Turkmeński kot pustynny - dziki mieszkaniec pustyń Afryki i Azji

Turkmeński kot pustynny - opis gatunku

Występowanie

Istnieją dwa podgatunki turkmeńskiego kota pustynnego: margarita i margarita thinobia (kot piaskowy). Pierwszy podgatunek zamieszkuje obszar Sahary, drugi występuje w południowo - zachodniej Azji i na Półwyspie arabskim.

Niektóre plemiona Beduinów oddają kotu pustynnemu cześć jako świętemu zwierzęciu. Z tego bowiem gatunku wywodziła się kotka proroka Mahometa - Muezza. Przez innych kot ten jest traktowany jak szkodnik - dusiciel domowego drobiu. Z tego powodu koty arabskie często wpadają w sidła zastawione przez niezadowolonych hodowców zwierząt.

Wygląd

Turkmeński kot pustynny (inaczej kot arabski) wielkością przypomina niewielkiego kota domowego (polecam zdjęcia zarówno pod polską, jak i angielską nazwą gatunku - sand cat). Osiąga około 50 cm długości i około 4 kg wagi. Ma piaskowy kolor futerka, który przechodzi w biały na spodnich częściach ciała i czarne pręgi, widoczne głównie na tylnych nogach i ogonie.

Koty arabskie posiadają duże uszy, które pomagają im w polowaniu na niewielką zdobycz. Między palcami ich łap rosną długie, czarne włosy, które chronią zwierzę przed gorącym piaskiem. Ich oczy mają kolor zielonożółty, choć zdjęcia w Internecie mogą sugerować barwę żółtą lub bursztynową.

Urokliwy wygląd kota arabskiego doprowadził go niemal do zagłady, bowiem wielu ludzi chciało mieć przedstawiciela tego gatunku w domu.  Nie jest to kot w cętki, zdołał zatem uniknąć losu większych kuzynów, zabijanych ze względu na futro (najbardziej zagrożony wyginięciem kot w cętki świata to leopard amurski).

Tryb życia

Koty arabskie, podobnie jak wiele innych kotów, prowadzą nocny tryb życia. Upalne dnie spędzają, śpiąc w chłodnych norach. Poszczególne osobniki mogą się nimi wymieniać, ale nigdy nie korzystają z jednej nory w tym samym czasie, ponieważ, podobnie jak inne koty, są samotnymi myśliwymi.

Wieczorami wychodzą na polowanie. Ich ofiarami padają przeważnie niewielkie gryzonie i ptaki, ale w skrajnych przypadkach kot arabski nie cofnie się przed atakiem na węża. Świadczy to o jego determinacji, odwadze i silnym charakterze.

Terytorium łowieckie samca może wynosić nawet 16 km kwadratowych. Koty arabskie są długodystansowcami, w poszukiwaniu ofiary mogą przebyć nawet 10 km. Ich porośnięte włoskami łapy prawie nie zostawiają śladów, czyniąc z nich nieuchwytnych myśliwych.

Kot arabski - towarzysz człowieka?

Charakter

Trudno opisać charakter kota arabskiego - jego hodowla jest zakazana. Co można z całą pewnością stwierdzić to to, że ciąża u samic trwa około 60 dni. W miocie rodzi się od jednego do ośmiu młodych. Kocięta po przyjściu na świat ważą około 39 gramów. Szybko stają się samodzielne, a dojrzałość płciową osiągają po 6 miesiącu życia.

W trakcie sezonu rozrodczego koty arabskie nawołują na odległość swoich partnerów za pomocą odgłosu przypominającego szczekanie. Dźwięk ten jest porównywany do dźwięku wydawanego przez psy rasy chihuahua. I - tak jak inne koty - zostawiają po sobie znaczniki zapachowe, które wskazują drogę potencjalnym zainteresowanym.

Kocięta wychowane w niewoli mogą się zaadaptować do życia z człowiekiem, ale zawsze zostaną dzikimi zwierzętami. Pod ludzką opieką mogą dożyć nawet 13 lat. Mimo przebywania pod ochroną jako gatunek zagrożony, koty arabskie nadal są łapane i przysposabiane do pełnienia roli domowych pupili.

Koty arabskie padają więc podobnie jak ich więksi kuzyni, ofiarami ludzkiej próżności. Próżność ta sprawia, że coraz to nowe dzikie gatunki są “przerabiane” na zwierzęta towarzyszące tylko ze względu na egzotyczny wygląd. Ich wysoka cena podbudowuje tylko status społeczny właściciela. Jedynym sposobem na zatrzymanie tego niepokojącego procederu jest zatrzymanie popytu, a więc świadome kupowanie zwierząt z legalnych hodowli. Sprawdź także ten artykuł na temat najbrzydszego kota świata.