Kot sfinks – historia rasy, pochodzenie, charakter, opinie właścicieli

Odmiany kotów bez sierści – charakter, opis, opinie

Sfinks kanadyjski (canadian sphynx) – czy jest to kot egipski?

Rasa powstała w wyniku spontanicznej mutacji. Kiedy krótkowłosa kotka urodziła łyse kocię, wzbudziło ono duże zainteresowanie. Miało to miejsce w 1966 roku w Kanadzie. Nie jest to kot egipski ani kot faraona. Z racji tego, że sfinks kanadyjski powstał pierwszy, zazwyczaj za określeniem „kot sfinks” stoi właśnie przedstawiciel tej rasy. Nie wszyscy wiedzą, że istnieją jeszcze inne koty, które także określane są mianem sfinksów, ponieważ te są rzadziej spotykane.

W latach 70. ubiegłego wieku koty tej rasy zaczęły mieć problemy zdrowotne. Wynikało to ze zbyt intensywnych krzyżówek przy małej grupie kotów. Przez kilka lat rasa nie była uznana, ale w Stanach Zjednoczonych narodziło się następne kocię bez futra. W tym samym czasie utworzyła się pierwsza hodowla łysych kotów w Holandii. Ostatecznie, dzięki współpracy tych trzech krajów, kot sfinks wrócił na salony, choć początkowo rozróżniano dwa typy (amerykański i europejski), które różniły się od siebie budową ciała. Później organizacja FIFe zatwierdziła wzorzec rasy (wygrał typ amerykański).

Kot sfinks nie do końca jest bez sierści. Dopuszczalne jest, aby koty miały małe kępki włosów na tylnej stronie uszu, końcu ogona, górnej powierzchni łap, jądrach i brwiach. Wąsy tych kotów są krótkie i łamliwe, a czasami wcale ich nie mają. Kot sfinks powinien mieć ciało pokryte meszkiem. Bardzo istotne są fałdy na skórze. Im kot ma ich więcej, tym jest bardziej pożądany. Ciało jest pomarszczone głównie na szyi, barkach i głowie. Kocury zwykle ważą 6-7 kg, a kotki 3-4 kg.

Te koty są bardzo energiczne i dużo się wspinają. Są jednak przede wszystkim bardzo towarzyskie i przyjacielskie. Sfinksy kanadyjskie bardzo mocno przywiązują się do właściciela i nie lubią się z nim rozstawać. Kiedy opiekun przebywa w domu, nie odstępują go na krok.

Kot doński sfinks (don sphynx)

Ten kot pochodzi z Rosji. Badania wykazały, że ma niewiele wspólnego ze sfinksem kanadyjskim, mimo że obie rasy są łyse. Okazało się, że kot doński sfinks uzyskał nagość przez gen dominujący, podczas gdy kot sfinks (canadian sphynx) otrzymał ją przez gen recesyjny. Pierwszy człon z nazwy „don sphynx” odnosi się do miejsca, w którym narodził się pierwszy kociak tej rasy. Było to w mieście Rostów nad Donem.

Odmiany owłosienia, jakie może mieć kot doński sfinks, to:

• brush – ta odmiana ma owłosienie, ale z czasem zaczyna je tracić. Zazwyczaj powstają wtedy gołe placki na głowie i plecach. Sierść tego kota może być szczecinowata, falista lub miękka.
• velour-coated – ten kot ma wełnistą sierść, która znika w ciągu roku. Czasami resztka futra zostaje na pyszczku, ogonie i kończynach.
• flocked – skóra tego kota jest pokryta cienką warstwą futra (w dotyku przypomina zamsz).
• rubber bald – ta odmiana nie ma sierści od urodzenia i też nie pojawia się później.

Kot doński sfinks może mieć różne umaszczenia. Kolor oczu tych kotów może być zielony, niebieski, żółty oraz dwubarwny. Zazwyczaj waga tych kotów mieści się w przedziale 3-5 kg. Kot doński sfinks żyje w miarę długo. Średnia długość jego życia to 12-15 lat. A może zainteresuje cię także ten artykuł o sfinksie kanadyjskim?

Sfinks petersburski (kot peterbald)

Ten kot także narodził się w Rosji. Jest to krzyżówka sfinksa dońskiego i kota orientalnego. Dwa pierwsze mioty (łącznie 4 kocięta) zapoczątkowały rasę. Wszystkie peterbaldy wywodzą się właśnie od tej czwórki. Sfinks petersburski jest to kot o smukłym ciele, wydłużonym pyszczku, poskręcanych wibrysach, oczach niebieskich lub zielonych w kształcie migdałów, dużych i szerokich u podstawy uszach oraz małych łapkach z długimi palcami.

Nie jest to kot ciężki. Zwykle waży od 2 do 3,5 kg. Sfinks petersburski może być czarny, ale nie tylko. Dopuszczalne są wszystkie odmiany umaszczenia, więc ten kot może być m.in. jednolity, tabby, bikolor i point. Powinien być pozbawiony owłosienia, ponieważ taka odmiana jest najbardziej pożądana Jednak niektóre osobniki mają szczątkową sierść, która nie może przekraczać 2 mm długości. Sfinks petersburski ma dużo zmarszczek (najwięcej dookoła łap, pomiędzy uszami i w okolicy pyszczka).

Jest to kot o bardzo łagodnym usposobieniu. Ufa nawet nieznajomym. Przeważnie nie opuszcza swojego właściciela ani na chwilę (śpi z nim, je, myje naczynia, myje podłogę etc.). Sfinks petersburski wręcz uwielbia gadać z człowiekiem. Ma szeroką skalę głosu i miauczy na różne sposoby. Jest to kot, który źle znosi samotność. To bardzo aktywny i towarzyski kotek.

Kot elfi – jak jest koci skrzat?

Jest jeszcze jedna rasa kotów bez sierści. Kot elfi narodził się w wyniki skrzyżowania sfinksów z amerykańskimi curlami. Miało to miejsce już w XXI wieku. W rezultacie powstał kot bez sierści, ale z charakterystycznie wywiniętymi uszami. Czasami u tych kotów pojawia się delikatny puszek na ogonie, łapach, uszach i nosie.

Kot elfi przypomina jednocześnie skrzata Zgredka oraz elfa Legolasa. Zazwyczaj koty tej rasy osiągają wagę od 3,5 do 7 kg. Jest to dobrze umięśniony kot, ale na starość może mieć problemy ze stawami. Zarówno kot sfinks, jak i kot elfi wymagają regularnej pielęgnacji.

Ten kot ma przyjacielski charakter. Jest towarzyski i lubi dzieci. Nie wykazuje agresji do ludzi ani zwierząt. Jest energiczny i aktywny. Niestety nie jest to kotek, którego łatwo kupić. Na razie jedyne hodowle kotów tej rasy istnieją w Stanach Zjednoczonych. Rasa nie została oficjalnie uznana przez organizację FIFe.

Jak wygląda pielęgnacja kotów bez włosów?

Gołe kotki nie poradziłyby sobie same w naturalnym środowisku. W ciepłe dni taki kot może przebywać na dworze, ale jego skórę należy nasmarować odpowiednim kremem ochronnym. Sphynx bardzo szybko się przeziębia, ponieważ nic nie chroni go przed zimnem. Należy zadbać o to, aby w domu zawsze było ciepło i nie wolno narażać go na przeciągi. Jeśli musisz wyjść z kotem, kiedy na zewnątrz jest chłodno, trzeba ubrać mu specjalne ubranko.

Każdy sphynx (i kot elfi) musi być kąpany przynajmniej raz na tydzień, ponieważ na jego skórze zbiera się nadmiar tłuszczu oraz brud (zwłaszcza w fałdach). Dodatkowo skóra musi być często nawilżana specjalnymi preparatami, bo inaczej może się wysuszyć. Z racji tego, że łyse koty nie mają włosów, które chroniłyby uszy przed zanieczyszczeniami, trzeba zwracać na nie szczególną uwagę i regularnie czyścić z nadmiaru ciemnej wydzieliny.

Sphynx zjada dwa razy więcej pożywienia niż inne rasy kotów. Potrzeba ta wynika z dużego zapotrzebowania energicznego do utrzymania odpowiedniej temperatury ciała. Z tego też powodu kot sfinks lubi się przytulać, ponieważ czerpie ciepło od drugiego zwierzęcia lub człowieka. Przewód pokarmowy niektórych kotów bez sierści jest wrażliwy, dlatego trzeba nastawić się na to, że wybór odpowiedniej karmy początkowo może być trudny.

Hodowla rasowych kotów – informacje, cena, opinie

Na co zwrócić uwagę przy wyborze kota?

Kot doński sfinks jest mniej popularny niż sfinks petersburski czy kanadyjski. Sfinksy nie należą do najłatwiejszych w hodowli, a pseudohodowcy zazwyczaj wybierają te rasy, które nie wymagają takiego zaangażowania. Nie oznacza to jednak, że w przypadku kotów bez futra nie trafi się na nielegalną hodowlę.

Hodowcy ogłaszają nowe mioty na swoich stronach internetowych oraz fanpage na Facebooku. Jeśli nie znasz jeszcze żadnej hodowli, możesz skorzystać ze specjalnej wyszukiwarki, która pokazuje, gdzie w pobliżu znajduje się hodowla wybranej rasy. Warto jednak sprawdzić nie tylko najbliższe z nich, bo może się okazać, że w okolicy wszystkie kocięta będą już zarezerwowane.

Możesz też zacząć od przeglądania ogłoszeń na portalach ogłoszeniowych (np. olx.pl). Niekiedy to zdjęcia będą przykuwały wzrok, ale najważniejszy tak naprawdę jest opis i zawarte w nim informacje o kocie (data urodzenia, charakter, umaszczenie, szczepienia etc.) oraz o hodowli. Legalna hodowla z Polski powinna być zrzeszona w organizacji felinologicznej funkcjonującej w naszym kraju. Do wyboru jest: FIFe, WCF i TICA. Czasami opis ogłoszenia zawiera także historię hodowli lub rasy kota.

Rasowe koty nie są jedynie w typie rasy. Jeśli w nagłówku lub w opisie znajdziesz taką informację, to możesz być pewien, że kotek nie pochodzi z legalnego źródła. Owszem, na pierwszy rzut może wyglądać na rasowego, ale tak naprawdę jego charakter może znacznie odbiegać od wzorca rasy, a także może być obarczony różnymi chorobami genetycznymi.

Znaczenie ma także wiek wydawanego kociaka. Kotek może opuścić hodowlę, dopiero po skończeniu 12 tygodni. Niektórzy hodowcy przetrzymują kocięta o 2-4 tygodnie dłużej, aby wydać je po zabiegu kastracji i okresie rekonwalescencji. Do tego czasu kotki powinny być dwa razy odrobaczone i dwa razy zaszczepiony (trzy, jeśli pobyt w hodowli się przedłuży). Muszą mieć wszczepiony CHIP, a jego numer powinien zostać naniesiony na rodowód. Kilkupokoleniowy rodowód jest dokumentem potwierdzającym, że kociak jest rasowy. Dzięki niemu możesz się upewnić, że kociak nie pochodzi z kojarzenia blisko spokrewnionych osobników.