Duże psy od lat cieszą się niesłabnącą
popularnością. Z czego to wynika? Przede wszystkim z tego, że mimo słusznego
rozmiaru są przeważnie spokojne, zrównoważone oraz przyjacielskie. W większości
wypadków nadają się do stróżowania. Już samym wyglądem potrafią odstraszyć
intruza. Każdą z wymienionych cech można zaobserwować u psa św. Bernarda. Czym
jeszcze wyróżnia się ten piękny, szwajcarski olbrzym?
Podstawowe informacje o bernardynie
Bernardyn
reprezentuje jedną z największych i najcięższych ras psów. Ten olbrzym znany też,
jako pies św. Bernarda jest potomkiem starożytnych, rzymskich psów bojowych.
Prawdopodobnie wywodzących się od doga tybetańskiego. Bernardyny to czworonogi
typu dogowatego wyhodowane przez szwajcarskich mnichów w XVII wieku. Już przed
wiekami pełniły funkcję stróżów i ratowników górskich. Współcześnie są przede
wszystkim psami do towarzystwa. Choć czasem nadal strzegą dobytku swych
opiekunów. W klasyfikacji FCI bernardyny zaliczono do II grupy ras. Znajdują
się tam w sekcji 2 zrzeszającej czworonogi molosowate.
Pies
św. Bernarda to prawdziwy, górski olbrzym, wystarczy spojrzeć na zdjęcia.
Dojrzały samiec osiąga od 70 do 90 cm wysokości w kłębie. Jego waga zazwyczaj
utrzymuje się w przedziale 55-90 kg, choć największe osobniki mogą osiągać
ponad 100 kg. Suczki są tylko trochę mniejsze. Ich wysokość w kłębie to 65-80
cm a zwyczajowa waga wynosi 50-75 kg. Rasa odznacza się tym, że psy są wysokie
i muskularne. Tułów o potężnym kośćcu ma zwartą budowę. Głowa psa jest duża,
oczy ciemnobrązowe, uszy trójkątne i zwisające. Kończyny dość długie, ogon
szeroki, mocny i lekko zawinięty. Opis wyglądu należy uzupełnić wzmianką o
sierści.
Bernardyn
to rasa wykształcająca dwuwarstwową sierść. Pierwszą jest obfity podszerstek a
drugą włos okrywowy. Warto wiedzieć, że interesujący na górski olbrzym
występuje w dwóch odmianach różniących się długością sierści. Jedna to pies
krótkowłosy, jego włos jest gęsty, gładki i przylegający do ciała. Druga wersja
to czworonóg długowłosy. Tu okrywa jest półdługa, prosta lub lekko falista.
Rasowe bernardyny mają przeważnie umaszczenie typu tricolor. Czyli biel, brąz
oraz mahoń w różnych proporcjach. Na uszach i pysku występuje czarny odcień. Bardziej
szczegółowe informacje o wyglądzie i umaszczeniu można znaleźć na naszej
stronie.
Opis usposobienia i umiejętności
bernardynów
I
szczeniak i dorosły pies św. Bernarda lubi zabawę lecz sam decyduje jak
intensywna ma być. Nigdy nie należy go zmuszać do nadmiernej aktywności. Przetrenowanie
ma negatywny wpływ na zdrowie, szczególnie, gdy zwierzak jest mały. Poza tym
pieski odznaczają się umiarkowanym temperamentem. Do tego są zrównoważone i
spokojne. Nie mają problemu z zaakceptowaniem innych zwierząt domowych. Nie
wszczynają bójek, nie dają się wyprowadzić z równowagi. Długo ignorują wszelkie
zaczepki. Oczywiście mają swój próg cierpliwości. Gdy inny pies go przekroczy,
bernardyny potrafią poradzić sobie z przeciwnikiem.
Bernardyn
jest przyjacielski i mocno przywiązuje się do całej rodziny. W przeciwieństwie
do wielu innych ras, nie wyróżnia jednego z domowników. Okazuje oddanie każdemu
członkowi rodziny. Zazwyczaj duże psy nie są polecane rodzinom z dziećmi.
Dlatego, że z uwagi na duże gabaryty mogą niechcący zrobić krzywdę maluchom. Po
prostu nie zdają sobie sprawy ze swojej masy. Bernardyna można zaliczyć do
wyjątków. Wobec dzieci jest ostrożny, delikatny i opiekuńczy. Trzeba też dodać,
że mimo przyjacielskiego usposobienia olbrzym nadaje się na stróża. Wykazuje czujność
i instynktownie wyczuwa zagrożenie.
Pies
św. Bernarda nie jest agresywny, ale budzi respekt samym wyglądem. Dzięki temu
skutecznie odstrasza intruzów. Poza tym doskonale orientuje się w terenie,
potrafi wyczuć zbliżającą się lawinę. Ma doskonały węch, co pozwala mu
odszukiwać ludzi uwięzionych pod śniegiem. To te cechy pozwalały mu pracować w
ratownictwie górski. Obecnie bernardyn coraz rzadziej wykonuje te zadania. Stał
się za to psem do towarzystwa. Jest inteligentny i ma dobrą pamięć, więc warto
uczyć go podstaw posłuszeństwa. Szkolenie należy rozpocząć, gdy jest jeszcze
mały. Po rozwinięcie informacji o charakterze i wychowaniu bernardyna
zapraszamy na naszą stronę.
Długość życia i zdrowie bernardyna
Szwajcarski
olbrzym potrzebuje dużo miejsca do życia. Zdecydowanie nie nadaje się do
mieszkania w bloku. Jest wysoki i masywny, co utrudnia mu poruszanie się po
małych pomieszczeniach. Grozi też kontuzjami po uderzeniach w meble. Poza tym
częste wchodzenie i schodzenie po schodach nie służy jego zdrowiu. Bernardyn
najlepiej czuje się w domu z ogrodem. Jaka jest długość życia tego czworonoga?
Podobnie jak inne duże rasy nie dożywa sędziwego wieku. Opiekunowie cieszą się
jego obecnością przez 8-10 lat. Bernardyn to pies silny fizycznie i wytrzymały,
ale podatny na pewne choroby.
Wszystkie
duże i ogromne psy, w tym i bernardyn, mają tendencje do zapadania na dysplazję
stawów. Najczęściej biodrowy, ale często też łokciowych. Na szczęście każda
dobra hodowla stara się zminimalizować ryzyko wystąpienie tego schorzenia.
Regularnie przeprowadzając badania genetyczne. Zdarzającą się dolegliwością
jest osteochondroza stawu ramiennego oraz skręt żołądka. U starszych osobników
pojawiają się zwyrodnienia kręgosłupa. Sporadycznie rozwijają się choroby serca.
Jeśli się już pojawią, najczęściej jest to kardiomiopatia lub podzastawkowe
zwężenie ujścia aorty.
Bernardyn
nie wymaga czasochłonnej pielęgnacji. Pies krótkowłosy, poza okresem linienia
musi być wyczesywany raz w tygodniu. Tylko, gdy gubi sierść szczotkuje się go
codziennie. Nieliniejący zwierzak długowłosy powinien być czesany dwa razy w
tygodniu. Szczególną uwagę trzeba zwracać na sierść za uszami. Dlatego, że
zaniedbana może się filcować. Oprócz tego konieczne jest regularne czyszczenie
uszu i kącików oczu. W ten sposób pielęgnuje się i młode, rasowe pieski i
dorosłe giganty. Jakie ceny proponuje renomowana hodowla? Szczeniak bernardyna
z rodowodem kosztuje minimum 4000 zł. Więcej informacji o tej sympatycznej
rasie oraz zdjęcia można znaleźć na naszej stronie.
Krótko i długowłosy bernardyn jest
wyróżniającym się, dużych rozmiarów psem o łagodnym usposobieniu. Ze względu na
swoją osobowość i gabaryty pies tej rasy wzbudza zainteresowanie wśród wielu
miłośników czworonogów. Dlatego poniżej omówimy usposobienie bernardynów,
wyszczególnimy krótki rys historyczny, a także udzielimy najważniejszych
informacji o rasie.
Psy rasy bernardyn – wygląd i
usposobienie
Jak wyglądają rasowe bernardyny?
Pies rasy
bernardyn zyskał sławę dzięki bardzo dużym gabarytom. Dorosłe psy osiągają wagę
pomiędzy 64, a nawet 120 kg, co czyni z nich czworonożne giganty. Wszelkie informacje
na temat ich wyglądu uzyskamy we wzorcu rasy FCI numer 61. Według owego
dokumentu, rasowe psy powinny osiągać wysokość w kłębie 70 – 90 cm. Dorosła
suka jest z reguły nieco drobniejsza, a jej wzorcowa wysokość w kłębie to 65 –
80 cm.
Bernardyn występuje
w odmianie długo i krótkowłosej. W każdym przypadku jest to bardzo masywny pies
o harmonijnej oraz proporcjonalnej budowie ciała. Rasowe psy posiadają
wyrazisty, czarny nos, bardzo bystre, duże oczy, a także charakterystyczne,
oklapnięte uszy. Wokół oczu występuje obramowanie o intensywnie czarnym
zabarwieniu.
Zarówno
krótkowłosy jak i długowłosy bernardyn występują w kilku odmianach umaszczenia.
We wzorcu wyróżnia się umaszczenie typu brownish-yellow, czerwono-białe,
reddish-brown brindle, reddish-brown splash, a także reddish-brown mantle. W
każdym przypadku czarny kolor występuje wokół oczu, a barwa biała na szyi,
podbrzuszu oraz kończynach. Psy mogą też posiadać tak zwany biały płaszcz na
grzbiecie oraz bokach ciała.
Charakter bernardynów
Szwajcarski
pies rasy bernardyn budzi respekt samą swoją posturą. Dzięki temu jest niekiedy
wykorzystywany w roli psa stróżującego i pilnującego przestronnych posesji. Nie
jest to jednak pies nadmiernie agresywny, a jego usposobienie jest w dużej
mierze łagodne.
Zarówno
krótkowłosy jak i długowłosy bernardyn to świetny obserwator. Wyróżnia go
bardzo dobry węch oraz wysoka czujność. Rasa nie jest nadmiernie agresywna i
trudno wyprowadzić ją z równowagi. Jednak posiada instynkt terytorialny, dzięki
któremu skutecznie ochrania swój rewir. Omawiając usposobienie górskich
bernardynów, warto wspomnieć o ich stabilności. Jest to rasa spokojna oraz
wyjątkowo opanowana. Rzadko wchodzi w konflikty z innymi psami i trudno ją
sprowokować. Mimo wszystko dorosłe psy rasy bernardyn potrafią się skutecznie
obronić przed napastnikiem.
Rasa jest
też bardzo oddana i lojalna w stosunku do właściciela. Pies tej rasy lubi
spędzać czas w gronie rodzinnym, jest bardzo delikatny w stosunku do dzieci i
opanowany w relacjach z osobami dorosłymi. Wymaga odpowiedniego szkolenia,
które umożliwi wprowadzenie klarownych zasad. Wymaga tego duża waga zwierzęcia,
mogąca być niekiedy pewną trudnością w kontaktach z właścicielami. Źle
wyszkolony, ważący około 80 kilogramów bernardyn krótkowłosy czy długowłosy
może zbyt radośnie witać swojego właściciela. Jak wszystkie masywne psy, może z
łatwością przewrócić domownika, a wyjątkowo intensywne ślinienie się sprawi, że
powitanie nie zawsze okaże się obopólną radością. Dlatego rasa wymaga
określenia zasad, które powinny respektować już małe szczeniaki.
Informacje
dotyczące usposobienia bernardynów nie byłyby pełne, gdybyśmy ominęli kwestię
przywiązania. Pies rasy bernardyn przywiązuje się do wszystkich domowników bez
wyjątku. Nie jest typem rasy, która wybiera sobie jednego przewodnika.
Krótkowłosy czy długowłosy pupil traktuje wszystkich na równi, a odpowiednio
wyszkolony będzie posłuszny i oddany każdemu domownikowi. Jeśli planujesz zakup
psa tej rasy, sprawdź także artykuł o szczeniakach bernardyna.
Żywy i
spokojny charakter sprawia, że rasa świetnie odnajduje się w roli towarzysza
rodziny. Lubi spędzać aktywnie czas, jednak najlepszą nagrodą będzie spacer czy
zabawa z domownikami. Szwajcarski pies górski dobrze dogada się także z innymi
czworonogami, nawet pomimo różnicy wagowej. Szczeniaki wychowane od małego z
kotami, będą dla nich łagodne i bardzo delikatne. Problemy mogą pojawić się
jedynie w przypadku niewłaściwej socjalizacji psa z otoczeniem.
Szwajcarski ratownik – rys
historyczny bernardynów
Pierwsze
wzmianki o szwajcarskim bernardynie sięgają XVIII wieku. Był to okres, w którym
na Wielkiej Przełęczy Świętego Bernarda działało schronisko dla pielgrzymów.
Mnisi hodowali w nim duże psy, przeznaczone do ochrony i ratownictwa. Rasa była
nazywana „Barry” i budziła respekt wśród pielgrzymującej ludności.
Pierwsze
dotyczące rasy, zachowane zapiski klasztorne sięgają roku 1707. Psy pełniły
wtedy funkcję ochronną, jednak coraz częściej doceniano ich umiejętności
odnajdowania ludzi. Rasa psa zasłynęła w odnajdowaniu pielgrzymów na przełęczy,
tropienia ich w czasie intensywnego śniegu czy mgły. Do dziś zachowało się
wiele opisów o odważnej naturze bernardynów oraz o ludziach, których udało się
uratować jedynie dzięki czworonogom.
Za
pierwszego hodowcę bernardynów uważa się Heinricha Schumachera mieszkającego w
pobliżu Berna. Mężczyzna założył oficjalną hodowlę w roku 1867, prowadząc
dokumentację hodowlaną rasy. Już w roku 1884 stworzono pierwszą księgę
rodowodową, w której pierwszym oficjalnym reprezentantem stał się pies imieniem
Leo. Niedługo później powołano także do życia Szwajcarski Klub Bernardyna, a w
roku 1887 roku stworzono oraz przyjęto wzorzec rasy. Opisano w nim wielkość,
cechy wyglądu i zachowania. Charakterystyka wpisana we wzorcu przełożyła się na
dalsze powielanie pożądanych cech, którymi charakteryzuje się rasa bernardyn
(np. czarny kolor nosa czy charakterystyczne umaszczenie).
Jak szkolić małe bernardyny i jakie
są najczęstsze choroby rasy?
Prawidłowe szkolenie psa rasy
bernardyn
Krótkowłosy
i długowłosy bernardyn to pies o dużej inteligencji i umiejętności obserwacji.
Ze względu na duże gabaryty, już mały szczeniak powinien być odpowiednio socjalizowany
oraz uczony podstawowych komend posłuszeństwa. Mały pupil musi być też
odpowiednio socjalizowany z otoczeniem, co zaowocuje w jego dorosłym życiu.
Charakterystyka socjalizacji to zapoznanie psa z dźwiękami otoczenia, nowymi
sytuacjami, zapachami, ludźmi i zwierzętami. To bardzo ważny etap w życiu
wszystkich małych szczeniaków. Pamiętajmy, że tak zwane okno socjalizacyjne
zamyka się około 14 tygodnia życia. Jeśli do tego czasu szczeniak nie dozna
wystarczająco dużo bodźców, może okazać się nadmiernie lękliwy czy wręcz
agresywny.
Mały
szczeniak powinien też znać podstawowe komendy posłuszeństwa. Nasz krótkowłosy
czy długowłosy towarzysz będzie chętnie uczestniczył w szkoleniu, jeśli
odpowiednio go nagrodzimy. Rasa może co prawda wykazywać pewną niezależność,
jednak z reguły chętnie współpracuje ze swoim właścicielem.
Najważniejszą
kwestią szkolenia krótkowłosych czy długowłosych bernardynów jest zbudowanie
wzajemnej więzi. Pies powinien ufać swojemu właścicielowi. Osiągniemy to
konsekwencją i brakiem agresji skierowanej w stronę pupila. Pewnym wyzwaniem
może być nauka spokojnego chodzenia na smyczy. Mały szczeniak nie sprawia
problemów ciągnąc podczas przechadzki, problem pojawia się wraz z rozwojem
pupila. Rasa może ważyć ponad 100 kilogramów, dlatego warto wyeliminować ryzyko
pogoni za kotami czy innymi psami. Na szczęście pieski z rodowodem są w wieku
dorosłym są zazwyczaj bardzo opanowane.
Możliwe choroby rasy olbrzymiej
Każda rasa
olbrzymia może mieć problemy ze stawami. W przypadku bernardynów często
dochodzi do dysplazji stawu biodrowego. Jest to choroba przenoszona z pokolenia
na pokolenie, dlatego warto upewnić się, czy hodowla sprzedająca szczeniaki
wykonuje regularne prześwietlenia RTG.
Obok
dysplazji stawu biodrowego może pojawiać się też dysplazja stawu łokciowego.
Rasa psów szwajcarskich może także cierpieć na choroby z układem pokarmowym.
Pieski dużych ras mogą doznać skrętu żołądka, który stanowi bezpośrednie
zagrożenie dla ich życia. Dlatego warto karmić psa o odpowiednich porach i wychodzić
na spacery przed jedzeniem.
Dorosły pies
czy suka rasy bernardyn może także posiadać chore oczy. Do głównych problemów
należy tutaj zapalenie trzeciej powieki. Duża wielkość pupila może także
sprawić problemy z budową kośćca. Dlatego każdy mały szczeniak wymaga dobrego
odżywienia w okresie wzrostu. Niedobory żywieniowe mogą wpłynąć na późniejsze
problemy zdrowotne i zmniejszają długość życia pupila. Warto tutaj podkreślić,
że duża wielkość psa wiąże się także z mniejszą żywotnością. Średnia długość życia
rasy olbrzymiej wynosi 8 do 10 lat. Jest to o połowę mniej niż średnia długość
życia małych shih tzu.
Jaka jest cena bernardyna i gdzie
kupować zdrowe psy?
Cena szczeniaka z rodowodem
Charakterystycznie
wyglądający bernardyn znajduje się w wielu hodowlach. Jego wyjątkowe rozmiary
sprawiają, że nie jest krzyżowany z innymi rasami, dlatego większość hodowli
oferuje psy czystej rasy z charakterystycznym czarnym nosem, białym podbrzuszem
i specyficznym umaszczeniem.
Najniższa cena za szczeniaki z rodowodem to około 1500 zł. W owej kwocie nabędziemy psa z rodowodem związku lub stowarzyszenia. Nie każda z owych organizacji będzie uznana na całym świecie i nie każda dopuszcza do rozrodu wyłącznie zdrowe osobniki. Dlatego osoby, które chcą zmniejszyć ryzyko zakupu szczeniaka z obciążeniami genetycznymi, najczęściej wybierają pupila z rodowodem ZKWP.
Cena za szczeniaki z ZKWP jest już znacznie wyższa od stawek pupili z innych związków. Nasz towarzysz z czarnym zabarwieniem wokół oczu kosztuje około 4000-6000 zł. Bardziej znana hodowla sprzedaje szczeniaki w cenie minimum 6000 zł. Niektóre psy o wyjątkowym wyglądzie, przedstawiające wybitne cechy, mogą okazać się jeszcze droższe.
Hodowla
bernardynów – jak wybrać właściwą?
Wybór
hodowli jest decyzją, którą podejmujemy raz na wiele lat, dlatego warto dołożyć
starań do zakupu zdrowego pupila. Dobry hodowca powinien przedstawić nam
zdjęcia szczeniąt z aktualnego miotu i podpowiedzieć, jaka będzie ich docelowa
waga. Na początek możemy też zapytać o zdjęcia rodziców, co umożliwi nam
zapoznanie się z docelowym wyglądem szczeniaków.
Nasz
krótkowłosy czy długowłosy szczeniak powinien posiadać cechy charakterystyczne
dla rasy (białe zabarwienie podbrzusza, czarny nos itp.). Hodowla powinna też
udostępnić wszystkie informacje dotyczące pochodzenia zwierząt oraz ich stanu
zdrowia. Podczas zakupu wyda książeczkę zdrowia i metrykę lub rodowód. Ważne
jest również podpisanie odpowiedniej umowy.
Pamiętajmy,
że każdy czarny czy biały pies rasy olbrzymiej jest predysponowany do
dysplazji. Badanie RTG nie jest obowiązkiem hodowcy, jednak to dobra praktyka.
Z pewnością warto dopytać o taką dokumentację suki i psa hodowlanego.