Cocker spaniel angielski - charakterystyka, żywienie, wychowanie

Cocker spaniel angielski - pochodzenie, wygląd, charakter i przeznaczenie

Opis historyczny rasy cocker spaniel angielski

Pierwsze informacje na temat przodków spaniela pochodzą z czasów starożytnych. Grecki filozof Ksenofont pisał o „psach z pofalowaną sierścią, zamierające w bezruchu po zwietrzeniu ptactwa”. Prawdopodobnie psy te były przodkami nie tylko spanieli, ale i długowłosych wyżłów, które po zwietrzeniu zwierzyny, zwłaszcza ptactwa, nieruchomieją w charakterystycznej pozie (stójce) – wrodzonej u wyżłów.

Na przełomie VII i VIII wieków n.e. podobne psy występowały na Półwyspie Iberyjskim, dokąd dotarły podczas wypraw krzyżowych. Stamtąd dostały się do Francji, a następnie do Anglii. Z tego okresu prawdopodobnie bierze swój początek ogólna nazwa rasy – spaniel (francuski wyraz espanir), oznaczającego kucanie lub przysiad. To słowo charakteryzuje zachowanie tych psów podczas pracy w łowisku. Dziś język francuski bogatszy jest o słowo epagneul, dosłownie oznaczające spaniela.

Na Wyspach Brytyjskich spaniele stały się popularne pod koniec XVI wieku. Wówczas podjęto ich planową hodowlę, dzieląc je na pracujące na lądzie i w wodzie. Z kolei z lądowych wyodrębniono spaniele większe, przeznaczone do polowania z sokołami, nazwane springer spanielami, i mniejsze, przeznaczone do polowania z siecią na ptaki, zwane sitting spanielami – ze względu na charakter pracy. Wszystko wskazuje, że to właśnie od nich pochodzi współczesny cocker spaniel angielski.

Pojawienie się w XVII wieku broni palnej sprawiło, że od spanieli zaczęto oczekiwać, oprócz wystawiania i wypłaszania ptactwa, także aportowania postrzałków i w tym kierunku je układano. Rozwijała się też dalsza hodowla, która pod koniec XIX wieku przyniosła kolejne odmiany spanieli – sussex spaniela i clumber spaniela. Na skutek selekcji hodowlanej w obu rasach powstał cocker spaniel, którego człon nazwy cocker nawiązuje do gatunku ptactwa, na jakie z nim polowano (woodcock – słonka, cock – kogut, samiec bażanta).

Bezpośrednio protoplastą rasy został czarny pies Obo, urodzony w 1879 roku. Jego właścicielem był niejaki James Farrow, który imię Obo zarejestrował jako swój przydomek hodowlany. Od tej pory wszystkie urodzone u niego spaniele miały w nazwie Obo. Urodzony w hodowli Farrowa pies Ted Obo występuje w dalszych pokoleniach niemal całej populacji cocker spanieli angielskich.

W 1902 roku utworzono klub rasy i sporządzono opis wzorca, obowiązujący do dziś z niewielkimi modyfikacjami. American Kennel Club (AKC) uznał rasę w 1946 roku, natomiast umaszczenie sobolowe zostało uznane na kongresie cocker spaniela w Nottingham w 1993 roku.

W Polsce cocker spaniele angielskie hodowane były jeszcze przed II wojną światową, m.in. przez księżnę Izabellę Radziwiłłową, Zbigniewa Biernackiego (Royal) i Annę Benisławską (Abenis). Dwie ostatnie hodowle połączyły się w jedną – Royal Abenis – tuż przed wybuchem wojny. Niektóre psy z tej hodowli przetrwały zawieruchę wojenną i od nich rozpoczęła się powojenna hodowla rasy w Polsce. W latach 50. XX wieku odnotowano kilka udanych importów z Anglii i Niemiec. Obecnie funkcjonuje w Polsce kilka bardzo dobrych hodowli z pokaźnym dorobkiem wystawowym. Jeśli planuejsz zakup psa tej rasy, sprawdź także artykuł o szczeniakach cocker spaniela.

Cocker spaniel angielski - opis wyglądu, charakter rasy, usposobienie

Jest to pies mocnej, zwartej, harmonijnej budowy. Sylwetka zbliżona do kwadratowej – odległość od kłębu do podłoża jest taka sama jak od kłębu do nasady ogona. Głowa z nisko osadzonymi, dobrze owłosionymi uszami (na poziomie linii oczu), długimi – po wyciągnięciu wzdłuż kwadratowej kufy sięgają krawędzią do wierzchołka trufli nosowej. Oczy spaniela są piękne, pełne (ale nigdy wyłupiaste), ciemnobrązowe. Przy umaszczeniu czekoladowym, czekoladowym przesianym i czekoladowo-białym – ciemnoorzechowe. Spojrzenie inteligentne, łagodne, ale wesołe i czujne.

Psy typowo wystawowe różnią się od typowo roboczych – są nieco cięższe i bardziej krępe. Nie istnieje zatem miniatura tej rasy – jest to jedynie pies pracujący. Różnica w typie „working” i „show” widoczna jest zresztą w wielu rasach myśliwskich, ale i niektórych pasterskich (np. border collie).

Szata cocker spaniela angielskiego jest niezbyt obfita, gładka jedwabista, prosta, nigdy pofalowana czy kręcona – a więc nic nie pozostało w tej materii ze starożytnych przodków. Nie jest to też pies krótkowłosy. Kończyny przednie, tylne powyżej stawów skokowych i tułów dobrze owłosione. Umaszczenie bardzo różnorodne:

Jednolite:

• Czarny
• Rudy
• Złoty
• Czekoladowy
• Czarny podpalany
• Czekoladowy podpalany

Dwubarwne:

• Biało-czarny
• Biało-czekoladowy
• Biało-pomarańczowy (biało-rudy, biało-złoty)
• Biało-cytrynowy

Wszystkie dwubarwne z nakrapianiem lub bez.

Trójbarwne:

• Biało-czarny z podpalaniem
• Biało-czekoladowy z podpalaniem

Przesiane:

• Niebieski
• Pomarańczowy
• Cytrynowy
• Czekoladowy
• Niebieski z podpalaniem
• Czekoladowy z podpalaniem.

Wysokość w kłębie: pies – 39-41 cm, suczka – 38-39 cm. Waga w przybliżeniu – 13-14,5 kg (zarówno pies jak i suczka).

Charakter cockera jest żywy, wesoły, radosny, zwłaszcza w łowisku. Cocker spaniele angielskie to rasa łagodna, psy bardzo przywiązują się do swojej rodziny. Są bystre, inteligentne, ruchliwe i aktywne. Agresywne zachowanie jest wadą dyskwalifikującą.

Jest to pies myśliwski, ale rasa ta nie nadaje się do trzymania w kennelu. Preferuje mieszkanie z domownikami, których bardzo kocha. Uwielbia bawić się z dziećmi, jednak nieco starszymi. Akceptuje inne psy i inne zwierzęta w domu. Ma usposobienie stróża, reaguje na szmery za drzwiami. Łatwo adaptuje się do nowych warunków, dzięki czemu można go zabierać na wakacje – nie będzie sprawiał kłopotu. Natomiast trzeba uważać, puszczając go luzem w pobliżu zbiorników wodnych. Cocker spaniel angielski uwielbia bobrowanie w szuwarach, pływanie i nurkowanie, co w nieznanym miejscu może być dla psa niebezpieczne.

Cocker spaniel angielski - pielęgnacja, żywienie, zdrowie, szkolenie

Jak dbać o spaniele

Rasa ta linieje intensywnie wiosną i jesienią, choć niewielkie ilości włosa gubi przez cały rok. Sierść jest miękka i łatwo ją usunąć w przeciwieństwie do tej, jaką posiada krótkowłosy labrador. Poza okresami linienia spaniele szczotkuje się raz w tygodniu. Szczególną uwagę należy zwrócić na pachy i pachwiny, gdzie włos ma tendencję do kołtunienia się. Kołtuny należy rozdzielać palcami i wyczesywać, a mocno zbite trzeba ostrożnie wyciąć nożyczkami uważając, aby nie skaleczyć psa. Martwy podszerstek i włos okrywowy usuwa się za pomocą furminatora i trymera. Martwe włosy na grzbiecie wyskubuje się palcami, a kształt głowy koryguje się za pomocą degażówek. Za pomocą maszynki przycina się włos na uszach, szyi i w okolicy odbytu. Nożyczkami przycina się sierść na łapach, formując ich koci kształt. Dobrze ostrzyżony pies sprawia wrażenie, jakby miał krótkowłosy tułów. Spaniel całkowicie krótkowłosy nie istnieje, wszystkie rasy i ich odmiany są długowłose.

Strzyżenie spaniela najlepiej powierzyć profesjonalnemu groomerowi, który również przytnie pazury i w razie konieczności wykąpie psa. Do kąpieli stosuje się szampony dla psów długowłosych. Można zastosować odżywkę oraz odpowiednio dobrane kosmetyki intensyfikujące umaszczenie.

Żywienie spaniela nie jest kłopotliwe – jak niemal wszystkie rasy z grupy 8 mają usposobienie obżartucha. Miewają przez to tendencje do tycia, dlatego konieczna jest kontrola ilości podawanej karmy. Decydując się na karmę gotową, warto wybrać tę z wyższej półki dla rasy średniej. Nie może ona zawierać zbyt dużo białka, gdyż mogłoby to spowodować problemy skórne u psa. Natomiast psy regularnie polujące powinny otrzymywać karmę wysokoenergetyczną. Posiłki przygotowywane dla psów w domu należy uzupełniać preparatami witaminowo – mineralnymi.

Cocker spaniel angielski to na ogół pies zdrowy, wytrzymały i odporny na choroby. Mogą jednak dziedziczyć choroby oczu – podwiniętą trzecią powiekę (entropium) oraz postępujący zanik siatkówki (PRA). Nie ma wprawdzie obowiązku wykonywania badań genetycznych w kierunku tych schorzeń, jednak renomowani hodowcy wykonują takie badania, zarówno u suk hodowlanych, jak i u psów, które mają być reproduktorami. Długość życia spaniela wynosi przeciętnie 13 – 14 lat, choć wiele osobników żyje dłużej.

Systematyczne strzyżenie uszu, zwłaszcza od wewnątrz, oraz ich czyszczenie, skutecznie zapobiega infekcjom. Należy pamiętać, że wilgoć i ciepło stanowią doskonałe środowisko dla grzybów i bakterii, dlatego spaniele muszą mieć czyszczone i wysuszane uszy po każdym zamoczeniu.