4 popularne rasy psów włoskich - opis, charakter, opinie, tresura

Włoskie rasy psów myśliwskich

Wyżeł włoski szorstkowłosy – spinone italiano

Jest to jedna z najstarszych włoskich ras. Jej początki sięgają czasów przed naszą erą i nie wiadomo do końca, która z teorii odnośnie jej pochodzenia jest prawdziwa. Jedni badacze twierdzą, że spinone pochodzi od wyżła rosyjskiego (?) lub celtyckiego. inni – że od wymarłego wyżła hiszpańskiego, jeszcze inni – że od legawców, które pojawiły się w starożytnym Rzymie w okresie rozkwitu cesarstwa, przywiezione przez kupców znad Adriatyku. We wzorcu rasy znajdujemy adnotację, że być może spinone jest potomkiem włoskiego psa o szorstkiej sierści, zaś prawdopodobnym matecznikiem rasy jest Piemont.

Współczesny spinone jest najpopularniejszą rasą myśliwską we Włoszech. Poza swoją ojczyzną dość często spotykany jest na Wyspach Brytyjskich, Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Holandii. W Polsce jest rzadki, aczkolwiek już hodowany i pojawia się na wystawach.

1. Wygląd. Wyżeł włoski szorstkowłosy jest dość dużym psem (pies – 60-70 cm, suka – 58-65 cm w kłębie). Ciężar ciała odpowiednio 32-37 i 28-30 kg. Sylwetka mocnej budowy, tęga, niemal kwadratowa (długość tylko nieznacznie większa od wysokości), Dobrze umięśniony. Sierść szorstka i twarda, na tułowiu najdłuższa – 4-6 cm, na głowie, uszach, grabiecie nosa i przednich częściach kończyn krótsza, na tylnych częściach kończyn dłuższa, bez frędzli. Dobrze zaznaczone dłuższym, szorstkim włosem brwi, bokobrody i broda. Szata jest jednowarstwowa, bez podszerstka. Dopuszczalne umaszczenie: czysto białe, białe z pomarańczowymi łatami, białe z pomarańczowym nakrapianiem, białe z brązowymi plamami, dereszowate lub dereszowato-brązowe. Umaszczenie niedopuszczalne: szata trójkolorowa, znaczenia podpalane, czarny w każdej formie i kombinacji.
2. Usposobienie i charakter. Jak wszystkie wyżły, jest doskonałym i wytrzymałym biegaczem. Doskonale pływa, aportuje zarówno z wody jak i z lądu. Pracuje w polu blisko myśliwego, zawsze ma z nim kontakt, jakby wiedział, że to dla niego wystawia zwierzynę. Zamiera w stójce tylko wówczas, kiedy jest pewien obecności np. bażanta. Potrafi też tropić postrzałka, zarówno po gorącym, jak i po zimnym tropie. Jego praca nie jest może efektowna, ale niezwykle skuteczna. Spinone jest to rasa spokojna i opanowana, niekiedy sprawia wrażenie flegmatycznej, lecz jest to dość złudne. Zarówno szczeniak, jak i pies dorosły miewają napady „głupawki” i potrafią bawić się jak szalone, wyładowując nadmiar energii. Jest to pies bardzo pojętny, inteligentny i szybko opanowuje nawet dość skomplikowane zadania.
3. Wychowanie. Spinone nadaje się, oprócz myśliwych, dla osób lubiących aktywny tryb życia. Wymaga konsekwentnego prowadzenia, gdyż jest przebiegły i bez pardonu wykorzysta najmniejsze ustępstwo. Konieczna jest jak najwcześniejsza nauka podstawowego posłuszeństwa za pomocą pozytywnej motywacji (systemu nagradzania).

Spinone jest psem towarzyskim, bardzo przywiązuje się do rodziny, bardzo lubi dzieci i wykazuje wobec nich „świętą” cierpliwość. Mimo okazałej postury w żadnym razie nie jest to pies obronny – jest bardzo łagodny, zarówno w stosunku do ludzi, jak i innych psów.

Ta włoska rasa może być też dobrym kompanem do joggingu, biegnie rytmicznym kłusem i nie wyrywa się naprzód. Uwaga: spinone nie nadaje się dla osób, które jednocześnie mają drób lub króliki. Silny instynkt łowiecki psa może spowodować szkody w inwentarzu. Jeżeli czyimś hobby jest piękny ogród i grządki kwiatowe, również powinien pomyśleć o innej rasie, gdyż spinone bardzo lubi „roboty ziemne”. Jeśli szukasz więcej inspiracji, sprawdź także ten artykuł z TOP 10 popularnych ras psów.

Lagotto romagnolo

Włoskie rasy psów mają różne przeznaczenie, ale ta została wyhodowana do bardzo oryginalnej pracy – poszukiwania trufli. Jest to rasa umieszczona dość wysoko w rankingach „najładniejsze rasy psów”. Jest młoda, oficjalny wzorzec FCI uznała dopiero w 1995 roku. Jednak psy podobne do współczesnego lagotto były znane znacznie dawniej, widać je na XV-wiecznych malowidłach. Rasa spokrewniona jest z pudlem, hiszpańskimi i portugalskimi psami dowodnymi oraz barbetem.

Początkowo założeniem twórców rasy było wyhodowanie aportera z wody (wł. lago – jezioro). Pierwsze lagotto pojawiły się w regionie Romania, stąd nazwa rasy. Kiedyś kraina ta obfitowała w zbiorniki wodne i gnieżdżące się na nich ptactwo. Z biegiem czasu obszar ten został stopniowo osuszony i przekształcony w pola uprawne. Zaczęto zatem szkolić lagotto do poszukiwania trufli, które rosną pod ziemią.

• Wygląd. Lagotto romagnolo jest niezbyt dużym psem – wysokość w kłębie psa 43-48 cm, suki 41-46 cm, ciężar ciała odpowiednio 13-16 i 11-14 kg. Proporcjonalnie, mocno zbudowany, z charakterystyczną, wełnistą i kędzierzawą na całym ciele sierścią. Jest ona w dotyku nieco szorstka, a spomiędzy równomiernie rozmieszczonych loczków prześwituje podszerstek. Zarówno włos okrywowy, jak i podszerstek są wodoodporne. Lagotto musi być przynajmniej raz w roku strzyżony, gdyż sierść ma tendencje do filcowania się.

Umaszczenie lagotto może być kremowobiałe (ecru) – jednolite bądź w płowe łaty, brązowo-dereszowata (łaciata, przy czym włosy brązowe zmieszane są z białymi), jednolicie brązowa lub pomarańczowa (jasnopłowa), dopuszczalna ciemniejsza maska. Nos, wargi i opuszki zawsze brązowe (czekoladowe). Jest to rasa, u której kolor czarny jest wadą dyskwalifikującą, zarówno jeżeli występuje na sierści, jak i miejscach nieowłosionych.

• Charakter i usposobienie. Lagotto jest to pies niezwykle inteligentny i bardzo podatny na układanie. Spokojny i łagodny, bardzo przywiązany do opiekuna i czuły wobec niego. Są dobre i cierpliwe dla dzieci, dobrze traktują inne zwierzęta domowe.

Jako pies pierwotnie myśliwski lagotto potrzebuje ruchu, bardzo lubi długie spacery, kocha wodę, doskonale pływa i aportuje z wody. Obecnie jego instynkt łowiecki nie przejawia się aż tak intensywnie, jak u spinone, można go dość łatwo opanować odpowiednim szkoleniem.

• Wychowanie. Tak szczeniak lagotto, jak i dorosły, uczy się bardzo szybko, polecenia wykonuje z ochotą i „na wesoło”. Ma jednak delikatną psychikę, dlatego konieczna jest pozytywna motywacja. Można tę rasę układać do agility, frisbee, obedience, dogoterapii, tropienia, a nawet ratownictwa. Nie będzie to nigdy pies obronny, jest po prostu za mały i ma zbyt łagodne usposobienie. Jest za to bardzo czujny i może być dobrym stróżem.

Jest to rasa obecnie rozpowszechniona w całej Europie. Do Polski została sprowadzona z Włoch pierwsza para – pies i suka – w 2005 roku, a w 2007 przyszły na świat pierwsze jej szczenięta. Dały one początek kilku polskim hodowlom. Popularność lagotto w Polsce rośnie z każdym rokiem i coraz więcej tych bardzo sympatycznych psów pojawia się na wystawach. Z pewnością będzie ich przybywać, gdyż ze względu na wyjątkową urodę i wspaniały charakter nadają się nawet dla początkujących właścicieli.

Włoskie rasy psów: stróżująco-obronna i ozdobna

Mastif neapolitański (mastino napoletano)

Ta olbrzymia włoska rasa jest jedną z najstarszych. To masywny, ciężki, krótkowłosy pies o dużej ilości luźnej skóry, co jest jego cechą charakterystyczną. Jako samodzielna rasa mastino zaistniał w połowie XX wieku, choć jego historia sięga czasów starożytnych. Prawdopodobnie pochodzi on od molosów rzymskich, wykorzystywanych na terenie imperium do walk na arenach, do służby w legionach i do pilnowania obejść ludzkich – sam ich wygląd budził respekt. Były też czarne i w ciemnościach niewidoczne dla intruzów.

Przez następne wieki nie pojawiło się wiele informacji o rasie. Dopiero pod koniec XIX wieku znajdujemy wzmianki na temat psa, dorównującego „całemu arsenałowi broni” – zdolnego do walki z każdym innym zwierzęciem i z człowiekiem oraz pilnie strzegącego domostw. Psy te posiadali również członkowie neapolitańskiej camorry – organizacji przestępczej podobnej do mafii sycylijskiej.

Właśnie w Neapolu, na wystawie w 1946 roku, pojawiło się osiem mastifów. W tym czasie zapoczątkowano ich planową hodowlę na bazie psów wyszukanych w wioskach u podnóża Wezuwiusza. Od tej pory rozpoczęła się kariera tej olbrzymiej rasy. Obecnie jest ona dość popularna, znana również w Polsce. Pierwszy pies trafił do naszego kraju z Węgier w 1980 roku.

• Wygląd. Mastino jest psem bardzo dużym, ciężkim i masywnym. Wysokość w kłębie wynosi 65-75 cm (pies) i 60-68 cm (suka). Ciężar ciała odpowiednio 60-70 i 50-60 kg. Skóra na głowie „za duża”, tworzy fałdy, sporo luźnej skóry na spodzie szyi (tzw. łałok). Szata mastino jest krótka, gęsta i twarda. Umaszczenie: pożądane szare, ołowiane i czarne, choć występuje także brązowe, czerwone i płowe, dopuszczalne są małe białe znaczenia na łapach i przedpiersiu. Oprócz tego we wzorcu mieszczą się umaszczenia: pręgowane, orzechowe, gołębiopopielate i izabelowate.

• Charakter i usposobienie. Mastino jest psem łagodnym i zrównoważonym – hodowcy przez wiele lat pracowali nad opanowaniem jego impulsywności, waleczności i żywiołowego temperamentu. Jednak ma charakter silny i dominujący, dlatego nie powinien znaleźć się w rękach początkującego właściciela. Wobec domowników jest lojalny i uczuciowy, ale wybiera sobie spośród nich jedną osobę, do której przywiązuje się najbardziej. Wykazuje cierpliwość wobec dzieci domowników, jednak może nie tolerować obcych. Z uwagi na gabaryty i ciężar raczej nie nadaje się dla małych dzieci.

Mastino jest psem spokojnym, ale wobec zagrożenia jego rodzinie może stać się bardzo niebezpieczny. Jest doskonałym stróżem i obrońcą. Sprawia wrażenie ospałego, ale wszystko ma pod kontrolą i jeżeli uzna, że dzieje się coś złego, potrafi gwałtownie rzucić się na intruza i walczyć, dopóki go nie powali na ziemię. Również zaatakowany może być groźny.

• Wychowanie. Mastino nie jest objęty obowiązkiem pracy. Niemniej konieczne jest ułożenie w zakresie posłuszeństwa i wykonywania podstawowych komend. Trzeba psu też zapewnić odpowiednią ilość ruchu, aczkolwiek do ukończenia rozwoju nie wolno go zbytnio forsować. Może mieszkać w bloku, choć najlepiej będzie się czuł w domu z ogrodem.

Jest to pies inteligentny, ale z uwagi na silną niezależność trudny do szkolenia. Dlatego konieczne jest jego rozpoczęcie jak najwcześniej. Będzie przyswajał polecenia, ale wykonywać je będzie po „przemyśleniu”. Uwaga: nie należy prowadzić z mastino szkolenia obronnego (IPO), gdyż pobudzonego jest trudno opanować i może stać się niebezpieczny.

Mastino kształtuje się ostatecznie bardzo późno, bo w wieku około trzech lat. Żyje niestety dość krótko, niewiele osobników dożywa 10 lat. Jest też rasą dość trudną w hodowli, dlatego przeznaczony jest raczej dla doświadczonych kynologów.

Bolończyk (Bolognese)

W rankingach „najpiękniejsze rasy psów” bolończyk zajmuje poczesne miejsce. Jest to mały, spokojny piesek, typowy „przytulak” o długiej, kędzierzawej sierści. Przez laików często mylony jest z maltańczykiem, być może dlatego, że obie rasy mają wspólnego przodka, znanego już za czasów Arystotelesa. Bolończyki były znane i lubiane w Cesarstwie Rzymskim, później także wśród wyższych sfer całej Europy. Bolończyki były na dworach Francji, Włoch, Hiszpanii, Belgii, miała je też caryca Katarzyna II. Obecne są także w sztuce, m.in. uwiecznili je na swoich obrazach Tycjan, Pieter Breughel Starszy i Francisco Goya. Dziś bolończyk jest popularny na całym świecie jako ulubiony piesek do towarzystwa. Kilka hodowli funkcjonuje również w Polsce.

• Wygląd. Bolończyk jest małym, krępym, „kompaktowym” pieskiem o kwadratowej budowie (długość tułowia jest równa wysokości w kłębie). Wysokość w kłębie psów – 27-30 cm, suk 25-28 cm, ciężar ciała od 2,5 do 4 kg. Szata bolończyka jest długa na całym ciele oprócz kufy, puszysta, układająca się w kosmyki, nigdy we frędzle. Umaszczenie zawsze czysto białe, bez jakichkolwiek odcieni i łat. Nos duży i zawsze czarny, oczy ciemnoorzechowe w czarnej oprawie.
• Charakter i usposobienie. Bolończyk jest bardzo zrównoważonym, spokojnym pieskiem, ale też wesołym i zawsze chętnym do zabawy. Bardzo uczuciowy, przywiązuje się do rodziny, z której wybiera sobie ukochaną osobę. Jest posłuszny i łagodny, inteligentny i podatny na układanie. Sprawia wrażenie wiecznie uśmiechniętego, jest też wielkim pieszczochem, chętnie sypiającym w łóżku z właścicielem, którego najlepiej nie odstępowałby na krok. Pod tym względem przypomina niektóre chińskie rasy psów ozdobnych. Jest niezwykle czujny, w razie podejrzanej sytuacji reaguje głośnym szczekaniem.
• Wychowanie. Bolończyk uczy się bardzo łatwo. Bez trudu opanowuje naukę czystości, przyswaja różne „sztuczki”, których wykonywanie traktuje jak ulubioną zabawę. Jego wychowanie jest proste i da sobie z nim radę także początkujący właściciel. Jednak rasa ta nie nadaje się dla kogoś, kto całymi dniami przebywa poza domem lub po powrocie z pracy nie ma ochoty na zabawę – bolończyk „przykleja się” do właściciela i nie zostawi go w spokoju. Wyjazd na wakacje bez psa też nie wchodzi w rachubę, bolończyk, zostawiony nawet pod opieką znanych sobie i lubianych osób, będzie tęsknić za swoim panem. Zdarza się, że w takich sytuacjach odmawia jedzenia.

Dość pracochłonna jest pielęgnacja szaty bolończyka, zwłaszcza wystawowego. Konieczne jest codzienne czesanie, gdyż sierść szybko się kołtuni. Trzeba też pieska dość często kąpać z użyciem specjalistycznych szamponów do białej sierści, a także regularnie przycinać. Bolończykom nie robi się natomiast fryzur (jak np. maltańczykom). Jeżeli występuje wyciek z oczu, zabarwiający sierść, należy stosować specjalny płyn do przemywania.