Berneński pies pasterski

Trójkolorowy, berneński pies pasterski jest zwierzakiem o dużej  sile i równie wielkim sercu. Serdeczność, lojalność oraz spokojne usposobienie to typowe cechy tej pochodzącej ze Szwajcarii rasy. Co jeszcze warto wiedzieć o berneńczykach? Do jakiego wieku dożywają, jakie mają najbardziej charakterystyczne cechy usposobienia i jak wyglądała ich historia? Poniżej wyszczególnimy ogólną charakterystykę rasy berneński pies pasterski.

Berneński pies pasterski — historia i pochodzenie rasy

Rasa berneński pies pasterski posiada dość długą i bogatą historię. Niegdyś psy tej rasy zamieszkiwały podnóża ALP, Wyżynę Szwajcarską i Berno, a ich zadaniem była ochrona mienia. Berneńczyki były też typowymi psami zaganiającymi i pociągowymi. Pierwotna nazwa rasy to „Durrbachler”. Jest to nazwa pochodząca od gospody Duerrbach, znajdującej się niedaleko Riggisbergu. To właśnie tam trzymano trójbarwne, długowłose psy o wyjątkowych zdolnościach i dużych rozmiarach ciała. Długowłosy, podwórkowy Durrbachler budził zainteresowanie, a po pewnym czasie zawędrował w inne rejony świata.

Początek XX wieku był dla rasy przełomowy. Od 1902 roku psy zostały pokazane na wystawach, gdzie spotkały się z dużym zainteresowaniem. Pierwsi hodowcy pochodzili z Burgdorfu i założyli pierwszy klub rasy o nazwie Szwajcarski Klub Duerrberchlera. W tym samym czasie powstał pierwszy wzorzec rasy, określający jej pożądane cechy wyglądu.

W 1910 roku w Burgdorf odbyła się wystawa psów, na której pojawiło się 107 Duerrbachlerów. Wielu okolicznych mieszkańców zaprezentowało wtedy swoje psy, wskazując na najważniejsze atuty rasy. W tym samym czasie zmieniono oficjalną nazwę rasy na berneński pies pasterski. Jak nie trudno się domyślić, przyjaźnie usposobiony i wyjątkowo wyglądający berneńczyk szybko skradł serca Szwajcarów, a w późniejszym czasie dotarł do innych państw z całego świata.

W późniejszych latach rasa została uznana przez międzynarodową federację kynologiczną FCI. Wzorzec berneńskich psów pasterskich odnajdziemy pod numerem 65. Rasa została zakwalifikowana do grupy 2, czyli sznaucerów, pinczerów, molosów, szwajcarskich psów pasterskich i ras pokrewnych. Psy nie podlegają próbom pracy, a wzorzec FCI określa najważniejsze cechy ich wyglądu oraz usposobienia. Dziś berneński pies pasterski pełni funkcję psa rodzinnego oraz pracującego.

Charakterystyka rasy berneńskiego psa pasterskiego

Dużych rozmiarów berneński pies pasterski jest trudny do pomylenia z innymi rasami. Wyjątkowa prezencja, piękna, trójbarwna sierść oraz stonowane usposobienie to typowe cechy tej rasy. Pełną charakterystykę berneńczyków odnajdziemy we wzorcu rasy FCI, którą odnajdziemy pod numerem 45. Z dokumentacji dowiadujemy się, że pochodzący ze Szwajcarii berneński pies pasterski nie podlega próbom pracy i został zakwalifikowany do sekcji 3, czyli szwajcarskich psów pasterskich.

Berneński pies pasterski charakteryzuje się obecnością długiego, trójbarwnego futra. Niekiedy w nazewnictwie spotykany jest berneński pies pasterski krótkowłosy. Jednak jest to określenie mylące, bowiem wzorzec nie dopuszcza występowania krótkiej sierści. Rasowy berneński pies pasterski charakteryzuje się natomiast dużą wielkością ciała, mocną budową oraz ruchliwością. Jako pies użytkowy, berneńczyk powinien mieć mocne, silne kończyny, a także harmonijną i proporcjonalną sylwetkę. Istotne są także towarzyszące rasie proporcje. Na wstawach zwraca się uwagę na to, by stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosił 9 do 10. Berneńczyk powinien być bardziej krępy niż długi. Co więcej, idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej określono na 2 do 1.

Berneńczyk powinien posiadać mocną, średniej długości kufę o prostym grzbiecie nosa. Niezbędny jest też czarny pigment na nosie, czarne, przylegające fąfle oraz zgryz nożycowy. Berneński pies pasterski powinien posiadać ciemnobrązowe oczy w kształcie migdałów. Duże oczy powinny przylegać do powiek, być osadzone niezbyt głęboko, ale i nie zbyt wypukłe. Charakterystyczną cechą rasy są też średniej wielkości, trójkątne i wysoko osadzone uszy.

Charakterystyczną cechą wyglądu berneńczyka jest także jego długa, błyszcząca i lekko falowana sierść. Berneński pies pasterski krótkowłosy nie figuruje w wykazie ras FCI. Wzorzec dopuszcza tylko długą sierść o odpowiednim umaszczeniu. Berneńczyk powinien posiadać umaszczenie kruczoczarne, będące maścią podstawową. Wymagane są także ciemno brązowo czerwone podpalenia na policzkach, nad oczami, na klatce piersiowej i na wszystkich kończynach. Niezbędne są również białe znaczenia, układające się według określonego wzoru. Czysto biały, symetryczny rysunek na głowie to biała strzałka, która rozszerza się symetrycznie w kierunku nosa i tworzy białe znaczenie na kufie. Strzałka o białym kolorze powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać nie dalej niż do kącików warg. Pożądane przez wzorzec rasy jest także białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z gardła na klatkę piersiową. Białe łapy oraz biała końcówka ogona są tolerowane.

Wzorzec określa także idealne rozmiary berneńskich psów pasterskich. Co prawda sama waga nie została jednolicie usystematyzowana, jednak we wzorcu odnajdziemy idealną wysokość w kłębie berneńczyków. Dorosły, prawidłowo zbudowany pies powinien osiągnąć 64 do 70 cm wysokości w kłębie, przy czym za ideał uważa się przedział 66 – 68 cm. Rasie towarzyszy wyraźny dymorfizm płciowy, a suczki są drobniejsze od psów. Pożądana wysokość w kłębie dorosłej, prawidłowo zbudowanej suki mieści się w przedziale 58 do 66 cm. Za idealną wysokość suczki uważa się przedział 60 do 63 cm.

Usposobienie i charakter berneńskiego psa pasterskiego

Usposobienie to jedna z niewątpliwych zalet berneńczyków. Są to psy o ogromnym oddaniu i przywiązaniu do rodziny. Uwielbiają bycie w pobliżu właścicieli, dobrze dopasowują się do trybu życia domowników, a jednocześnie wchodzą z nimi w bardzo zażyłe relacje. Berneński pies pasterski szczeniak musi poznać najważniejsze zasady, które panują w domu. Dzięki odpowiedniemu szkoleniu może wyrosnąć na idealnego towarzysza dla osób dorosłych, a także dla dzieci. Co istotne, pochodzące ze Szwajcarii berneńczyki są bardzo łagodne w stosunku do najmłodszych członków rodziny. Szczególnie suczki mogą wykazywać instynkt opiekuńczy i traktować dzieci z wyjątkową ostrożnością. Jest to jeden z powodów, dla których berneński pies pasterski okazuje się popularnym pupilem do dogoterapii.

Berneński pies pasterski charakteryzuje się także dużą odwagą i pewnością siebie. Nie jest to typ strachliwca, a w razie potrzeby może spełniać funkcję stróża rodziny. Duża wielkość ciała berneńczyka już sama w sobie potrafi zniechęcić potencjalnych napastników. Berneńczyk to jednocześnie pies opanowany, a dobrze socjalizowany z otoczeniem, nigdy nie atakuje bez powodu. Agresja i lękliwość to cechy dyskwalifikujące psy z hodowli.

Co istotne, dobrze socjalizowany berneński pies pasterski szczeniak, wyrasta na stabilnego emocjonalnie psa. Nie jest to rasa z tendencją do dominacji. Większość osobników nie sprawia problemów na spacerach, nie prowokuje konfliktów z innymi zwierzętami ani nie próbuje zdominować innych psów. Berneńczyk podchodzi do innych psów z przyjaznym lub bardziej obojętnym nastawieniem. Nie posiada silnego instynktu łowieckiego, a odpowiednio wyszkolony nie będzie ciągnął na smyczy. Rasa idealnie nadaje się na pupila dla osoby aktywnej. Szwajcarskie berneńczyki lubią aktywność na świeżym powietrzu, długie spacery i zabawy. Jako psy pierwotnie przystosowane do pracy, nie będą idealnymi kandydatami na pupila dla osoby stroniącej od spacerów. Znudzony i pozbawiony ruchu pies może niszczyć przedmioty domowe lub zacząć przejawiać bardziej niesforne zachowanie. Berneński pies pasterski szczeniak i dorosły osobnik wymagają częstych kontaktów z właścicielami. Mogą być kandydatami na pupila dla całej rodziny, o ile poświęcimy im odpowiednio dużo uwagi. Pozbawiony kontaktu z człowiekiem berneńczyk może przejawiać zwiększony lęk i brak pewności siebie.

Berneński pies pasterski a zdrowie

Berneński pies pasterski należy do dość odpornych ras, jednak może być predysponowany do wystąpienia problemów o podłożu genetycznym. Jedną z najczęstszych dolegliwości jest dysplazja stawów łokciowych, która może przechodzić z pokolenia na pokolenie. Duża wielkość pupila zwiększa też ryzyko wystąpienia dysplazji stawów biodrowych. Jest to kolejna choroba, która posiada podłoże genetyczne. Szacuje się, że prawdopodobieństwo wystąpienia dysplazji u berneńskich psów pasterskich jest kilkukrotnie wyższe niż w przypadku innych ras. Dlatego w dobrej hodowli dopuszcza sie do rozrodu jedynie w pełni przebadane, wolne od dysplazji osobniki.

Do innych chorób o podłożu genetycznym należy także młodzieńcza dysplazja nerek. Zwyrodnienia wątroby oraz postępujący zanik siatkówki. Na szczęście nie są to choroby, które dotykają dużej grupy berneńczyków. Rasie mogą towarzyszyć predyspozycje do pojawiania się innych chorób.

Do częściej występujących chorób berneńskich psów pasterskich zalicza się atopie skórne, zapalenie kości i stawów, a także zerwanie więzadła krzyżowego. U niektórych osobników może także występować padaczka, postępująca zaćma oraz niedoczynność tarczycy. Niewielki odsetek osobników może posiadać przetrwałą błonę źreniczą, która jest wadą wrodzoną. Berneński pies pasterski może także cierpieć na zawinięcie się brzegu powieki do wnętrza oka, co nazywamy entropium. U niewielkiej liczby osobników występuje także rozszczep podniebienia, który widać już po narodzinach szczeniaka.

Ze względu na dużą potrzebę ruchu oraz wielkość pupila, istnieje możliwość urazu stawów. Zaleca się, by młody szczeniak nie był obciążony nadmiernie intensywnymi ćwiczeniami. Stawy można także dodatkowo suplementować, aby zmniejszyć ryzyko pojawienia się kontuzji i urazów. Co istotne, wielkość berneńskich psów pasterskich wiąże się też z ryzykiem pojawienia się skrętu żołądka. Choroba posiada bardzo szybki przebieg i wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej. Aby zmniejszyć ryzyko pojawienia się skrętu żołądka, należy zadbać o prawidłowe żywienie pupila. Najlepiej podawać kilka posiłków dziennie o stałych porach. Aktywność fizyczną warto zaplanować na czas przed jedzeniem, a tuż po spożywaniu zapewnić psu spokojny wypoczynek.

Wiele osób zadaje pytanie, ile żyje berneński pies pasterski. Prawidłowa pielęgnacja, żywienie oraz aktywność fizyczna mogą sprawić, że berneński pies pasterski dożyje sędziwego wieku. Niestety duża wielkość pupila ogranicza średnią wieku. Berneński pies pasterski długość życia szacuje się na 7 do 10 lat. Niektóre osobniki dożywają bardziej sędziwego wieku, a przez większość życia nie są obarczone groźnymi chorobami.

Pielęgnacja — jak dbać o berneńskiego psa pasterskiego?

Pielęgnacja berneńskiego psa pasterskiego nie jest skomplikowana, jednak ze względu na jego rozmiary, może zajmować więcej czasu. Podstawą pielęgnacji jest czesanie długiej, efektownej szaty pupila. Warto wiedzieć, że spędzający większość czasu na dworze berneńczyk linieje głównie dwa razy do roku. Osobniki mieszkające w domach gubią włos przez większość roku, ale z mniejszą częstotliwością. W okresie intensywnego linienia należy czesać pupila raz na dwa do trzech dni. W pozostałym czasie w zupełności wystarczy cotygodniowa pielęgnacja.

Czesanie przeprowadzamy starannie na całej szacie pupila. Warto zakupić odpowiednio dobraną szczotkę, która ułatwi cały proces. Długa szata berneńskiego psa pasterskiego może się delikatnie kołtunić. Dlatego warto regularnie kontrolować jej stan. Szczególną uwagę zwraca się na okolice szyi, ogon oraz uszy. Są to miejsca, na których najczęściej pojawiają się kołtuny. Długa szata może także gromadzić na sobie drobne zanieczyszczenia. Dlatego dobrą praktyką okazuje się kontrola stanu szaty po każdym spacerze. Drobne gałązki i zabrudzenia usuwamy na bieżąco, by uniknąć problemu ze skołtunieniem się futra.

Berneński pies pasterski hodowla powinna omówić wszystkie kwestie związane z pielęgnacją pupila. Większość osobników dobrze znosi regularne czesanie, o ile zostanie tego nauczona za czasów szczenięcych. Kolejną wartą uwagi kwestią jest kąpiel berneńczyka. Wykonujemy ją w razie potrzeby, pamiętając, że całościowa kąpiel zajmie dość dużo czasu. Kąpiel przeprowadzamy w ciepłej wodzie, stosując szampon dla ras długowłosych. Dobrą praktyką jest także naniesienie dobrze dopasowanej odżywki, która ułatwia wyczesywanie futra. Po zakończeniu kąpieli należy bardzo dokładnie spłukać sierść, a następnie ją rozczesać. Pielęgnacja może obejmować także suszenie szaty specjalną suszarką.

Lubiący spędzać czas w ruchu berneńczyk sam ściera pazury. Jednak pomiędzy opuszkami może wyrastać sierść, która wymaga regularnego wycinania. Czynność bez trudu wykonamy samodzielnie. Do podstawowych prac pielęgnacyjnych należy także regularna kontrola uzębienia oraz czyszczenie oczu i uszu. Oczy możemy przecierać wilgotnym wacikiem. Do czyszczenia uszu przeważnie wykorzystuje się preparaty rozpuszczające woskowinę. Nanosimy je na patyczek kosmetyczny lub wacik, a następnie dokładnie czyścimy okolice uszu. Berneńskie psy pasterskie charakteryzują się dużym opanowaniem i spokojem. Regularna pielęgnacja i prawidłowe przyzwyczajenie psa do niezbędnych zabiegów sprawia, że większość pupili bardzo dobrze znosi długie czesanie lub kąpiele.

Co i jak często powinien jeść berneński pies pasterski?

Hodowla berneński pies pasterski powinna udzielić wszystkich informacji dotyczących żywienia młodego szczeniaka. Na początku rekomenduje się podawanie karm rangi puppy, a po uzyskaniu pełnej dojrzałości, przejście na posiłki typu adult. W ofertach sprzedaży znajdziemy karmy przeznaczone dla ras dużych i olbrzymich. Na ogół zawierają składniki, które wspomagają stawy i prawidłowy rozwój pupila. Ze względu na duże rozmiary berneńskiego psa pasterskiego, ilość miesięcznie spożywanej karmy okazuje się dość pokaźna. Mimo tego, nie warto kupować produktów o najgorszej jakości, których jedynym atutem okazuje się atrakcyjna cena.

Alternatywą dla gotowej karmy jest samodzielne przygotowywanie posiłków dla pupila. Hodowla berneński pies pasterski może wybierać spośród wielu modeli żywienia. Niektórzy gotują posiłki, inni bazują na diecie BARF. Druga opcja polega na podawaniu psu surowego mięsa z kośćmi, podrobów, a także niewielkiej ilość warzyw oraz owoców. Dobrze zbilansowana dieta BARF ma w swoich założeniach najlepiej odwzorowywać naturalne żywienie wilków. Jej niewątpliwym atutem okazuje sie wysoka strawność oraz smakowitość. Większość berneńskich psów pasterskich chętnie zjada posiłki przygotowywane przez właścicieli.

Aby w pełni opisać żywienie psów, należy także zwrócić uwagę na kaloryczność posiłków. Berneński pies pasterski może mieć tendencję do otyłości, co bardzo niekorzystnie wpływa na stawy i ogólny stan zdrowia. Dlatego ilość karmy powinna być dopasowana do wieku, masy ciała, poziomu aktywności, a także stanu zdrowia psa. Ze względu na możliwość wystąpienia skrętu żołądka, poleca się dzielenie dziennej dawki pożywienia na kilka posiłków. Szczeniaki powinny jeść przynajmniej trzy razy na dobę, a dorosłe psy minimum dwa razy. Posiłki warto zaplanować po aktywności fizycznej, a po jedzeniu zapewnić psu spokojny wypoczynek. Jest to najlepsze działanie prewencyjne, chroniące psy dużych ras przed pojawieniem się skrętu żołądka.

Ceny i hodowle, czyli gdzie znaleźć berneńskiego psa pasterskiego?

Cena zakupu młodego szczeniaka to jedna z kluczowych kwestii, którą bierzemy pod uwagę przed zakupem. Okazuje się, że berneński pies pasterski ceny charakteryzują się dość dużym zróżnicowaniem. Aby w pełni omówić koszty zakupu młodego szczeniaka, powinniśmy najpierw przyjrzeć sie działającym w Polsce hodowlom.

Berneński pies pasterski hodowla może być zarejestrowana w różnych związkach i stowarzyszeniach kynologicznych. W naszym kraju obowiązuje całkowity zakaz sprzedaży psów bez udokumentowanego pochodzenia. Psy bez rodowodu lub metryki można oddać za darmo, jednak nie wolno pobierać żadnych opłat. W związku z tym powstało wiele miejsc, które sprzedają szczeniaki z rodowodem uznanym wyłącznie przez niewielką organizację. Największą renomą cieszy się natomiast Związek Kynologiczny w Polsce, który należy do międzynarodowej federacji FCI. Szczenięta z metryką wydaną przez ZKwP na ogół okazują się najdroższe, jednak są w pełni rasowe i pochodzą od odpowiednio przebadanych psów hodowlanych.

Berneński pies pasterski ceny szczeniąt z pochodzeniem FCI na ogół rozpoczynają się od kwoty 4000 zł. Jest to atrakcyjna stawka za szczeniaka przeznaczonego do roli pupila domowego. Koszt zakupu pupila z bardziej rozpoznawalnej, renomowanej hodowli na ogół zamyka się w przedziale 5000 – 7000 zł. Cena szczeniąt z przeznaczeniem wystawowym i wybitnym wyglądem z pewnością okaże się odpowiednio wyższa.

Jak widzimy, ceny berneńskich psów pasterskich mogą okazać się dość wysokie. Jednak warto wybrać sprawdzoną hodowlę, która posiada pozytywne opinie w internecie i wśród pasjonatów rasy. Dobra hodowla będzie sprzedawała szczenięta po psach, które przeszły kompleksowe badania i są wolne od wad genetycznych. Jest to bardzo istotne dla uniknięcia dysplazji i innych chorób, które przenoszą się z pokolenia na pokolenie. Niektóre hodowle posiadają własne strony internetowe, na których możemy poznać konkretne linie hodowlane i obejrzeć zdjęcia dostępnych na sprzedaż szczeniąt. Podczas sprzedaży szczeniaka, hodowla powinna wydać pełną dokumentację z potwierdzeniem pochodzenia i podpisać z kupującym odpowiednią umowę (kupna sprzedaży lub przekazania psa). Dobrą praktyką jest także przekazanie wyprawki dla szczeniaka. Jej wyposażenie zależy od decyzji hodowcy.