Trójkolorowy,
berneński pies pasterski jest zwierzakiem o dużej sile i równie wielkim sercu. Serdeczność,
lojalność oraz spokojne usposobienie to typowe cechy tej pochodzącej ze
Szwajcarii rasy. Co jeszcze warto wiedzieć o berneńczykach? Do jakiego wieku
dożywają, jakie mają najbardziej charakterystyczne cechy usposobienia i jak
wyglądała ich historia? Poniżej wyszczególnimy ogólną charakterystykę rasy
berneński pies pasterski.
Berneński
pies pasterski — historia i pochodzenie rasy
Rasa berneński pies pasterski posiada dość długą i
bogatą historię. Niegdyś psy tej rasy zamieszkiwały podnóża ALP, Wyżynę
Szwajcarską i Berno, a ich zadaniem była ochrona mienia. Berneńczyki były też
typowymi psami zaganiającymi i pociągowymi. Pierwotna nazwa rasy to
„Durrbachler”. Jest to nazwa pochodząca od gospody Duerrbach, znajdującej się
niedaleko Riggisbergu. To właśnie tam trzymano trójbarwne, długowłose psy o
wyjątkowych zdolnościach i dużych rozmiarach ciała. Długowłosy, podwórkowy
Durrbachler budził zainteresowanie, a po pewnym czasie zawędrował w inne rejony
świata.
Początek XX wieku był dla rasy przełomowy. Od 1902
roku psy zostały pokazane na wystawach, gdzie spotkały się z dużym
zainteresowaniem. Pierwsi hodowcy pochodzili z Burgdorfu i założyli pierwszy
klub rasy o nazwie Szwajcarski Klub Duerrberchlera. W tym samym czasie powstał
pierwszy wzorzec rasy, określający jej pożądane cechy wyglądu.
W 1910 roku w Burgdorf odbyła się wystawa psów, na
której pojawiło się 107 Duerrbachlerów. Wielu okolicznych mieszkańców
zaprezentowało wtedy swoje psy, wskazując na najważniejsze atuty rasy. W tym
samym czasie zmieniono oficjalną nazwę rasy na berneński pies pasterski. Jak
nie trudno się domyślić, przyjaźnie usposobiony i wyjątkowo wyglądający
berneńczyk szybko skradł serca Szwajcarów, a w późniejszym czasie dotarł do
innych państw z całego świata.
W późniejszych latach rasa została uznana przez
międzynarodową federację kynologiczną FCI. Wzorzec berneńskich psów pasterskich
odnajdziemy pod numerem 65. Rasa została zakwalifikowana do grupy 2, czyli
sznaucerów, pinczerów, molosów, szwajcarskich psów pasterskich i ras
pokrewnych. Psy nie podlegają próbom pracy, a wzorzec FCI określa najważniejsze
cechy ich wyglądu oraz usposobienia. Dziś berneński pies pasterski pełni
funkcję psa rodzinnego oraz pracującego.
Charakterystyka
rasy berneńskiego psa pasterskiego
Dużych rozmiarów berneński pies pasterski jest trudny
do pomylenia z innymi rasami. Wyjątkowa prezencja, piękna, trójbarwna sierść
oraz stonowane usposobienie to typowe cechy tej rasy. Pełną charakterystykę
berneńczyków odnajdziemy we wzorcu rasy FCI, którą odnajdziemy pod numerem 45.
Z dokumentacji dowiadujemy się, że pochodzący ze Szwajcarii berneński pies
pasterski nie podlega próbom pracy i został zakwalifikowany do sekcji 3, czyli
szwajcarskich psów pasterskich.
Berneński pies pasterski charakteryzuje się obecnością
długiego, trójbarwnego futra. Niekiedy w nazewnictwie spotykany jest berneński
pies pasterski krótkowłosy. Jednak jest to określenie mylące, bowiem wzorzec
nie dopuszcza występowania krótkiej sierści. Rasowy berneński pies pasterski
charakteryzuje się natomiast dużą wielkością ciała, mocną budową oraz
ruchliwością. Jako pies użytkowy, berneńczyk powinien mieć mocne, silne kończyny,
a także harmonijną i proporcjonalną sylwetkę. Istotne są także towarzyszące
rasie proporcje. Na wstawach zwraca się uwagę na to, by stosunek wysokości w
kłębie do długości tułowia wynosił 9 do 10. Berneńczyk powinien być bardziej
krępy niż długi. Co więcej, idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości
klatki piersiowej określono na 2 do 1.
Berneńczyk powinien posiadać mocną, średniej długości
kufę o prostym grzbiecie nosa. Niezbędny jest też czarny pigment na nosie,
czarne, przylegające fąfle oraz zgryz nożycowy. Berneński pies pasterski
powinien posiadać ciemnobrązowe oczy w kształcie migdałów. Duże oczy powinny
przylegać do powiek, być osadzone niezbyt głęboko, ale i nie zbyt wypukłe.
Charakterystyczną cechą rasy są też średniej wielkości, trójkątne i wysoko
osadzone uszy.
Charakterystyczną cechą wyglądu berneńczyka jest także
jego długa, błyszcząca i lekko falowana sierść. Berneński pies pasterski
krótkowłosy nie figuruje w wykazie ras FCI. Wzorzec dopuszcza tylko długą
sierść o odpowiednim umaszczeniu. Berneńczyk powinien posiadać umaszczenie
kruczoczarne, będące maścią podstawową. Wymagane są także ciemno brązowo
czerwone podpalenia na policzkach, nad oczami, na klatce piersiowej i na
wszystkich kończynach. Niezbędne są również białe znaczenia, układające się
według określonego wzoru. Czysto biały, symetryczny rysunek na głowie to biała
strzałka, która rozszerza się symetrycznie w kierunku nosa i tworzy białe
znaczenie na kufie. Strzałka o białym kolorze powinna zachodzić na brązowe
plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać nie dalej niż do
kącików warg. Pożądane przez wzorzec rasy jest także białe, umiarkowanie
szerokie znaczenie przechodzące z gardła na klatkę piersiową. Białe łapy oraz
biała końcówka ogona są tolerowane.
Wzorzec określa także idealne rozmiary berneńskich
psów pasterskich. Co prawda sama waga nie została jednolicie usystematyzowana,
jednak we wzorcu odnajdziemy idealną wysokość w kłębie berneńczyków. Dorosły,
prawidłowo zbudowany pies powinien osiągnąć 64 do 70 cm wysokości w kłębie,
przy czym za ideał uważa się przedział 66 – 68 cm. Rasie towarzyszy wyraźny
dymorfizm płciowy, a suczki są drobniejsze od psów. Pożądana wysokość w kłębie
dorosłej, prawidłowo zbudowanej suki mieści się w przedziale 58 do 66 cm. Za
idealną wysokość suczki uważa się przedział 60 do 63 cm.
Usposobienie
i charakter berneńskiego psa pasterskiego
Usposobienie to jedna z niewątpliwych zalet
berneńczyków. Są to psy o ogromnym oddaniu i przywiązaniu do rodziny.
Uwielbiają bycie w pobliżu właścicieli, dobrze dopasowują się do trybu życia
domowników, a jednocześnie wchodzą z nimi w bardzo zażyłe relacje. Berneński
pies pasterski szczeniak musi poznać najważniejsze zasady, które panują w domu.
Dzięki odpowiedniemu szkoleniu może wyrosnąć na idealnego towarzysza dla osób
dorosłych, a także dla dzieci. Co istotne, pochodzące ze Szwajcarii berneńczyki
są bardzo łagodne w stosunku do najmłodszych członków rodziny. Szczególnie
suczki mogą wykazywać instynkt opiekuńczy i traktować dzieci z wyjątkową
ostrożnością. Jest to jeden z powodów, dla których berneński pies pasterski
okazuje się popularnym pupilem do dogoterapii.
Berneński pies pasterski charakteryzuje się także dużą
odwagą i pewnością siebie. Nie jest to typ strachliwca, a w razie potrzeby może
spełniać funkcję stróża rodziny. Duża wielkość ciała berneńczyka już sama w
sobie potrafi zniechęcić potencjalnych napastników. Berneńczyk to jednocześnie
pies opanowany, a dobrze socjalizowany z otoczeniem, nigdy nie atakuje bez
powodu. Agresja i lękliwość to cechy dyskwalifikujące psy z hodowli.
Co istotne, dobrze socjalizowany berneński pies
pasterski szczeniak, wyrasta na stabilnego emocjonalnie psa. Nie jest to rasa z
tendencją do dominacji. Większość osobników nie sprawia problemów na spacerach,
nie prowokuje konfliktów z innymi zwierzętami ani nie próbuje zdominować innych
psów. Berneńczyk podchodzi do innych psów z przyjaznym lub bardziej obojętnym
nastawieniem. Nie posiada silnego instynktu łowieckiego, a odpowiednio
wyszkolony nie będzie ciągnął na smyczy. Rasa idealnie nadaje się na pupila dla
osoby aktywnej. Szwajcarskie berneńczyki lubią aktywność na świeżym powietrzu,
długie spacery i zabawy. Jako psy pierwotnie przystosowane do pracy, nie będą
idealnymi kandydatami na pupila dla osoby stroniącej od spacerów. Znudzony i
pozbawiony ruchu pies może niszczyć przedmioty domowe lub zacząć przejawiać
bardziej niesforne zachowanie. Berneński pies pasterski szczeniak i dorosły
osobnik wymagają częstych kontaktów z właścicielami. Mogą być kandydatami na
pupila dla całej rodziny, o ile poświęcimy im odpowiednio dużo uwagi.
Pozbawiony kontaktu z człowiekiem berneńczyk może przejawiać zwiększony lęk i
brak pewności siebie.
Berneński
pies pasterski a zdrowie
Berneński pies pasterski należy do dość odpornych ras,
jednak może być predysponowany do wystąpienia problemów o podłożu genetycznym.
Jedną z najczęstszych dolegliwości jest dysplazja stawów łokciowych, która może
przechodzić z pokolenia na pokolenie. Duża wielkość pupila zwiększa też ryzyko
wystąpienia dysplazji stawów biodrowych. Jest to kolejna choroba, która posiada
podłoże genetyczne. Szacuje się, że prawdopodobieństwo wystąpienia dysplazji u
berneńskich psów pasterskich jest kilkukrotnie wyższe niż w przypadku innych
ras. Dlatego w dobrej hodowli dopuszcza sie do rozrodu jedynie w pełni
przebadane, wolne od dysplazji osobniki.
Do innych chorób o podłożu genetycznym należy także
młodzieńcza dysplazja nerek. Zwyrodnienia wątroby oraz postępujący zanik
siatkówki. Na szczęście nie są to choroby, które dotykają dużej grupy
berneńczyków. Rasie mogą towarzyszyć predyspozycje do pojawiania się innych
chorób.
Do częściej występujących chorób berneńskich psów
pasterskich zalicza się atopie skórne, zapalenie kości i stawów, a także
zerwanie więzadła krzyżowego. U niektórych osobników może także występować
padaczka, postępująca zaćma oraz niedoczynność tarczycy. Niewielki odsetek
osobników może posiadać przetrwałą błonę źreniczą, która jest wadą wrodzoną.
Berneński pies pasterski może także cierpieć na zawinięcie się brzegu powieki
do wnętrza oka, co nazywamy entropium. U niewielkiej liczby osobników występuje
także rozszczep podniebienia, który widać już po narodzinach szczeniaka.
Ze względu na dużą potrzebę ruchu oraz wielkość
pupila, istnieje możliwość urazu stawów. Zaleca się, by młody szczeniak nie był
obciążony nadmiernie intensywnymi ćwiczeniami. Stawy można także dodatkowo
suplementować, aby zmniejszyć ryzyko pojawienia się kontuzji i urazów. Co
istotne, wielkość berneńskich psów pasterskich wiąże się też z ryzykiem
pojawienia się skrętu żołądka. Choroba posiada bardzo szybki przebieg i wymaga
natychmiastowej interwencji weterynaryjnej. Aby zmniejszyć ryzyko pojawienia
się skrętu żołądka, należy zadbać o prawidłowe żywienie pupila. Najlepiej
podawać kilka posiłków dziennie o stałych porach. Aktywność fizyczną warto
zaplanować na czas przed jedzeniem, a tuż po spożywaniu zapewnić psu spokojny
wypoczynek.
Wiele osób zadaje pytanie, ile żyje berneński pies
pasterski. Prawidłowa pielęgnacja, żywienie oraz aktywność fizyczna mogą
sprawić, że berneński pies pasterski dożyje sędziwego wieku. Niestety duża
wielkość pupila ogranicza średnią wieku. Berneński pies pasterski długość życia
szacuje się na 7 do 10 lat. Niektóre osobniki dożywają bardziej sędziwego wieku,
a przez większość życia nie są obarczone groźnymi chorobami.
Pielęgnacja
— jak dbać o berneńskiego psa pasterskiego?
Pielęgnacja berneńskiego psa pasterskiego nie jest
skomplikowana, jednak ze względu na jego rozmiary, może zajmować więcej czasu.
Podstawą pielęgnacji jest czesanie długiej, efektownej szaty pupila. Warto
wiedzieć, że spędzający większość czasu na dworze berneńczyk linieje głównie
dwa razy do roku. Osobniki mieszkające w domach gubią włos przez większość
roku, ale z mniejszą częstotliwością. W okresie intensywnego linienia należy
czesać pupila raz na dwa do trzech dni. W pozostałym czasie w zupełności
wystarczy cotygodniowa pielęgnacja.
Czesanie przeprowadzamy starannie na całej szacie
pupila. Warto zakupić odpowiednio dobraną szczotkę, która ułatwi cały proces.
Długa szata berneńskiego psa pasterskiego może się delikatnie kołtunić. Dlatego
warto regularnie kontrolować jej stan. Szczególną uwagę zwraca się na okolice
szyi, ogon oraz uszy. Są to miejsca, na których najczęściej pojawiają się kołtuny.
Długa szata może także gromadzić na sobie drobne zanieczyszczenia. Dlatego
dobrą praktyką okazuje się kontrola stanu szaty po każdym spacerze. Drobne
gałązki i zabrudzenia usuwamy na bieżąco, by uniknąć problemu ze skołtunieniem
się futra.
Berneński pies pasterski hodowla powinna omówić
wszystkie kwestie związane z pielęgnacją pupila. Większość osobników dobrze
znosi regularne czesanie, o ile zostanie tego nauczona za czasów szczenięcych.
Kolejną wartą uwagi kwestią jest kąpiel berneńczyka. Wykonujemy ją w razie
potrzeby, pamiętając, że całościowa kąpiel zajmie dość dużo czasu. Kąpiel
przeprowadzamy w ciepłej wodzie, stosując szampon dla ras długowłosych. Dobrą
praktyką jest także naniesienie dobrze dopasowanej odżywki, która ułatwia
wyczesywanie futra. Po zakończeniu kąpieli należy bardzo dokładnie spłukać
sierść, a następnie ją rozczesać. Pielęgnacja może obejmować także suszenie
szaty specjalną suszarką.
Lubiący spędzać czas w ruchu berneńczyk sam ściera
pazury. Jednak pomiędzy opuszkami może wyrastać sierść, która wymaga
regularnego wycinania. Czynność bez trudu wykonamy samodzielnie. Do
podstawowych prac pielęgnacyjnych należy także regularna kontrola uzębienia
oraz czyszczenie oczu i uszu. Oczy możemy przecierać wilgotnym wacikiem. Do
czyszczenia uszu przeważnie wykorzystuje się preparaty rozpuszczające
woskowinę. Nanosimy je na patyczek kosmetyczny lub wacik, a następnie dokładnie
czyścimy okolice uszu. Berneńskie psy pasterskie charakteryzują się dużym
opanowaniem i spokojem. Regularna pielęgnacja i prawidłowe przyzwyczajenie psa
do niezbędnych zabiegów sprawia, że większość pupili bardzo dobrze znosi długie
czesanie lub kąpiele.
Co i jak
często powinien jeść berneński pies pasterski?
Hodowla berneński pies pasterski powinna udzielić
wszystkich informacji dotyczących żywienia młodego szczeniaka. Na początku
rekomenduje się podawanie karm rangi puppy, a po uzyskaniu pełnej dojrzałości,
przejście na posiłki typu adult. W ofertach sprzedaży znajdziemy karmy
przeznaczone dla ras dużych i olbrzymich. Na ogół zawierają składniki, które
wspomagają stawy i prawidłowy rozwój pupila. Ze względu na duże rozmiary
berneńskiego psa pasterskiego, ilość miesięcznie spożywanej karmy okazuje się
dość pokaźna. Mimo tego, nie warto kupować produktów o najgorszej jakości,
których jedynym atutem okazuje się atrakcyjna cena.
Alternatywą dla gotowej karmy jest samodzielne
przygotowywanie posiłków dla pupila. Hodowla berneński pies pasterski może
wybierać spośród wielu modeli żywienia. Niektórzy gotują posiłki, inni bazują
na diecie BARF. Druga opcja polega na podawaniu psu surowego mięsa z kośćmi,
podrobów, a także niewielkiej ilość warzyw oraz owoców. Dobrze zbilansowana
dieta BARF ma w swoich założeniach najlepiej odwzorowywać naturalne żywienie
wilków. Jej niewątpliwym atutem okazuje sie wysoka strawność oraz smakowitość.
Większość berneńskich psów pasterskich chętnie zjada posiłki przygotowywane
przez właścicieli.
Aby w pełni opisać żywienie psów, należy także zwrócić
uwagę na kaloryczność posiłków. Berneński pies pasterski może mieć tendencję do
otyłości, co bardzo niekorzystnie wpływa na stawy i ogólny stan zdrowia.
Dlatego ilość karmy powinna być dopasowana do wieku, masy ciała, poziomu
aktywności, a także stanu zdrowia psa. Ze względu na możliwość wystąpienia
skrętu żołądka, poleca się dzielenie dziennej dawki pożywienia na kilka
posiłków. Szczeniaki powinny jeść przynajmniej trzy razy na dobę, a dorosłe psy
minimum dwa razy. Posiłki warto zaplanować po aktywności fizycznej, a po
jedzeniu zapewnić psu spokojny wypoczynek. Jest to najlepsze działanie
prewencyjne, chroniące psy dużych ras przed pojawieniem się skrętu żołądka.
Ceny i
hodowle, czyli gdzie znaleźć berneńskiego psa pasterskiego?
Cena zakupu młodego szczeniaka to jedna z kluczowych
kwestii, którą bierzemy pod uwagę przed zakupem. Okazuje się, że berneński pies
pasterski ceny charakteryzują się dość dużym zróżnicowaniem. Aby w pełni omówić
koszty zakupu młodego szczeniaka, powinniśmy najpierw przyjrzeć sie działającym
w Polsce hodowlom.
Berneński pies pasterski hodowla może być
zarejestrowana w różnych związkach i stowarzyszeniach kynologicznych. W naszym
kraju obowiązuje całkowity zakaz sprzedaży psów bez udokumentowanego
pochodzenia. Psy bez rodowodu lub metryki można oddać za darmo, jednak nie
wolno pobierać żadnych opłat. W związku z tym powstało wiele miejsc, które
sprzedają szczeniaki z rodowodem uznanym wyłącznie przez niewielką organizację.
Największą renomą cieszy się natomiast Związek Kynologiczny w Polsce, który
należy do międzynarodowej federacji FCI. Szczenięta z metryką wydaną przez ZKwP
na ogół okazują się najdroższe, jednak są w pełni rasowe i pochodzą od
odpowiednio przebadanych psów hodowlanych.
Berneński pies pasterski ceny szczeniąt z pochodzeniem
FCI na ogół rozpoczynają się od kwoty 4000 zł. Jest to atrakcyjna stawka za
szczeniaka przeznaczonego do roli pupila domowego. Koszt zakupu pupila z
bardziej rozpoznawalnej, renomowanej hodowli na ogół zamyka się w przedziale
5000 – 7000 zł. Cena szczeniąt z przeznaczeniem wystawowym i wybitnym wyglądem
z pewnością okaże się odpowiednio wyższa.
Jak widzimy, ceny berneńskich psów pasterskich mogą
okazać się dość wysokie. Jednak warto wybrać sprawdzoną hodowlę, która posiada
pozytywne opinie w internecie i wśród pasjonatów rasy. Dobra hodowla będzie
sprzedawała szczenięta po psach, które przeszły kompleksowe badania i są wolne
od wad genetycznych. Jest to bardzo istotne dla uniknięcia dysplazji i innych
chorób, które przenoszą się z pokolenia na pokolenie. Niektóre hodowle
posiadają własne strony internetowe, na których możemy poznać konkretne linie
hodowlane i obejrzeć zdjęcia dostępnych na sprzedaż szczeniąt. Podczas
sprzedaży szczeniaka, hodowla powinna wydać pełną dokumentację z potwierdzeniem
pochodzenia i podpisać z kupującym odpowiednią umowę (kupna sprzedaży lub
przekazania psa). Dobrą praktyką jest także przekazanie wyprawki dla
szczeniaka. Jej wyposażenie zależy od decyzji hodowcy.