Bernardyn

Duże psy od lat cieszą się niesłabnącą popularnością. Z czego to wynika? Przede wszystkim z tego, że mimo słusznego rozmiaru są przeważnie spokojne, zrównoważone oraz przyjacielskie. W większości wypadków nadają się do stróżowania. Już samym wyglądem potrafią odstraszyć intruza. Każdą z wymienionych cech można zaobserwować u psa św. Bernarda. Czym jeszcze wyróżnia się ten piękny, szwajcarski olbrzym?

Podstawowe informacje o bernardynie

Bernardyn reprezentuje jedną z największych i najcięższych ras psów. Ten olbrzym znany też, jako pies św. Bernarda jest potomkiem starożytnych, rzymskich psów bojowych. Prawdopodobnie wywodzących się od doga tybetańskiego. Bernardyny to czworonogi typu dogowatego wyhodowane przez szwajcarskich mnichów w XVII wieku. Już przed wiekami pełniły funkcję stróżów i ratowników górskich. Współcześnie są przede wszystkim psami do towarzystwa. Choć czasem nadal strzegą dobytku swych opiekunów. W klasyfikacji FCI bernardyny zaliczono do II grupy ras. Znajdują się tam w sekcji 2 zrzeszającej czworonogi molosowate.

Pies św. Bernarda to prawdziwy, górski olbrzym, wystarczy spojrzeć na zdjęcia. Dojrzały samiec osiąga od 70 do 90 cm wysokości w kłębie. Jego waga zazwyczaj utrzymuje się w przedziale 55-90 kg, choć największe osobniki mogą osiągać ponad 100 kg. Suczki są tylko trochę mniejsze. Ich wysokość w kłębie to 65-80 cm a zwyczajowa waga wynosi 50-75 kg. Rasa odznacza się tym, że psy są wysokie i muskularne. Tułów o potężnym kośćcu ma zwartą budowę. Głowa psa jest duża, oczy ciemnobrązowe, uszy trójkątne i zwisające. Kończyny dość długie, ogon szeroki, mocny i lekko zawinięty. Opis wyglądu należy uzupełnić wzmianką o sierści.

Bernardyn to rasa wykształcająca dwuwarstwową sierść. Pierwszą jest obfity podszerstek a drugą włos okrywowy. Warto wiedzieć, że interesujący na górski olbrzym występuje w dwóch odmianach różniących się długością sierści. Jedna to pies krótkowłosy, jego włos jest gęsty, gładki i przylegający do ciała. Druga wersja to czworonóg długowłosy. Tu okrywa jest półdługa, prosta lub lekko falista. Rasowe bernardyny mają przeważnie umaszczenie typu tricolor. Czyli biel, brąz oraz mahoń w różnych proporcjach. Na uszach i pysku występuje czarny odcień. Bardziej szczegółowe informacje o wyglądzie i umaszczeniu można znaleźć na naszej stronie.

Opis usposobienia i umiejętności bernardynów

I szczeniak i dorosły pies św. Bernarda lubi zabawę lecz sam decyduje jak intensywna ma być. Nigdy nie należy go zmuszać do nadmiernej aktywności. Przetrenowanie ma negatywny wpływ na zdrowie, szczególnie, gdy zwierzak jest mały. Poza tym pieski odznaczają się umiarkowanym temperamentem. Do tego są zrównoważone i spokojne. Nie mają problemu z zaakceptowaniem innych zwierząt domowych. Nie wszczynają bójek, nie dają się wyprowadzić z równowagi. Długo ignorują wszelkie zaczepki. Oczywiście mają swój próg cierpliwości. Gdy inny pies go przekroczy, bernardyny potrafią poradzić sobie z przeciwnikiem.

Bernardyn jest przyjacielski i mocno przywiązuje się do całej rodziny. W przeciwieństwie do wielu innych ras, nie wyróżnia jednego z domowników. Okazuje oddanie każdemu członkowi rodziny. Zazwyczaj duże psy nie są polecane rodzinom z dziećmi. Dlatego, że z uwagi na duże gabaryty mogą niechcący zrobić krzywdę maluchom. Po prostu nie zdają sobie sprawy ze swojej masy. Bernardyna można zaliczyć do wyjątków. Wobec dzieci jest ostrożny, delikatny i opiekuńczy. Trzeba też dodać, że mimo przyjacielskiego usposobienia olbrzym nadaje się na stróża. Wykazuje czujność i instynktownie wyczuwa zagrożenie.

Pies św. Bernarda nie jest agresywny, ale budzi respekt samym wyglądem. Dzięki temu skutecznie odstrasza intruzów. Poza tym doskonale orientuje się w terenie, potrafi wyczuć zbliżającą się lawinę. Ma doskonały węch, co pozwala mu odszukiwać ludzi uwięzionych pod śniegiem. To te cechy pozwalały mu pracować w ratownictwie górski. Obecnie bernardyn coraz rzadziej wykonuje te zadania. Stał się za to psem do towarzystwa. Jest inteligentny i ma dobrą pamięć, więc warto uczyć go podstaw posłuszeństwa. Szkolenie należy rozpocząć, gdy jest jeszcze mały. Po rozwinięcie informacji o charakterze i wychowaniu bernardyna zapraszamy na naszą stronę.

Długość życia i zdrowie bernardyna

Szwajcarski olbrzym potrzebuje dużo miejsca do życia. Zdecydowanie nie nadaje się do mieszkania w bloku. Jest wysoki i masywny, co utrudnia mu poruszanie się po małych pomieszczeniach. Grozi też kontuzjami po uderzeniach w meble. Poza tym częste wchodzenie i schodzenie po schodach nie służy jego zdrowiu. Bernardyn najlepiej czuje się w domu z ogrodem. Jaka jest długość życia tego czworonoga? Podobnie jak inne duże rasy nie dożywa sędziwego wieku. Opiekunowie cieszą się jego obecnością przez 8-10 lat. Bernardyn to pies silny fizycznie i wytrzymały, ale podatny na pewne choroby.

Wszystkie duże i ogromne psy, w tym i bernardyn, mają tendencje do zapadania na dysplazję stawów. Najczęściej biodrowy, ale często też łokciowych. Na szczęście każda dobra hodowla stara się zminimalizować ryzyko wystąpienie tego schorzenia. Regularnie przeprowadzając badania genetyczne. Zdarzającą się dolegliwością jest osteo­chondroza stawu ramiennego oraz skręt żołądka. U starszych osobników pojawiają się zwyrodnienia kręgosłupa. Sporadycznie rozwijają się choroby serca. Jeśli się już pojawią, najczęściej jest to kardiomiopatia lub podzastawkowe zwężenie ujścia aorty.

Bernardyn nie wymaga czasochłonnej pielęgnacji. Pies krótkowłosy, poza okresem linienia musi być wyczesywany raz w tygodniu. Tylko, gdy gubi sierść szczotkuje się go codziennie. Nieliniejący zwierzak długowłosy powinien być czesany dwa razy w tygodniu. Szczególną uwagę trzeba zwracać na sierść za uszami. Dlatego, że zaniedbana może się filcować. Oprócz tego konieczne jest regularne czyszczenie uszu i kącików oczu. W ten sposób pielęgnuje się i młode, rasowe pieski i dorosłe giganty. Jakie ceny proponuje renomowana hodowla? Szczeniak bernardyna z rodowodem kosztuje minimum 4000 zł. Więcej informacji o tej sympatycznej rasie oraz zdjęcia można znaleźć na naszej stronie.

Krótko i długowłosy bernardyn jest wyróżniającym się, dużych rozmiarów psem o łagodnym usposobieniu. Ze względu na swoją osobowość i gabaryty pies tej rasy wzbudza zainteresowanie wśród wielu miłośników czworonogów. Dlatego poniżej omówimy usposobienie bernardynów, wyszczególnimy krótki rys historyczny, a także udzielimy najważniejszych informacji o rasie.

Psy rasy bernardyn – wygląd i usposobienie

Jak wyglądają rasowe bernardyny?

Pies rasy bernardyn zyskał sławę dzięki bardzo dużym gabarytom. Dorosłe psy osiągają wagę pomiędzy 64, a nawet 120 kg, co czyni z nich czworonożne giganty. Wszelkie informacje na temat ich wyglądu uzyskamy we wzorcu rasy FCI numer 61. Według owego dokumentu, rasowe psy powinny osiągać wysokość w kłębie 70 – 90 cm. Dorosła suka jest z reguły nieco drobniejsza, a jej wzorcowa wysokość w kłębie to 65 – 80 cm.

Bernardyn występuje w odmianie długo i krótkowłosej. W każdym przypadku jest to bardzo masywny pies o harmonijnej oraz proporcjonalnej budowie ciała. Rasowe psy posiadają wyrazisty, czarny nos, bardzo bystre, duże oczy, a także charakterystyczne, oklapnięte uszy. Wokół oczu występuje obramowanie o intensywnie czarnym zabarwieniu.

Zarówno krótkowłosy jak i długowłosy bernardyn występują w kilku odmianach umaszczenia. We wzorcu wyróżnia się umaszczenie typu brownish-yellow, czerwono-białe, reddish-brown brindle, reddish-brown splash, a także reddish-brown mantle. W każdym przypadku czarny kolor występuje wokół oczu, a barwa biała na szyi, podbrzuszu oraz kończynach. Psy mogą też posiadać tak zwany biały płaszcz na grzbiecie oraz bokach ciała.

Charakter bernardynów

Szwajcarski pies rasy bernardyn budzi respekt samą swoją posturą. Dzięki temu jest niekiedy wykorzystywany w roli psa stróżującego i pilnującego przestronnych posesji. Nie jest to jednak pies nadmiernie agresywny, a jego usposobienie jest w dużej mierze łagodne.

Zarówno krótkowłosy jak i długowłosy bernardyn to świetny obserwator. Wyróżnia go bardzo dobry węch oraz wysoka czujność. Rasa nie jest nadmiernie agresywna i trudno wyprowadzić ją z równowagi. Jednak posiada instynkt terytorialny, dzięki któremu skutecznie ochrania swój rewir. Omawiając usposobienie górskich bernardynów, warto wspomnieć o ich stabilności. Jest to rasa spokojna oraz wyjątkowo opanowana. Rzadko wchodzi w konflikty z innymi psami i trudno ją sprowokować. Mimo wszystko dorosłe psy rasy bernardyn potrafią się skutecznie obronić przed napastnikiem.

Rasa jest też bardzo oddana i lojalna w stosunku do właściciela. Pies tej rasy lubi spędzać czas w gronie rodzinnym, jest bardzo delikatny w stosunku do dzieci i opanowany w relacjach z osobami dorosłymi. Wymaga odpowiedniego szkolenia, które umożliwi wprowadzenie klarownych zasad. Wymaga tego duża waga zwierzęcia, mogąca być niekiedy pewną trudnością w kontaktach z właścicielami. Źle wyszkolony, ważący około 80 kilogramów bernardyn krótkowłosy czy długowłosy może zbyt radośnie witać swojego właściciela. Jak wszystkie masywne psy, może z łatwością przewrócić domownika, a wyjątkowo intensywne ślinienie się sprawi, że powitanie nie zawsze okaże się obopólną radością. Dlatego rasa wymaga określenia zasad, które powinny respektować już małe szczeniaki.

Informacje dotyczące usposobienia bernardynów nie byłyby pełne, gdybyśmy ominęli kwestię przywiązania. Pies rasy bernardyn przywiązuje się do wszystkich domowników bez wyjątku. Nie jest typem rasy, która wybiera sobie jednego przewodnika. Krótkowłosy czy długowłosy pupil traktuje wszystkich na równi, a odpowiednio wyszkolony będzie posłuszny i oddany każdemu domownikowi. Jeśli planujesz zakup psa tej rasy, sprawdź także artykuł o szczeniakach bernardyna.

Żywy i spokojny charakter sprawia, że rasa świetnie odnajduje się w roli towarzysza rodziny. Lubi spędzać aktywnie czas, jednak najlepszą nagrodą będzie spacer czy zabawa z domownikami. Szwajcarski pies górski dobrze dogada się także z innymi czworonogami, nawet pomimo różnicy wagowej. Szczeniaki wychowane od małego z kotami, będą dla nich łagodne i bardzo delikatne. Problemy mogą pojawić się jedynie w przypadku niewłaściwej socjalizacji psa z otoczeniem.

Szwajcarski ratownik – rys historyczny bernardynów

Pierwsze wzmianki o szwajcarskim bernardynie sięgają XVIII wieku. Był to okres, w którym na Wielkiej Przełęczy Świętego Bernarda działało schronisko dla pielgrzymów. Mnisi hodowali w nim duże psy, przeznaczone do ochrony i ratownictwa. Rasa była nazywana „Barry” i budziła respekt wśród pielgrzymującej ludności.

Pierwsze dotyczące rasy, zachowane zapiski klasztorne sięgają roku 1707. Psy pełniły wtedy funkcję ochronną, jednak coraz częściej doceniano ich umiejętności odnajdowania ludzi. Rasa psa zasłynęła w odnajdowaniu pielgrzymów na przełęczy, tropienia ich w czasie intensywnego śniegu czy mgły. Do dziś zachowało się wiele opisów o odważnej naturze bernardynów oraz o ludziach, których udało się uratować jedynie dzięki czworonogom.

Za pierwszego hodowcę bernardynów uważa się Heinricha Schumachera mieszkającego w pobliżu Berna. Mężczyzna założył oficjalną hodowlę w roku 1867, prowadząc dokumentację hodowlaną rasy. Już w roku 1884 stworzono pierwszą księgę rodowodową, w której pierwszym oficjalnym reprezentantem stał się pies imieniem Leo. Niedługo później powołano także do życia Szwajcarski Klub Bernardyna, a w roku 1887 roku stworzono oraz przyjęto wzorzec rasy. Opisano w nim wielkość, cechy wyglądu i zachowania. Charakterystyka wpisana we wzorcu przełożyła się na dalsze powielanie pożądanych cech, którymi charakteryzuje się rasa bernardyn (np. czarny kolor nosa czy charakterystyczne umaszczenie).

Jak szkolić małe bernardyny i jakie są najczęstsze choroby rasy?

Prawidłowe szkolenie psa rasy bernardyn

Krótkowłosy i długowłosy bernardyn to pies o dużej inteligencji i umiejętności obserwacji. Ze względu na duże gabaryty, już mały szczeniak powinien być odpowiednio socjalizowany oraz uczony podstawowych komend posłuszeństwa. Mały pupil musi być też odpowiednio socjalizowany z otoczeniem, co zaowocuje w jego dorosłym życiu. Charakterystyka socjalizacji to zapoznanie psa z dźwiękami otoczenia, nowymi sytuacjami, zapachami, ludźmi i zwierzętami. To bardzo ważny etap w życiu wszystkich małych szczeniaków. Pamiętajmy, że tak zwane okno socjalizacyjne zamyka się około 14 tygodnia życia. Jeśli do tego czasu szczeniak nie dozna wystarczająco dużo bodźców, może okazać się nadmiernie lękliwy czy wręcz agresywny.

Mały szczeniak powinien też znać podstawowe komendy posłuszeństwa. Nasz krótkowłosy czy długowłosy towarzysz będzie chętnie uczestniczył w szkoleniu, jeśli odpowiednio go nagrodzimy. Rasa może co prawda wykazywać pewną niezależność, jednak z reguły chętnie współpracuje ze swoim właścicielem.

Najważniejszą kwestią szkolenia krótkowłosych czy długowłosych bernardynów jest zbudowanie wzajemnej więzi. Pies powinien ufać swojemu właścicielowi. Osiągniemy to konsekwencją i brakiem agresji skierowanej w stronę pupila. Pewnym wyzwaniem może być nauka spokojnego chodzenia na smyczy. Mały szczeniak nie sprawia problemów ciągnąc podczas przechadzki, problem pojawia się wraz z rozwojem pupila. Rasa może ważyć ponad 100 kilogramów, dlatego warto wyeliminować ryzyko pogoni za kotami czy innymi psami. Na szczęście pieski z rodowodem są w wieku dorosłym są zazwyczaj bardzo opanowane.

Możliwe choroby rasy olbrzymiej

Każda rasa olbrzymia może mieć problemy ze stawami. W przypadku bernardynów często dochodzi do dysplazji stawu biodrowego. Jest to choroba przenoszona z pokolenia na pokolenie, dlatego warto upewnić się, czy hodowla sprzedająca szczeniaki wykonuje regularne prześwietlenia RTG.

Obok dysplazji stawu biodrowego może pojawiać się też dysplazja stawu łokciowego. Rasa psów szwajcarskich może także cierpieć na choroby z układem pokarmowym. Pieski dużych ras mogą doznać skrętu żołądka, który stanowi bezpośrednie zagrożenie dla ich życia. Dlatego warto karmić psa o odpowiednich porach i wychodzić na spacery przed jedzeniem.

Dorosły pies czy suka rasy bernardyn może także posiadać chore oczy. Do głównych problemów należy tutaj zapalenie trzeciej powieki. Duża wielkość pupila może także sprawić problemy z budową kośćca. Dlatego każdy mały szczeniak wymaga dobrego odżywienia w okresie wzrostu. Niedobory żywieniowe mogą wpłynąć na późniejsze problemy zdrowotne i zmniejszają długość życia pupila. Warto tutaj podkreślić, że duża wielkość psa wiąże się także z mniejszą żywotnością. Średnia długość życia rasy olbrzymiej wynosi 8 do 10 lat. Jest to o połowę mniej niż średnia długość życia małych shih tzu.

Jaka jest cena bernardyna i gdzie kupować zdrowe psy?

Cena szczeniaka z rodowodem

Charakterystycznie wyglądający bernardyn znajduje się w wielu hodowlach. Jego wyjątkowe rozmiary sprawiają, że nie jest krzyżowany z innymi rasami, dlatego większość hodowli oferuje psy czystej rasy z charakterystycznym czarnym nosem, białym podbrzuszem i specyficznym umaszczeniem.

Najniższa cena za szczeniaki z rodowodem to około 1500 zł. W owej kwocie nabędziemy psa z rodowodem związku lub stowarzyszenia. Nie każda z owych organizacji będzie uznana na całym świecie i nie każda dopuszcza do rozrodu wyłącznie zdrowe osobniki. Dlatego osoby, które chcą zmniejszyć ryzyko zakupu szczeniaka z obciążeniami genetycznymi, najczęściej wybierają pupila z rodowodem ZKWP.

Cena za szczeniaki z ZKWP jest już znacznie wyższa od stawek pupili z innych związków. Nasz towarzysz z czarnym zabarwieniem wokół oczu kosztuje około 4000-6000 zł. Bardziej znana hodowla sprzedaje szczeniaki w cenie minimum 6000 zł. Niektóre psy o wyjątkowym wyglądzie, przedstawiające wybitne cechy, mogą okazać się jeszcze droższe.

Hodowla bernardynów – jak wybrać właściwą?

Wybór hodowli jest decyzją, którą podejmujemy raz na wiele lat, dlatego warto dołożyć starań do zakupu zdrowego pupila. Dobry hodowca powinien przedstawić nam zdjęcia szczeniąt z aktualnego miotu i podpowiedzieć, jaka będzie ich docelowa waga. Na początek możemy też zapytać o zdjęcia rodziców, co umożliwi nam zapoznanie się z docelowym wyglądem szczeniaków.

Nasz krótkowłosy czy długowłosy szczeniak powinien posiadać cechy charakterystyczne dla rasy (białe zabarwienie podbrzusza, czarny nos itp.). Hodowla powinna też udostępnić wszystkie informacje dotyczące pochodzenia zwierząt oraz ich stanu zdrowia. Podczas zakupu wyda książeczkę zdrowia i metrykę lub rodowód. Ważne jest również podpisanie odpowiedniej umowy.

Pamiętajmy, że każdy czarny czy biały pies rasy olbrzymiej jest predysponowany do dysplazji. Badanie RTG nie jest obowiązkiem hodowcy, jednak to dobra praktyka. Z pewnością warto dopytać o taką dokumentację suki i psa hodowlanego.