowie ciała. Rasa powstała na przełomie XIX i XX wieku, a dzięki swoim zaletom, szybko zdobyła popularność na całym świecie. Z pewnością warto poznać specyfikę tej rasy i zapoznać się z jej najistotniejszymi cechami. Poniżej dokonamy ogólnej charakterystyki dobermanów.

Doberman — historia i charakterystyka rasy

Dobermany zostały zaliczone do grupy pinczerów krótkowłosych. Nazwa rasy pochodzi wprost od nazwiska ich twórczy, czyli Fryderyka Ludwika Dobermana. Hodowca pochodził a miasteczka Apolda w Turyngii. Mężczyzna potrzebował silnego, budzącego respekt, a jednocześnie agresywnego psa, który będzie potrafił obronić go w przypadku zagrożenia. Ludwik Doberman najprawdopodobniej pełnił zawód hycla, dzięki czemu miał dostęp do psów o interesujących go gabarytach i przydatnych w obronie cechach charakteru.

Powstanie pierwszych dobermanów szacuje się na rok 1870. Pierwsze szczenięta były potomkami pinczera krótkowłosego oraz innych, bliżej nieokreślonych ras. Według niektórych doniesień, pinczer był krzyżowany z rottweilerami, owczarkami niemieckimi, wyżłami niemieckimi krótkowłosymi oraz owczarkiem francuskim beauceron. Rasa szybko zyskała pożądane cechy. Wyróżniała się umiejętnościami stróża oraz obrońcy. Z czasem psy zostaławały wykorzystywane do pracy w policji, a po pewnym okresie zostały uznane za typowe psy policyjne. Dla otrzymania lepszego eksterieru rasy skrzyżowano ją dodatkowo z greyhundem oraz menchester terrierem. Próby owych krzyżówek miały miejsce na początku XX wieku.

Dobermany pojawiły się na pierwszej wystawie już w 1899 roku. Zwyciężył w niej Graf Belling von Gronland. Większość doniesień podaje, że to właśnie z jego linii hodowlanej wywodzą się obecne współcześnie dobermany. Rasa zyskała największą popularność w latach międzywojennych. Została też uznana przez międzynarodową federację FCI, która opracowała wzorzec rasy (znajdziemy go pod numerem 143).

Wzorzec rasy określa jej najważniejsze cechy wyglądu oraz usposobienia. Według dokumentacji, doberman musi być dobrym psem rodzinnym, do towarzystwa, obrońcą, a także psem służbowym. Jest to rasa o dużych umiejętnościach i wyjątkowym wyglądzie. Dobermany posiadają średnią wielkość, mocne i dobrze umięśnione ciało. Ich sylwetka jest elegancka, dumna, a jednocześnie zdecydowana. Długość tułowia mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego może być większa co najwyżej o 5% od wysokości w kłębie u psa lub o 10% w przypadku suki.

Chcąc dokonać dokładniejszej charakterystyki rasy, powinniśmy także omówić jej najbardziej widoczne cechy wyglądu. Dobermany występują w umaszczeniu czarnym lub czekoladowym z intensywnie kasztanowym, wyraźnie odgraniczonym podpaleniem. Podpalenie powinno występować na kufie w postaci pojedynczej plamki na policzkach, na spodzie szyi, nad oczami oraz parzyście na klatce piersiowej, na nadgarstkach, śródręczach, śródstopiach, łapach, wewnętrznej stronie ud, na ramionach i na spodzie ogona. Wzorzec określa także idealną wysokość w kłębie. Dorosły pies powinien osiągnąć wysokość w kłębie w przedziale 68 do 72 cm. Suki mogą być nieco drobniejsze, a ich idealna wysokość w kłębie mieści się w przedziale 63 do 68 cm. Dodatkowo pies powinien ważyć około 40 do 45 kg, z kolei suka 32 do 35 kg.

Oczy dobermanów muszą być średniej wielkości, ciemne i owalne. Jaśniejsze zabarwienie oczu jest dopuszczalne jedynie w przypadku psów o czekoladowym umaszczeniem. Powieki powinny przylegać i być pokryte włosem. Jakiekolwiek przełysienia w obrębie powiek są niepożądane. Co istotne, rasa posiada także wysoko osadzone, stojące uszy. W krajach, w których zakazuje się kopiowania uszu (w tym także w Polsce), osobniki powinny posiadać uszy o średniej wielkości, które przednimi krawędziami dobrze przylegają do policzków.

Charakter i usposobienie dobermana

Każda dobra hodowla dobermana powinna dążyć do uzyskania pożądanych dla rasy cech charakteru. Dobermany są psami, które mogą wzbudzać różne opinie, jednak odpowiednio prowadzone silnie przywiązują się do opiekuna i stają się wspaniałymi pupilami do towarzystwa.

Doberman charakteryzuje się przyjaznym i łagodnym usposobieniem. Jego charakter jest bardzo lojalny, a jednocześnie oddany w stosunku do swojej rodziny. Ten pełen energii pupil bardzo lubi dzieci i z reguły podchodzi do nich z dużą delikatnością. Doberman usposobienie posiada lekko pobudliwe i bardzo czujne. Idealnie odnajduje się w roli stróża rodziny. Jego łagodne względem opiekuna usposobienie okazuje się nieco nieufne w stosunku do osób obcych.

Rasa wymaga odpowiedniej socjalizacji oraz przemyślanego szkolenia. We wzorcu rasy możemy przeczytać, że średnio pobudliwy temperament oraz średnia czujność są cechami pożądanymi do rasy. Doberman charakteryzuje się łatwością do ułożenia, umiejętnością przystosowania się do różnych warunków i chęcią do współpracy z człowiekiem. Dobry kontakt z opiekunem sprawia, że dobermany lubią pracę. Doberman usposobienie to także duża odwaga i twardość. Prawidłowe szkolenie wydobywa ze zwierząt pożądane cechy charakteru. Doberman musi być pewny siebie i nieustraszony, a jednocześnie dobrze przystosowany do warunków życia w społeczeństwie. Osobniki o lękliwym, nerwowym lub agresywnym temperamencie nie powinny być wykorzystywane do dalszej hodowli. Owe cechy uważa się za całkowicie dyskwalifikujące.

Zachowanie dobermana w dużej części wynika z odpowiedniej socjalizacji oraz prawidłowego szkolenia. Psy tej rasy mogą akceptować inne zwierzęta, o ile będą tego nauczone. Pełen energii doberman szybko uczy się zasad panujących w domu, zaakceptuje nawet mniejsze zwierzęta, jednak do obcych będzie podchodził z nieufnością. Rasa wymaga doświadczonego i pewnego siebie opiekuna, który stanie się dla niej autorytetem. Szkolenie powinno odbywać się w oparciu o wzmocnienia pozytywne, które pozwalają na nawiązanie więzi z pupilem i pozwalają na uzyskanie najlepszych efektów.

Pielęgnacja dobermana

Pielęgnacja dobermana nie jest szczególnie skomplikowana. Wszystkie istotne instrukcje związane z pielęgnacją sierści powinniśmy uzyskać już w hodowli. Psy rasy doberman posiadają krótką, przylegającą do ciała sierść bez podszerstka. Brak wymienianego dwa razy do roku podszerstka sprawia, że nie będziemy mieli problemów z czyszczeniem kanap i dywanów. Doberman nie linieje, a jego sierść nie posiada tendencji do kołtunienia. W zupełności wystarczy szczotkowanie sierści gumową szczotką. Czynność wykonujemy raz w tygodniu.

Brak podszerstka u dobermana oznacza mniejszą odporność na działanie niesprzyjających warunków pogodowych. Dlatego chcąc zadbać o zdrowie pupila w sezonie zimowym, możemy zakupić mu odpowiednią derkę, która ochroni ciało przed mrozem. Co pewien czas powinniśmy także kontrolować uszy i oczy pupila.

Zarówno doberman szczeniaki, jak i dorosłe psy wymagają odpowiedniej dawki ruchu. Warto o tym pamiętać przed zakupem pupila. Pielęgnacja zwierzaka powinna obejmować zapewnienie dostatecznej aktywności fizycznej. Wymagane są dłuższe spacery, najlepiej połączone z ćwiczeniami i urozmaiconymi zabawami. Kompleksowa pielęgnacja polega także na wprowadzeniu odpowiedniego żywienia. Dobermany to psy aktywne, wymagające wysokoenergeetycznych posiłków. Warto karmić je dobrej jakości pokarmami mokrymi lub suchymi. Ciekawą alternatywą jest także żywienie posiłkami, które są osobiście przygotowane przez właściciela. W tej kategorii najlepsze opinie zdobywa dieta BARF, rekomendowana zarówno wśród niektórych psich dietetyków, jak i hodowców.

Zdrowie dobermana — silne i zdrowe psy

Zdrowie dobermanów to jedna z ważniejszych kwestii, które warto wziąć pod uwagę przed zakupem szczeniaka. Rasa posiada opinie zdrowej, i rzadko choruje na ciężkie choroby. Mimo tego, zdrowie pupila jest w dużym stopniu uzależnione od hodowli, którą wybierzemy. Niektóre choroby (na przykład dysplazja) mogą mieć podłoże genetyczne. Zakup zwierząt z niesprawdzonego źródła często zwiększa ryzyko nabycia szczeniaka pochodzącego od obarczonych dysplazją rodziców. Kolejną chorobą o podłożu genetycznym jest dystrofia mięśni. Na przypadłość cierpią osobniki płci męskiej. W wyniku choroby pojawia się martwica włókien mięśniowych, co przejawia się w zaburzeniach w poruszaniu się. Choroba daje widoczne objawy i można ją zaobserwować u młodych szczeniąt. Niestety na chwilę obecną nie znane są metody leczenia dystrofii mięśni, a choroba może postępować przez pierwsze pół roku życia zwierzaka.

Dobra hodowla dobermana wykonuje badania w kierunku dysplazji stawu łokciowego i stawu barkowego. Dopuszczane do rozrodu zwierzęta powinny być w pełni zdrowe i pełne energii. Dzięki temu ogranicza się ryzyko wystąpienia typowych dla rasy chorób. Mimo najlepszych linii hodowlanych, dobermany mogą niekiedy cierpieć na kilka typowych dla rasy przypadłości. Są to:

• Choroba von Wildebranda – cierpi na nią około 25% psów rasy doberman, a niespełna połowa może być jej nosicielami.
• Kardiomiopatia rozstrzeniowa,
• Wrodzona ślepota,
• Zwichnięcia rzepki,
• Zaćma – może dotykać około 5 % przedstawicieli rasy doberman,
• Nużyca,
• Dysplazja mieszków włosowych,
• Niedoczynność tarczycy,
• Bielactwo,
• Choroba tańczącego dobermana – przypuszcza się, że choroba może mieć podłoże genetyczne. Najbardziej charakterystyczne objawy dotyczą ruchu zwierzęcia. Pies naprzemiennie prostuje i wygina kończyny, co może przypominać taniec,

Jak prawidłowo żywić dobermana?

Prawidłowe żywienie psa jest podstawą dbałości o jego zdrowie i dobre samopoczucie. Jak wiadomo, dobermany posiadają dużą potrzebę ruchu, dlatego wymagają wysokoenergetycznego żywienia. Dawkowanie posiłków powinno być dopasowane do wielkości oraz wieku psa.

Doberman szczeniaki na ogół zjadają wysokojakościowe karmy suche, przeznaczone dla szczeniąt. Tego typu posiłki są odpowiednio zbilansowane pod kątem potrzeb rosnącego organizmu. Po ukończeniu przez psa pierwszego roku życia, można przejść na żywienie karmami przeznaczonymi dla psów dorosłych.

Hodowla dobermana może rekomendować także żywienie posiłkami mokrymi. Nie jest to jednak tak popularne rozwiązanie ze względu na wyższy koszt zakupu gotowych posiłków. Ciekawą alternatywą jest natomiast dieta BARF, która najlepiej odwzorowuje naturalne żywienie wilków. W diecie niezbędne jest zachowanie odpowiednich proporcji pomiędzy mięsem, podrobami, kośćmi, warzywami oraz owocami. W diecie BARF konieczne jest także podawanie dodatkowych suplementów. Posiłków nie przygotujemy tak szybko jak w przypadku napełnienia miski karmami gotowymi, jednak samodzielne przygotowywanie posiłków dla psa znajduje coraz szersze grono zwolenników.

Jak już wspomnieliśmy, żywienie dobermana powinno być odpowiednio dopasowane do jego wielkości oraz wieku. Bardzo istotną kwestią jest także wprowadzenie regularności w żywieniu. Szczenięta powinny jeść przynajmniej trzy razy na dobę, a dorosłe dobermany minimum dwa razy. Posiłki warto zaplanować po spacerze fizycznym. Zbyt intensywna dawka ruchu po posiłku mogłaby doprowadzić do pojawienia się skrętu żołądka. Dlatego pies po posiłku nie powinien szybko biegać czy intensywnie skakać. Znacznie bezpieczniejszym rozwiązaniem będzie umożliwienie mu spokojnego wypoczynku po jedzeniu.

Ile kosztuje doberman?

Wielu przyszłych właścicieli psów zadaje sobie pytanie, ile kosztuje doberman. Cena za szczeniaki może być uzależniona od kilku istotnych czynników. Pierwszym z pewnością okaże się dana hodowla dobermana, a w zasadzie jej przynależność do organizacji kynologicznej. W naszym kraju największą renomą cieszą się hodowle, które należą do Związku Kynologicznego w Polsce. ZKwP to jedyny krajowy związek kynologiczny, który należy do międzynarodowej federacji FCI. Doberman cena szczeniaków z pochodzeniem FCI z pewnością okaże się wyższa od kosztów, które trzeba ponieść na rzecz zakupu szczeniąt z innych związków lub stowarzyszeń.

Aby w pełni odpowiedzieć na pytanie, ile kosztuje doberman, musimy także uwzględnić renomę hodowli oraz linię hodowlaną. Im bardziej znana jest hodowla dobermana i lepsze osiągnięcia rodziców szczeniąt, tym wyższa cena zakupu młodego pupila. Doberman cena będzie także uzależniona od ewentualnych możliwości brania udziału w wystawach. W wielu hodowlach znajdziemy szczeniaki sprzedawane w roli pupila domowego. Jest to pies, który nie może brać udziału w wystawach, a co za tym idzie, nie może być wykorzystany do dalszej hodowli. Dobermany w opcji wystawowej mogą uzyskać w przyszłości odpowiednie noty, które zapewnią im tytuł suki hodowlanej lub psa reproduktora. Cena dobermana wystawowego może być nawet dwukrotnie wyższa.

Ile kosztuje doberman z hodowli zarejestrowanej w Związku Kynologicznym w Polsce? Średnia cena szczeniąt z mało znanych hodowli na ogół waha się w przedziale 5 000 – 6 000 zł. Z kolei doberman z renomowanej, znanej w całym kraju hodowli może kosztować około 6 000 – 9 000 zł. Cena szczeniąt z uprawnieniami do brania udziału w wystawach często okazuje się jeszcze wyższa, a górna granica niejednokrotnie przekracza kwotę 10 000 zł.

Warto przy tym pamiętać, że ceny szczeniąt ulegają nieustannym wahaniom. Aktualna sytuacja związana z pandemią Covid 19 mocno wpłynęła na stawki zakupu większości ras psów. Sytuacja cenowa okazuje się bardzo dynamiczna, dlatego warto samodzielnie sprawdzić ceny hodowców w swojej okolicy i wybrać godne zaufania źródło zakupu szczeniaka

Jak znaleźć dobrą hodowlę dobermanów?

Wybór dobrej hodowli dobermanów ma kluczowe znaczenie dla zakupu w pełni zdrowego, zgodnego ze wzorcem rasy szczeniaka. W naszym kraju działa wiele hodowli, które posiadają dobermany na sprzedaż. Niestety nie każde źródło zakupu dokłada starań do udoskonalania rasy i dopuszczania do rozrodu wyłącznie idealnych osobników.

W niektórych przypadkach pierwszym kryterium wyboru hodowli jest cena zakupu. Dlatego warto pamiętać, że szczeniak jest wydatkiem, który na ogół ponosimy raz na kilkanaście lat. Podejrzanie atrakcyjna cena młodego pupila może być dla nas sygnałem ostrzegawczym. Dobra hodowla musi zapłacić za badania suki hodowlanej, ewentualne krycie reproduktorem (jeśli nie posiada go u siebie). Niemałym wydatkiem będą także szczepienia szczeniąt, odrobaczenia oraz kompleksowe badania. Dlatego warto unikać miejsc, które sprzedają szczenięta w cenie 500 czy 1000 zł. Na ogół oznacza to pseudohodowle, a na pozór tani zakup szczeniaka może być tylko pozorną oszczędnością.

Znacznie lepszym pomysłem będzie zapoznanie się z ofertami przynajmniej kilku hodowli. Warto poznać opinie na temat ewentualnego miejsca zakupu. Wiele hodowli prowadzi własne strony internetowe, na których możemy poznać rodziców szczeniąt i przyjrzeć się dostępnym na sprzedaż miotom. Nieoceniony będzie także indywidualny kontakt z hodowcą. Dzięki niemu poznamy ceny szczeniąt, predyspozycje danych linii hodowlanych oraz wszystkie szczegóły związane z zakupem małego dobermana.

W Polsce działa wiele związków i stowarzyszeń kynologicznych. Największą renomą cieszy się Związek Kynologiczny w Polsce, który jako jedyny w kraju należy do międzynarodowej federacji FCI. Hodowle należące do ZKwP na ogół nie wydają szczeniaków z rodowodem, a z metryką. Wszystkie szczenięta z miotu otrzymują metryki, jednak nie każde z nich będzie posiadało uprawnienia do brania udziału w wystawach. Jest to opcja skierowana do osób, które planują własną hodowlę psów. Uprawnienia wystawowe są wpisane w dokumentację zwierzaka i otwierają drogę do uzyskiwania przez niego tytułów. Cena za szczenięta wystawowe z pewnością okaże się wyższa w porównaniu ze stawkami za dobermany przeznaczone do roli pupila rodziny.